«Με το που θα σκάσει μύτη το 2012, ολόκληρη η ανθρωπότητα θα μεταφερθεί στους βρώμικους δρόμους του βικτοριανού Λονδίνου, σε φτωχοκομεία και φυλακές. Θα κάνει παρέα με εγκαταλειμμένα παιδιά, πόρνες και καθάρματα. Αλλά και θα γελάσει με την καρδιά της με πονηρούς δικηγόρους, καλόκαρδους υπαλληλάκους και χαζοχαρούμενες καλλονές. Αρχίζει επίσημα ο εορτασμός των 200 χρόνων από τη γέννηση του Τσαρλς Ντίκενς (7 Φεβρουαρίου 1812 - 9 Ιουνίου 1870) (...) οι γιορτές για τα 200 χρόνια από τη γέννησή του ξεκίνησαν τη μέρα που κυκλοφόρησε το "Charles Dickens, Α Life" (εκδόσεις Viking) που υπογράφει η κορυφαία, ίσως, στο είδος Βρετανή συγγραφέας Κλερ Τόμαλιν (...) αυτό που μένει από το βιβλίο είναι η εικόνα ενός άνδρα, που υπέφερε, όπως γράφει, για "τη φτώχεια, την πείνα, την άγνοια και αθλιότητα που έβλεπε γύρω του στο Λονδίνο και την αδιαφορία των πλούσιων και ισχυρών για τους φτωχούς και αδαείς. Χάρη στην ενέργειά του και τα ασυνήθιστα χαρίσματά του ξέφυγε μόνος του από τη φτώχεια. Αλλά ούτε την ξέχασε, ούτε της γύρισε την πλάτη. Μέσα από τα βιβλία του τράβηξε σ' αυτή την προσοχή των αναγνωστών του και ο ίδιος ήταν πάντα ιδιαίτερα γενναιόδωρος με τα χρήματα και το χρόνο του"» (το θέμα στην ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ).

«Ουρές για το επίδομα ανεργίας. Πορείες διαμαρτυρίας. Χρεοκοπίες τραπεζών. Εμπορικοί πόλεμοι. Απελπιστική φτώχεια. Η κατάβαση του ανθρώπου στα σκότη του πολέμου. Αυτά συνέβαιναν στον κόσμο που θεωρούνταν ακόμη πολιτισμένος τη δεκαετία του 1930 (...) οι άνθρωποι της Λαγκάρντ (...) σίγουρα θα αποφεύγουν τις συνοικίες του Λίκμερικ και του Δουβλίνου τα μεσημέρια, την ώρα που βγαίνουν τα λαϊκά συσσίτια. Στο αντικρινό νησί οι βρετανοί δεν ζουν βέβαια στα χρόνια του Ντίκενς. 'Η τουλάχιστον όχι ακόμη. Ομως ένα στα τρία νοικοκυριά της μεσαίας τάξης κόβει από το φαΐ του για να τα βγάλει πέρα. (...) το Ινστιτούτο Φορολογικών Μελετών εκτιμά πως το 47% των βρετανόπουλων θα ζει μέσα στη φτώχεια έως το 2020, όταν το Ηνωμένο Βασίλειο θα έχει γίνει πια το βασίλειο των φτωχών παιδιών (...) το ποσοστό των ανθρώπων που φοβούνται μήπως χάσουν τη δουλειά τους ανέρχεται στο 31% στην Ευρώπη. Και στο 27% στην Αμερική. Εκεί ένας στους οκτώ ενήλικους και ένα στα τέσσερα παιδιά σιτίζονται με κουπόνια (...) τα κουπόνια είναι σήμερα ό,τι τα υπαίθρια συσσίτια με τις σούπες στη μεγάλη κρίση του 1929» (από άρθρο στα ΝΕΑ).