Γρηγοριάδης Κώστας

Οι παραπάνω διαπιστώσεις, σχετικά με το πρόβλημα και τις αρνητικές παρενέργειες της φοροδιαφυγής, συνοδεύουν το νέο σχέδιο νόμου της κυβέρνησης της ΝΔ, που - όλως τυχαίως - εγκρίθηκε την περασμένη Τρίτη από την Κυβερνητική Επιτροπή και αμέσως μετά δόθηκε στη δημοσιότητα από τον υπουργό Οικονομίας Γ. Αλογοσκούφη, ενώ η χώρα βρίσκεται σε προεκλογική περίοδο. Οι διαπιστώσεις φαίνονται σωστές, γιατί δύσκολα θα βρεθεί άνθρωπος - εργαζόμενος, απλός πολίτης ή πολιτικός - ο οποίος θα αμφισβητήσει το γεγονός ότι η μάστιγα της φοροδιαφυγής και φοροκλοπής προκαλεί σοβαρές αρνητικές παρενέργειες στην ελληνική κοινωνία, γιατί συμβάλλει στη διεύρυνση της φορολογικής αδικίας και ανισότητας.

Αν φαίνονται σωστές οι διαπιστώσεις του υπουργού για το μέγεθος και τις παρενέργειες του προβλήματος, σε καμία περίπτωση δε σημαίνει πως είναι σωστές οι διαβεβαιώσεις του ότι τάχα η καταπολέμηση της φοροδιαφυγής και η απονομή φορολογικής δικαιοσύνης «ήταν από την πρώτη στιγμή στις προτεραιότητες της κυβέρνησης Καραμανλή. Εξάλλου, τα όποια επιχειρήματα επικαλέστηκε ο υπουργός, για το πλούσιο έργο της κυβέρνησης της ΝΔ στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, είναι από αστεία μέχρι διάτρητα. Οπως διάτρητα και αστεία είναι και τα επιχειρήματα που προβάλλει για να αποδείξει τις καλές προθέσεις της ΝΔ, για τη συνέχιση της μάχης κατά της φοροδιαφυγής και μετά τις εκλογές (προεξοφλώντας προφανώς ότι η ΝΔ θα είναι κυβέρνηση και μετά τις εκλογές).

Εδώ ταιριάζει απόλυτα η ρήση, πως «ο δρόμος προς την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις»! Είναι χαρακτηριστικό ότι την ώρα που ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ερίζουν, για το «ποιος έκανε περισσότερα» - στα 33 χρόνια εναλλαγής τους στην κυβερνητική εξουσία - για ένα δικαιότερο φορολογικό σύστημα, την ίδια ώρα τα έργα τους βεβαιώνουν ακριβώς το αντίθετο. Αδιάψευστος μάρτυρας τόσο η συνεχής διόγκωση της φοροδιαφυγής - που τροφοδοτεί τα κρατικά ελλείμματα και το δημόσιο χρέος - όσο και η διεύρυνση των φορολογικών ανισοτήτων σε βάρος των εργαζομένων με τις εφαρμοζόμενες φορομπηχτικές και γενικότερα αντιλαϊκές πολιτικές.

Μια μικρή γεύση για το μέγεθος της φοροδιαφυγής και των άλλων «εθνικών σπορ», στα οποία επιδίδονται με μαεστρία και «οργανωμένο» τρόπο οι μεγάλες επιχειρήσεις και τα μονοπώλια, μας δίνουν και τα εξής στοιχεία:

Πρώτον, το γεγονός ότι ενώ σε όλες τις χώρες της ΕΕ το μέγεθος της παραοικονομίας, δηλαδή το «μαύρο» κομμάτι της οικονομίας που λειτουργεί εκτός του φορολογικού και του ασφαλιστικού συστήματος - κινείται γύρω στο 10% του ΑΕΠ, στην Ελλάδα το μέγεθος της παραοικονομίας είναι... υπετριπλάσιο. Σύμφωνα με εκτιμήσεις αρμοδίων, το μέγεθος της παραοικονομίας στη χώρα μας - αναπόσπαστο τμήμα της οποίας είναι η φοροδιαφυγή, εισφοροδιαφυγή, φοροκλοπή κ.λπ. - ανέρχεται στο 35% του Ακαθάριστου Εγχώριου Προϊόντος. Δηλαδή, πάνω από το ένα τρίτο της οικονομίας, που σημαίνει τελικά εισοδήματα γύρω στα 70 δισ. ευρώ, δε δηλώνονται στην εφορία και άρα δε φορολογούνται.

Δεύτερον, σύμφωνα με εκτιμήσεις αρμοδίων, το ελληνικό δημόσιο χάνει κάθε χρόνο από την εκτεταμένη παραοικονομία πάνω από 23 δισ. ευρώ (διαφυγόντες φόροι και ασφαλιστικές εισφορές). Αυτά τα 23 δισ. ευρώ, τα μοιράζονται οι κεφαλαιοκράτες και όλοι εκείνοι που ζουν από την παραοικονομία, με τις ευλογίες των κυβερνώντων. Τα σπασμένα αυτών των πολιτικών - και της απροθυμίας των κυβερνώντων να πάρουν ουσιαστικά μέτρα για την καταπολέμηση της παραοικονομίας - τα πληρώνουν τα πλατιά λαϊκά στρώματα που καλύπτουν τις «μαύρες τρύπες» των ελλειμμάτων του προϋπολογισμού τόσο με νέους φόρους όσο και με περικοπές των δαπανών κοινωνικού χαρακτήρα.

Τρίτον, αν οι κυβερνώντες είχαν δείξει την ελάχιστη πολιτική βούληση για την αντιμετώπιση της παραοικονομίας, θα είχαν καταφέρει τουλάχιστο να αυξήσουν τα έσοδα του προϋπολογισμού από ένα τμήμα επιχειρηματικής δραστηριότητας που φοροδιαφεύγει. Τα ελλείμματα του προϋπολογισμού και των ασφαλιστικών ταμείων που τροφοδοτούν την αύξηση του δημόσιου χρέους ίσως να είχαν περιοριστεί σημαντικά όπως επίσης και οι φορολογικές ανισότητες που υφίστανται οι εργαζόμενοι και τα ασθενέστερα οικονομικά στρώματα. Βεβαίως, με την προϋπόθεση ότι θα υπήρχε και μια όχι ακραία άδικη φορολογική πολιτική. Για παράδειγμα, αν οι κυβερνώντες έδειχναν την αναγκαία πολιτική βούληση για την είσπραξη του 50% των χρημάτων που χάνει εξαιτίας της παραοικονομίας - δηλαδή τα 11,5 από τα 23 δισ. ευρώ των διαφυγόντων φόρων και ασφαλιστικών εισφορών - το ελληνικό δημοσιονομικό πρόβλημα θα μπορούσε να αντιμετωπιστεί με την προϋπόθεση ότι δε θα δινόταν ξανά στους μονοπωλιακούς ομίλους ως προνόμια, επιδοτήσεις κ.λπ.

Η πολιτική των δύο μεγάλων κομμάτων και στο πρόβλημα της φοροδιαφυγής είναι κραυγαλέα αντιλαϊκή. Η απροθυμία του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, να αντιμετωπίσουν ουσιαστικά κάποια παρασιτικά φαινόμενα του καπιταλισμού όπως φοροδιαφυγή και εισφοροδιαφυγή, φοροκλοπή και εισφοροκλοπή, κ.λπ. κάνουν ιδιαίτερα επίκαιρη τη λαϊκή παροιμία, «όποιος δε θέλει να ζυμώσει, όλη τη μέρα κοσκινάει»! Η συγκεκριμένη στάση των ηγεσιών των δύο μεγάλων κομμάτων, που εναλλάσσονται στην κυβερνητική εξουσία, δεν είναι τυχαία. Συνδέεται άρρηκτα με τις πολιτικές τους επιλογές, να αναζητούν λύσεις για μια «καλύτερη και δικαιότερη κοινωνία», μέσα στα πλαίσια της ΕΕ, των ελεύθερων αγορών και εν γένει της παγκοσμιοποιημένης καπιταλιστικής οικονομίας. Οι συγκεκριμένες δεσμεύσεις και επιλογές εμποδίζουν τόσο το ΠΑΣΟΚ όσο και τη ΝΔ να χτυπήσουν αποφασιστικά και αποτελεσματικά τους φοροφυγάδες, τους φοροκλέφτες και τους κάθε είδους συνοδοιπόρους τους, γιατί η αντιμετώπιση των πιράνχας του Δημοσίου προϋποθέτει πρώτο απ' όλα την πολιτική βούληση για ρήξεις με το μεγάλο κεφάλαιο. Ετσι εξηγείται και το γεγονός ότι παρά τα δεκάδες νομοσχέδια που ψηφίστηκαν από το 1974 μέχρι σήμερα, τα προβλήματα της φοροδιαφυγής οξύνθηκαν.

Βέβαια, το γεγονός ότι η κυβέρνηση δημοσιοποιεί ένα νομοσχέδιο για την καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, 3,5 περίπου χρόνια από την άνοδό της στην εξουσία (το Μάρτη του 2004) δεν είναι τυχαίο. Το νομοσχέδιο αυτό, σε συνδυασμό με τις σχετικές ανακοινώσεις για τα αποτελέσματα των ελεγκτικών συνεργείων στην καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, αλλά και τα προγράμματα καταπολέμησης της φτώχειας αποσκοπούν στην ψηφοθηρία της ΝΔ, ενόψει των επικείμενων βουλευτικών εκλογών, είτε αυτές γίνουν το Φθινόπωρο είτε «στην ώρα τους», την Ανοιξη. Με το μάτι στραμμένο στις εκλογές, ο Γ. Αλογοσκούφης, αφού περιέγραψε το «πόσο κακό πράγμα είναι η φοροδιαφυγή», δεν παρέλειψε να εξωραΐσει το έργο της κυβέρνησης της ΝΔ στα πρώτα 3 χρόνια και τις καλές προθέσεις της για την επόμενη τετραετία.

Στα πλαίσια αυτά, ο υπουργός:

• Κάλεσε όλους τους πολίτες «να κατανοήσουμε ότι κάθε φορά που ένας πολίτης δε ζητάει απόδειξη κάτι θα λείψει. Ενα σχολείο, ένα νοσοκομείο. Κάποιο επίδομα προς κάποιον που έχει ανάγκη δε θα μπορέσει να αυξηθεί».
• Υπονόησε πως η κυβέρνηση της ΝΔ έκανε πολλά για την ενίσχυση της φορολογικής δικαιοσύνης, γιατί, όπως υποστήριξε, αν δεν είχε μειώσει τη φοροδιαφυγή «δε θα μπορούσαν να μειωθούν οι φορολογικοί συντελεστές όπως έγινε την τελευταία 3ετία».

Στο συνεχιζόμενο εμπαιγμό από τις ηγεσίες του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, που εξακολουθούν να διαβεβαιώνουν για τις «καλύτερες προθέσεις τους» να χτυπήσουν αποφασιστικά το τέρας της φοροδιαφυγής και της λεηλασίας του δημόσιου χρήματος, με νέα νομοσχέδια, η απάντηση είναι μία. Φτάνει πια το δούλεμα.

Αν κάτι λείπει, για την αντιμετώπιση της φοροδιαφυγής, δεν είναι τα λόγια και οι διακηρύξεις, αλλά το νομοθετικό πλαίσιο που διαμορφώθηκε με ευθύνη των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ - ΝΔ, εν γνώσει τους ότι η ενίσχυση της φορολογικής ασυλίας στην ολιγαρχία του πλούτου διευρύνει τις φορολογικές και κοινωνικές ανισότητες. Με απλά λόγια, αυτό που λείπει είναι η πολιτική βούληση των δύο μεγάλων κομμάτων για ρήξεις με το μεγάλο κεφάλαιο, ώστε να εξασφαλιστούν οι αναγκαίοι πόροι για τη χρηματοδότηση φιλολαϊκών φορολογικών και γενικότερα οικονομικών πολιτικών. Αδιάψευστος μάρτυρας, το γεγονός ότι ενώ τα τελευταία 33 χρόνια ψηφίστηκαν μια σειρά νόμοι που περιείχαν, όσο αυτό μπορεί να γίνει στον καπιταλισμό, και θετικές διατάξεις για την καταπολέμηση των φοροφυγάδων, των φοροκλεφτών, οι νόμοι αυτοί είτε δεν εφαρμόστηκαν ποτέ (με ευθύνη των ίδιων των κυβερνώντων) είτε καταργήθηκαν, επειδή ενοχλούσαν τους κεφαλαιοκράτες.

Ολα τα παραπάνω αποτελούν έναν ακόμη λόγο για τους εργαζόμενους - και όλους εκείνους που πληρώνουν τα σπασμένα των φορολογικών και γενικότερα των γαλαζοπράσινων αντιλαϊκών πολιτικών - να γυρίσουν την πλάτη στους μονομάχους του δικομματισμού και να ενισχύσουν αποφασιστικά το ΚΚΕ. Το μόνο κόμμα που αγωνίζεται σταθερά επί 9 δεκαετίες όχι απλά για τη διαχείριση της φτώχειας και της μιζέριας αλλά για την ανατροπή των πολιτικών που υπηρετούν την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο.