Κόκκινο, βαθυκόκκινο. Κόκκινο της πορφύρας, άλικο ζεστό παρθένο κόκκινο της φωτιάς. Κόκκινο του βύσσινου, της παπαρούνας, του γερανιού, του γαρίφαλου. Κόκκινο το αίμα της καρδιάς.

Κόκκινα μιλιούνια του πάθους και της συγκίνησης. Κόκκινο της γειτονιάς, της πόλης, του χωριού. Κόκκινο του γιαπιού, της φάμπρικας, του μηχανουργείου, του χωραφιού. Κόκκινο του σχολείου. Κόκκινο, παντού κόκκινο, της φυλακής και της εξορίας, της παράδοσης, της θυσίας και του αγώνα. Κόκκινο της τιμής και του δίκιου. Του εργάτη, του αγρότη, του άνεργου, του σπουδαστή, του αυτοαπασχολούμενου, του συνταξιούχου. Του παιδιού, του κοριτσιού, της νεολαίας. Του γέροντα και της γερόντισσας που σαν πούπουλο ένιωθαν το βάρος της κόκκινης σημαίας που κράταγαν στο ένα χέρι, υψώνοντας με τη γροθιά το άλλο. Κόκκινο του ταπεινού και καταφρονεμένου και πάντα προδομένου.

Κι ο ξυπνητός τηλέπαθος με το κόκκινο σκουφί απευθύνεται σ' αυτούς που προσπαθούν να διαστρεβλώσουν το ρου της Ιστορίας, να εξομοιώσουν και να βάλουν στο ίδιο τσουβάλι το φασισμό και τον κομμουνισμό... Και ρωτά: «Βρέθηκε ποτέ κανένας φασίστας να παραδεχτεί πως είναι φασίστας και πως καμαρώνει γι' αυτό;». Ποτέ και κανένας. Στο μαύρο σκοτάδι η δράση τους. Διαρρηγνύουν τα ιμάτιά τους με αποστροφή! Ενώ απεναντίας οι κομμουνιστές όχι μόνο το θεωρούν καμάρι και τιμή τους, όχι μόνο είναι υπερήφανοι γι' αυτό, όχι μόνο το διακηρύττουν δημόσια, αλλά πολλοί, πάρα πολλοί έδωσαν και την ίδια τους τη ζωή γι' αυτό (Στο θυσιαστήριο της Καισαριανής, στον Υμηττό, στο Μπιζάνι κι αλλού) φωνάζοντας το ύστατο χαίρε. Ζήτω το ΚΚΕ. Ζήτω το κόμμα της εργατικής τάξης.