Ασπρισαν στη δουλιά και τον αγώνα. Μόνον απόμαχοι δεν είναι. Και τα γλυκανάλατα περί «περήφανων γηρατειών» δεν τους αγγίζουν πια. Ξέρουν: Μόνο ο αγώνας έχει αξία

Ο απολογισμός της δίμηνης αυτής δράσης είναι κατ' αρχήν θετικός. Και μόνο στις δύο ημέρες πανελλαδικής δράσης να γίνει αναφορά, στα ογκώδη συλλαλητήρια της 14ης Μάρτη και της 5ης Απρίλη, αυτά φτάνουν για να αιτιολογηθεί η εκτίμηση. Το διήμερο αντικομμουνιστικό παραλήρημα του πρωθυπουργού, από μόνο του, είναι ένας πρόσθετος ασφαλής δείκτης για τις δυνάμεις του ταξικού συνδικαλιστικού κινήματος, πρωτίστως για τους κομμουνιστές, που σήκωσαν το μεγάλο βάρος της οργάνωσης, ότι ανταποκρίθηκαν - στο μέτρο των δυνάμεών τους - στις ανάγκες των καιρών. Οτι, όχι μόνο δε βρέθηκαν σε αναντιστοιχία με τις πραγματικές ανάγκες του αγώνα, αλλά έδωσαν και τον καλύτερό τους εαυτό σ' αυτήν τη μάχη. Μια μάχη, στην οποία καθημερινά συναντώνται δυνάμεις πολύ πιο πλατιές από αυτές που έχουν ήδη ξεκάθαρο πως η ταξική σύγκρουση ή θα αποβαίνει στην προοπτική της υπέρ του σοσιαλισμού ή θα οδηγεί όλο και πιο βαθιά στην καπιταλιστική βαρβαρότητα.

Δεν είναι τυχαίο το κυρίαρχο «αγωνιζόμαστε». Το διαδηλώνουν εργάτες ενός κλάδου, που έχει πληγεί πολύ σκληρά, όχι μόνο από αυτήν την πολιτική, αλλά και από τα συγκεκριμένα πρόσωπα - φορείς αυτής της πολιτικής...

Αυτό που σήμερα προέχει είναι να γίνει καθαρό πως είμαστε ακόμα στην αρχή αυτής της σύγκρουσης. Ο,τι έγινε μέχρι τώρα, μας χρεώνει: Για ένταση των προσπαθειών σε έναν αγώνα διαρκείας, για καλύτερη, πιο ουσιαστική, μετρήσιμη και αριθμητικά, οργάνωση των εργατών και υπαλλήλων, για την όσο το δυνατόν πλατύτερη λαϊκή συσπείρωση και κινητοποίηση.

Οι κινητοποιήσεις που έγιναν έκαναν καθαρό πως υπάρχει γόνιμο έδαφος. Αυτό που προέχει, όμως, είναι η έκδηλη λαϊκή αγανάκτηση να μετατραπεί και σε έντονη δράση με συγκεκριμένο προσανατολισμό. Είναι κρίσιμο ζήτημα όλοι αυτοί που σε πανελλαδικό επίπεδο έχουν αρχίσει ήδη να βγαίνουν στο δρόμο, να στρέψουν μια και καλή την πλάτη στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ ως τους κατ' εξοχήν πολιτικούς εκφραστές του κεφαλαίου.

Οι «υποκινούμενοι»πλημμύρισαν τους δρόμους

Εχουμε δεδομένο ότι: Παρά το γεγονός πως το σύνολο των αστικών μέσων ενημέρωσης δουλεύει με λύσσα υπέρ της πολιτικής που εξυπηρετεί το κεφάλαιο, η δουλιά των ταξικά προσανατολισμένων συνδικαλιστών, και όχι μόνο αυτών, για συζήτηση άνθρωπο τον άνθρωπο, ο σταθερά ταξικός προσανατολισμός της πάλης, η επιμονή σε στοιχειώδεις διαδικασίες σωστής λειτουργίας των σωματείων, η όσο το δυνατόν αυξανόμενη οργάνωση κι άλλων εργαζομένων - ειδικά νέων - στα σωματεία τους, έδειξαν στο αποτέλεσμα - χιλιάδες εργαζόμενοι στο δρόμο - πως η άρχουσα τάξη και οι πολιτικο-συνδικαλιστικοί υπάλληλοί της δεν είναι παντοδύναμοι.

Αμεσο το ταξικό ανακλαστικό της κυβέρνησης Σημίτη. Είδε στη συμβολική κατάληψη του υπουργείου Εργασίας την πραγματική απειλή...

Σε αντίθεση μ' αυτήν τη λογική, η μέχρι τώρα εξέλιξη του αγώνα συνηγορεί υπέρ της συνέχισής του με ακόμα πιο πλατιά - παλλαϊκά - χαρακτηριστικά. Με ακόμα καλύτερη οργάνωση της δουλιάς στη γειτονιά, στους τόπους δουλιάς, στα σωματεία. Με καθαρό πως για τις ταξικές δυνάμεις δεν υπάρχει καιρός για ανάπαυλα, καθώς η ίδια η κυβέρνηση έχει κάνει καθαρό πως δε θα περιμένει να περάσει και η Πρωτομαγιά για να ανοίξει και τυπικά το μέτωπο του ασφαλιστικού...

Σαφώς είναι δεδομένο πως η ίδια η ζωή ανέδειξε τις δυο γραμμές που συγκρούονται με κάθετο πλέον τρόπο καθημερινά στο συνδικαλιστικό κίνημα. Οι κομμουνιστές, όσο κι αν αισθάνονται περήφανοι για την επιβεβαίωση των δικών τους θέσεων, δεν μπορούν, δεν τους επιτρέπει η ευθύνη που έχουν αναλάβει, να επαναπαύονται στις δάφνες τους. «Συντάσσομαι με την εργατική τάξη», τελικά, σημαίνει πριν απ' όλα αναλαμβάνω το κόστος...

Νέοι εργαζόμενοι, σε παράταξη μάχης πίσω από το πανό των συνταξιούχων. Η κυβέρνηση είναι υποχρεωμένη να πιει κι αυτό το πικρό ποτήρι

Μοιράζοντας οκταχίλιαρα σε οικογένειες που θεωρητικά και πρακτικά δεν μπορούν να ζήσουν με το εισόδημα που πρέπει να έχουν για να δικαιούνται επιδότηση, η κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι κάνει «κοινωνική πολιτική», ότι καταπολεμά τον «κοινωνικό αποκλεισμό και τη φτώχεια». Οι εξαγγελίες της, με τρία καχεκτικά μέτρα, «φαντάσματα» παροχών, επιβεβαίωσαν κάτι που ήταν πολύ γνωστό: Στη χώρα μας υπάρχουν πολλοί φτωχοί άνθρωποι, θύματα μιας χρόνιας λιτότητας, των όλο και μεγαλύτερων θυσιών για την ένταξή μας στην ΟΝΕ, της πολιτικής που παίρνει από τους πολλούς και δίνει στους λίγους.

Αυτά όμως είναι «ψιλά γράμματα» για την κυβέρνηση, η οποία έχει την απαίτηση να «προσκυνήσουν» όλοι το οκταχίλιαρό της και να ξεχάσουν ότι με την πολιτική της παίρνει πάντα περισσότερα από όσα δίνει.

Για παράδειγμα: Εδώ και πολλά χρόνια παρεμβαίνει στις ελεύθερες συλλογικές διαπραγματεύσεις και στηρίζοντας τους βιομηχάνους, εκβιάζει το αποτέλεσμα - με τη βοήθεια και της πλειοψηφίας της διοίκησης της ΓΣΕΕ - ώστε να είναι κοντά ή και ταυτόσημο με όσα ορίζει η εισοδηματική της πολιτική. Η ακρίβεια «τσακίζει κόκαλα» χρόνο με το χρόνο και οι εργαζόμενοι παίρνουν αυξήσεις στα όρια ή και κάτω από τον πληθωρισμό. Με αυτό τον τρόπο οι μισθοί βρίσκονται στο επίπεδο του 1982 και πιο πριν, σύμφωνα με στοιχεία της ΓΣΕΕ. Μετά από όλη αυτή την πολύχρονη λεηλασία του μεροκάματου, έρχεται η κυβέρνηση και εξαγγέλλει το γνωστό δεκαχίλιαρο, που ψάξε βρες ποιος και πώς το πήρε τελικά.

Η κυβέρνηση διατήρησε το αντιασφαλιστικό νομοθετικό πλαίσιο της ΝΔ, τους διαβόητους νόμους Σιούφα και στην ίδια κατεύθυνση βάσισε το δικό της αντιασφαλιστικό νομοθετικό έργο. Χαντάκωσε την κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ, την οποία δυστυχώς παίρνουν εκατοντάδες χιλιάδες συνταξιούχοι και στη συνέχεια θέσπισε το ΕΚΑΣ, ένα επίδομα που δίνεται με εισοδηματικά κριτήρια, τέτοια που αποκλείουν τη μεγάλη πλειοψηφία των συνταξιούχων, οι οποίοι βεβαίως δεν είναι και από όλα τα ταμεία. Το ΕΚΑΣ, που το παίρνουν λίγοι και ακόμα λιγότεροι ολόκληρο, το χρησιμοποιεί τώρα για να στηρίξει μια μεγάλη απατεωνιά. Τον ισχυρισμό της ότι η κατώτερη σύνταξη έφτασε τις 152.000 δραχμές και γενικότερα ότι φτάνει ή και ξεπερνά τα 20 μεροκάματα ανειδίκευτου εργάτη! Ωστόσο η κατώτερη σύνταξη του ΙΚΑ είναι σήμερα 124.160 δραχμές και πολλοί συνταξιούχοι καλούνται να ζήσουν με αυτά ή και ακόμη λιγότερα χρήματα.

Ενδεικτική είναι και η κατάργηση του γαμήλιου επιδόματος το οποίο έδινε η Εργατική Εστία.

Οσο για τα μέτρα που ανακοινώθηκαν χτες, να επισημάνουμε: Η ενίσχυση σε κατοίκους ορεινών και μειονεκτικών περιοχών δίνεται μόνο για ετήσια οικογενειακά εισοδήματα 750.000 δρχ. και 500.000 δρχ. και είναι 100.000 δρχ. και 200.000 δρχ. αντίστοιχα, το χρόνο, ή 8.330 δρχ και 16.660 δρχ. το μήνα! Κι αυτά με επιστροφή φόρου, την ίδια ώρα που αυτού του ύψους τα εισοδήματα δε φορολογούνται, φυσικά.

Το επίδομα σε μακροχρόνιους ανέργους είναι μόλις 48.000 δρχ. και για ένα μόνο χρόνο, ενώ για να το πάρει κανείς πρέπει να είναι μεταξύ 45-65 ετών. Ακόμη περισσότερο, για να επιδοτηθεί ο άνεργος, δεν πρέπει να έχει ετήσιο εισόδημα περισσότερο από 1.000.000 δρχ. Πρακτικά, εάν ζει με ...83.300 δρχ. το μήνα το παίρνει, εάν ζει με 90.000 δρχ. το μήνα δεν το παίρνει!

Το επίδομα για παιδιά μέχρι 16 ετών είναι 100.000 δρχ. το χρόνο και το δικαιούνται μόνο εκείνες οι οικογένειες που έχουν ετήσιο εισόδημα μέχρι 1.000.000 δρχ.!

Για τα υπόλοιπα «μέτρα» να επισημανθεί το εξής: Ο,τι έχει να κάνει με το υπουργείο Εργασίας αφορά σε προγράμματα απασχόλησης, επαγγελματικής κατάρτισης, επανακατάρτισης, «απασχολησιμότητας», επανένταξης αποφυλακισθέντων, κλπ. Τα προγράμματα αυτά δεν είναι καινούρια, ενώ χρηματοδοτούνται από το Ευρωπαϊκό Κοινωνικό Ταμείο. Μόνο που τώρα απευθύνονται σε «ευπαθείς ομάδες». Πρόκειται για μια απλή αλλαγή «ταμπέλας».