Στα 1825 η ρωσική κυβέρνηση βλέπει πως ήταν ανάγκη να βοηθήσει τους Ελληνες, για να δυναμώσει την επιρροή της στα Βαλκάνια. Ο υπουργός Εξωτερικών της Αγγλίας Κάνινγκ φοβάται μήπως η Ρωσία επέμβει μόνο αυτή στις ελληνικές υποθέσεις και γι' αυτό στέλνει στην Πετρούπολη τον Ουέλινγκτον με εντολή να προσπαθήσει να πετύχει συμφωνία με τη Ρωσία για μια κοινή ενέργεια στο ελληνικό ζήτημα. Υπογράφτηκε ένα πρωτόκολλο, που σύμφωνα με αυτό έπρεπε να πετύχουν από την Τουρκία να παραχωρήσει ανεξαρτησία στους Ελληνες.

Την άμεση επέμβαση των ευρωπαϊκών δυνάμεων στον ελληνικό αγώνα την επιτάχυνε το ότι τον Απρίλη του 1827 η εθνική συνέλευση της Τροιζήνας ανέδειξε κυβερνήτη της Ελλάδας τον άλλοτε υπουργό Εξωτερικών της Ρωσίας Ιωάννη Καποδίστρια. Για το Λονδίνο και το Παρίσι η εκλογή Καποδίστρια αποδείκνυε πως η ρωσική επιρροή είχε δυναμώσει στην Ελλάδα.

Στις 6 Ιουλίου του 1827 η Ρωσία, η Αγγλία και η Γαλλία υπογράφουν στο Λονδίνο μια συμφωνία για την «ειρήνευση στην Ελλάδα». Οι τρεις αυτές δυνάμεις πρότειναν στην Τουρκία να σταματήσει τις πολεμικές επιχειρήσεις, να ανακαλέσει από την Ελλάδα τον τουρκοαιγυπτιακό στόλο και στρατό και να παραχωρήσει στους Ελληνες ανεξαρτησία. Τυπικά θα εξουσίαζε την ανεξάρτητη Ελλάδα ο σουλτάνος. Η τουρκική κυβέρνηση απέρριψε τις προτάσεις αυτές και άρχισε να προετοιμάζεται, για να επιτεθεί εναντίον των νήσων που τις κρατούσαν οι Ελληνες.

Οι σύμμαχοι απάντησαν στην εισβολή των Τούρκων στη Μεσσηνία στέλνοντας στις ελληνικές ακτές μια ναυτική μοίρα που κατέπλευσε στον όρμο του Ναυαρίνου, όπου ήταν ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος. Πρώτος άνοιξε πυρ ο τουρκοαιγυπτιακός στόλος που ήταν μεγαλύτερος (126 πλοία απέναντι σε 27 που είχε η ενωμένη ρωσοαγγλογαλλική μοίρα). Η ναυμαχία που άρχισε στις 20 Οκτώβρη 1827, τελείωσε με ολοκληρωτική καταστροφή του τουρκοαιγυπτιακού στόλου.

Η τελική έκβαση της ναυμαχίας του Ναυαρίνου ήταν, όπως αποδείχτηκε, έξω από τα σχέδια της Αγγλίας, η οποία δεν ήθελε την καταστροφή του τουρκικού στόλου, αφού έτσι θα άλλαζαν οι ναυτικές ισορροπίες στο Αιγαίο και την Ανατολική Μεσόγειο υπέρ της Ρωσίας. Μάλιστα, ο βασιλιάς της Αγγλίας χαρακτήρισε τη ναυμαχία «θλιβερό επεισόδιο».

Ο Γιάννης Κορδάτος γράφει στην «Ιστορία της Νεώτερης Ελλάδας»: «Η Συνθήκη του Λονδίνου, άσχετα αν δεν ικανοποιούσε απόλυτα τις ελληνικές βλέψεις, ήταν ο πρόλογος των κατοπινών διπλωματικών ζυμώσεων που καταλήξανε στην ίδρυση του Ελληνικού Κράτους».