ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ

Επίμονα ερωτήματα και συστημικές απαντήσεις

Σε πρόσφατο άρθρο του το «ΠΡΙΝ» επαναλαμβάνει για μια ακόμα φορά την κριτική του ΝΑΡ προς το ΚΚΕ για «άρνηση των εθνικοποιήσεων στο όνομα του σοσιαλισμού» και επαναφέρει τη θέση του για «κρατικοποίηση χωρίς αποζημίωση, με εργατικό και λαϊκό έλεγχο όλων των σιδηροδρομικών εταιρειών».

Απαντά έτσι έμμεσα στα δύο βασικά ερωτήματα:

Σε ποιο κράτος θα ανήκουν οι σιδηροδρομικές εταιρείες;

- Στο κράτος της εξουσίας του κεφαλαίου!

Και σε ποιο οικονομικό έδαφος θα λειτουργούν;

- Στο έδαφος της καπιταλιστικής οικονομίας, η οποία λειτουργεί με γνώμονα το καπιταλιστικό κέρδος. Μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, όπου όλες οι ανάγκες μας αποτελούν εμπορεύματα, απ' το νερό και την Υγεία έως τις μεταφορές και την Ενέργεια, και φυσικά την ίδια την εργατική δύναμη.

Η πραγματικότητα είναι ότι κάθε επιχείρηση μέσα στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας, είτε κρατική είτε ιδιωτική, ακόμα και το κρατικό μονοπώλιο, έχει δύο επιλογές: Είτε θα λειτουργήσει για να βγάλει κέρδος ξεζουμίζοντας τους εργαζόμενους, χαρατσώνοντας τον λαό, κάνοντας εκπτώσεις σε μέτρα ασφάλειας και σε υποδομές. Είτε θα γίνει ζημιογόνα και ως κρατική θα φορτώσει τη ζημιά στις πλάτες των φορολογούμενων μισθωτών και αυτοαπασχολούμενων.

Η πλούσια διεθνής πείρα του φαύλου κύκλου ιδιωτικοποιήσεων - επανακρατικοποιήσεων, απ' την κρατικοποίηση των σιδηροδρόμων της Β. Αγγλίας του Τζόνσον και του ενεργειακού ομίλου EdF του Μακρόν, μέχρι την είσοδο του ΤΧΣ στις εγχώριες τράπεζες, δεν διδάσκει μόνο όποιον δεν θέλει να διδαχθεί. Στο πλαίσιο της καπιταλιστικής οικονομίας το κρατικό μονοπώλιο δανείζεται από τράπεζες, αναθέτει έργα υποδομής σε ιδιωτικούς ομίλους, λειτουργεί μέσα στην καπιταλιστική αγορά.

Υπάρχει και ένα τρίτο ερώτημα: Ποια αστική κυβέρνηση θα υλοποιήσει τις συγκεκριμένες εθνικοποιήσεις;

Υπεκφεύγουν λέγοντας ότι το πρόγραμμά τους δεν είναι κυβερνητικό, αλλά πρόταση συσπείρωσης σε αντικαπιταλιστική κατεύθυνση.

Ομως μια πρόταση που υπόσχεται και προβάλλει ως ρεαλιστική τη φιλολαϊκή προοδευτική διαχείριση του συστήματος κρύβει τον πραγματικό αντίπαλο. Οχι μόνο δεν φωτίζει, αλλά συσκοτίζει την ανάγκη να ανοίξει ο δρόμος της ανατροπής του σάπιου συστήματος της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Οδηγεί αντικειμενικά για μια ακόμα φορά, όπως και το 2015, την ΑΝΤΑΡΣΥΑ στον ρόλο της ουράς της γραμμής του ΣΥΡΙΖΑ και της κάλπικης κριτικής του στις ιδιωτικοποιήσεις. Ενισχύει την αυταπάτη ότι η κατάσταση του λαού θα βελτιωθεί ριζικά μόλις φύγει η νεοφιλελεύθερη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αφοπλίζει το κίνημα για τις μάχες της επόμενης μέρας.

Δεν είναι τυχαίο ότι απ' αυτήν τη γραμμή αποστασιοποιούνται πλέον δημόσια πρώην στελέχη και μέλη της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, βγάζοντας συμπεράσματα απ' την αδιέξοδη πορεία που οδήγησε στο σημερινό ναυάγιο της ενσωμάτωσης. Εξάλλου, με βάση αυτή τη γραμμή ενσωμάτωσης στο σύστημα, τμήματα της ΑΝΤΑΡΣΥΑ προτείνουν πολιτική συνεργασία με δυνάμεις που σήμερα κατεβαίνουν στις εκλογές κάτω απ' τη σημαία του ΜέΡΑ25.

Τα γεγονότα είναι πεισματάρικα και το αδιέξοδο του ΝΑΡ ολοφάνερο. Είναι ώρα ευθύνης για κάθε τίμιο αγωνιστή να βγάλει συμπεράσματα.

Ο αγώνας ενάντια στην πολιτική «απελευθέρωσης» της ΕΕ και την εμπορευματοποίηση της Ενέργειας, του νερού, των μεταφορών, ενάντια στις ιδιωτικοποιήσεις και στην επιδείνωση των εργασιακών σχέσεων, για να έχει συνέχεια, διάρκεια και νικηφόρα προοπτική, δεν μπορεί να γίνει με τη σημαία του παλιού, με τη σημαία επιστροφής στο κρατικό μονοπώλιο της δικτατορίας του κεφαλαίου. Αλλά με τη σημαία της σύγκρουσης με τις κατευθύνσεις της ΕΕ, την πολιτική των αστικών κυβερνήσεων και με το κράτος του κεφαλαίου, φωτίζοντας την αναγκαιότητα του δρόμου της ανατροπής, της κοινωνικοποιημένης ιδιοκτησίας και της εργατικής εξουσίας.