Δε χρειάζεται πολλή φιλοσοφία για να καταλάβει κανείς ότι από την επαύριο των εκλογών, όποτε κι αν αυτές γίνουν, θα παραδοθεί η σκυτάλη της σημερινής κυβέρνησης σε μια νέα κυβέρνηση, που, ανεξάρτητα αν θα είναι το χρώμα της γαλάζιο ή πράσινο, θα συνεχίσει τις αντιλαϊκές αναδιαρθρώσεις σε όλους τους τομείς από το σημείο που τις αφήνει η παρούσα κυβέρνηση. Και είναι εύκολο να οδηγηθεί κανείς σ' αυτό το συμπέρασμα ρίχνοντας απλά μια ματιά στις εξαγγελίες και τις δηλώσεις των στελεχών τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ, που πλειοδοτούν σε δεσμεύσεις προς το μεγάλο κεφάλαιο ή κρίνοντας από την πολιτική εμπειρία όλων των τελευταίων χρόνων, εφόσον «δοκιμάστηκαν» πια και τα δυο κόμματα και είναι νωπές οι μνήμες από τη διακυβέρνηση τόσο του ενός όσο και του άλλου.

Το κοινό στοιχείο των μέτρων και συνολικότερα της πολιτικής τόσο της ΝΔ όσο και του ΠΑΣΟΚ είναι ότι εξαπολύεται με μεγαλύτερη αγριότητα για τους νέους ανθρώπους. Οι αλλαγές στις εργασιακές σχέσεις, οι νόμοι που έχουν ήδη περάσει, αλλά και η συζήτηση που ανοίγει για το σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης, οι αναδιαρθρώσεις στην εκπαίδευση έχουν άμεση αναφορά στις νέες ηλικίες, στους κάτω των 40 χρόνων εργαζόμενους. Αντίστοιχα, τα βάρη της Υγείας και της Πρόνοιας πέφτουν όλο και περισσότερο στις πλάτες των λαϊκών οικογενειών, ιδιαίτερα στα νέα ζευγάρια, αυτοαπασχολούμενοι και αγρότες ασφυκτιούν όλο και περισσότερο, ενώ γενικεύονται η ανασφάλεια και οι κίνδυνοι που εγκυμονεί η όλο και στενότερη εμπλοκή της χώρας στους πολεμικούς ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς ανά τον κόσμο.

Οι επιπτώσεις αυτής της πολιτικής χτυπούν πρώτα και κύρια τους νέους ανθρώπους, ακριβώς γιατί δεν πρόκειται για πρόσκαιρα μέτρα, αλλά για σχεδιασμό σε βάθος χρόνου. Στους νέους ανθρώπους σήμερα επιδιώκουν να μαθαίνουν από τα σπάργανα να ζουν κάνοντας παραχωρήσεις σε δικαιώματά τους, αφαιρώντας κατακτήσεις του παρελθόντος. Και πέρα από τη διάρκεια, αυξάνεται και η ένταση αυτών των μέτρων, γίνονται όλο πιο σκληρά, εξοντωτικά για τα λαϊκά στρώματα, που εντοπίζουν ότι όσο περνάει ο καιρός όλο και πιο δύσκολα τα βγάζουν πέρα. Τους νέους τους μαθαίνουν να δουλεύουν σε ανασφάλιστη δουλιά, με μερική απασχόληση και εργασιακές σχέσεις - λάστιχο, να μην έχουν ελεύθερο χρόνο, να δυσκολεύονται να κάνουν οικογένεια. Ετσι τα κόμματα που υπηρετούν τη στρατηγική του κεφαλαίου, κάνουν επίθεση και στη συνείδηση της νέας γενιάς, ώστε να εξασφαλίσουν στρατιές υποταγμένων εργαζομένων από την παρούσα, αλλά και τις επόμενες γενιές.

Αυτό θα πει «σταθερότητα» του συστήματος: Η διαρκής υποταγή μεγάλων μαζών εργαζομένων σε αλλότρια συμφέροντα, στα συμφέροντα του κεφαλαίου. Ε, αυτού του συστήματος τη σταθερότητα οι εργαζόμενοι πρέπει να την τσαλακώσουν άσχημα, κάνοντας τα πρώτα βήματα από τώρα ακόμα, από την καθημερινή τους δράση και από τις εκλογές, που είναι μια πρώτης τάξεως ευκαιρία να εκφραστούν ταξικά, αποδυναμώνοντας το σύστημα της δικομματικής εναλλαγής, αποδυναμώνοντας τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ και ως κυβέρνηση και ως αντιπολίτευση, ενισχύοντας όμως ταυτόχρονα τη ριζοσπαστική πολιτική πρόταση και δράση του ΚΚΕ. Για να ανοίγουν το δρόμο όπου θα πάρουν την υπόθεση της ζωής τους, που βρίσκεται στα χέρια της πλουτοκρατίας, στα δικά τους χέρια.