Σε νέα φάση περνάει η αντεργατική επίθεση της κυβέρνησης και του μεγάλου κεφαλαίου ένα σχεδόν χρόνο μετά την ανάληψη της εξουσίας από τη ΝΔ. Από την τακτική της «ήπιας προσαρμογής» σιγά σιγά, αλλά καθαρά, η κυβέρνηση «δείχνει τα δόντια της», επιβεβαιώνει περίτρανα ότι επάξια συνεχίζει το αντιλαϊκό έργο της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ.

Το άνοιγμα του «εργασιακού» την περασμένη Πέμπτη στην Εθνική Επιτροπή Απασχόλησης, η λύση - βόμβα στο Ασφαλιστικό των τραπεζών που προωθεί το υπουργείο Οικονομίας, αλλά και οι νέες αποφάσεις που κυοφορούνται στην Εαρινή Σύνοδο της ΕΕ για την επιτάχυνση της Στρατηγικής της Λισαβόνας δείχνουν ότι οι εργαζόμενοι της χώρας μας βρίσκονται αντιμέτωποι με μια νέα έφοδο στα εργασιακά και ασφαλιστικά τους δικαιώματα. Ολα αυτά σε ένα ήδη επιβαρυμένο περιβάλλον για την εργατική λαϊκή οικογένεια, που χαρακτηρίζεται από αύξηση της ανεργίας, της ακρίβειας, τη μείωση μισθών και συντάξεων.

Απέναντι σε αυτή την κατάσταση, το Πανεργατικό Αγωνιστικό Μέτωπο χτυπάει λαϊκό προσκλητήριο αντίστασης και αντεπίθεσης. Στην πανεργατική σύσκεψη που έγινε στην Αθήνα την περασμένη Δευτέρα, το ΠΑΜΕ απηύθυνε αγωνιστικό κάλεσμα σε όλα τα συνδικάτα, τις Ομοσπονδίες και τα Εργατικά Κέντρα της χώρας στις 17 Μάρτη να προχωρήσουν σε απεργιακές κινητοποιήσεις και να συντονίσουν τη δράση τους.

Ηδη μια σειρά ομοσπονδιών και συνδικάτων, οι οδηγοί, οι κλωστοϋφαντουργοί, οι ξενοδοχοϋπάλληλοι συντονίζονται ακριβώς σε αυτή την κατεύθυνση. Στις 17 Μάρτη όλες οι αγωνιστικές δυνάμεις συγκλίνουν σε μια κοινή πορεία. Δίνουν απάντηση στην κυβέρνηση και στο κεφάλαιο. Αξιοποιούν όλες τις μορφές πάλης. Προετοιμάζουν την απεργιακή κινητοποίηση.

Αυτή τη στιγμή η παρέμβαση μέσα στα συνδικάτα, ειδικά στα πρωτοβάθμια σωματεία, η πολύμορφη δράση για να ενημερωθούν οι εργαζόμενοι, να παρθούν αποφάσεις για την απεργιακή κινητοποίηση είναι το σημείο «κλειδί». Και αυτό το καθήκον γίνεται ακόμα πιο επείγον, καθώς η πλειοψηφία στη ΓΣΕΕ ακόμα μια φορά προσχωρεί στον «κοινωνικό διάλογο», γίνεται το φύλλο συκής για να μπορέσει η κυβέρνηση να νομοθετήσει νέα αντεργατικά μέτρα.

Το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, που στηρίζεται, αλλά και αναδεικνύει τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων είναι η βάση που μπορεί να συσπειρώσει ευρύτερες δυνάμεις, να εξοπλίσει και να παρακινήσει ώστε πιο πολύ εργαζόμενοι να μπούνε στις απεργιακές κινητοποιήσεις. Υπάρχουν οι προϋποθέσεις η κινητοποίηση αυτή να κερδίσει το νου και τις καρδιές πλατιών εργατικών στρωμάτων.

«(Στόχος) μέχρι το 2006: βελτίωση της υπάρχουσας διαδικασίας. Υιοθέτηση κοινών στόχων που θα καλύπτουν την αναμόρφωση του συνταξιοδοτικού συστήματος και του συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Η βελτίωση των συστημάτων κοινωνικής ασφάλισης θα δώσει την ευκαιρία και θα ενθαρρύνει τους εργαζόμενους να εκμεταλλευτούν την αγορά εργασίας, να επιμηκύνουν τον εργάσιμο βίο τους και να γίνουν λιγότερο εξαρτημένοι από οφέλη». Αυτά αναφέρει επί λέξει το «σχέδιο δράσης» της Κομισιόν (σελίδα 44). Οπου «οφέλη» υπονοείται προφανώς η σύνταξη ή και οι πενιχρές παροχές του συστήματος ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης που «απολαμβάνουν» σήμερα οι εργαζόμενοι.

Η Κομισιόν υποδεικνύει τα μέσα με τα οποία οι κυβερνήσεις των κρατών - μελών θα υποχρεώνουν τους εργαζόμενους να παραμένουν οικονομικά ενεργοί μέχρι τα βαθιά γεράματα. «Βελτιωμένα κίνητρα και εργασιακές ρυθμίσεις για επιμήκυνση του εργάσιμου βίου. Συμψηφισμός της σύνταξης και του μισθού» προκειμένου «ο δείκτης της απασχόλησης να βελτιωθεί ανάμεσα στις ηλικίες 55- 64 χρονών, να επιμηκυνθεί ο μέσος όρος εξόδου από την εργασία» και να αναστραφεί το αρνητικό ισοζύγιο ανάμεσα σε εκείνους που συνταξιοδοτούνται στα ισχύοντα όρια ηλικίας και σε εκείνους που σπρώχνονται να συνεχίσουν τον εργάσιμο βίο τους (σελίδα 47).

Οι Ευρωπαίοι ηγέτες, με την απόλυτη συμφωνία και της ελληνικής κυβέρνησης, γίνονται προκλητικοί όταν επιχειρηματολογούν για την αναγκαιότητα των αντιασφαλιστικών μεταρρυθμίσεων: «Τα καλά σχεδιασμένα και οικονομικά σταθερά συστήματα κοινωνικής ασφάλισης θα ελαχιστοποιήσουν την εξάρτηση από οφέλη, δημιουργώντας ισχυρά κίνητρα για την αναζήτηση εργασίας και ευνοώντας την κινητικότητα (των εργαζομένων)» (σελίδα 47). Δηλαδή, τα 510 ευρώ που παίρνει σήμερα ένας συνταξιούχος μετά από μερικές δεκαετίες δουλιάς θεωρείται... προνόμιο που πρέπει να καταργηθεί, προκειμένου να εξαναγκαστεί να αναζητήσει δουλιά και μετά τα 65 του χρόνια για να ζήσει!

Οι άνεργοι κάτω των 25 χρόνων χάνουν το επίδομα ανεργίας ύστερα από 6 μήνες, αν δεν ενταχθούν σε κάποιο από τα προγράμματα των «ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση», αν δηλαδή δε δεχτούν μια από τις θέσεις εργασίας που θα τους υποδείξει ο αρμόδιος οργανισμός απασχόλησης, στην προκειμένη περίπτωση ο ΟΑΕΔ. Το ίδιο ισχύει και για τους ανέργους άνω των 25 χρόνων, οι οποίοι διαγράφονται από τις λίστες των δικαιούχων ύστερα από 12 μήνες, αν δεν ενταχθούν στην παραγωγή.

Ετσι μεταφράζεται η θέση για τη «βελτίωση της χρήσης των ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση» που περιέχεται στο «σχέδιο δράσης» της Κομισιόν για τη στρατηγική της Λισαβόνας και η οποία προβλέπει αυτολεξεί: «(την υιοθέτηση) αυστηρότερων προϋποθέσεων για τα οφέλη (παροχές) της ανεργίας (διάβαζε επίδομα ανεργίας) ώστε (να εξασφαλίζεται) η πρόσβαση στα μέτρα των ενεργητικών πολιτικών για την απασχόληση σε 6 μήνες για τους νέους των 25 ετών και κάτω και σε 12 μήνες για τους υπόλοιπους» (σελίδα 46).

Το ίδιο το σύστημα, που καταδικάζει στην ανεργία τις πιο παραγωγικές ηλικίες, έρχεται να ενοχοποιήσει τον άνεργο, για το γεγονός ότι είναι εκτός παραγωγής και να τον τιμωρήσει με περικοπές στο επίδομα ανεργίας, αν δε συμμορφωθεί με τις υποδείξεις του. Ο άνεργος, κυρίως μεταξύ 15 και 24 ετών, καλείται να περιφέρεται από τις «σχολές μαθητείας» στα «προγράμματα επαγγελματικής κατάρτισης» (σελίδα 46), προκειμένου να αποκτήσει τις ικανότητες εκείνες που απαιτούν οι ανάγκες της ιδιωτικής κερδοφορίας για να εξασφαλίσει ένα αμφίβολο μεροκάματο. Στην περίπτωση που για οποιοδήποτε λόγο αρνηθεί τη θέση που το προτείνει είτε το ιδιωτικό, είτε το «δημόσιο» (με το μανδύα του ΟΑΕΔ) δουλεμπορικό γραφείο, χάνει το επίδομα ανεργίας σε 6 μήνες.

Σαρωτικές αλλαγές, σε συνέχεια αυτών που ήδη εφαρμόζονται και θεσμοθετήθηκαν από την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, θα επέλθουν την επόμενη διετία και στις εργασιακές σχέσεις, καθώς απαιτείται να «προωθηθεί η ευελιξία σε συνάρτηση με την ασφάλεια στην αγορά εργασίας» (σελίδα 49). Το «σχέδιο δράσης» επιτάσσει «να εξασφαλιστεί ότι ο μισθός και οι άλλες εξελίξεις που σχετίζονται με το κόστος εργασίας θα ευθυγραμμιστεί με την παραγωγικότητα σε κλαδικό και τοπικό επίπεδο», με στόχο «να αποφευχθεί η απώλεια ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων εξαιτίας του κόστους εργασίας» (σελίδα 49). Η μείωση του μισθολογικού και μη μισθολογικού κόστους των επιχειρήσεων, η κραυγαλέα δηλαδή κλοπή της εργατικής δύναμης, αναγορεύεται σε νούμερο ένα στόχος του ευρωενωσιακού κεφαλαίου, που η πολιτική ηγεσία της ΕΕ σπεύδει να ικανοποιήσει με ταχύτερους ρυθμούς.

Σ' αυτή την κατεύθυνση, στην Εαρινή Σύνοδο, η ελληνική κυβέρνηση αναμένεται να υιοθετήσει τη θέση του «σχεδίου δράσης» που λέει ξεκάθαρα ότι «(επιβάλλεται) η επικέντρωση στους τύπους των συμβάσεων, στη διάρκειά τους και στην κινητικότητα στην αγορά εργασίας» προκειμένου «να μειωθεί ο κύκλος και η ακαμψία της εργασίας (σ.σ. εννοεί τη μόνιμη και σταθερή εργασία) και να επιτευχθεί η κινητικότητα στην αγορά εργασίας» (σελίδα 49). Για ένα κομμάτι ψωμί ο εργαζόμενος θα τρέχει από δουλιά σε δουλιά, για να φτάσει στα γεράματα να αναζητά τα ένσημα που θα του εξασφαλίσουν μια υποτυπώδη σύνταξη. Και όταν κι αυτό πλέον θα είναι αδύνατο, εξαιτίας ακριβώς της μερικής και προσωρινής απασχόλησης, η εργασία μέχρι θανάτου θα είναι η μοναδική επιλογή...

Τέσσερα χρόνια μετά τον νόμο 2874 του ΠΑΣΟΚ, που έκανε ακόμα πιο ευέλικτο το χρόνο εργασίας και έδινε επιπλέον δυνατότητες στην εργοδοσία για τη διευθέτησή του, καθώς και την αύξηση του αριθμού των απολύσεων που οι επιχειρήσεις μπορούν να κάνουν σε μηνιαία βάση, το Εργασιακό και ο χρόνος εργασίας ξαναμπαίνουν στο στόχαστρο. Το περίεργο είναι ότι κυβέρνηση και εργοδότες ισχυρίζονται υποκριτικά ότι ο συγκεκριμένος νόμος «απέτυχε να δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας» και γι' αυτό πρέπει να αλλάξει... Λες και ο 2874 είχε γίνει, για να ενισχυθεί η απασχόληση και όχι να προσαρμοστεί η εργατική δύναμη στις νέες ανάγκες της ανταγωνιστικότητας των επιχειρήσεων.

Ο Π. Παναγιωτόπουλος ισχυρίστηκε ότι «ήρθε ο καιρός για νέες ρυθμίσεις» και έκανε σαφές ότι για να επιτευχτεί ο στόχος της ανταγωνιστικότητας «πρέπει να προχωρήσουμε σε μέτρα»... Μάλιστα, ο εκπρόσωπος του ΣΕΒ έθεσε γενικότερο ζήτημα οργάνωσης του χρόνου εργασίας και ευθέως ζήτησε να εφαρμοστούν οι διατάξεις της αντίστοιχης ευρωπαϊκής οδηγίας. Μια οδηγία, η οποία αυτό το διάστημα βρίσκεται σε διαδικασία αναθεώρησης και ρητά προβλέπει εργάσιμη βδομάδα 65 ωρών και διευθέτηση του εργάσιμου χρόνου σε ετήσια βάση!

Μπροστά σε αυτή την πρόκληση, η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ συμφώνησε σε νέο αντεργατικό «διάλογο», δικαιολογώντας τη στάση της ότι δήθεν χρειάζεται να γίνει προσπάθεια για μια «εθνική συμφωνία για την ανάπτυξη». Ετσι η συμπαιγνία στήθηκε. Οι εργοδότες έθεσαν τις αξιώσεις τους. Οι κοινωνικοί εταίροι προχωράνε στο διάλογο. Ενας διάλογος, που μικρή σημασία έχει πού θα καταλήξει, αφού έτσι και αλλιώς θα δώσει την απαραίτητη «νομιμοποίηση» στην κυβέρνηση να νομοθετήσει. Το σκηνικό του 2000 για το Εργασιακό και του 2002 για το Ασφαλιστικό επαναλαμβάνεται.

Την ίδια στιγμή εκδηλώνεται η επίθεση και στο Ασφαλιστικό. Το έγγραφο που πάσαρε ο εκπρόσωπος του υπουργείου Οικονομίας στην ειδική τεχνική επιτροπή ΟΤΟΕ - Τραπεζών είναι βόμβα στα ασφαλιστικά δικαιώματα των τραπεζοϋπαλλήλων. Αποδεικνύεται καθαρά η απόφαση της κυβέρνησης να προχωρήσει στη μείωση των παροχών και των συντάξεων, στην αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, στην απαλλαγή των τραπεζών από τις υποχρεώσεις τους απέναντι στα Ταμεία, αλλά και στην ιδιωτικοποίηση του συστήματος με την ίδρυση Επαγγελματικού Ταμείου.

Μάλιστα, η κυβέρνηση θεμελιώνει την ανάγκη για τη δημιουργία Επαγγελματικού Ταμείου επειδή - όπως η ίδια ομολογεί - θα προκύψουν «απώλειες από την προσαρμογή και την εκλογίκευση των σημερινών παροχών με τα ισχύοντα του ΙΚΑ σήμερα». Στην πραγματικότητα, το έγγραφο αυτό, που τιτλοφορείται «Βασικές αρχές για την προσέγγιση του ασφαλιστικού προβλήματος των τραπεζών», είναι η εφαρμογή στην πράξη του νόμου 3029 που ψήφισε το 2002 η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Νόμος που επιμόνως ζητά να εφαρμοστεί η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ και η ηγεσία της ΟΤΟΕ.

Υπενθυμίζεται ότι ο συγκεκριμένος νόμος, μεταξύ άλλων, ορίζει την ένταξη των ειδικών Ταμείων των τραπεζών στο ΙΚΑ μέχρι το 2008 και επιβάλλει τη σταδιακή μείωση των συντάξεων. Ειδικότερα, το ποσοστό αναπλήρωσης από 80% μειώνεται στο 70% σταδιακά. Ο ίδιος αυτός νόμος ορίζει τους κανόνες για τη δημιουργία των Επαγγελματικών Ταμείων με βάση το κεφαλαιοποιητικό σύστημα. Οι «διαμαρτυρίες» των στελεχών της ΠΑΣΚΕ, αλλά και της ΟΤΟΕ, είναι μόνο για το «θεαθήναι». Ο κ. Αλογοσκούφης τηρεί πιστά το νόμο Ρέππα. Ολα τ' άλλα είναι φτηνά κόλπα στα πλαίσια του δικομματικού παιχνιδιού. Και σε αυτό το παιχνίδι που έχει στηθεί στις πλάτες τους δεν πρέπει να τσιμπήσουν ούτε οι τραπεζοϋπάλληλοι ούτε οι υπόλοιποι εργαζόμενοι.