Τα τελικά αποτελέσματα, από το δημοψήφισμα που έγινε στη Βενεζουέλα στις 15 Φλεβάρη και έδωσε μέσα στη βδομάδα η Εθνική Εκλογική Επιτροπή, για την έγκριση της τροποποίησης των άρθρων 160, 162, 174, 192 και 230 του Συντάγματος, δίνουν στο «Ναι» 6.319.636 ψήφους ή 54,86%, και στο «Οχι» 5.198.006 ψήφους ή 45,13%, ενώ η αποχή ήταν 30,08%. Η νίκη αυτή αίρει τους περιορισμούς όσον αφορά τις θητείες των αιρετών εκπροσώπων εφόσον εκλέγονται από το λαό.

Η διαφορά με δέκα ποσοστιαίες μονάδες θεωρείται μεγαλύτερη από το αναμενόμενο για τα διεθνή ΜΜΕ, αλλά και την εγχώρια ολιγαρχική αντιπολίτευση και τους «προστάτες» της. Γι' αυτό και διατυπώνονται πολλές «αναγνώσεις» του αποτελέσματος. Καταρχήν, σημαίνει τη στήριξη εκ μέρους του λαού της Βενεζουέλας στην Μπολιβαριανή Διαδικασία και την ανανέωση τρόπον τινά της λαϊκής εντολής για τη συνέχισή της και εμβάθυνσή της. Συνέβη δέκα χρόνια μετά την είσοδο στην Προεδρία της χώρας του Ούγκο Τσάβες, ενώ αυτή η εκλογική αναμέτρηση ήταν η 15η. Νικηφόρες για τις δυνάμεις που στηρίζουν την Μπολιβαριανή Διαδικασία ήταν οι 14. Χαμένη, έστω και οριακά, μία. Η μάχη για την αναθεώρηση του Συντάγματος, το Δεκέμβρη του 2007.

Η νίκη αυτή αποκτά μιαν ευρύτερη σημασία όχι μόνο για τη συγκεκριμένη χώρα ή την περιοχή της Λατινικής Αμερικής. Ειδικά και για το λόγο ότι επιτεύχθηκε σε ένα εξαιρετικά δυσμενές περιβάλλον. Προηγήθηκε η πρωτοφανής και απρόκλητη λεκτική επίθεση του Προέδρου Μπαράκ Ομπάμα, την Κυριακή πριν την ορκωμοσία του, σε συνέντευξη που παραχώρησε στο ιδιωτικό τηλεοπτικό δίκτυο Univision, όπου κατηγόρησε τον Πρόεδρο Τσάβες ότι «εμποδίζει την πρόοδο στην ευρύτερη περιοχή» και ότι «εξάγει τρομοκρατικές δραστηριότητες». Δήλωση, που δεν είχαν αποτολμήσει δημόσια ούτε αξιωματούχοι της κυβέρνησης του Τζορτζ Ου. Μπους και σημαίνει, εάν όχι τη σκλήρυνση της πολιτικής έναντι της Βενεζουέλας, τουλάχιστον τη συνέχιση της μέχρι σήμερα επιθετικής πολιτικής από τις Ηνωμένες Πολιτείες. Είναι, πάντως, πιθανό ο Ομπάμα που επιδίδεται αριστοτεχνικά στην αλλαγή θέσεων και απόψεων να αναγκαστεί να αναθεωρήσει τις απόψεις αυτές, εννοείται σε επίπεδο ρητορείας, καθώς η βελτίωση των σχέσεων με τη Λατινική Αμερική είναι ζωτικής σημασίας για την οικονομία των ΗΠΑ. Ηδη την Πέμπτη, ο Ομπάμα, κατά την επίσημη επίσκεψή του στον Καναδά, έκανε την πρώτη κρούση για επέκταση της Ζώνης Ελεύθερου Εμπορίου (NAFTA).

Ειδικότερα, δε, υπό το πρίσμα της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, που ήδη έχει προκαλέσει την κατάρρευση οικονομιών χωρών, όπως της Ισλανδίας, ενώ άλλες βρίσκονται στα πρόθυρα της κατάρρευσης, όπως η Ιρλανδία, ο άλλοτε «τίγρης της Ευρώπης».

Η νίκη αυτή σημαίνει το «πράσινο φως» για τη συνέχιση της διαδικασίας αλλαγών που έχει ξεκινήσει και χρειάζεται να βαθύνει.

Διάφορα διεθνή και βενεζουελάνικα ΜΜΕ (στην πλειοψηφία τους ανήκουν στην ολιγαρχία), αφού δεν είδαν την αρχή της πτώσης ή να δημιουργούνται οι συνθήκες για την επερχόμενη πτώση του Προέδρου Τσάβες, συστρατεύονται ώστε να διαστρεβλωθεί η ουσία του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος και να δημιουργηθεί η εντύπωση στην κοινή γνώμη ότι η Βενεζουέλα «διολισθαίνει στην απολυταρχικότητα». «Τώρα που πλέον το Σύνταγμα δεν αποτελεί εμπόδιο, οι εκλογές θα είναι ικανοποιητικά επαρκείς, ώστε να υπερασπιστούν τη δημοκρατία έναντι του δεσποτισμού στη Βενεζουέλα;», θα θέσει το ερώτημα ο αρθρογράφος της βρετανικής εφημερίδας «Guardian» Μάξουελ Κρόμγουελ, που αφήνει ανοικτά και όλα τα ενδεχόμενα, ακόμη και για εκτροπή, εάν χρειαστεί να «υπερασπιστούν τη δημοκρατία».

Σε αυτή την «ανάγνωση» οι «ειδικοί» που συστρατεύονται παραλείπουν τεχνηέντως ότι οι ίδιοι σε άλλες περιπτώσεις χωρών σπεύδουν να χαρακτηρίσουν τους συγκεκριμένους περιορισμούς στις θητείες αιρετών ως «απολίθωμα» του παρελθόντος, καθώς η επιβολή των ορίων επιβλήθηκε κατά τη διάρκεια της δεκαετίας του '50 στις χώρες κυρίως του δυτικού ημισφαιρίου σε μία προσπάθεια εξωραϊσμού του παρελθόντος: Της ανόδου του φασισμού και του ξεσπάσματος του Β` Παγκοσμίου Πολέμου. Ξεχνούν, τεχνηέντως, στην περίπτωση της Βενεζουέλας, τη Συμφωνία του Punto Fijo, που υπογράφτηκε το 1958 από τα κόμματα Accion Democratica, COPEI και Union Republicana Democratica - και σήμανε την εναλλαγή στην εξουσία των κομμάτων αυτών με τη μορφή του γνωστού πλέον δικομματισμού. Συμφωνία που ακυρώθηκε μετά τη νίκη στις προεδρικές εκλογές του 1998, την άνοδο του Ούγκο Τσάβες στην εξουσία και την αναθεώρηση του Συντάγματος του 1999.

Εντούτοις, στην Μπολιβαριανή Διαδικασία δεν είναι όλα «ρόδινα». Είναι εμφανής η έλλειψη μιας συλλογικής ηγεσίας των επαναστατικών δυνάμεων, ώστε να βαθύνουν οι αλλαγές, όπως είχε σημειώσει το ΚΚ Βενεζουέλας πριν τη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος.

«Το Κομμουνιστικό Κόμμα της Βενεζουέλας χαιρετίζει το λαό της Βενεζουέλας, καθώς με τη μαζική, σημαντική και πολιτισμένη συμμετοχή του, εκ νέου, είναι ένα παράδειγμα δημοκρατίας που εκφράστηκε σε μία συντριπτική λαϊκή νίκη», τόνισε ο ΓΓ του ΚΚ Βενεζουέλας (PCV), Οσκαρ Φιγκέρα, κατά τη διάρκεια συνέντευξης Τύπου που έδωσε μετά την ανακοίνωση των τελικών αποτελεσμάτων, προσθέτοντας ότι η νίκη αυτή είναι «ζωτικής σημασίας» για τις επαναστατικές δυνάμεις, καθώς είναι ένα ουσιαστικό βήμα για την εμβάθυνση της Διαδικασίας.

Εντούτοις, όπως τονίζει το ΚΚ Βενεζουέλας, το αποτέλεσμα αυτό πρέπει να τύχει βαθύτερης ανάλυσης όσον αφορά τις «πολλαπλές του αναγνώσεις», τονίζοντας ότι ένας από τους βασικούς παράγοντες αυτής της νίκης ήταν «η ενότητα δράσης και κατεύθυνσης όλων των δυνάμεων που στηρίζουν τη Διαδικασία, σε εθνικό και τοπικό επίπεδο, καθώς και της κινητοποίησής τους στα εκλογικά κέντρα μέσω του επιτελικού διοικητηρίου Κομάντο Σιμόν Μπολίβαρ». Για το λόγο αυτό, προτείνει τη συνέχιση της λειτουργίας του «Κομάντο» και καλεί τον Πρόεδρο Τσάβες να συγκαλέσει Συνάντηση σε εθνικό επίπεδο για να υπάρξει συλλογική αξιολόγηση της «εκλογικής μάχης και να υπάρξει σχεδιασμός για τις μελλοντικές μάχες που θα προωθήσουν και θα ισχυροποιήσουν την επαναστατική διαδικασία».

Επίσης, το ΠΓ, που συνεδρίασε αποκλειστικά για το νικηφόρο αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος και «συμφωνώντας με τον Πρόεδρο Τσάβες όσον αφορά την αναγκαιότητα της προώθησης της οικοδόμησης της νέας κοινωνίας», τονίζει ότι «ζητήματα, όπως η διαφθορά, η αναποτελεσματικότητα και η γραφειοκρατία που προκαλούν ζημιά στην επαναστατική διαδικασία, πρέπει να εντοπιστούν, να αντιμετωπιστούν και να εξαλειφθούν». «Εχουν σημειωθεί σειρά παραβιάσεων των δικαιωμάτων των εργαζομένων, απολύσεις σε επιχειρήσεις που βρίσκονται σε διαδικασία εθνικοποίησης, πρακτική που δεν μπορεί και δεν πρέπει να συνεχιστεί», σημειώνει το ΠΓ και προσθέτει: «Πρέπει να υπάρξει κοινό μέτωπο στην αντιμετώπιση τέτοιων φαινομένων, των καπιταλιστών και των αντεπαναστατών, τέτοιο που να ισχυροποιεί τη λαϊκή εξουσία, τον κοινωνικό έλεγχο και τη συμμετοχή των σοσιαλιστικών εργατικών συμβουλίων». «Είναι αναγκαιότητα επίσης να συνεχιστεί η διαδικασία εθνικοποίησης» και να συμπεριληφθούν οι «τομείς του τραπεζικού και χρηματιστικού τομέα», ειδικά «υπό το πρίσμα της κρίσης του καπιταλισμού», σημειώνει το ΠΓ, προσθέτοντας ότι το ΚΚ Βενεζουέλας «υπογραμμίζει πως για την εμβάθυνση της επαναστατικής διαδικασίας θεωρεί ότι είναι αναγκαίο να επεκταθεί ο κοινωνικός χαρακτήρας των μέσων παραγωγής».