Ποτέ δεν έπαψαν να εμπνέουν την προοδευτική τέχνη ο μόχθος, η σκληρή δουλειά, τα προβλήματα και ο αγώνας της εργατικής τάξης. Οσο κι αν η κυρίαρχη κουλτούρα προσπαθεί, με τα μέσα και τους μηχανισμούς που διαθέτει, να χειραγωγήσει τη συνείδηση των εργαζομένων, τα πρωτοπόρα τμήματα της εργατιάς χτίζουν διόδους επικοινωνίας με τον πολιτισμό και την καλλιτεχνική δημιουργία.

«Τι θαρρείτε πως είναι ο καλλιτέχνης;», έλεγε ο Πικάσο. «Ενας ηλίθιος που έχει μάτια μόνο αν είναι ζωγράφος, αυτιά μόνο αν είναι μουσικός, ή μια λύρα σε κάθε γωνιά της καρδιάς του μόνο αν είναι ποιητής, ή μόνο μπράτσα αν είναι πυγμάχος; Κάθε άλλο: Είναι ταυτόχρονα ένα πολιτικό ον που ευαισθητοποιείται διαρκώς από τα θλιβερά, τα παράφορα ή τα ευχάριστα που συμβαίνουν στον κόσμο και διαπλάθεται απόλυτα καθ' ομοίωσή τους...». Τα λόγια του μεγάλου κομμουνιστή ζωγράφου βρίσκουν την επιβεβαίωσή τους στις πολιτιστικές εκδηλώσεις και τη μεγάλη έκθεση εικαστικών τεχνών και φωτογραφίας, που αποτελούν μια διαφορετική διοργάνωση, η οποία δεν έχει σχέση με την εμπορευματοποίηση της Τέχνης, το κέρδος, τα σκάνδαλα, τις εκκεντρικότητες ή τις χορηγικές «φιλευσπλαχνίες...».