Οι πρόσφατες αποφάσεις της Κομισιόν για την ελληνική οικονομία φούντωσαν και πάλι τις αναφορές στα ελλείμματα του δημόσιου τομέα. Με ένα στόμα και με την ίδια σχεδόν φρασεολογία, ξεκινώντας από επιτρόπους και φτάνοντας στα κόμματα του δικομματισμού και τα αστικά Μέσα Ενημέρωσης, προσπαθούν να μας πείσουν ότι η αύξηση των ελλειμμάτων πάνω από τα όρια που έχουν καθοριστεί με τις Συνθήκες του Μάαστριχτ και της Λισαβόνας, περίπου ισοδυναμεί με την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και την πτώχευση της χώρας.

Στο «διά ταύτα», επίσης, ομονοούν. Αφού, λένε, διευρύνονται τα ελλείμματα, διευρύνεται, δηλαδή η διαφορά ανάμεσα στα δημόσια έσοδα και τις κρατικές δαπάνες, η λύση βρίσκεται στη λήψη μέτρων που θα στοχεύουν στην αύξηση των εσόδων και στην περιστολή των δαπανών. Αρα, καταλήγουν, πρέπει να αυξηθούν οι φόροι που πληρώνουν οι εργαζόμενοι και ταυτόχρονα να μειωθούν τα εισοδήματα των εργαζομένων και οι δαπάνες κοινωνικού χαρακτήρα. Αυτό είναι το αξίωμα για κάθε οπαδό του «ευρωμονόδρομου», αφού θεωρεί ότι η «ανταγωνιστικότητα» και η «επιχειρηματικότητα» καθιστούν απαγορευτικό να παρθεί οποιοδήποτε μέτρο που να θίγει στο ελάχιστο τα συμφέροντα του κεφαλαίου.

Τα ελλείμματα του δημοσίου ήταν πάντα ένας καλός μπαμπούλας. Εδώ και δυο τουλάχιστον δεκαετίες, κάθε φορά που η οικονομική ολιγαρχία μεθοδεύει να βάλει στο χέρι κάποια από τις κατακτήσεις των εργαζομένων επιστρατεύεται το σκιάχτρο των ελλειμμάτων και σπέρνεται η καταστροφολογία, με στόχο να τρομοκρατήσουν τις λαϊκές μάζες για τα χειρότερα, να προετοιμάσουν το έδαφος για να «πατήσουν» αντιλαϊκά μέτρα και επιλογές.

Στα μέσα της δεκαετίας του '80 τα ελλείμματα ήταν το πρόσχημα για τη νομοθετική απαγόρευση των αυξήσεων στους μισθούς και στις συντάξεις από το ΠΑΣΟΚ. Στις αρχές της δεκαετίας του '90 στο όνομα των ελλειμμάτων «πάγωσαν» οι μισθοί επί ΝΔ. Στα 1996-97 στο όνομα των ελλειμμάτων εκδηλώθηκε η «εκσυγχρονιστική» επίθεση του ΠΑΣΟΚ με την ανατροπή σε μισθούς, εργασιακές σχέσεις, ασφαλιστικό σύστημα. Λόγω των ελλειμμάτων, υποτίθεται, παραχωρήθηκε το σύνολο της δημόσιας περιουσίας στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Τώρα, εξαιτίας των ελλειμμάτων - και λίγη κρίση από κοντά - παγώνουν και πάλι μισθοί-συντάξεις, ενώ έπονται και νέες αντιλαϊκές ρυθμίσεις. Το παραμύθι των ελλειμμάτων, κοντολογίς, είναι παντός καιρού. Το βγάζουν στο σεργιάνι και σε περιόδους οικονομικής στασιμότητας και σε φάσεις ανόδου, αλλά και τώρα που η κρίση δείχνει τα δόντια της.

Η ρίζα των ελλειμμάτων είναι οι σχέσεις εκμετάλλευσης που ισχύουν στην καπιταλιστική οικονομία και η συνεχής συγκέντρωση πλούτου σε μια χούφτα εκμεταλλευτές. Η επιδίωξη της άρχουσας τάξης να αποσπά όλο και μεγαλύτερο μέρος του κοινωνικά παραγόμενου προϊόντος, πάντα θα προκαλεί ελλείμματα και πάντα θα οδηγεί στην αύξηση του δημόσιου χρέους, παρά τις όποιες διακυμάνσεις μπορεί να παρατηρούνται. Τα ελλείμματα προκαλούνται από τα υψηλά κέρδη, τις ποικιλόμορφες επιχορηγήσεις και τα οικονομικά κίνητρα, τις κρατικές προμήθειες και τις «Συμπράξεις», τη συνεχή μείωση των συντελεστών φορολογίας του κεφαλαίου και τη σωρεία των φοροαπαλλαγών. Και για να εξασφαλιστούν τα σχετικά κονδύλια, οι κυβερνώντες - ΝΔ και ΠΑΣΟΚ - «τραβάνε» συνεχώς από τους μισθούς, τις συντάξεις, τις συνθήκες εργασίας, την Κοινωνική Ασφάλιση, την υπονόμευση της δημόσιας Υγείας και Παιδείας, τα διόδια, κ.ο.κ. Γι' αυτό οι εργαζόμενοι οφείλουν να μείνουν σταθερά στη θέση τα ελλείμματα να καλυφθούν από αυτούς που τα προκαλούν.