«Ακόμη πιο βαθιά το χέρι στην τσέπη βάζουν από σήμερα ασφαλισμένοι και συνταξιούχοι προκειμένου να προμηθευτούν "καθημερινά" φάρμακα, δηλαδή αναλγητικά, αντιπυρετικά, σιρόπια και αλοιφές. Η κυβέρνηση αποφάσισε να προχωρήσει στην περικοπή τουλάχιστον 253 φαρμάκων και άλλων φαρμακευτικών προϊόντων προκειμένου να εξοικονομήσει 300 εκατ. ευρώ, που φαίνεται ότι κατέβαλαν το 2009 τα ασφαλιστικά ταμεία για την κάλυψή τους. Πρόκειται για γνωστά φάρμακα όπως η Ασπιρίνη, το Depon, το Ρanadol, το Salospir, το Αpotel, το σιρόπι Βisolvon, το αντιισταμινικό Fenistil, το Lonarid, τα αντιόξινα (χορηγούνται σε παθήσεις του πεπτικού συστήματος) Μaalox και Simeco κ.ά. Στο εξής θα πρέπει οι ίδιοι οι συνταξιούχοι και οι ασφαλισμένοι να αγοράζουν το φάρμακο ακόμη και αν έχουν συνταγή γιατρού. Τα ασφαλιστικά ταμεία δεν θα καλύπτουν δαπάνες που αφορούν φαρμακευτικά προϊόντα για τα οποία δεν απαιτείται ιατρική συνταγή» (το θέμα στο ΒΗΜΑ).

«Ο ευρωπαϊκός ορίζοντας είναι σκοτεινός. Και όχι μόνο εξαιτίας του ισλανδικού ηφαιστείου. Προαναγγελίες κοινωνικής θύελλας έρχονται από παντού, λίγες μόνο μέρες μετά τους εορτασμούς του τέλους του μεγάλου πολέμου στην καρδιά της Ευρώπης, που είχε κοστίσει πενήντα εκατομμύρια ζωές. Θύματα όμως έχουν και οι οικονομικοί πόλεμοι. Ισως μάλιστα να τα βρίσκαμε περισσότερα από τους άλλους, αν υπήρχε αξιόπιστος τρόπος να μετρήσουμε» (ο Ρ. Βρανάς στα ΝΕΑ)

«Καλημέρα, εν μέσω γενικής απεργίας και γενικής αμηχανίας: Το κέντρο της πρωτεύουσας κλειστό, παράλυτο (...) Μια κανονική ζωή, μια "καλημέρα" της γειτονιάς. Κι όμως, τα βλέμματα χαμηλά, τα λόγια λίγα, τα χαμόγελα σκοτεινιασμένα. Ολοι έχουμε δικούς μας "κάτω". Κάτι δεν μυρίζει "σωστά" στον αέρα της συνοικίας. Οπως δεν μύριζε σωστά την - πιο πριν - Τετάρτη, πολύ πριν συμβούν τα τραγικά που συνέβησαν. Σαν να υποδυόμαστε ρόλους, σαν να μας έχει σκηνοθετήσει κάποιος να προσποιούμαστε πως είναι «μια συνηθισμένη μέρα». Αυτό, κανένα "ρεπορτάζ από την πρώτη γραμμή της ενημέρωσης" δεν μπορεί να το περιγράψει. Καμιά κάμερα δεν μπορεί να το καταγράψει. Κι όμως υπάρχει, είναι ένα κλίμα βαρύ, ανήσυχο, ένα λεπτό πέπλο ανησυχίας που κάθεται πάνω στη γειτονιά, σαν κατάλοιπο σκόνης. Μια "καλημέρα" που περιμένει κανείς να νυχτώσει, για να ξέρει αν, πραγματικά, ήταν "καλή"» (η Ρ. Βαγιάνη στο ΕΘΝΟΣ)