Δεν είχαμε αποσώσει την κουβέντα με το συνάδελφο για το στεγαστικό πρόβλημα στο σχολείο της κόρης του, όταν ήρθε το επίμαχο δελτίο Τύπου. Το πρόβλημα που αντιμετωπίζουν εκπαιδευτικοί, μαθητές και γονείς στο συγκεκριμένο σχολείο δεν είναι διόλου ασυνήθιστο. Λόγω έλλειψης αιθουσών, το «χημείο» (σε άλλες περιπτώσεις είναι η αίθουσα εκδηλώσεων ή κάποιος φαρδύς διάδρομος) χωρίστηκε στα δύο με γυψοσανίδες και μ' αυτόν το ...μαγικό τρόπο προέκυψαν όχι μία, αλλά δύο αίθουσες!

Τώρα όμως χρειάζεται να λυθεί ένα πρόβλημα που θυμίζει τον τετραγωνισμό του κύκλου, αφού πρέπει σε αίθουσα διαστάσεων 3 επί 7, που δεν είναι καν ορθογώνια (η γωνία δίπλα στην πόρτα έχει λοξό τοίχο), με παράθυρο στη μία μικρή πλευρά και πόρτα στην άλλη, να τοποθετηθεί πίνακας σε σημείο, που να μπορούν να τον βλέπουν και οι 22 μαθητές, χωρίς να στραβολαιμιάζουν και χωρίς να πάθουν τα μάτια τους. (Με την ευκαιρία, ας αναθέσει η κ. υπουργός σε κάποιο μαθηματικό ή αρχιτέκτονα να βρει λύση στο πρόβλημα και ας τη στείλει με φαξ στους αδύνατους στη γεωμετρία ενδιαφερόμενους).

Εκεί λοιπόν που οι διαβήτες και τα τρίγωνα είχαν αρπάξει φωτιά σε αναζήτηση λύσης, νάσου το δελτίο Τύπου από μια εταιρία υπηρεσιών σχεδιασμού και διοίκησης, συνδιοργανωτή συνεδρίου με θέμα: «Από το μαυροπίνακα στις ευρυζωνικές δορυφορικές επικοινωνίες». Αντικείμενο του συνεδρίου είναι η «αξιοποίηση των Τεχνολογιών Πληροφοριών και Επικοινωνιών στην Πρωτοβάθμια Εκπαίδευση», με επίκεντρο ουσιαστικά την προώθηση του προγράμματος ΔΙΑΣ της Ευρωπαϊκής Ενωσης, για την εγκατάσταση επικοινωνιακών δικτύων σε απομακρυσμένα σχολεία, ώστε μέσω αυτών να γίνει επιμόρφωση των εκπαιδευτικών των ολιγοθέσιων σχολείων σε απομονωμένες περιοχές.

Με άλλα λόγια, κυβέρνηση και ΕΕ δε διαθέτουν χρήματα ώστε να κατασκευαστούν σχολικές αίθουσες φτιαγμένες για ανθρώπους κι όχι για ποντίκια, διαθέτουν όμως για να αυξήσουν τα κέρδη των εταιριών πληροφορικής και να εξασφαλίσουν ότι θα εντάξουν στους σχεδιασμούς τους τους εκπαιδευτικούς ακόμη και των πιο μακρινών χωριών της Ελλάδας. Χρήματα δεν υπάρχουν τάχα για τη ναύλωση μεταφορικών μέσων, ώστε τα παιδιά να μετακινούνται καθημερινά σε δωδεκαθέσια, ή έστω εξαθέσια σχολεία στα κεφαλοχώρια, υπάρχουν όμως για να εξοπλίζονται τα αντιπαιδαγωγικά μονοθέσια και ολιγοθέσια της συνδιδασκαλίας, όπου παιδιά που πάνε πρώτη τάξη διδάσκονται μαζί μ' εκείνα που πάνε έκτη τάξη.

Εύκολα μπορεί να πέσει κανείς στην παγίδα της ερώτησης: Γιατί, κακό είναι να συνδεθούν στο διαδίκτυο και τα απομακρυσμένα σχολεία; Αν, όμως, κάνει ένα βήμα πιο μακριά για να δει τη συνολική εικόνα και δεν περιοριστεί σε αυτό που του δείχνουν οι κυβερνώντες για λογαριασμό του κεφαλαίου, τότε θα καταλάβει το παιχνίδι που παίζεται σε βάρος της νοημοσύνης, αλλά και της ζωής της δικής του και των παιδιών του. Κι αν κάνει ένα βήμα ακόμα πιο μακριά και ενωθεί μαζί με το διπλανό του στο δρόμο του αγώνα, τότε οι απάτες και οι ιστορίες καθημερινής τρέλας θα αρχίσουν να βρίσκουν το δρόμο τους προς το περίφημο χρονοντούλαπο της Ιστορίας.