Με το βιβλίο της «Ανθείας 201», η Παναγιώτα Σμυρλή - Στρατοπούλου κάνει την πρώτη της, πολύ δυναμική και πολύ ελπιδοφόρα, συγγραφική εμφάνιση, ξεδιπλώνοντας ένα πολλά υποσχόμενο λογοτεχνικό ταλέντο. Θέμα του βιβλίου της είναι η καθημερινότητα μιας μικρασιατικής οικογένειας, τριών γενεών στη σειρά, που «ρίζωσε» στα Ζαρουχλέικα της Πάτρας. Ο λόγος της σε καθηλώνει. Λυρικός και ταυτόχρονα ρεαλιστικός, ζωντανός, με δυνατές εικόνες που κάθε μία μπορεί να είναι ζωγραφικός πίνακας, έντονα κοινωνικός, δεν αφήνει ανέγγιχτη καμία πλευρά της σύγχρονης νεοελληνικής κοινωνικοπολιτικής πραγματικότητας.

Η Π. Σμυρλή - Στρατοπούλου δε γράφει για την οικογένεια και το σπίτι της, όπως ίσως κανείς υποθέσει διαβάζοντας επιπόλαια το βιβλίο. Τα προσωπικά της βιώματα είναι η αφορμή, το έναυσμα για να μιλήσει για τη φτώχεια και τους κατατρεγμούς της προσφυγιάς, την κοινωνική ανισότητα, την κοινωνική αδικία αλλά και την αξιοπρέπεια αυτών των ανθρώπων. Την ανυστεροβουλία, τον τίμιο μόχθο, τα ιδανικά και τα όνειρά τους που τα πέρασαν ως ακριβές παρακαταθήκες από γενιά σε γενιά. Ως προς τις πολιτικές αιχμές του βιβλίου, να σημειωθεί η εξαίρετη λογοτεχνικά απόδοση της δικτατορίας, πλούσια σε πολιτικά νοήματα, πραγματικό μαστίγωμα της τυραννίας, που ταιριάζει γενικά στην εξουσία. Πρόκειται για λαμπρή επιβεβαίωση της λαϊκής ρήσης ότι «η γλώσσα κόκαλα δεν έχει και κόκαλα τσακίζει».

Το «Ανθείας 201» είναι λογοτέχνημα που πρέπει να διαβαστεί σε κάθε γωνιά της Ελλάδας. Απευθύνεται άλλωστε στους περισσότερους Ελληνες, σ' εκείνους που έχουν βιωματική σχέση με τη φτωχολογιά. Δεν έχει σημασία αν όσα περιγράφονται έγιναν σε κάποια γειτονιά της Πάτρας. Αν ο αναγνώστης δε σταθεί αυστηρά στα τοπωνύμια, διαβάζοντας το βιβλίο, σίγουρα θ' ανακαλύψει πολλές πλευρές της δικής του ζωής και έχει πολλά να διδαχτεί από τη δράση του κοινωνικού νόμου που «κανονίζει το βιος να μοιράζεται στους λίγους κι οι πολλοί να ορέγονται χωρίς ποτέ να μπορούν να το απολαύσουν».

Η Π. Σμυρλή - Στρατοπούλου, με την όμορφη δουλιά της, άνοιξε με το αναγνωστικό κοινό ένα «λογαριασμό», όπου οφείλει να καταθέσει περισσότερα. Φαίνεται να έχει και δυνατή ποιητική φλέβα και θα έπρεπε να την αφήσει να «τρέξει»... (εκδόσεις «Εντός»).