Ταυτόχρονα, παρατηρούμε πως από τα αστικά ΜΜΕ γίνεται μια πολύμορφη επιχείρηση ώστε να δοθούν παραπλανητικές ερμηνείες στα γεγονότα. Ετσι, αυτά παρουσιάζονται ως δήθεν «οι πρώτες επαναστάσεις που προκλήθηκαν από την άνοδο των τιμών στα τρόφιμα», ή ως δήθεν οι «πρώτες επαναστάσεις του "WikiLeaks"», εξαιτίας της διοχέτευσης στη δημοσιότητα αμερικανικών διπλωματικών εγγράφων, που έγιναν από τη «WikiLeaks» κι αφορούσαν τον πλουτισμό της οικογένειας του Μπεν Αλί και τις στενές επαφές των ΗΠΑ με μερίδα της αιγυπτιακής αντιπολίτευσης. Ακόμη κι ως «επαναστάσεις του κινητού και του Ιντερνετ» τις χαρακτηρίζουν, επειδή μετρήθηκε την περίοδο των γεγονότων κατακόρυφη αύξηση των SMS και τα καθεστώτα επιδίωξαν να κλείσουν το Ιντερνετ. Στην πραγματικότητα αυτές οι ερμηνείες επιδιώκουν να αναδείξουν υπαρκτές, αλλά επιμέρους πλευρές, σε κύριες.

Από τη μεριά του το ΚΚΕ χαιρετίζει τους μαζικούς και μαχητικούς αγώνες των εργαζομένων, που, αμφισβητώντας την αστική νομιμότητα και τους αστικούς κατασταλτικούς μηχανισμούς, παλεύουν για κοινωνικά και δημοκρατικά δικαιώματα, ενάντια στην ανεργία, στη φτώχεια, στην εξαθλίωση, στην κρατική καταστολή, στη διαφθορά, στην καταλήστευση του παραγωγικού πλούτου των χωρών τους από τα ντόπια και ξένα μονοπώλια.

Ταυτόχρονα, εκείνο που μπορούμε να σημειώσουμε σήμερα, ως πείρα από τους αγώνες στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως, είναι πως στις συνθήκες του ιμπεριαλισμού η ανάπτυξη της ταξικής πάλης, η πάλη για τα λαϊκά προβλήματα, πρέπει να έχει κατεύθυνση τη συγκέντρωση εργατικών, λαϊκών δυνάμεων, την αποδυνάμωση και την ανατροπή των εκμεταλλευτών. Γιατί οι προσδοκίες του λαού δεν μπορούν να δικαιωθούν αν δεν ανατραπούν η εξουσία του κεφαλαίου και τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, το πλέγμα της εξάρτησης με τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις κι οργανισμούς.

Αντικειμενικά, αυτή η κατεύθυνση μπορεί να δώσει δύναμη στην πάλη της εργατικής τάξης, στη λαϊκή πάλη, ενισχύοντας το ταξικό κριτήριο στην αντιμετώπιση των σύνθετων εξελίξεων, ώστε να αποφεύγονται φαινόμενα στοίχισης πίσω από τη μια ή την άλλη αστική δύναμη, που προσπαθεί να κρατάει εγκλωβισμένες τις λαϊκές δυνάμεις. Μ' αυτό το ταξικό κριτήριο μπορεί ν' αποκαλυφθεί η προσπάθεια των αστικών καθεστώτων και των ξένων «συμμάχων» τους να «ξεφορτωθούν» το πολιτικό «προσωπικό» (Μπεν Αλί στην Τυνησία, Μουμπάρακ στην Αίγυπτο), που σήμερα αποδεικνύεται «βαρίδι» στην προσπάθεια των καπιταλιστών να συνεχίσουν τη χειραγώγηση της εργατικής και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Ωστόσο, οι εξελίξεις, που διαδραματίζονται στις δύο χώρες, αλλά και συνολικότερα στην περιοχή της Βόρειας Αφρικής και Μέσης Ανατολής, προσφέρονται για την εξαγωγή ορισμένων χρήσιμων πολιτικών συμπερασμάτων, καθώς και για την παρακολούθηση των διεθνών διεργασιών, που μπορεί να έχουν άμεση αντανάκλαση και στην πραγματικότητα της ζωής των εργαζομένων στη χώρα μας.

Καταρχάς, ένα πρώτο συμπέρασμα που μπορεί κανείς να εξαγάγει είναι πως η Αίγυπτος είναι το δεύτερο αντιλαϊκό καθεστώς, μετά απ' αυτό της Τυνησίας, που κλυδωνίζεται στο βορρά της Αφρικής, κάτω από τις λαϊκές κινητοποιήσεις και στο οποίο εδώ και δεκαετίες την κυβερνητική εξουσία είχε ένα κόμμα - μέλος της Σοσιαλιστικής Διεθνούς. Δηλαδή, της «Διεθνούς» της σοσιαλδημοκρατίας, στην οποία από την Ελλάδα συμμετέχει το ΠΑΣΟΚ κι όπου προεδρεύει ο σημερινός πρωθυπουργός της χώρας μας.

Το γεγονός καταδεικνύει όλη την ψευτιά και την υποκρισία της αντικομμουνιστικής προπαγάνδας, που εκτυλίσσεται παγκόσμια σε βάρος της ΕΣΣΔ και των σοσιαλιστικών καθεστώτων, στο όνομα δήθεν της «δημοκρατίας». Καμπάνια, στην οποία σε μεγάλο βαθμό πρωταγωνιστικό ρόλο έπαιζαν κι εξακολουθούν να παίζουν οι δυνάμεις της σοσιαλδημοκρατίας, που είναι ενταγμένες στη Σοσιαλιστική Διεθνή.

Είναι χαρακτηριστικό πως και στις δύο προαναφερόμενες χώρες τα ΚΚ ήταν απαγορευμένα και το κομμουνιστικό κι εργατικό κίνημα είχε δεχτεί τις προηγούμενες δεκαετίες σοβαρά χτυπήματα από τις αρχές ασφαλείας των αστικών καθεστώτων. Χτυπήματα τόσο κατασταλτικά όσο και ιδεολογικοπολιτικά με την πριμοδότηση, κρυφή και φανερή, των ισλαμιστικών κινημάτων, που ενισχύονταν και από τις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, με στόχο την ανακοπή της αύξησης κι επιρροής του κομμουνιστικού κινήματος.

Επιπλέον, ένας άλλος μύθος που κατέρρευσε στο φόντο των τελευταίων εξελίξεων είναι αυτός της σύνδεσης της ευημερίας του λαού με την «ανάπτυξη». Και στις δύο χώρες, παρά την παγκόσμια καπιταλιστική κρίση, παρουσιάζονταν υψηλοί ρυθμοί καπιταλιστικής ανάπτυξης (γύρω στο 5%). Την ίδια ώρα οι εργαζόμενοι, τα λαϊκά στρώματα βίωναν τις συνθήκες της φτώχειας, της μιζέριας, της ανεργίας, όταν ο πλούτος συγκεντρώνεται σε μια χούφτα καπιταλιστές, που ζουν μέσα στη χλιδή. Αποδεικνύεται πως είτε με ύφεση της οικονομίας, είτε με ανάπτυξη και άνοδο των δεικτών της καπιταλιστικής οικονομίας, οι εργαζόμενοι είναι αυτοί που... «πληρώνουν τη νύφη» της κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Οταν διαδραματίζονται τέτοιες μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις, αλλά που προβάλλουν αιτήματα τα οποία μπορούν να ενσωματωθούν στα πλαίσια του καπιταλιστικού συστήματος (π.χ. «να φύγει ο Μουμπάρακ»), όταν τα ζητήματα της αποκατάστασης και διεύρυνσης των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων δε συνδέονται με την προοπτική της ανατροπής της εξουσίας της αστικής τάξης, της κοινωνικοποίησης των βασικών μέσων παραγωγής, του κεντρικού σχεδιασμού, τότε γίνεται σαφής η αδυναμία του υποκειμενικού παράγοντα να δρομολογήσει επαναστατικές αλλαγές. Τουλάχιστον στη δεδομένη ιστορική στιγμή. Σ' αυτές τις συνθήκες πρέπει ιδιαίτερα να στρέψουμε την προσοχή μας τόσο στις αντιθέσεις που υπάρχουν στο εσωτερικό της αστικής τάξης της συγκεκριμένης χώρας, όσο και στα ιμπεριαλιστικά σχέδια, στις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις που εκδηλώνονται στη συγκεκριμένη περιοχή.

Πολύ περισσότερο που σε μια γενικότερη περιοχή, που ξεκινά από την αφρικανική ήπειρο κι επεκτείνεται στη Μέση Ανατολή, στον Περσικό και στην Κασπία (Ακτή Ελεφαντοστού, Τυνησία, Αλγερία, Σουδάν, Αίγυπτος, Λίβανος, Παλαιστίνη, Ιορδανία, Υεμένη, Ιράκ, Ιράν, Πακιστάν, Αφγανιστάν, Κιργισία), η οποία είναι ιδιαίτερα σημαντική τόσο για το φυσικό πλούτο της, όσο και γιατί αποτελεί πέρασμα για τις μεταφορές προς κι από Ευρώπη, Ασία και Β. Αφρική, παρατηρούμε τους τελευταίους μήνες πολιτική αστάθεια, που έχει οδηγήσει ακόμη και σε εξελίξεις οι οποίες σηματοδοτούν μέχρι και την πιθανή εμφάνιση νέων κρατικών δομών (Σουδάν, Πακιστάν, Ιράκ, Πακιστάν, Αφγανιστάν).

Επιπλέον, γνωρίζουμε πως οι εξελίξεις αυτές, που εξελίσσονται σε συνθήκες παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, δεν είναι άσχετες με τα σχέδια των ΗΠΑ, των άλλων ισχυρότερων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων και τις ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις.

Είναι γνωστό πως από τις 6 Νοέμβρη του 2003, με ομιλία που εκφώνησε στο «Εθνικό Ιδρυμα Δημοκρατίας» ο τότε Πρόεδρος των ΗΠΑ, Τζ. Μπους, οι ΗΠΑ δημόσια τάχθηκαν υπέρ της «ανασυγκρότησης» της ευρύτερης περιοχής, που τη χαρακτήρισαν «Μεγάλη Μέση Ανατολή».

Η «πρώτη» φάση αυτής της «ανασυγκρότησης» είχε ξεκινήσει έξι μήνες νωρίτερα (20 Μάρτη 2003) με την εισβολή των ΗΠΑ και των συμμάχων τους στο Ιράκ, που έγινε με πρόσχημα τα «όπλα μαζικής καταστροφής» και την «αποκατάσταση της δημοκρατίας». Σήμερα γνωρίζουμε πως και τα δύο αυτά προσχήματα, που χρησιμοποιήθηκαν για τη χειραγώγηση των λαών και των κινημάτων τους, έχουν πλήρως καταρρεύσει!

Τα σχέδια της «ανασυγκρότησης» της λεγόμενης «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» απασχόλησαν στην πορεία τόσο τη σύνοδο των ισχυρότερων καπιταλιστικών χωρών (G8), όσο και το ΝΑΤΟ, όπου οι ΗΠΑ επιδίωξαν να κερδίσουν την υποστήριξη σ' αυτά τα σχέδια, που προβλέπουν εκσυγχρονισμό των αστικών δομών, για τη διασφάλιση της αστικής εξουσίας, κι ακόμη και την αλλαγή συνόρων, διαμόρφωση νέων κρατών.

Τα σχέδια των ΗΠΑ, που παρουσιάστηκαν υπό την ταμπέλα του «εκδημοκρατισμού» της περιοχής, απασχόλησαν τα κυρίαρχα αστικά καθεστώτα αρκετά έγκαιρα. Ετσι, στις 22-23 Μάη 2004 στη 16η Σύνοδο Κορυφής της Λίγκας των Αραβικών Κρατών (στην Τυνησία), συζητήθηκε το σχέδιο «μεταρρύθμισης» των αραβικών χωρών, χωρίς ωστόσο να υπάρξει συμφωνία.

Είναι χαρακτηριστικό πως στη σύνοδο του G8 (8-10 Ιούνη 2004), όπου συζητήθηκε το σχέδιο «ανασυγκρότησης», παραβρέθηκαν μόνο οι ηγέτες του Αφγανιστάν, του Μπαχρέιν, της Ιορδανίας, της Τουρκίας, της Υεμένης και του Ιράκ, ενώ αρνήθηκαν να παραβρεθούν στενοί σύμμαχοι των ΗΠΑ (Κουβέιτ, Σαουδική Αραβία, Αίγυπτος, Τυνησία). Επιφυλακτικά στα αμερικανικά σχέδια τοποθετήθηκαν τότε Γαλλία και Γερμανία. Οχι τυχαία! Θα αναφέρουμε εδώ μόνο 1-2 στοιχεία που δείχνουν πως η Γαλλία έχει ισχυρή οικονομική παρουσία καθώς και ανάλογους στρατιωτικούς και πολιτικούς δεσμούς με την Τυνησία, που είναι πρώην προτεκτοράτο της. Περίπου 1.250 γαλλικές επιχειρήσεις δραστηριοποιούνταν μόνο στην Τυνησία, ενώ, σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία, οι γαλλικές επενδύσεις στην εν λόγω χώρα ανήλθαν σε 140 δισ. ευρώ το 2009. Εννοείται πως τα σχέδια των Αμερικανών για τη «Μεγάλη Μέση Ανατολή» δεν μπορούσαν να ακούγονται ευχάριστα στ' αυτιά των αστικών κομμάτων της Γαλλίας.

Λίγο αργότερα, ο Τζ. Μπους, μιλώντας στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ στην Κωνσταντινούπολη (28-29 Ιούνη 2004), χαρακτήρισε την Τουρκία «μοντέλο» για μια «ισλαμική κοσμική δημοκρατία».

Τα σχέδια των ΗΠΑ αναπτύχθηκαν με νέα ορμή μετά την εκλογή του Μπάρακ Ομπάμα στην ηγεσία των ΗΠΑ (2008) και την ομιλία του στο Κάιρο (4/6/2009), όπου φαίνεται η προσπάθεια των ΗΠΑ να προωθήσουν το λεγόμενο «εκδημοκρατισμό» της Μέσης Ανατολής και να προσεταιριστούν μια σειρά αραβικές χώρες στα σχέδιά τους ενάντια στο Ιράν, με πρόσχημα το πυρηνικό του πρόγραμμα.

Το «εγχείρημα» των ΗΠΑ δεν είναι στον «αέρα», αφού απαντά στις αναζητήσεις και στα συμφέροντα τμήματος της αστικής τάξης αυτών των χωρών. Δεν πρόκειται, δηλαδή, για μια απλή επιβολή ενός ξενόφερτου σχεδίου! Αλλωστε, βλέπουμε πως αστικές δυνάμεις, αστικά πολιτικά κόμματα και ηγέτες επιδιώκουν να επωφεληθούν από τη λαϊκή οργή και κινητοποίηση. Ο βαθύτερος και βασικός στόχος αυτού του τμήματος του κεφαλαίου των χωρών αυτών (και των ΗΠΑ) είναι:

• Ο αναγκαίος αστικός εκσυγχρονισμός των καθεστώτων της περιοχής, για τη διαιώνιση των καπιταλιστικών κερδών των μονοπωλίων, στις αγορές της περιοχής.

Στην κατεύθυνση αυτή επιδιώκουν την προώθηση καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων, που πραγματοποιούνται και στον υπόλοιπο καπιταλιστικό κόσμο με τη λεγόμενη «απελευθέρωση» της οικονομίας, δηλαδή την παραπέρα συρρίκνωση του δημόσιου τομέα, τη χειροτέρευση των εργασιακών σχέσεων, την παραπέρα εμπορευματοποίηση των όποιων κοινωνικών υπηρεσιών κ.ά.

Στην Αίγυπτο, για παράδειγμα, σήμερα στα χέρια του κράτους βρίσκεται το 85% της βιομηχανικής παραγωγής. Μια μερίδα της αστικής τάξης, που ήταν σε σύμφυση με το κυβερνητικό κόμμα και τον κρατικό μηχανισμό, έλεγχε τους τομείς του πετρελαίου, του εμπορίου βάμβακος, τα έσοδα από τη διαχείριση της Διώρυγας του Σουέζ, την αυτοκινητοβιομηχανία κ.ά. Χρησιμοποιώντας τις κρατικές τράπεζες προωθούσε σχέδια ανάπτυξης των κλάδων που έλεγχε, καθώς και τα «φαραωνικά», όπως χαρακτηρίζονταν, σχέδια υδροδότησης της ερήμου, με στόχο την αύξηση των καλλιεργούμενων εδαφών. Η πολιτική αυτή είχε δεχτεί τόσο τα «πυρά» ξένων ιμπεριαλιστικών οργανισμών, όπως του ΔΝΤ, που πίεζε για «απελευθέρωση» της οικονομίας, όσο κι εκείνης της μερίδας της αστικής τάξης που δραστηριοποιούνταν στη βιομηχανία και μεσαίων επιχειρηματικών στρωμάτων, που ζητούσαν από την κυβέρνηση τη δική τους χρηματοδότηση. Η αστική διαχειριστική κριτική που ασκούσαν προκειμένου να δυναμώσουν τη θέση τους στην αιγυπτιακή οικονομία ήταν πως τα κρατικά χρήματα ξοδεύονται σε επενδύσεις που απαιτούν ένταση του κεφαλαίου κι όχι ένταση της εργασίας, με αποτέλεσμα τη χαμηλή ανταγωνιστικότητα της εγχώριας οικονομίας και την αύξηση της ανεργίας.

Ταυτόχρονα, το τμήμα της αστικής τάξης που επιδίωκε αλλαγές ήθελε να αποτρέψει και τον κίνδυνο αναρρίχησης στην κυβερνητική εξουσία εκείνου του τμήματος της αστικής τάξης που προβάλλει το Ισλάμ ως ιδεολογικό «φορέα» της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης. Κι εδώ αυτό το τμήμα της αστικής τάξης είχε «συμμάχους» και μέσα στις δυνάμεις του καθεστώτος Μουμπάρακ, στις αρχές ασφαλείας και στο στρατό.

Ετσι, είδαμε πως το ισλαμιστικό κίνημα στη μεν Τυνησία δεν είχε ιδιαίτερη ανάμειξη στις εξελίξεις, ενώ στην Αίγυπτο αρχικά απείχε απ' τις μαζικές λαϊκές κινητοποιήσεις, αλλά προσχώρησε σ' αυτές όταν άρχισαν να γιγαντώνονται και προσπάθησε να τις χειραγωγήσει.

Η ανάδειξη ή όχι στην κυβερνητική εξουσία του ισχυρού ισλαμιστικού κινήματος εννοείται πως μπορεί να επιφέρει σοβαρές αλλαγές και στις διεθνείς συμμαχίες της Αιγύπτου, στις σχέσεις με το Ισραήλ, στον ανταγωνισμό με άλλες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις, όπως οι ΗΠΑ, αλλά και περιφερειακές, όπως η Τουρκία. Απ' εδώ και το τεράστιο ενδιαφέρον των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων για τη λεγόμενη «ομαλή μετάβαση» της εξουσίας, που παρατηρούμε σε δηλώσεις Αμερικανών, Ευρωπαίων και Τούρκων ηγετών.

Και επιμέρους στόχοι

Βεβαίως, και σ' αυτήν την περίπτωση η κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη έχει και τους επιμέρους στόχους της. Ετσι, π.χ., οι ΗΠΑ επιδιώκουν:

• Τη διασφάλιση της πρόσβασής τους στις πηγές ενέργειας της περιοχής και στα νέα κοιτάσματα της Ανατολικής Μεσογείου, σε μια στιγμή που παλαιότερες (Γερμανία, Γαλλία, Ιταλία) αλλά και νέες ανερχόμενες δυνάμεις κάνουν αισθητή την παρουσία τους στην περιοχή (όπως η Κίνα, η Ρωσία), τόσο στον έλεγχο των μεριδίων των αγορών, όσο και στην εξόρυξη του φυσικού πλούτου και τη μεταφορά του.
• Τον έλεγχο μιας μεγάλης περιοχής, που αποτελεί «πέρασμα» για το εμπόριο και τις μεταφορές.

Οι προσπάθειες αυτές αναμφισβήτητα συναντούν και θα συναντήσουν την αντίθεση των ανταγωνιστικών δυνάμεων που δραστηριοποιούνται στην περιοχή (κυρίως ηγετικών χωρών της ΕΕ, της Κίνας και της Ρωσίας), αφού θέτουν σε κίνδυνο τα δικά τους σχέδια για διείσδυση στην περιοχή, ώστε να έχουν ανάλογα οφέλη για τα δικά τους μονοπώλια.

Η διαρροή των αμερικανικών ντοκουμέντων της «WikiLeaks» για Τυνησία - Αίγυπτο ήταν μια προειδοποίηση για τα καθεστώτα Μπεν Αλί και Μουμπάρακ, την οποία οι τελευταίοι δεν πήραν στα σοβαρά.

Οι ΗΠΑ από τότε που για πρώτη φορά εκφωνήθηκαν τα σχέδια «εκδημοκρατισμού» της «Μεγάλης Μέσης Ανατολής» έχουν κάνει βήματα στην προετοιμασία «διάδοχων» καταστάσεων, αξιοποιώντας πρώην στελέχη διεθνών οργανισμών (π.χ. ο Αλ Μπαραντέι στην Αίγυπτο, πρώην επικεφαλής της Υπηρεσίας Ατομικής Ενέργειας του ΟΗΕ, καθώς και οι λεγόμενοι «μετριοπαθείς ισλαμιστές», που τα προηγούμενα χρόνια είχαν βρει καταφύγιο στην πρωτεύουσα της Μεγάλης Βρετανίας, κι όχι ...στα βουνά του Αφγανιστάν).

Ταυτόχρονα, χρησιμοποίησαν κι εξακολουθούν να χρησιμοποιούν την αστική τάξη της Τουρκίας, τις φιλοδοξίες που αυτή τρέφει, με το «άρμα» του λεγόμενου «νεο-οθωμανισμού», για τη διαμόρφωση μιας νέας κατάστασης στη Μέση Ανατολή, τη μείωση της επιρροής του Ιράν, την ανατροπή στο ίδιο το Ιράν.

Αξιοποίησαν κι επιδιώκουν την ακόμη καλύτερη αξιοποίηση των θρησκευτικών αντιθέσεων κι ιδιαίτερα του σουνιτικού στοιχείου στα σχέδιά τους. Ας μην ξεχνάμε πως το σουνιτικό στοιχείο κυριαρχεί στην Αίγυπτο, στην Τουρκία, στη Σαουδική Αραβία κ.α., σε αντίθεση με το σιιτικό Ιράν.

Κανείς δεν μπορεί να διαβεβαιώσει πως θα γίνουν κατορθωτές οι παραπάνω επιδιώξεις της μιας ή άλλης κάστας της αστικής τάξης και της μιας ή άλλης ιμπεριαλιστικής δύναμης. Οι εξελίξεις μπορεί ακόμη να οδηγήσουν και σ' ένα συνολικότερο σενάριο αποσταθεροποίησης μιας μεγάλης περιοχής, μιας πολεμικής αναμέτρησης στην περιοχή, όπου πάντα υπάρχει το επιθετικό ιμπεριαλιστικό κράτος του Ισραήλ, με τα δικά του σχέδια.

Υπάρχουν, ωστόσο, εκτιμήσεις ότι ένα τέτοιο γενικότερο σενάριο αποσταθεροποίησης, που θα προκαλέσει προβλήματα ενεργειακής τροφοδοσίας στις χώρες της ΕΕ, θα βοηθήσει τις ΗΠΑ στον ανταγωνισμό τους με την ΕΕ και την Κίνα, αφού θα κάνει προβληματική τη διείσδυση των ευρωπαϊκών και κινεζικών κεφαλαίων κι εμπορευμάτων στην περιοχή. Σε μια τέτοια περίπτωση, όπου, π.χ., θα κλείσει το πέρασμα του Σουέζ, οι κινεζικές επενδύσεις στο λιμάνι του Πειραιά, ή στα πετρέλαια της Βόρειας Αφρικής θα καταστούν αρκετά προβληματικές.

Ενα σενάριο γενικότερης αποσταθεροποίησης μπορεί επίσης να αξιοποιηθεί σε μια προσπάθεια άμβλυνσης των συνεπειών της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, ώστε να δοθεί διέξοδος κεφαλαίων σε πολεμικές συγκρούσεις στην περιοχή. Aλλωστε, κανείς δεν ξεχνά ότι δύο προηγούμενες παγκόσμιες καπιταλιστικές κρίσεις οδήγησαν σε παγκόσμιους πολέμους.

Οι λαοί της περιοχής, που σαφώς κι είναι αλληλέγγυοι με τη λαϊκή πάλη, όπου αυτή ξεσπάει, πρέπει ταυτόχρονα να είναι σε επαγρύπνηση για να εμποδίσουν τα ιμπεριαλιστικά σχέδια, για να αποδυναμώσουν τις ιμπεριαλιστικές οργανώσεις, που μπορούν να εμπλέξουν σε νέες περιπέτειες τους εργαζόμενους, για να διασφαλίσουν τα κέρδη τους τα μονοπώλια.

Να δυναμώσουν την πάλη τους για να σταματήσουν την εμπλοκή των χωρών τους στα ιμπεριαλιστικά σχέδια του ΝΑΤΟ, των ΗΠΑ, της ΕΕ, κάθε ιμπεριαλιστικού οργανισμού. Να γυρίσουν τώρα πίσω όλα τα εκστρατευτικά σώματα που είναι εκτός συνόρων.

Η ανασυγκρότηση των Κομμουνιστικών Κομμάτων και συνολικά του κομμουνιστικού κινήματος της περιοχής, η ενδυνάμωση των επαναστατικών χαρακτηριστικών του και η μαζική αντιμονοπωλιακή, αντιιμπεριαλιστική πάλη μπορούν να δυναμώσουν τους ιδεολογικοπολιτικούς δεσμούς των ΚΚ με την εργατική τάξη και τα άλλα λαϊκά στρώματα, να συμβάλουν στην ενίσχυση της παρέμβασης της εργατικής συλλογικής δράσης στις εξελίξεις. Οργανωμένα, σ' αντιπαράθεση με κάθε μηχανισμό χειραγώγησης.