Με αφορμή τα στοιχεία της Διεθνούς Διαφάνειας για τη διαφθορά στην Ελλάδα, επαναλήφθηκε χτες σε ορισμένα Μέσα Ενημέρωσης η αποπροσανατολιστική συζήτηση ότι η διαφθορά ευθύνεται για το ξέσπασμα της κρίσης. Για τη σημασία που έχει να αντιμετωπιστεί, προκειμένου -όπως λένε- να ανακτηθεί η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Η συζήτηση δεν είναι καινούρια. Από την αρχή της κρίσης, τα αστικά κόμματα και ΜΜΕ την απέδωσαν στην κακοδιαχείριση των δημοσιονομικών του κράτους και τη συνέδεσαν με σκάνδαλα και διαφθορά, κρύβοντας το χαρακτήρα της ως καπιταλιστικής οικονομικής κρίσης.

Η διαφθορά του πολιτικού προσωπικού ή των κρατικών υπαλλήλων είναι φαινόμενο σύμφυτο με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Προκύπτει αντικειμενικά, αφού πρόκειται για πολιτικό σύστημα και κρατικούς μηχανισμούς ταξικά ταγμένους στην υπεράσπιση μεγάλων επιχειρηματικών συμφερόντων. Δεν πρέπει να φύγει από την προσοχή μας ότι ορισμένες εκφάνσεις της λεγόμενης διαπλοκής (π.χ. σχέσεις των επιχειρηματικών «λόμπι» με το Ευρωκοινοβούλιο) προστατεύονται ή και ενθαρρύνονται από την αστική νομοθεσία.

Η διαφθορά, λοιπόν, δεν μπορεί να καταπολεμηθεί στο έδαφος του καπιταλισμού, ανεξάρτητα από εξαγγελίες και προθέσεις. Αποκαλυπτικό είναι το παράδειγμα της Ιταλίας. Το Φλεβάρη του 1992, ξεκίνησε με τυμπανοκρουσίες η επιχείρηση «καθαρά χέρια», για την καταπολέμηση της διαφθοράς στο κράτος. Χιλιάδες κρατικοί υπάλληλοι διώχθηκαν. Στο σύνολό τους, τα παλιά αστικά κόμματα διαλύθηκαν. Δύο χρόνια μετά, το Μάρτη του 1994, ο Σ. Μπερλουσκόνι, με τον «αέρα» του «αυτοδημιούργητου επιχειρηματία», αναλάμβανε πρωθυπουργός. Η συνέχεια είναι γνωστή. Η διαφθορά δεν εξαλείφθηκε στην Ιταλία, ούτε βέβαια η χώρα γλίτωσε από την κρίση.

Το σύνθημα καταπολέμησης των διεφθαρμένων πολιτικών λειτουργεί αποπροσανατολιστικά. Αποτέλεσε βασικό στοιχείο της προπαγάνδας του λεγόμενου «αντιμνημονιακού» αστικού τόξου. Οι «πλατείες», τα συνθήματα έξω από τη Βουλή («κλέφτες - κλέφτες») και τα αιτήματα που κυριάρχησαν σ' αυτές («οι 300 στο Γουδή») είναι χαρακτηριστικό παράδειγμα. Ετσι, δεν φταίει ο ταξικός χαρακτήρας του πολιτικού συστήματος, αλλά οι πιο διεφθαρμένοι εκπρόσωποί του. Αυτήν την ανέξοδη καταγγελία αξιοποίησε και η Χρυσή Αυγή, για να εμφανιστεί ως δήθεν αντισυστημική.

Σήμερα, τόσο η κυβέρνηση, όσο και ο ΣΥΡΙΖΑ για να αντιπολιτευτεί την κυβέρνηση, έχουν κάνει σημαία τη «χρηστή» διαχείριση και την πάταξη της διαφθοράς. Ο λαός δεν πρέπει να πατήσει την μπανανόφλουδα. Χρησιμοποιούν τη διαφθορά σαν όχημα για την αναμόρφωση του συστήματος, για να τον αποπροσανατολίσουν, να τον χειραγωγήσουν. Μαζί με την απαίτηση να πληρώσει όποιος από το κράτος εμπλέκεται σε περιπτώσεις διαφθοράς, ο λαός έχει συμφέρον να παλεύει για την ανατροπή του καπιταλιστικού συστήματος, της εξουσίας των μονοπωλίων που εκτρέφουν τα σκάνδαλα και τη διαφθορά.