Η κυρίαρχη προπαγάνδα, αναπαράγοντας τα βολικά για το σύστημα ιδεολογήματα των διοργανωτών, υπερτονίζουν τον «ακομμάτιστο» χαρακτήρα των συγκεντρώσεων στο Σύνταγμα και αλλού. Προσπαθούν να κρύψουν ότι η κυρίαρχη πολιτική, ενάντια στην οποία διαδηλώνουν χιλιάδες άνθρωποι όλες αυτές τις μέρες, έχει συγκεκριμένους κομματικούς φορείς, ενώ οι όποιες αλλαγές διεκδικούν, ανεξάρτητα από το πόσο θολά εκφράζονται, θα πρέπει να τις υλοποιήσει μια κυβέρνηση που εκφράζει μια συγκεκριμένη εξουσία και υπηρετεί μια συγκεκριμένη πολιτική. Αρα, ένα κόμμα. Λένε οι διοργανωτές, «έξω τα κόμματα». Τσουβαλιάζουν το ΚΚΕ με όλα τα άλλα κόμματα που όλα τα προηγούμενα χρόνια προώθησαν νόμους και πολιτικές, οι οποίες οδήγησαν το λαό στη σημερινή κατάσταση.

Ταυτίζουν το ΚΚΕ, που αντιπαλεύει τον καπιταλισμό, με τα κόμματα εκείνα που τον στηρίζουν ή δεν τον αμφισβητούν, εξασφαλίζοντας την επιβίωσή του σαν σύστημα που παράγει φτώχεια, ανεργία και κρίσεις. Ακόμα πιο πέρα: Κλίνουν τη «δημοκρατία» σε όλες τις πτώσεις και την ίδια ώρα απαγορεύουν σε έναν πολιτικό φορέα να βρεθεί συγκροτημένα στο χώρο της διαδήλωσης και να παλέψει για τις απόψεις του. Ως εκεί φτάνουν τα όρια της «δημοκρατίας» που ευαγγελίζονται οι διοργανωτές; Την ίδια ώρα, βέβαια, ενθαρρύνουν την αυτονόητη κοροϊδία του λαού από εκείνους που το πρωί περιδιαβαίνουν τα κανάλια με την κομματική τους ταυτότητα και το βράδυ φορούν τη μάσκα του «υπερκομματικού» για να ψαρέψουν στα θολά νερά των δυσαρεστημένων από την κυρίαρχη πολιτική.

Χαρακτηριστική περίπτωση αποτελεί η χτεσινή συζήτηση στο Σύνταγμα για το χρέος. Οι οικονομολόγοι - ομιλητές έχουν και παραέχουν κομματική ταυτότητα, πλασάρονται όμως από τους διοργανωτές σαν «ακομμάτιστοι» για να καλλιεργήσουν μ' αυτόν το μανδύα ψευδαισθήσεις και αυταπάτες που αναπαράγουν τα κόμματα με τα οποία στρατεύονται. Το ίδιο ισχύει και με άλλες πλευρές της προπαγάνδας που αναπαράγουν οι διοργανωτές. Λένε πως το γενικό σύνθημα της διαδήλωσης είναι «έξω από το μνημόνιο», κρύβουν όμως ότι όλα τα κόμματα, εκτός από το ΚΚΕ, δε μιλάνε για κατάργηση του μνημονίου και ανατροπή της πολιτικής που το επιβάλλει, αλλά, αν δεν το υπερασπίζονται, κάνουν λόγο για επαναδιαπραγμάτευσή του. Αυτά λέει και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ.

Οι συγκεντρώσεις στο Σύνταγμα και αλλού έχουν πολιτικό περιεχόμενο. Οι διαχωριστικές γραμμές ανάμεσα στους συγκεντρωμένους δεν μπορεί να είναι «με ή χωρίς τα κόμματα». Η πραγματική διαχωριστική γραμμή που αντικειμενικά τίθεται για το λαό είναι «με την πολιτική που υπηρετεί το κεφάλαιο ή με το λαό;». Κατ' επέκταση, «με το ΚΚΕ ή με τα κόμματα εκείνα που στηρίζουν ή δεν αμφισβητούν την πολιτική του κεφαλαίου;». Η κοινωνία δεν είναι ενιαία. Χωρίζεται σε τάξεις με συγκρουόμενα συμφέροντα. Δεν μπορεί να διαδηλώνουν πλάι πλάι οι εργατοϋπάλληλοι και τα παράσιτα του κεφαλαίου, όπως ακριβώς δεν μπορεί να ψηφίζουν το ίδιο κόμμα ο εργαζόμενος και ο μεγαλοεργοδότης. Να προβληματιστούν σοβαρά όσοι από αγανάκτηση τώρα βγαίνουν στο δρόμο, για το ποιον υπηρετούν όσοι τους θέλουν μακριά από τα κόμματα. Ο ένοχος για την κατάσταση που βιώνουν έχει όνομα και πολιτική ταυτότητα. Αν εκεί δε στραφούν τα πυρά το γρηγορότερο δυνατό, η απογοήτευση και η ηττοπάθεια καραδοκούν, προς τέρψιν του κεφαλαίου και των κομμάτων του.