Τα συμπεράσματα που έχουν σημασία σήμερα για την προοπτική της ταξικής πάλης:

Το πρώτο, το κεφαλαιώδες, δε θα 'λεγα να ανταποκριθείτε εσείς μόνο που βρίσκεστε εδώ, αλλά να δράσετε να πολλαπλασιασθούν οι δυνάμεις που θα ανταποκριθούν στο πολιτικό κάλεσμα του ΚΚΕ:

-- Οργάνωση στον τόπο εργασίας, στον κλάδο, στο σχολείο, στο πανεπιστήμιο, στο ΤΕΙ, στη γειτονιά.

-- Οργάνωση σε γραμμή ρήξης με την καπιταλιστική ιδιοκτησία, τα μονοπώλια, τα κόμματα και τις κυβερνήσεις τους, οργάνωση με όρους συγκρουσιακούς για τη λαϊκή συμμαχία της εργατικής τάξης με τα λαϊκά στρώματα, για να ωριμάσουν οι συνθήκες που ο συσχετισμός θα γείρει προς το εργατικό - λαϊκό ποτάμι ανατροπής της καπιταλιστικής εξουσίας.

Αυτό είναι το πολιτικό κάλεσμα του Κόμματος, μοναδική πολιτική διέξοδος που συμφέρει το λαό.

Το ζητούμενο είναι να ενταθεί η προσπάθεια από κάθε κνίτη και κνίτισσα, κάθε μέλος και φίλο του Κόμματος, κάθε νέο και νέα που δε συμβιβάζεται με την ηττοπάθεια, τη μοιρολατρία.

Πώς θα βοηθηθεί κάθε νέος άνθρωπος για να αντιδράσει οργανωμένα, ταξικά, συνειδητά στο πρόβλημα της ανεργίας, στην απαξίωση του πτυχίου, στη συρρίκνωση του εισοδήματος της οικογένειας.

Πώς θα αντιδράσει χωρίς απελπισία, χωρίς ατομική απομόνωση ή με ατομικό συμβιβασμό, πώς θα αρνηθεί την καταστροφική φυγή στα ναρκωτικά, τις ψεύτικες υποσχέσεις ότι υπάρχουν λύσεις ανάλογα με τις προσωπικές γνωριμίες βουλευτών, δημάρχων, νομαρχιακών ή περιφερειακών συμβούλων, καθηγητών στα πανεπιστήμια κλπ. ή ότι η λύση βρίσκεται στο διαρκές κυνηγητό των ατομικών προσόντων, για να περάσει η επιλογή του ατομικού ανταγωνισμού εξ ου και το νέο δόγμα «ίδια προσόντα, ίδιες αποδοχές» μέσω του οποίου σαρώνονται οι κλαδικές συμβάσεις.

Πλύση εγκεφάλου γίνεται καθημερινά και όχι μόνο. Στήνονται μηχανισμοί παγίδευσης π.χ. από το πώς θα λειτουργεί η πόλη της Θεσσαλονίκης με ένα δήθεν εκσυγχρονισμένο πρότυπο διασκέδασης, νυκτερινής ζωής τύπου Αμστερνταμ ή Βαρκελώνης, με αποδόμηση της πολιτιστικής κληρονομιάς και νομιμοποίηση εκφυλιστικών φαινομένων.

Κάθε καλοπροαίρετος νέος και νέα μπορεί να ταρακουνηθεί, να αλλάξει σκέψη και στάση ζωής, να πάει συνειδητά στο δρόμο που εξυπηρετεί το ταξικό του συμφέρον, την ικανοποίηση των αναγκών του ως μέρος των κοινωνικών αναγκών.

Το κύριο είναι εσείς εδώ να γίνετε η δύναμη που θα πολλαπλασιάσει την οργανωμένη πρωτοπορία, που θα πάει αυτό το πολιτικό μήνυμα σε δεκαπλάσιες δυνάμεις νέων και μεγαλύτερων.

Ο καθένας άλλους δέκα - συμμαθητές, συμφοιτητές νυν και πρώην, από το στρατό, από το φροντιστήριο, από τη δουλειά, από το οικογενειακό περιβάλλον, από τη γειτονιά.

Διαφώτιση - οργάνωση πάλης στη γραμμή ρήξης - ανατροπής.

Μπορεί να είναι πιστευτό, αξιόπιστο το πολιτικό μήνυμα του ΚΚΕ; ΝΑΙ. Δεν το λέμε γιατί έχουμε κάποιο ατομικό ή στενά κομματικό συμφέρον.

Εχουμε το δίκιο με το μέρος των ιδεών, των πολιτικών θέσεων, των πράξεών μας στον αγώνα, στη σταθερή, ανυποχώρητη υπεράσπιση και διεκδίκηση των λαϊκών συμφερόντων.

Δεν είναι στενά ζήτημα δικαιοσύνης, αλλά αναγκαιότητα.

Κριτήριο της αλήθειας είναι η ίδια η ζωή στα 20 χρόνια από την κορύφωση και νίκη της αντεπανάστασης στην ΕΣΣΔ και άλλες χώρες της σοσιαλιστικής οικοδόμησης, από την κρίση στο ΚΚΕ.

Οι οικονομικές και πολιτικές εξελίξεις στην Ελλάδα και διεθνώς σε αυτά τα 20 χρόνια επιβεβαιώνουν τις προβλέψεις και εκτιμήσεις του ΚΚΕ.

Η αντεπανάσταση βρήκε ιδεολογικό και πολιτικό στήριγμα από δυνάμεις, κόμματα που εμφανίζονται με σοσιαλιστικά ή και κομμουνιστικά επίθετα, από δυνάμεις που δήθεν εκπροσωπούσαν την εργατική τάξη, το λαό, αλλά παρουσίασαν την επιστροφή στην καπιταλιστική ιδιοκτησία ως «εκσυγχρονισμό», ως «εκδημοκρατισμό» του σοσιαλισμού και στη συνέχεια έφθασαν, στο αποκορύφωμα της αντεπανάστασης, ως την άρνηση του σοσιαλισμού.

Ποιο ήταν το κύριο ιδεολόγημα το 1991:

Ο καπιταλισμός είχε τη δύναμη να εξανθρωπιστεί, να ενσωματώσει ό,τι προοδευτικό είχε δώσει ακόμη και η ΕΣΣΔ, ενώ ο υπαρκτός σοσιαλισμός κατέρρευσε γιατί δεν είχε τη δύναμη να αφομοιώσει το νέο, δεν είχε δημοκρατία...

Σας θυμίζω ότι αυτοί που δώσανε αριστερό άλλοθι στην αντεπανάσταση είναι αυτοί που σήμερα μιλάνε δήθεν υπέρ του σοσιαλισμού, αλλά κατηγορούν το ΚΚΕ ότι με τις θέσεις του για το σοσιαλισμό, με την πολιτική του εμποδίζει την αντιμνημονιακή - δημοκρατική συσπείρωση.

Τότε έλεγαν: «Ανοίγει η λεωφόρος της ειρήνης και της φιλίας των λαών». Δηλαδή κάλυψαν τον εκμεταλλευτικό και πολεμικό χαρακτήρα του καπιταλισμού, του ιμπεριαλισμού.

Πόσοι πόλεμοι γίνανε, γίνονται, είναι σχεδιασμένοι στα Βαλκάνια, στην Ασία, στην Αφρική, στη Μέση Ανατολή...

Πόλεμοι για την εκμετάλλευση ενεργειακών και άλλων πρώτων υλών, που πάντα γίνονται με το πρόσχημα της «δημοκρατίας» δήθεν ενάντια στη σύγχρονη «απολυταρχία», και «δικτατορία».

Υπάρχει η ζωή, δες τε το Ιράκ, το ίδιο ισχύει για Λιβύη, Συρία κλπ.

Μην ξεγελιέστε από το πώς παρουσιάζονται τα γεγονότα από τα φερέφωνα των ιμπεριαλιστικών κέντρων, π.χ. για δήθεν «Αραβική άνοιξη», όπως προηγούμενα για εκδημοκρατισμό του Ιράκ, του Αφγανιστάν, της Γιουγκοσλαβίας...

Ψάξτε πίσω από τη διαστρέβλωση, το ψέμα.

Εμπιστευτείτε το ΚΚΕ με γνώμονα την ίδια την πείρα, την επιβεβαίωση της ζωής.

Γνωρίστε τις θέσεις του ΚΚΕ απευθείας από το Κόμμα, από την καθημερινή εφημερίδα του, τον «Ριζοσπάστη», το ραδιόφωνό του, το site του, τα έντυπα φυλλάδιά του, το δίμηνο περιοδικό του, την ΚΟΜΕΠ, το βιβλίο που εκδίδει η «ΣΕ» και διαδώστε τα.

Μόνο έτσι θα αντικρούσετε το ψέμα, τη διαστρέβλωση του αντιπάλου. Π.χ. ένα ψέμα: «Το καθεστώς του Καντάφι ήταν παρόμοιο με το καθεστώς της ΕΣΣΔ, στηριζόταν κυρίως από την ΕΣΣΔ, με βάση του τον κρατισμό, γι' αυτό και τα δυο κατέρρευσαν»... Πρόκειται για συνειδητό «γκαιμπελισμό». Πολύ καλά γνωρίζουν ότι η εξουσία στη Λιβύη ήταν και είναι καπιταλιστική, ανεξάρτητα από τη μορφή της, τη διάρθρωση του πολιτικού συστήματος, τα πρόσωπα που την υπηρετούσαν κλπ. Συνειδητά διαστρεβλώνουν το διακρατικό χαρακτήρα των σχέσεων της ΕΣΣΔ με τη Λιβύη. Αλλωστε η ΕΣΣΔ είχε σχέσεις και με πολλά άλλα καπιταλιστικά κράτη, και αντίστροφα πολλά καπιταλιστικά κράτη είχαν αναπτυγμένες σχέσεις με τη Λιβύη επί Καντάφι.

Θυμηθείτε, ξεκινώντας τη ΝΑΤΟική επίθεση προσπάθησαν να κρύψουν ότι το καθεστώς Καντάφι ήταν εταίρος των ΗΠΑ και της Βρετανίας, με κοινά σχέδια δράσης μεταξύ των μυστικών υπηρεσιών τους ενάντια στους λαούς.

Τώρα τα «έσπασαν», οι ιμπεριαλιστικές συμμαχίες κάποια στιγμή σπάνε, γιατί υπεράνω όλων είναι ο ανταγωνισμός, που φέρνει ανισομετρία και ανακατατάξεις.

Τι έλεγε το ΚΚΕ για την πορεία του καπιταλισμού, την εισοδηματική κατάσταση και τις συνθήκες διαβίωσης για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα;

Τι έγινε στην 20ετία;

Επιβεβαιώθηκε η πρόβλεψή μας ότι η ανάκαμψη μετά από κάθε εκδήλωση οικονομικής κρίσης, θα ήταν αναιμική, με αμφίβολη πορεία για ένα ουσιαστικό πέρασμα σε φάση ανοδική.

Μέσα στην 20ετία εκδηλώθηκαν 3 οικονομικές κρίσεις με διεθνή εμβέλεια, αλλού περισσότερο αλλού λιγότερο βαθιές, αλλά όλο και πιο βαθιές και γενικευμένες, με όλο και πιο αδύναμη ανάκαμψη, ενώ ήδη κυοφορείται νέα κρίση.

Θυμηθείτε, τι είπαμε πριν 2 χρόνια: Δεν είναι μόνο ελληνικό φαινόμενο η κρίση, δεν είναι πρόβλημα ικανής ή όχι κυβέρνησης, δεν είναι πρόβλημα ύψους του δημοσίου χρέους, ορθολογικής ή όχι διαχείρισης, καλύτερης ή χειρότερης διάρθρωσης μεταξύ των βιομηχανικών κλάδων κλπ.

Σκεφθείτε ότι στη Γαλλία, τον εταίρο της Γερμανίας στον πυρήνα της Ευρωζώνης, ο δείκτης της βιομηχανικής παραγωγής (δηλ. η αποπληθωρισμένη αξία της βιομηχανίας) σήμερα είναι στο 93,2% εκείνου του 2005. Η Μεγάλη Βρετανία στο 89,6%, στα ίδια και παρακάτω η Ιταλία, η Δανία, η Πορτογαλία, ακόμα παρακάτω η Ισπανία (84,3%) και η Ελλάδα στο 75%.

Ακόμα η Ολλανδία και η Φινλανδία, με τις γνωστές ας πούμε απαιτήσεις απέναντι στην Ελλάδα, μόλις βρίσκονται στα επίπεδα του 2005.

Μόνο η Γερμανία βρίσκεται πάνω από το επίπεδο του 2005 όχι όμως πάνω από το 2008, που εκδηλώθηκε κρίση και σε αυτήν.

Μην ξεγελιέστε με υποσχέσεις όπως της ΝΔ, ότι δήθεν διαφορά της με το ΠΑΣΟΚ είναι πως έχει σχέδιο δημιουργικής εφαρμογής του Μνημονίου, δηλαδή πως θα πετύχει μείωση του δημοσίου χρέους με αναπτυξιακό πρόγραμμα.

Η ανεργία σαρώνει σε όλη την Ευρώπη, στην Αμερική, στη Γερμανία.

Η νέα επικεφαλής του ΔΝΤ μίλησε για το ενδεχόμενο εκδήλωσης νέας κρίσης στις ΗΠΑ, στην Ευρώπη, ενώ στην Ιαπωνία συνεχίζεται η κρίση.

Ποια είναι η πολιτική σημασία τέτοιων και άλλων οικονομικών εξελίξεων:

1) Η εργατική τάξη, οι αυτοαπασχολούμενοι στην Ελλάδα και στην Ευρώπη θα έρθουν αντιμέτωποι με νέα επίθεση της καπιταλιστικής εξουσίας στο μισθό, στη σύνταξη, στις πενιχρές κρατικές δαπάνες για Παιδεία, Υγεία, παιδικούς σταθμούς κλπ.

Αρα ένα δρόμο έχουν, την οργανωμένη αντίδραση σε γραμμή ρήξης.

Αυτός ο δρόμος περιλαμβάνει τη συστηματική δράση για την αλλαγή του συσχετισμού σε κοινωνικό και πολιτικό επίπεδο, στα όργανα του κινήματος, παντού όπου κυριαρχούν συντηρητικές, ρεφορμιστικές και οπορτουνιστικές δυνάμεις, ο συσχετισμός να αλλάξει υπέρ των κομμουνιστών, των αγωνιζόμενων με μαχητικότητα ενάντια στα μονοπώλια και τους εκφραστές τους.

Αυτός ο δρόμος περιλαμβάνει την ταξική αλληλεγγύη, τη λαϊκή συμμαχία για μαζική υπεράσπιση των εργατοϋπαλλήλων, των ανέργων, των φτωχών χρεωμένων αγροτών, αυτοαπασχολουμένων που δεν μπορούν να πληρώσουν τα νέα φορολογικά χαράτσια, λογαριασμούς της ΔΕΗ, εισιτήρια κλπ.

Σε αυτό το δρόμο ξεπερνιέται ο ατομικός φόβος της απόλυσης, της μη πληρωμής του μισθού ή της σύνταξης, από το κράτος, το ασφαλιστικό ταμείο ή τον καπιταλιστή.

Σε αυτό το δρόμο κλονίζονται οι θεσμοί της εκμεταλλευτικής εξουσίας.

Στην πορεία ανάπτυξης αυτής της πάλης μπορεί συγκυριακά κάτι να παρεμποδιστεί ως νέα επιδείνωση, κάτι να περισωθεί ως στοιχείο αυτοσυντήρησης όχι ως στοιχείο παραχώρησης, κατοχυρωμένης κατάκτησης, από μια καλύτερη κυβέρνηση.

Δεν έχει τέτοια περιθώρια ο σύγχρονος καπιταλισμός.

Η πορεία των ανακάμψεων στις ΗΠΑ στα 30 τελευταία χρόνια συνοδεύτηκε με μείωση του εργατικού εισοδήματος και του εισοδήματος μεσαίων στρωμάτων. Το ίδιο και στη Γερμανία.

2) Η συνεχιζόμενη βαθιά κρίση στην Ελλάδα σημαίνει επιτάχυνση στις αντιλαϊκές συνέπειες. Π.χ. η λεγόμενη στάση πληρωμών. Αυτό θα φέρει τριγμούς στην άσκηση της αστικής πολιτικής, για παράδειγμα απώλεια της κοινοβουλευτικής της αυτοδυναμίας της κυβέρνησης, αναγκαστική προκήρυξη εκλογών.

Από τι θα εξαρτηθούν οι εξελίξεις για λογαριασμό όχι της σταθεροποίησης αλλά της αποσταθεροποίησης της αστικής πολιτικής και διακυβέρνησης, που συμφέρει τη λαϊκή πλειοψηφία;

Από το επίπεδο οργάνωσής της και τον προσανατολισμό της πάλης της.

Αυτό είναι το θεμελιώδες, επείγον, πρακτικό και πολιτικό ζήτημα.

Η αστική τάξη τρέμει σε αυτή την προοπτική και παλεύει να την αποτρέψει. Γι' αυτό λοιδωρείται, συκοφαντείται, διαστρεβλώνεται το πολιτικό κάλεσμα του ΚΚΕ, γίνεται πολύπλευρη και πολυποίκιλη επίθεση. Χρησιμοποιείται ολόκληρη συγχορδία.

Το μπλοκάρισμα, το ξεγέλασμα των παιδιών της εργατικής και λαϊκής οικογένειας, των μισθωτών, αυτοαπασχολουμένων, αγροτών ΔΕΝ γίνεται μόνο με τόσο καθαρή μορφή υπεράσπισης του καπιταλισμού.

Φανταστείτε ότι ενώ το αστικό κόμμα ΠΑΣΟΚ σήμερα ασκεί ως κυβέρνηση μια από τις πιο βάρβαρες αντιλαϊκές πολιτικές, το ΠΑΣΟΚ είχε θέμα περί σοσιαλισμού στη συνδιάσκεψή του, η συμμαχία του με άλλα κόμματα στην ΕΕ και διεθνώς λέγεται σοσιαλδημοκρατική. Δεν είναι τυχαίο, σκοπεύει στην εξαπάτηση αυτή η παραποίηση του κοινωνικο-οικονομικού περιεχομένου του σοσιαλισμού, βολεύει και την αστική ιδεολογία - πολιτική στην πιο απροκάλυπτη μορφή της, π.χ. όπως εμφανίζεται από την εφημερίδα «ΕΣΤΙΑ» (Μάνος κλπ.) που ισχυρίζεται: «Τι φταίει στην Ελλάδα; Φταίει ο "κρατισμός", η κρατική ιδιοκτησία, φταίει ο "σοσιαλισμός του ΠΑΣΟΚ"»...

Υπάρχουν και άλλες παραλλαγές, άλλοι τόνοι στην αντικομμουνιστική συγχορδία. Είναι πολιτικές δυνάμεις του ΣΥΡΙΖΑ ή γύρω απ' αυτόν.

Πώς εκφράζεται ο αντικομμουνισμός, η σε τελευταία ανάλυση σύμπλευσή τους με αστικές δυνάμεις; Λένε: «Να κάνουμε ένα πολιτικό μέτωπο από πολιτικές δυνάμεις, τις αριστερές του ΠΑΣΟΚ και πέρα, και θα είχε πραγματοποιηθεί αυτό το μέτωπο το αντιμνημονιακό αν δεν το εμπόδιζε το ΚΚΕ. Αλλά αφού το εμποδίζει είναι δεκανίκι του συστήματος».

Αλλά τι μπορεί να κάνει για το λαό μια κυβέρνηση αν δεν είναι προϊόν σύγκρουσης και ρήξης - ανατροπής της εξουσίας του κεφαλαίου και των μονοπωλίων;

Μπορεί να απαντήσει στην ανεργία, να κατοχυρώσει τη σύνδεση πτυχίου - επαγγέλματος, να δώσει Παιδεία - Υγεία - παιδικούς σταθμούς κλπ., να παράγει μαλακό σιτάρι, κρέας, φάρμακα και όχι να εισάγει -- να η πηγή των ελλειμμάτων -- να φτιάχνει πλοία στην Ελλάδα και όχι στην Κορέα, στην Κίνα;

Μπορεί, δηλαδή μια κυβέρνηση - ακόμα και καλής λαϊκής πρόθεσης - αν δεν έχει ανατρέψει την οικονομική κυριαρχία και εξουσία της καπιταλιστικής τάξης - να παράγει με βάση τις λαϊκές ανάγκες και όχι το καπιταλιστικό κέρδος;

Δεν γίνεται, αυτή είναι η ουσία!

Αρα, το πολιτικό ζήτημα είναι η οργάνωση και ο προσανατολισμός της πάλης για την ανατροπή της καπιταλιστικής εξουσίας.

Ο,τιδήποτε άλλο, συνειδητά ή ασυνείδητα, τελικά θα λειτουργήσει αντιδραστικά.

Πού είναι η καπιταλιστική σχέση; Στα εργοστάσια, στα εμπορικά κέντρα, στις τουριστικές επιχειρήσεις, στα ιδιωτικά νοσοκομεία, στις τράπεζες κλπ.

Εκεί πρέπει να οργανωθεί πρώτ' απ' όλα η ταξική πάλη, με μαζικοποίηση του σωματείου, με το όπλο της απεργίας, και μάλιστα της γενικής απεργίας.

Εκεί μπορεί να εκφρασθεί η πραγματική εργατική θέληση, η λαϊκή οργάνωση.

Είναι καθήκον και του κομμουνιστή νέου - μαθητή, φοιτητή, εργαζόμενου και μη, έχει γονείς, αδέλφια, φίλους, πρέπει να επηρεάσει, να προτρέξει, να πείσει.

Πώς θα μπορούσε να ανασταλεί ο νέος νόμος - πλαίσιο στα ΑΕΙ-ΤΕΙ; Με το να πέσει η κυβέρνηση Παπανδρέου και να έλθει μια άλλη του ΠΑΣΟΚ ή ΠΑΣΟΚ - ΝΔ ή τμήματος ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ και ό,τιδήποτε άλλο;

Θα μπορούσε να ανασταλεί, να γίνει παρεμπόδιση, αν συμμετείχε 1 εκατομμύριο σε απεργία.

Σε αυτό το δρόμο καλεί το ΚΚΕ. Απ' αυτό το δρόμο θα ανοίξει η αλλαγή στο συσχετισμό δυνάμεων για να έρθει στην ημερήσια διάταξη η έφοδος για το γκρέμισμα της εξουσίας του κεφαλαίου.