Παπαγεωργίου Βασίλης

Ισχυρίζεται δηλαδή ότι, αφού αυτή η κυβέρνηση δεν μπορεί, ο λαός θα πρέπει να αναδείξει μια άλλη, του ΣΥΡΙΖΑ προφανώς, που δήθεν θα μπορέσει. Εκεί τοποθετεί τη γραμμή τερματισμού της «μεγάλης κοινωνικής αντεπίθεσης» στην οποία αναφέρεται. Κόντρα στην τρόικα και στην κυβέρνηση. Για τους μεγαλοεπιχειρηματίες τσιμουδιά. Κοροϊδεύει το λαό ότι αυτό θα είναι «η τελική νίκη». Νίκη επί ποιου αντιπάλου; Μήπως σε βάρος της ΕΕ; Μήπως σε βάρος της εξουσίας των μονοπωλίων για λογαριασμό των οποίων εκπονείται η ευρωενωσιακή αντιλαϊκή στρατηγική; Οχι, βέβαια. Αλλωστε, για τον ΣΥΡΙΖΑ τα μονοπώλια στη δική του πρόταση αναγνωρίζονται σαν μοχλοί ανάπτυξης της (καπιταλιστικής) οικονομίας.

Η αλλαγή διαχειριστή της αστικής εξουσίας δε σηματοδοτεί καμία αλλαγή σελίδας για το λαό, πόσο μάλλον νίκη. Η διαχείριση της κρίσης προς όφελος του κεφαλαίου θα συνεχίσει και η όποια αναιμική ανάκαμψη θα βρει το λαό πεσμένο στο καναβάτσο. Ο λαός θα βολοδέρνει από ήττα σε ήττα όσο αρκείται στο να επιλέγει διαχειριστές. Για να νικήσει πρέπει καταρχήν να συνειδητοποιήσει τον αντίπαλο και στη συνέχεια να οργανώσει την πάλη εναντίον του, συμπορευόμενος με το ΚΚΕ, με τις ταξικές δυνάμεις στο εργατικό λαϊκό κίνημα. Κι ο αντίπαλος είναι τα μονοπώλια, η ευρωενωσιακή τους λυκοσυμμαχία και τα κόμματα που τα εκπροσωπούν, νυν και επίδοξοι διαχειριστές της εξουσίας τους.

«Ο βασικός στόχος της περιόδου είναι να μην περάσουν "τα μέτρα". Χρειάζεται παλλαϊκός ξεσηκωμός πρώτα και κύρια από τους μισθωτούς, τους ανέργους, τους αγρότες, τους συνταξιούχους, τους επαγγελματίες και βιοτέχνες.... Τα μέτρα πρέπει να απονομιμοποιηθούν πλήρως στη συνείδηση του λαού, να δοθεί πραγματική μάχη να μην ψηφιστούν και αν ψηφιστούν να μην εφαρμοστούν». Το παραπάνω απόσπασμα από την πολιτική απόφαση της ΚΠΕ του ΣΥΝ του περασμένου Σαββάτου, επιβεβαιώνει για ακόμα μια φορά ότι η δημαγωγία και ο εμπαιγμός είναι βασικά χαρακτηριστικά της πολιτικής φυσιογνωμίας του. Κοροϊδεύει ασύστολα το λαό ο ΣΥΡΙΖΑ όταν διακηρύσσει ότι «τα μέτρα πρέπει να απονομιμοποιηθούν πλήρως στη συνείδηση του λαού» και ξεχνάει ότι η νομιμοποίηση αυτή γίνεται από τη συγκυβέρνηση και τα αστικά ΜΜΕ στο όνομα του ευρωμονόδρομου και της πάσης θυσίας παραμονής στο ευρώ, την οποία κάθε άλλο παρά αμφισβητεί ο ΣΥΡΙΖΑ. Πώς λοιπόν βοηθάει ο ΣΥΡΙΖΑ στην «απονομιμοποίηση των μέτρων στη λαϊκή συνείδηση», όταν το δικό του «εναλλακτικό ριζοσπαστικό σχέδιο» υλοποιείται στο «έδαφος» του μονόδρομου της ΕΕ και αναθέτει πρωταγωνιστικό ρόλο στα μονοπώλια για την (καπιταλιστική) ανάπτυξη; Πώς συμβάλλει στην «απονομιμοποίηση των μέτρων» όταν αποδέχεται ότι (ένα μέρος έστω) του χρέους πρέπει να πληρωθεί από το λαό, που δεν ευθύνεται για το παραμικρό; Πόσο αλήθεια «απονομιμοποιεί» τα μέτρα ο στόχος του ΣΥΡΙΖΑ για «επαναδιαπραγμάτευση» του μνημονίου; Είναι ολοφάνερο λοιπόν ότι οι υποκριτικές διακηρύξεις δεν μπορούν να κρύψουν ότι ο ΣΥΡΙΖΑ με την πολιτική του, το διαφορετικό μείγμα αστικής διαχείρισης, για την ανάπτυξη της καπιταλιστικής οικονομίας, ορθώνει τεράστια εμπόδια στην ριζοσπαστικοποίηση των λαϊκών στρωμάτων και συμβάλλει στον εγκλωβισμό τους εντός των τειχών του καπιταλισμού. Οσο πιο γρήγορα συνειδητοποιηθεί από το λαό ο επιζήμιος και επικίνδυνος ρόλος του, τόσο το καλύτερο για τα συμφέροντά του.

Απύθμενο το θράσος των αστικών ΜΜΕ γενικά, και της «Καθημερινής» εν προκειμένω, για τον τρόπο που κάλυψαν την προχτεσινή κατάληψη στα κεντρικά του Δημοτικού Βρεφοκομείου Αθήνας (λειτουργεί τους παιδικούς σταθμούς του Δήμου) και των μαγειρείων του. Εργαζόμενοι και απολυμένοι πρώην συμβασιούχοι έκαναν κατάληψη αντιδρώντας στις απολύσεις, την εντατικοποίηση της εργασίας, την εμπορευματοποίηση των υπηρεσιών, την καταρράκωση συνολικά των υπηρεσιών του ΔΒΑ. Η εφημερίδα λοιπόν αντιμετώπισε το ζήτημα με τίτλους τύπου «Χωρίς φαγητό οι παιδικοί σταθμοί» και «Προβλήματα από την κατάληψη εργαζομένων στα μαγειρεία του ΔΒΑ». Κι αυτό, ενώ το πρόβλημα διευθετήθηκε με αποστολή στους σταθμούς πρόχειρων γευμάτων.

Δε νοιάστηκαν τόσο για το γεύμα των παιδιών. Το θέμα τους είναι άλλο. Αυτός είναι ο τρόπος που αντιμετωπίζουν κάθε εργατικό αγώνα, κάθε εργαζόμενο που διεκδικεί το δικαίωμά του στη δουλειά, ανθρώπινες συνθήκες εργασίας και σύγχρονες κοινωνικές υποδομές σε αντιστοιχία με τις αυξανόμενες λαϊκές ανάγκες. Με υπονόμευση και υποκρισία. Αλλωστε, αν νοιάζονταν για το φαΐ των παιδιών και των οικογενειών τους δεν θα έχυναν κάθε μέρα τόνους μελάνης για να υπερασπιστούν τα μέτρα και την πολιτική που πετά στο δρόμο εργάτες, αφήνει νηστικές τις λαϊκές οικογένειες και καταστρέφει τη ζωή του λαού. Είναι η πολιτική που υπερασπίζονται και προβάλλουν τα αστικά ΜΜΕ, που έχει οδηγήσει εκατοντάδες παιδικούς σταθμούς να μην μπορούν να προμηθευτούν κρέας για τα παιδιά, εκατοντάδες σχολεία να μην έχουν πετρέλαιο για θέρμανση. Με την αστική τάξη, το κεφάλαιο είναι, τους εργατικούς αγώνες χτυπάνε. Να γιατί οι εργαζόμενοι όχι μόνο δεν πρέπει να εμπιστεύονται την αστική ενημέρωση, αλλά να την αντιμετωπίζουν σαν τέτοια που είναι, εχθρική για τους ίδιους. Ενημέρωση για τα συμφέροντά τους από τον «Ριζοσπάστη» και τον «902».

Γρηγοριάδης Κώστας

Κάθε τηλεοπτικός σταθμός, εφημερίδα, ραδιόφωνο και «πόρταλ» έχει και μια δική του εκδοχή για το πράγμα και - φυσικά - ασφαλείς και έγκυρες πληροφορίες.

Ενιαίο φόρο για τους επαγγελματίες, μειώσεις φορολογικών κλιμακίων, κεφαλικούς φόρους, φορολογία αγροτεμαχίων, έκτακτα χαράτσια, μόνιμα χαράτσια, επίσημους φόρους, ανεπίσημους φόρους. Ολα τα έχουμε ακούσει.

Μόνο που η ...μεγάλη απορία του κόσμου δεν είναι το με ποιες ισορροπίες και ποια κολπάκια θα επιχειρηθεί να εφαρμοστεί η πολιτική εξόντωσης του λαού. Αυτό αφορά αποκλειστικά τους κυβερνώντες και τα συμφέροντα που εκπροσωπούν.

Αυτοί, άλλωστε, κάνουν και τις σχετικές διαρροές με προφανή στόχο να μπερδέψουν και να διχάσουν το λαό, όσο τέλος πάντων μπορούν, ενόψει της λαίλαπας.

Το θέμα είναι αυτή η πολιτική να ανατραπεί μια για πάντα, ριζικά και αμετάκλητα κι αυτό απέδειξαν (και χτες) με την κινητοποίησή τους οι εργαζόμενοι.

Μόνο που αυτό τα Μέσα Ενημέρωσης προφανώς δε θέλουν να το δουν. Πράγμα λογικό, γιατί τα αφεντικά τους δε θέλουν την ενημέρωση, αλλά τη χειραγώγηση και την υποταγή του κόσμου.

ΜΕΓΑΛΗ ΑΝΑΚΑΛΥΨΗ έκαναν οι - γνωστοί και μη εξαιρετέοι - διεθνείς Οίκοι Fitch και Moody's: Η ελληνική οικονομία - είπαν - συρρικνώνεται και θα συνεχίσει να κάνει ακριβώς το ίδιο. Η ύφεση θα είναι 7%!

Να τους χαίρονται τους μελετητές τους (που πριν μερικούς μήνες έλεγαν άλλα) μόνο που αυτό που ανακάλυψαν το ξέρει και ο τελευταίος εργαζόμενος, μικροεπαγγελματίας, άνεργος ή νοικοκυρά σε αυτή τη χώρα.

Και ξέρει, επίσης, ότι τα πράγματα δεν είναι καθόλου έτσι για τα συμφέροντα που εκπροσωπούν τέτοιου είδους «οίκοι». Τα μέτρα που παίρνονται είναι για να δυναμώσουν αυτά τα συμφέροντα.

Παπαγεωργίου Βασίλης

«Η Ελλάδα στην πιο κρίσιμη ίσως καμπή της σύγχρονης ιστορίας της έλαχε να έχει αντί για πολιτικούς ηγέτες, πολιτικούς νάνους, πρόθυμους να ικανοποιήσουν κάθε παράλογη απαίτηση της τρόικα και των δανειστών», δήλωσε, χτες, από τη συγκέντρωση ΓΣΕΕ - ΑΔΕΔΥ, ο Ν. Κιουτσούκης, ο οποίος παραμένει στη θέση του αντιπροέδρου της ΓΣΕΕ και μετά την πρόσφατη διαγραφή του από τη ΝΔ. Η δήλωση του πρώην συνδικαλιστικού στελέχους της ΝΔ μαρτυρά ότι οι αστικές δυνάμεις βρίσκουν τρόπο να παραπλανήσουν τους εργαζόμενους και να τους εγκλωβίσουν σε διάφορες συνταγές διαχείρισης της ίδιας αντεργατικής στρατηγικής. Γιατί, για να εμφανίζεσαι υπέρμαχος των εργατικών συμφερόντων, δεν αρκεί να καταγγέλλεις ούτε και να διαφοροποιείσαι από τα κόμματα που σήμερα πρωτοστατούν στην αντεργατική επίθεση. Γιατί, πολύ απλά, δεν είναι υπεράσπιση των εργατικών συμφερόντων το να αθωώνεις την ντόπια πλουτοκρατία ως δήθεν ... έρμαιο των «ξένων», το να προσπερνάς (σα να μην έγινε τίποτα) το ότι εδώ και χρόνια τα ντόπια αστικά κόμματα συνδιαμορφώνουν στις Βρυξέλλες τα μέτρα που τσακίζουν τις λαϊκές ανάγκες. Ισα - ίσα. Είναι υπονόμευση των εργατικών συμφερόντων, είναι φυγάδευση των ενόχων για τα λαϊκά προβλήματα.

Μάλιστα, ενδεικτική της έντασης με την οποία θα δυναμώσει η προσπάθεια εξαπάτησης των εργαζομένων είναι και η επισήμανση του συνδικαλιστή ότι «τα νομίσματα υπάρχουν για να διευκολύνουν τη ζωή των πολιτών. Οταν αυτά γίνονται δυνάστες τους και τους εξαθλιώνουν, τότε δεν αλλάζεις λαό, αλλάζεις νόμισμα». Προσπάθεια εξαπάτησης που πάει χέρι - χέρι και με την ένταση των ανταγωνισμών ανάμεσα σε μερίδες της πλουτοκρατίας, που ψάχνουν τρόπους για να μειώσουν τη χασούρα τους από την κρίση και να εξασφαλίσουν πλεονεκτική θέση για τη φάση της ανάκαμψης. Ετσι, καθώς υπάρχει η ενδοκαπιταλιστική κόντρα δραχμή - ευρώ, θα υπάρχει και η προσπάθεια (και μέσα στο εργατικό κίνημα) να πειστεί η εργατική τάξη ότι το πρόβλημα είναι νομισματικό και όχι πολιτικό - ταξικό. Γιατί το πρόβλημα των εργατών δε θα λυθεί αν βγει η Ελλάδα από το ευρώ, εφόσον δεν πάψουν τα εργοστάσια να είναι καπιταλιστική ιδιοκτησία και δε σταματήσει η παραγωγή να εξαρτάται από το καπιταλιστικό κέρδος. Το πρόβλημα των εργατών δε θα λυθεί αν η Ελλάδα φύγει από την ΕΕ, εφόσον οι παραγωγικές δυνατότητες της χώρας υπονομεύονται από την αναρχία στην παραγωγή, τον ανταγωνισμό, την ανισομετρία.

Τέτοιες «μεταμορφώσεις» συνδικαλιστών και άλλων ...αγωνιστών θα πολλαπλασιαστούν το επόμενο διάστημα, γι' αυτό και η ευθύνη των κομμουνιστών και των συνεργαζόμενων μαζί τους στο εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα, γενικότερα στο λαϊκό κίνημα, είναι μεγάλη. Να δυναμώσει η αντιπαράθεση μέσα σε κάθε κλάδο και τόπο δουλειάς, η πολιτική και ιδεολογική αναμέτρηση για να αποκαλυφθούν όλοι όσοι με τη στάση τους προστατεύουν τα συμφέροντα της μεγαλοεργοδοσίας.