Κι εκεί πάνω κάνεις το λάθος και πατάς το κουμπί της τηλεόρασης. «Τι καλό παιδί που ήτανε». «Εσκυβε το κεφάλι όταν του μιλούσες». «Δεν πείραξε ποτέ κανέναν». Το πρώτο θέμα. Πριν καταλάβεις για ποιον μιλάνε, εικόνες άγριες πλημμυρίζουν την οθόνη. «Να, αυτοί, καταστρέφουν τα πανεπιστήμια», ουρλιάζει ο εκφωνητής και δείχνει τον γιο σου! «Μα, ο γιος μου, δε λέω, είναι άτακτο παιδί και δε σκύβει το κεφάλι όταν του μιλάς, άσε που πλακώνεται κιόλας στο ξύλο μ' όποιον έχει διαφορές, αλλά δεν καταστρέφει το πανεπιστήμιο», ψελλίζεις.

Δεν προφταίνεις δεύτερη σκέψη κι έρχεται η τηλεοπτική σύνοψη: Ο ένας παίρνει κοκαΐνη μαζί με χάπια, «βλέπει» κλέφτες κι όταν έρχονται οι αστυνόμοι ετοιμάζεται να τους πυροβολήσει γιατί τους θεωρεί κλέφτες. Ο άλλος πιάνεται με κοκαΐνη, αλλά είναι για προσωπική χρήση, λέει ο δικηγόρος του και σπεύδουν να συμφωνήσουν όσοι το «γλεντάνε» μαζί του. Στου άλλου το σπίτι μπαινοβγαίνουν τα αγοράκια της γειτονιάς, που σε άλλη περίπτωση θα πληρώναν τη μαντάμ για να γίνουν άντρες. Τώρα, με μια βόλτα στον κύριο με το χαμόγελο βγάζουν και το χαρτζιλίκι τους.

Πάνω που το μυαλό σου έχει γίνει κιμάς, καθώς δεν προλαβαίνεις να καταλάβεις ποιο σχόλιο αφορά ποια είδηση, αρχίζει η παρέλαση των ειδικών, όπως Κούγιες, Τσουκάληδες, Βέλιοι και λοιποί... Πως γίνεται και σ' όλες τις παράξενες ιστορίες, οι ίδιοι και οι ίδιοι να είναι οι ειδικοί που ξέρουν την ειδική πλευρά των γεγονότων, αλλά δε μας τη λένε γιατί δεσμεύονται από κάποιο ειδικό απόρρητο και στο τέλος πριν κλείσει μια υπόθεση αυτοί έχουν αρχίσει να αναλύουν την επόμενη; Ασχετη απορία.

Ασχετη; Ακριβώς όπως άσχετες παραμένουν κάτι ερωτήσεις του τύπου «τον μικρό Αλεξ τον σκότωσαν παιδεραστές;», «τι 'θελαν τα πιτσιρίκια της γειτονιάς στο σπίτι με την κοκαΐνη;» και τι ψάχνει ο ίδιος «ειδικός ερευνητής» και στις δύο περιπτώσεις;

Πώς το λένε στο χωριό; «Οποιος τη νύχτα περπατεί, λάσπη και σκ... πατεί».

Επειγόντως «rewind»: Ξέρω κάτι παιδιά στο Καματερό, που κάνουν θέατρο χρόνια τώρα. Και κάτι άλλα, που γράφουν ποιήματα στο Μοσχάτο. Κι άλλα, που ζωγραφίζουν στο Πέραμα. Αυτά τα παιδιά, κατά τη γνώμη των ειδικών, δεν κάνουν Τέχνη. Να φταίει που δεν παίρνουν κοκαΐνη; Για τους γείτονές τους κατά πάσα πιθανότητα είναι «φευγάτοι», σίγουρα όχι «καλά παιδιά». Ασε που περπατάνε και με το κεφάλι ψηλά. Το θεατρικό που είδα στο Καματερό είχε τίτλο «δεν πληρώνω - δεν πληρώνω», το ποίημα που διάβασα στο Μοσχάτο μιλούσε για τη σάπια λαμαρίνα ενός πλοίου που έκοψε το νήμα της ζωής ενός δόκιμου κι ο πίνακας που είδα στο Πέραμα έδειχνε έναν καζατζή* σε ειδική ακροβατική άσκηση στα πλευρά ενός πλοίου. Ευτυχώς, και τα τρία δεν τα δείχνει η τηλεόραση.

Ασχετο: Την Κυριακή το βράδυ στο Πέραμα, ο Κορακάκης θα τραγουδήσει για ένα παλιόσκαρο.

*Λαμαρινάς, εργάτης που δουλεύει με τις λαμαρίνες, ή, επί το επιστημονικότερον, ελασματουργός στα ναυπηγεία