Η περίπτωση του συγκεκριμένου συνδικαλιστή μπορεί να υποκρύπτει παράνομες δοσοληψίες. Τι γίνεται, όμως, με τις άλλες, τις νόμιμες, για τις οποίες κανείς δε λέει κουβέντα, παρά το γεγονός ότι χαρακτηρίζουν μια ολόκληρη συνδικαλιστική «σχολή», την οποία καθιέρωσε το ΠΑΣΟΚ; Ορισμένα παραδείγματα:

• Το «Βήμα», στις 15/11/2009, σε ρεπορτάζ με τον τίτλο «Συνδικαλιστές 200.000 Ευρώ ετησίως! - Οι θέσεις, οι διορισμοί και τα χρυσοφόρα Διοικητικά Συμβούλια», έγραφε για τις απολαβές του προέδρου της ΓΣΕΕ, Γ. Παναγόπουλου: «Η συμμετοχή του σε πλείστα όσα διοικητικά συμβούλια φορέων και οργανισμών - με τη συνδικαλιστική του ιδιότητα, κυρίως με αυτή του προέδρου της ΓΣΕΕ - εκτοξεύει το ετήσιο εισόδημά του σε ποσό που υπολογίζεται άνω των 150.000 ευρώ».
• Οι «γαλαζοπράσινοι» συνδικαλιστές του ΟΤΕ υπέγραψαν το 2005 την «εθελούσια έξοδο», εξασφαλίζοντας για τον εαυτό τους και όσους αποχώρησαν περίπου 300.000 ευρώ σαν «αποζημίωση». Με αυτόν τον τρόπο καταδίκασαν τα ίδια τα παιδιά τους σε διαλυμένες εργασιακές σχέσεις, αφού επί της ουσίας η εθελούσια ήταν το όχημα για να απαλλαγεί ο Οργανισμός από εργαζόμενους με πλήρη δικαιώματα. Συνολικά, το ποσό που δαπανήθηκε στην εθελούσια ξεπέρασε το 1,5 δισ. ευρώ, όπως προέβλεπε τότε ο διευθύνων σύμβουλος του ΟΤΕ, Π. Βουρλούμης.

Οι υψηλές απολαβές, οι παχυλές καταθέσεις και τα προνόμια που αποκτούν πολλά από τα υψηλόβαθμα συνδικαλιστικά στελέχη των αστικών κομμάτων, είναι ένα μέρος της «αμοιβής» τους για να υπηρετούν τα εργοδοτικά και κυβερνητικά συμφέροντα. Τέτοια στελέχη, που καμιά σχέση δεν έχουν με τα πραγματικά συμφέροντα των εργαζομένων, φύονται στο θερμοκήπιο του εργοδοτικού και κυβερνητικού συνδικαλισμού, συγκροτούν τη δράκα της εργατικής αριστοκρατίας. Τα κόμματα του κεφαλαίου και ιδιαίτερα το ΠΑΣΟΚ, που βυσσοδόμησε πολιτικά πάνω στο συνδικαλιστικό κίνημα, είναι οι πολιτικοί αυτουργοί γι' αυτά τα εκφυλιστικά φαινόμενα, για τα σάπια κίνητρα με τα οποία δρουν πολλά από τα συνδικαλιστικά τους στελέχη, που κάθονται στο σβέρκο της εργατικής τάξης. Αυτοί που σήμερα προσπαθούν να αξιοποιήσουν πολιτικά περιπτώσεις όπως ο συνδικαλιστής με τις υψηλές αποταμιεύσεις στο υπουργείο Πολιτισμού, για να εμφανιστούν με τη ρομφαία της «κάθαρσης», είναι οι ίδιοι που εξέθρεψαν ένα συνδικαλισμό εχθρικό προς τα συμφέροντα της εργατικής τάξης. Αυτό πρέπει να κάνουν κτήμα τους οι εργαζόμενοι. Και να απαγκιστρωθούν το συντομότερο δυνατό από τα κόμματα που κατασκευάζουν συνδικαλιστές στα μέτρα του κεφαλαίου.

Τα τελευταία 20 χρόνια, δηλαδή από τότε που συντελέστηκε η ανατροπή του σοσιαλισμού και δεν υπάρχει πλέον η ΕΣΣΔ, η τιμή της βότκας μειώθηκε στη Ρωσία κατά 5,3 φορές! Αυτό προκύπτει από ανακοίνωση Τύπου μιας μεγάλης ρωσικής επενδυτικής εταιρείας. Σύμφωνα με τα στοιχεία που παραθέτει, το 1990 με μέσο μισθό 303 ρούβλια, ο Ρώσος μπορούσε να αγοράσει 16,6 λίτρα βότκα, ενώ το 2009 με μέσο μισθό 18.785 ρούβλια ο Ρώσος μπορεί να αγοράσει 87,8 λίτρα βότκα.

Στην ίδια ανάλυση σημειώνεται πως την ίδια εικοσαετία προϊόντα όπως κρέας (κάθε είδους), τυρί, γάλα, ψωμί και ψάρι, έγιναν αρκετά ακριβότερα για τους Ρώσους. Η ίδια εταιρεία υπολόγισε πως η πρόσβαση σε μοσχαρίσιο κρέας είναι σήμερα κατά 23% μικρότερη, στο χοιρινό κατά 26,4% και στο τυρί κατά 18,5%. Αν με το μισθό του ο μέσος εργαζόμενος μπορούσε το 1990 να αγοράσει 606 κιλά κατεψυγμένου ψαριού, σήμερα μπορεί να πάρει μόλις 238,8 κιλά.

Το πώς, γιατί και ποιος ωφελείται, από τη φθηνή και συχνά κακής ποιότητας βότκα, γίνεται φανερό από το εάν σκεφτούμε σε ποια χέρια πέρασε η εξουσία στη Ρωσία πριν 20 χρόνια.

Η «Σύγχρονη Εποχή» αποφάσισε να καλύψει το κενό εξάντλησης των Απάντων του Στάλιν. Θα καλύψει σταδιακά την επανέκδοση των 13 πρώτων τόμων, ξεκινώντας από τον παρόντα 13ο τόμο. Μέσα από τα κείμενα του Ι.Β. Στάλιν αναδεικνύονται σε όλο τους το εύρος οι απαιτήσεις, τα καθήκοντα και οι δυσκολίες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης και της πολιτικοϊδεολογικής διαπάλης.

Γρηγοριάδης Κώστας

Το «φιάσκο» της εκλογής Προέδρου, κατά πολλούς αναλυτές σήμανε ενδεχομένως και τους «τίτλους τέλους» για την κυβέρνηση συνασπισμού και «ισχυρό ράπισμα» προσωπικά προς την καγκελάριο Αγκελα Μέρκελ.

Ο λόγος απλός: η συγκεκριμένη κυβέρνηση συνασπισμού «έχει κριθεί» από την εγχώρια ολιγαρχία «ανίκανη» να επιβάλει τα μέτρα πρωτοφανούς λιτότητας. Εδώ και καιρό τα σήματα κινδύνου προς την κυβέρνηση είχαν αρχίσει να αποστέλλονται από το γερμανικό κεφάλαιο ενώ το τελευταίο διάστημα πλήθυναν. Για βδομάδες, κυρίαρχα ΜΜΕ, εξαπολύουν μύδρους εναντίον της κυβέρνησης και ειδικότερα κατά της Μέρκελ για «ατολμία» να προωθήσει τα μέτρα λιτότητας.

Η συζήτηση έχει ανάψει για τα καλά για το μέλλον του κυβερνητικού συνασπισμού, τη στιγμή που μερίδα του γερμανικού κεφαλαίου φαίνεται να προκρίνει την επανάληψη ενός «μεγάλου συνασπισμού». Με τους Σοσιαλδημοκράτες εννοείται, ώστε να αποφευχθούν τα χειρότερα και κυρίως οι λαϊκές αντιδράσεις.