Παπαγεωργίου Βασίλης

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση που με την πολιτική της είναι θύτης και υπαίτιος για τη δημιουργία εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων και για την απάνθρωπη μεταχείριση των ασθενών, εμφανίζεται ως υπερασπιστής τους. Και ο τελευταίος εργαζόμενος αντιλαμβάνεται ότι χρησιμοποιεί την κρίση που η ίδια δημιούργησε για να μπορέσει να επιβάλει τα σκληρά νεοφιλελεύθερα μέτρα της ως «αναγκαία», τα οποία θα πληρώσουν όχι μόνο οι ασθενείς και οι άνεργοι, αλλά και η συντριπτική πλειοψηφία των εργαζομένων. Ο «μεγάλος ασθενής» δεν είναι άλλος από την κυρίαρχη πολιτική και τους εκτελεστές της. Και το μόνο γιατρικό για να «θεραπευτεί» είναι το «νυστέρι» του Μετώπου, που θα κτίσει μια άλλη, λαϊκή οικονομία, με επίκεντρο πραγματικά τις ανάγκες του ανθρώπου.

Πέρα από τον πασιφανή αντιλαϊκό λόγο και προσανατολισμό των διαπιστώσεων των μεγαλοβιομηχάνων στην έκθεση του ΙΟΒΕ για την αναπτυξιακή πολιτική που πρέπει να ακολουθήσει η Ελλάδα μέσα στην ΟΝΕ, στο σχετικό κείμενο υπάρχουν και αρκετές ενδιαφέρουσες επισημάνσεις για τις μεθοδεύσεις που οι ίδιοι οι μεγαλοεπιχειρηματίες κάνουν, προκειμένου να φουσκώσουν τα θησαυροφυλάκιά τους.

Ανάμεσά τους και οι εκτιμήσεις για την πορεία του χρηματιστηρίου. «Γίνεται φανερό - σημειώνουν - ότι ο κερδοσκοπικός πυρετός έχει οδηγήσει το Χρηματιστήριο Αθηνών σε ατραπό που εγκυμονεί κινδύνους». Τόσο καλά. Ομως, και τόσο...

... Υποκριτικά. Γιατί μόνο υποκρισία είναι το γεγονός ότι έναν ολόκληρο χρόνο μετά το φιάσκο που επίλεκτα στελέχη της δικής τους οικογένειας προκάλεσαν στην οδό Σοφοκλέους, να μιλούν για επικίνδυνους ατραπούς. Αξία θα είχε να το λέγανε πέρσι, τη χρονιά δηλαδή που οι μεγαλοεπιχειρηματίες κατάφεραν να αρπάξουν, με διάφορους τρόπους, περί τα 4,5 τρισεκατομμύρια δραχμές, πολλά από τα οποία ήταν αποταμιεύσεις δεκαετιών απλών - αλλά δυστυχώς ανυποψίαστων - πολιτών της χώρας.

«Ελληνας φασολάς» ή «Ιταλός μακαρονάς». Φαίνεται πως το χαρακτηριστικό εθνικό παρατσούκλι θα το απεμπολήσουμε, και ειδικότερα, οι πολύτεκνοι, οι άποροι, πυροπαθείς, σεισμοπαθείς κ.ά. Το «φιλότιμο» υπουργείο Γεωργίας, κάνοντας πράξη τα «οράματα» του Κ. Σημίτη περί «σύγχρονου κοινωνικού κράτους», αποφάσισε να τους μοιράσει δωρεάν 2.820.000 κιλά μακαρόνια. Εύγε στο υπουργείο Γεωργίας...

Ομως, δεν είναι γελοίο - και το εννοούμε - να πιστεύει η κυβέρνηση πως με μερικά πακέτα μακαρόνια θα ξεγελάσει την πείνα αλλά και τις συνειδήσεις τόσων ανθρώπων; Είναι κάτι περισσότερο από προκλητικό και εξοργιστικό να αντιμετωπίζονται έτσι τόσες χιλιάδες οικογένειες, που άλλες είδαν τα σπίτια τους να γκρεμίζονται ή να καίγονται και άλλες πορεύονται αντάμα με τον εφιάλτη της ανεργίας. Είναι περισσότερο κι από πρόκληση να εμπαίζουν οι θύτες τα θύματα των πολιτικών τους, με μερικά πακέτα μακαρόνια.

Από τη σχετική ανακοίνωση, πάντως, του υπουργείου Γεωργίας, με την οποία... καμαρώνει για την ελεημοσύνη των... μακαρονάδων, προκύπτουν και ορισμένοι εύγλωττοι αριθμοί. Η προαναφερόμενη ποσότητα των μακαρονιών μοιράζεται σε 85.608 άτομα, που περιθάλπονται από διάφορα φιλανθρωπικά ιδρύματα, σε 165.000 περίπου πολύτεκνες οικογένειες, με τέσσερα και περισσότερα παιδιά, σε 43.813 οικογένειες παλινοστούντων, σε 25.852 οικογένειες σεισμοπλήκτων της Αττικής και σε 7.485 πυροπαθείς οικογένειες.

Υπάρχουν, δηλαδή, 85.608 άτομα και άλλες 242.100 και πάνω οικογένειες (με άλλα λόγια, περισσότερα από ένα εκατομμύριο ξεχωριστά άτομα) που, για τον άλφα ή βήτα λόγο, έχουν ανάγκη της ουσιαστικής κρατικής βοήθειας. Αντ' αυτής, όμως, το «σύγχρονο κοινωνικό κράτος στρατηγείο» της κυβέρνησης Σημίτη, της «ισχυρής Ελλάδας», «της Ελλάδας της ΟΝΕ, της ηγέτιδας των Βαλκανίων», κλπ., κλπ., τους παρέχει... ελεημοσύνες σε είδος. Κι όταν λέμε «ελεημοσύνες» το εννοούμε απολύτως στην κυριολεξία, αφού - σύμφωνα με την ανακοίνωση του υπουργείου Γεωργίας - η ποσότητα μακαρονιών που μοιράζεται φτάνει από τα τρία κιλά ανά άτομο (για όσους περιθάλπονται από φιλανθρωπικές οργανώσεις), μέχρι 14 κιλά στις πολύτεκνες οικογένειες, με 8 παιδιά και άνω...

Εντάξει, οι κυβερνώντες μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι. Εξασφάλισαν τις μακαρονάδες των ανθρώπων αυτών, για μια βδομάδα...

Η βιωματική μνήμη του, τα ξαναγραμμένα στο καταφύγιο ημερολόγιά του (τα πρωτότυπα χάθηκαν κατά τις διώξεις του), οι μαρτυρίες μαχητών του ΕΛΑΣ και του ΔΣΕ, έγγραφα -ντοκουμέντα, βιβλία - και συγγραφέων της νικήτριας παράταξης - είναι οι «πηγές» της ιστοριογραφικής κατάθεσης του Αρίστου Καμαρινού. Κατάθεση γύρω από τις πιο άγνωστες, τις περισσότερο συκοφαντημένες, τις πιο μακρόχρονες αγωνιστικές «σελίδες» του ΔΣΕ, καθώς ο εμφύλιος στην Πελοπόννησο, ουσιαστικά, άρχισε το Μάη του 1943. Γι' αυτό και το εμπλουτισμένο με πολλά φωτογραφικά ντοκουμέντα βιβλίο «παρακολουθεί» τα τρία στάδια της επεμβατικής τακτικής του αγγλοαμερικανικού ιμπεριαλισμού. Πρώτο, ήταν οι αλεξιπτωτιστές πράκτορες της Ιντέλιτζες που έπεσαν στην Πελοπόννησο, με σκοπό να διαλύσουν τον ΕΛΑΣ. Δεύτερο, η στρατιωτική επέμβασή τους στην Αθήνα και ο ασφυκτικός έλεγχος της μεταβαρκιζιανής ελληνικής κυβέρνησης. Τρίτο, η ολέθρια δράση του ιμπεριαλισμού και ντόπιας πλουτοκρατίας που θέλησαν τον εμφύλιο.

Χώρα μαϊμού

και θεατρίνα,

γυαλιστερή,

χρυσή βιτρίνα,

χώρα βαμμένη

σαν την κοκότα

κι έρεβος, σκότος

πίσω απ' τα φώτα!

*

Χώρα των τραστ,

του πλούτου Μέκκα

τρώει ο ένας,

ψοφάνε δέκα,

χώρα με χίλιες

τις ευκαιρίες

για μεγιστάνες

και «καρχαρίες»!

*

Χώρα τρανή,

πρώτη της Δύσης,

που όλο ιδέες

διακηρύσσεις

κι έπειτα ψεύτρα,

αισχρή και σκάρτη

μ' αυτές σφουγγίζεσαι

σαν κωλοχάρτι!

*

Χώρα, σαφώς,

αφέντρα μόνη,

που ανενόχλητη

τη Γη δηώνει

μια αυτοκράτειρα,

μια νέα «ρόμα»

που πλέει σε αίματα

κι άπειρη βρόμα!

Λοιπόν, η ομάδα πετάει. Και δη αυτή της μηχανοργάνωσης. Αυξάνεται με ραγδαίους ρυθμούς, επιτυγχάνοντας, ταυτόχρονα, υψηλούς βαθμούς σε όλους τους δείκτες ποιότητας. Χτες, στις 10.30 το πρωί, ήρθε στον κόσμο ο γιος του Δημήτρη Κάλλη και της Βιβής. Ο μικρός «βγήκε» ζωηρός και ροδαλός (πάστα από Τζουμέρκα και Εβρο) και βρήκε τον πατέρα του «βρεγμένο». Η μαμά είναι ήδη αλλού. Ευχές απ' όλους μας, για ό,τι πιο όμορφο και φωτεινό.

Γρηγοριάδης Κώστας

Ποιος, λοιπόν, θα είναι ο επόμενος ένοικος του Λευκού Οίκου; Κανένας εκ των δύο, όπως σαν προφήτης διέγνωσε πριν ακόμη από τις εκλογές ο Φιντέλ Κάστρο. Γιατί ακόμη και αν κάποιος από τους δύο εκλεγεί, ο άλλος θα αμφισβητεί. Και θα ξαναμετράνε τα κουκιά και θα τους ρωτάει ο υπόλοιπος πλανήτης: «Τι κάνεις τώρα Αλ ή Τζορτζ; Κουκιά σπέρνω. Κουκιά θερίζω. Κουκιά μετράω...». Οσο λοιπόν σπέρνουν και θερίζουν οι δύο υποψήφιοι, κάποιοι ταλαίπωροι Αμερικανοί θα ψάχνουν για χαμένες κάλπες, κάποιοι ψηφοφόροι ακόμη θα προσπαθούν να λύσουν την απορία τους για ποιον τελικά ψήφισαν στις 7 του Νοέμβρη και ο κωμικός Τζέι Λένο θα εξακολουθεί να διαπραγματεύεται με τον εφιάλτη του και με τους εξωγήινους, πως «η χώρα δεν έχει ηγέτη προς το παρόν και περάστε αργότερα»...

Εκτός να βγει ο Πούτιν, όπως πολύ καυστικά έγραφε ότι προηγείται στην προεδρική κούρσα, το ρωσικό σατυρικό περιοδικό «Ανεκδότ»... Μήπως η λύση θα ήταν να παρέμβει η «διεθνής κοινότητα»; Ισως και το ΝΑΤΟ; Για να ησυχάσουμε και εμείς τελοσπάντων από τη «σαπουνόπερα», να αφήσουμε τις «μπανανίες» και να ασχοληθούμε με τίποτα ουσιαστικότερο...