Ενα ακόμα επεισόδιο από το έργο της δήθεν αυτοκάθαρσης του πολιτικού σκηνικού παίχτηκε την περασμένη βδομάδα, με την παραίτηση της υφυπουργού Πολιτισμού, Αντζελας Γκερέκου. Στο ίδιο πνεύμα, όλες τις προηγούμενες μέρες το προπαγανδιστικό οπλοστάσιο της κυβέρνησης αξιοποιούσε λίστες που δόθηκαν στη δημοσιότητα ή λίστες που «κρατάει στα χέρια της η κυβέρνηση» και αφορούν σε φοροφυγάδες γιατρούς, δικηγόρους, δημοσιογράφους κ.λπ.

Με τέτοια και άλλα προπαγανδιστικά τερτίπια, που αναπαράγονται με αξιοσημείωτη ταχύτητα και συνέπεια από τα αστικά ΜΜΕ, η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και σύσσωμος ο αστικός πολιτικός κόσμος επιχειρούν να στήσουν την κολυμβήθρα του Σιλωάμ για το ίδιο το καπιταλιστικό σύστημα.

Γιατί εκείνο που επιδιώκουν να ξεπλύνουν στα μάτια των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων, είναι η αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθείται από όλες τις κυβερνήσεις της πλουτοκρατίας, με αποκλειστικό κριτήριο την εξυπηρέτηση των συμφερόντων του κεφαλαίου σε βάρος του λαού.

Αυτό που σε τελική ανάλυση επιχειρούν να κρύψουν, προβάλλοντας αποσπασματικά περιπτώσεις παράνομου πλουτισμού και ληστείας, είναι η «νόμιμη» ληστεία που γίνεται σε βάρος του λαού με την υπογραφή τους και αφορά στην καθημερινή εκμετάλλευση, συνέπεια της αντίθεσης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία.

Τα αντιλαϊκά μέτρα, η αντιλαϊκή πολιτική που δημιούργησε και γιγαντώνει τα βάρη της εργατικής και λαϊκής οικογένειας, είναι η αιτία που εκφράζεται αυξημένη η λαϊκή δυσαρέσκεια απέναντι στο αστικό πολιτικό σύστημα, απέναντι - κυρίως - στα κόμματα που έχουν κυβερνήσει, το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ.

Η αντιλαϊκή πολιτική που ακολουθείται δεκαετίες τώρα είναι που πυροδοτεί τη λαϊκή οργή, τροφοδοτεί τη λαϊκή αγανάκτηση. Η πολιτική που μειώνει τους μισθούς και αυξάνει τους έμμεσους φόρους, την ίδια στιγμή που φοροαπαλλάσσει και επιδοτεί τους επιχειρηματίες. Η πολιτική που ιδιωτικοποιεί και εμπορευματοποιεί Παιδεία και Υγεία - Πρόνοια, αυξάνοντας τα κέρδη των επιχειρήσεων και σπέρνοντας απόγνωση στη λαϊκή οικογένεια, που δεν μπορεί να αντεπεξέλθει.

Αυτή είναι η πηγή της αγανάκτησης. Και είναι βολικό για τα κόμματα της πλουτοκρατίας αυτή η αγανάκτηση - που υπό το βάρος της κρίσης και των σκληρών μέτρων ξεχειλίζει - να διοχετευτεί σε ανώδυνα μονοπάτια, να στοχοποιήσει επιμέρους ζητήματα, όπως είναι η δεδομένη διαφθορά και η διαπλοκή. Μάλιστα, ακόμα και αυτά τα σύμφυτα με τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής φαινόμενα, προσπαθούν να τα παρουσιάσουν σαν στρεβλώσεις του συστήματος που υπηρετούν, καλλιεργώντας την αυταπάτη ότι με την απαραίτητη πολιτική βούληση μπορούν να θεραπευτούν.

Είναι βολική για το σύστημα η απόδοση της ευθύνης της οικονομικής κρίσης στον τάδε ή τον δείνα πολιτικό χειρισμό, στο τάδε ή το δείνα σκάνδαλο, στους «καταχραστές», στους «κλέφτες» κλπ. Οχι ότι δεν παίζουν και αυτοί το ρόλο τους, ή ότι πρέπει να αθωωθούν. Αλλά με αυτόν τον τρόπο μένει στο απυρόβλητο η ουσία: Οτι η κρίση είναι κρίση του καπιταλισμού.

Οι ίδιοι οι ιμπεριαλιστικοί οργανισμοί και οι στυλοβάτες του καπιταλισμού προειδοποιούν πως η κρίση είναι βαθιά, θα κρατήσει πολύ και η ανάκαμψη όταν έρθει θα είναι αναιμική και θα δώσει τη σκυτάλη σύντομα σε έναν νέο κύκλο κρίσης.

Τα αντιλαϊκά μέτρα που προωθεί η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ με τη συναίνεση της ΝΔ και του ΛΑ.Ο.Σ. είναι η αρχή μόνο μιας αλυσίδας αντεργατικών και αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων που δεν έχουν καμιά σχέση με την κάλυψη των ελλειμμάτων, αλλά απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες του κεφαλαίου. Γι' αυτό είναι επιβεβλημένες από τη σκοπιά των δικών του συμφερόντων. Αυτό προσπαθούν να κρύψουν με νύχια και με δόντια.

Ξέρουν πως η αποκάλυψη της αλήθειας, του χαρακτήρα της κρίσης και των πραγματικών αιτιών της, μπορεί να επιταχύνει τη διαδικασία ριζοσπαστικοποίησης των λαϊκών συνειδήσεων. Πολύ περισσότερο όταν αυτή η γνώση δεθεί με την πολιτική πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ, συναντηθεί με τους ταξικούς αγώνες του ΠΑΜΕ.

Γι' αυτό τα κόμματα της πλουτοκρατίας διοχετεύουν την προσοχή σε επιφανειακές αλλαγές βιτρίνας του πολιτικού σκηνικού, που περιλαμβάνουν από τη μείωση των βουλευτικών εδρών, μέχρι τη δημιουργία νέων κομμάτων και την προώθηση «νέων και άφθαρτων» πολιτικών ή τεχνοκρατών στη θέση του πολιτικού προσωπικού. Αρκεί να παραμένουν αναλλοίωτοι οι συσχετισμοί δύναμης υπέρ του κεφαλαίου και το νέο πολιτικό προσωπικό να είναι αποφασισμένο να ασκήσει την ίδια αντιλαϊκή πολιτική ακόμα πιο αποτελεσματικά.

Παράλληλα, τα κόμματα της πλουτοκρατίας εμφανίζονται διατεθειμένα να θυσιάσουν κάποια από τα στελέχη τους, προκειμένου να παραστήσουν ότι το αστικό πολιτικό σύστημα μπορεί να αυτοκαθαίρεται. Βουλευτές, πρώην υπουργοί, στελέχη του δικομματισμού που έχουν εμπλακεί ή που θα αποδειχτεί ότι έχουν εμπλακεί σε σκάνδαλα, φοροδιαφυγή, μίζες, διαπλοκή κ.λπ., ενδέχεται να ξεμπροστιαστούν μέσα από τις επιτροπές που ήδη λειτουργούν ή θα στηθούν το επόμενο διάστημα, να τους ασκηθεί δίωξη ή ακόμα και να φυλακιστούν.

Δε διστάζουν ακόμα και να καλλιεργούν συνθήματα όπως «κλέφτες πολιτικοί» και «να καεί η Βουλή», επειδή ξέρουν ότι ο αγώνας που χαρακτηρίζεται από τέτοιου είδους «αιτήματα», είναι εύκολο να χειραγωγηθεί, να εκτονωθεί.

Φυσικά, όλοι πρέπει να καταβάλλουν φόρους και όλοι όσοι έχουν ευθύνες, πρέπει να διωχθούν. Ομως ο λαός πρέπει να σκεφτεί καλά: Μήπως μετά την όποια τιμωρία τους, θα αλλάξει η πολιτική που ακολουθείται και αντί να πληρώνει ο λαός θα πληρώνει η πλουτοκρατία; Το αντίθετο θα γίνει. Οχι μόνο δεν πρόκειται να αλλάξει η αντιλαϊκή πολιτική μέσα από τέτοιου είδους μερεμέτια και φτιασιδώματα, αλλά απαλλαγμένη από τα «βαρίδια» και με το προσωπείο του «δίκαιου», θα επιχειρήσει μια ακόμα σφοδρότερη επίθεση σε βάρος των λαϊκών στρωμάτων.

Ταυτόχρονα, το ίδιο το αστικό πολιτικό σύστημα δεν μπορεί παρά να βρίσκεται στη δίνη των αντιφάσεών του. Από τη μια, «σηκώνει» το θέμα της αυτοκάθαρσης και της αναμόρφωσης του πολιτικού σκηνικού και προετοιμάζεται να θυσιάσει στελέχη του, προκειμένου να κατευνάσει τη λαϊκή αγανάκτηση. Από την άλλη, ξέρει πως αυτή η μεθόδευση μπορεί να γυρίσει μπούμερανγκ.

Ολο και περισσότεροι εκπρόσωποι του κεφαλαίου, αλλά και πολιτικοί εκπρόσωποι των αστικών κομμάτων, κρούουν τον κώδωνα του κινδύνου, προειδοποιώντας ότι οι κατευθυνόμενες αποκαλύψεις για διαπλοκή και διαφθορά, ακόμα και η δίωξη κάποιων πρώην υπουργών, μπορεί να έχει τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα, αν ξεφύγουν από τον έλεγχο: Αντί να αθωωθεί τελικά το αστικό πολιτικό σύστημα, αντί να ξεπλυθούν τα κόμματα της πλουτοκρατίας και να εγκλωβιστεί ο λαός βαθύτερα στους κόλπους τους, να καταλήξουν τα λαϊκά στρώματα να τους αποστρέφονται ακόμα περισσότερο, να τα εγκαταλείψουν μαζικά.

Ακόμα, χειρότερα για την πλουτοκρατία, αν η αποστροφή του λαού προς τα κόμματά της συνδυαστεί και με την κατανόηση ότι υπάρχει διέξοδος προς όφελος του λαού στη συστράτευση με το ΚΚΕ.

Γι' αυτό και η αναμόρφωση του πολιτικού συστήματος πάει παρέα με τον ωμό αντικομμουνισμό, με τη συκοφάντηση των λαϊκών αγώνων, του ΚΚΕ και του ΠΑΜΕ, με τη λάσπη σε βάρος του ΚΚΕ και των κομμουνιστών. Γι' αυτό και σε αυτήν τη διαδικασία επιστρατεύεται το πάντα πρόθυμο δεκανίκι της εκάστοτε κυβέρνησης, ο ΛΑ.Ο.Σ. για να «σύρει το χορό» της πιο βρώμικης συκοφαντίας και της λασπολογίας σε βάρος του ΚΚΕ.

Γι' αυτό, στοιχείο της προωθούμενης αναμόρφωσης του αστικού πολιτικού συστήματος δεν είναι μόνο αποφάσεις βιτρίνας, αλλά και μέτρα ουσίας, όπως ο νέος εκλογικός νόμος, ή ο νέος νόμος για τα οικονομικά των κομμάτων, που στόχο έχουν να βάλουν εμπόδια στη δράση του ΚΚΕ και επιδιώκουν μάταια την επέμβαση στο εσωτερικό του.

Είναι στο χέρι των εργατοϋπαλλήλων και των λαϊκών στρωμάτων να μην πέσουν στην παγίδα αποπροσανατολισμού που στήνει σε βάρος τους η πλουτοκρατία. Οχι μόνο να μην επαναπαυτούν, περιμένοντας δήθεν αλλαγές από «τα πάνω», αλλά να βάλουν στο προσκήνιο τις πραγματικές, τις ριζοσπαστικές, τις φιλολαϊκές αλλαγές που απαντούν στις σύγχρονες ανάγκες τους.

Η διέξοδος από την κρίση, η λύση των προβλημάτων των εργαζομένων, του λαού και της νεολαίας δε βρίσκεται σε κανένα μερεμέτι κανενός αστικού κόμματος, καμιάς κυβέρνησης της πλουτοκρατίας. Εκεί βρίσκονται μόνο βάρη για το λαό. Η διέξοδος προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων βρίσκεται στην ανασύνταξη του λαϊκού και εργατικού κινήματος, στη συμπόρευση με το ΚΚΕ, στη συγκρότηση μιας πλατιάς κοινωνικοπολιτικής συμμαχίας από «τα κάτω». Με ξεκάθαρο μέτωπο ενάντια στα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, με σαφή ταξική διεκδίκηση ενός δρόμου ανάπτυξης προς όφελος των λαϊκών στρωμάτων.