Για την καπιταλιστική οικονομική κρίση και την πρόταση διεξόδου του ΚΚΕ μίλησε η ΓΓ της ΚΕ του ΚΚΕ, Αλέκα Παπαρήγα, σε εκδήλωση των Οργανώσεων του ΚΚΕ και της ΚΝΕ χτες στο ΤΕΙ Πειραιά.

Στο χώρο αυτών των σχολών που τα προβλήματα περισσεύουν, η Αλέκα Παπαρήγα συνέδεσε τις αγωνίες και τους προβληματισμούς των σπουδαστών και του εκπαιδευτικού προσωπικού με την κατάσταση που έχει προκύψει από την κρίση και συγκεκριμένα είπε:

«Αυτήν την περίοδο, η κυβέρνηση ετοιμάζει συγχωνεύσεις, καταργήσεις τμημάτων κ.τ.λ, γιατί, λέει ότι υπάρχουν ΤΕΙ σε κάποιες επαρχιακές πόλεις με λίγα παιδιά, υπάρχουν αντικείμενα σπουδών τα οποία δεν έχουν αντίκρισμα στη ζωή κ.τ.λ. Πώς να τοποθετηθούμε εμείς; Να τους θυμίσουμε πως όταν έκαναν κάθε χωριό και ΤΕΙ είχαμε εκφράσει την αντίρρησή μας, ουσιαστική αντίρρηση, αλλά και τη θέση μας ότι κάθε παιδί ελεύθερα χωρίς οικονομικό καταναγκασμό και χωρίς οικονομική πίεση άμα θέλει να πάει στα ΤΕΙ πρέπει να πάει, άμα θέλει να πάει στο πανεπιστήμιο πρέπει να πάει. Να μην μπαίνει εμπόδιο η τσέπη των γονιών ή δική του τσέπη.

Πώς, όμως, να τοποθετηθεί κανείς σε αυτό το ζήτημα αν δεν ξεκινήσει απ' το πεδίο της οικονομίας; Τώρα ανακάλυψαν πως είχαν κάνει αντικείμενα σχολών, τα οποία δεν είχαν αντίκρισμα; `Η να σας πω κι ένα άλλο: Μπορούσε σήμερα μια σχολή ΤΕΙ, που σχετίζεται, παραδείγματος χάριν, με την αγροτική παραγωγή, ή δεν ξέρω τι, να μην έχει αντίκρισμα στη ζωή; Θα πούμε ότι φταίνε τα παιδιά να βρεθούν χωρίς δικαιώματα, χωρίς τίποτα, με χαμένες θέσεις. Αυτό το αντικείμενο μπορεί να έχει μεγάλη αξία και σήμερα, αλλά η κυρίαρχη πολιτική, γενικότερα το καπιταλιστικό σύστημα, αυτόν το συγκεκριμένο τομέα, αυτήν την ειδικότητα, να την έχει βγάλει αχρείαστη όχι γιατί δε μας χρειάζεται, αλλά γιατί στο καπιταλιστικό σύστημα δεν υπάρχουν επενδύσεις, επειδή η κερδοφορία εκεί είναι μικρή ή γιατί ο καπιταλιστής αποφασίζει ότι αυτό το αντικείμενο δεν έχει καμία σημασία. Ποιος θα μας πει ποια επιστημονικά, ποια επαγγελματικά αντικείμενα έχουν ή δεν έχουν αξία; Δεν είναι θέμα υποκειμενικό, τι αρέσει σε μένα τι αρέσει στον άλλον, είναι πώς βλέπουμε την ανάπτυξη της ελληνικής οικονομίας και όχι μόνο βεβαίως, γιατί πάνω στην οικονομία στέκονται οι υλικές ανάγκες, οι κοινωνικές, οι πνευματικές, οι πολιτιστικές ανάγκες και μάλιστα με μέτρο τον 21ο αιώνα, όχι το τέλος του 20ού αιώνα, ούτε πολύ περισσότερο των μέσων και των αρχών του 20ού αιώνα.

Αρα, λοιπόν, ό,τι κι αν συζητήσουμε και μάλιστα σε συνθήκες κρίσης ξεκινάει απ' το πεδίο της οικονομίας. Για εμάς, όταν λέμε το πεδίο της οικονομίας εννοούμε, καταρχάς τον εργαζόμενο άνθρωπο, την εργατική τάξη, τους άλλους εργαζόμενους που συμβάλλουν είτε στη διαχείριση, είτε στην πώληση, είτε στην πραγματοποίηση των εμπορευμάτων ή δουλεύουν μέσα στο χώρο που έχουν σχέση με τις κοινωνικές, τις πολιτιστικές ανάγκες της Παιδείας, της Υγείας κ.λπ. Ξεκινάμε από τον άνθρωπο και είμαστε υποχρεωμένοι επίσης να δούμε τον άνθρωπο σε σχέση με τα μέσα παραγωγής, με τον πλούτο που παράγεται, με τον πλούτο που υπάρχει μέσα στη γη και όσα θέλετε ακόμα φυσικές και αναπτυξιακές δυνατότητες.

Επομένως, για εμάς, οικονομία σημαίνει σχέσεις ιδιοκτησίας ή αλλιώς να το πούμε σχέσεις εκμετάλλευσης. Από 'κεί ξεκινάμε, δε σκοπεύουμε βέβαια να κάνουμε ανάλυση πάνω σε αυτό το ζήτημα, αλλά να ξεκαθαρίζουμε το εξής πράγμα ότι το ΚΚΕ ενδιαφέρεται ταυτόχρονα για τον άνθρωπο τον εργαζόμενο και ταυτόχρονα για τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας. Ενδιαφέρεται για τις υλικές ανάγκες των ανθρώπων, για τις πνευματικές, για τις κοινωνικές, ό,τι σήμερα χαρακτηρίζει μια ζωή τον 21ο αιώνα, πώς πρέπει να είναι και όχι πώς είναι βεβαίως σήμερα. Ολα αυτά σε συνδυασμό».

Μιλώντας για την παρούσα οικονομική κρίση και για τις διάφορες ερμηνείες που έχουν ακουστεί για την αιτία της, η Αλ. Παπαρήγα έβαλε το εξής ερώτημα: «Πώς είναι δυνατόν, ενώ έτσι έχει γίνει παντού, η καπιταλιστική κρίση να έρχεται ύστερα από μια περίοδο ταχύρρυθμης καπιταλιστικής ανάπτυξης; Μια χώρα να έχει 8% ρυθμούς αύξησης του Ακαθάριστου Εθνικού Προϊόντος και απότομα αρχίζει και καταβαραθρώνεται. Αν θα δείτε και αν ψάξετε και ιστορικά την κρίση θα διαπιστώσετε ότι έρχεται ύστερα από μια μεγάλη ανάπτυξη, καπιταλιστική ανάπτυξη. Και πώς είναι δυνατόν η κρίση να έρχεται μετά από μια μεγάλη κερδοφορία, συγκέντρωση κεφαλαίου, από συσσώρευση κεφαλαίων και κερδών; Γιατί απότομα έρχεται αυτή η κρίση; Ούτε τα λαμόγια τη δημιουργούν, ούτε οι μίζες που υπάρχουν, ούτε η όποια ρουσφετολογία γίνεται. Ακριβώς γιατί είναι μέσα στο DNA του καπιταλιστικού συστήματος.

Δεν σκοπεύουμε να κάνουμε μεγάλη ανάλυση εδώ, αλλά για εμάς αυτό είναι κρίσιμο ζήτημα. Ακριβώς πρόκειται για ένα κοινωνικό οικονομικό σύστημα που πριν απ' όλα οργανώνεται, αναπτύσσεται, εκσυγχρονίζεται, βεβαίως, αναπροσαρμόζεται και ταυτόχρονα εμφανίζει κι όλα τα στοιχεία του σαπίσματος, με έναν κίνδυνο, τον απόλυτο κίνδυνο που είναι το καπιταλιστικό κέρδος και, μάλιστα, χωρίς όρια το κέρδος, υπερκέρδος. Και αυτό που λένε κερδοσκοπία τι είναι; Τι διαφορά έχει η κερδοσκοπία πάνω στην κερδοφορία; Είναι μορφή κερδοφορίας.

Το ίδιο το κίνητρο, είτε πρόκειται για ανάπτυξη, για επενδύσεις κ.λπ. - βεβαίως σε συνθήκες εκμετάλλευσης - το ίδιο αυτό το κίνητρο του καπιταλιστικού κέρδους αρχίζει και γίνεται εμπόδιο για την ανάπτυξή του, γιατί ο καπιταλισμός σημαίνει αναρχία. Πάρτε την μικρογραφία του δικού σας χώρου: Αναπτύχθηκαν τα ΤΕΙ άναρχα και τα πανεπιστήμια. Δε λέμε πολλά ή λίγα, μπορεί να έπρεπε να είναι περισσότερα. Δεν εννοούμε άναρχα ως ποσότητα, για να μην παρεξηγηθούμε. Από τη στιγμή που δεν έχεις πανεθνικό προγραμματισμό, πανεθνικό σχέδιο που να πεις "θέλω να αναπτύξω αυτό, τον ορυκτό πλούτο, αυτούς τους κλάδους της βιομηχανίας σε αυτές τις αναλογίες. Με ενδιαφέρει να έχω όσο το δυνατόν αυτάρκεια και να μη χρειάζομαι να εξαρτώμαι από πολυεθνικές, από ξένες τράπεζες, από εισαγωγές κ.λπ.".

Οταν π.χ. έχεις μια πολιτική που αναγνωρίζεις ότι η μόρφωση πρέπει να είναι έτσι, η Υγεία απλόχερα σε όλους, ο πολιτισμός, ο λαϊκός αθλητισμός (μπορεί να τα δίνει το καπιταλιστικό σύστημα αλλά πάντα ως δούναι και λαβείν), αν είχες έναν τέτοιο προγραμματισμό τότε θα μπορούσες να προγραμματίσεις, όχι να επιβάλεις στα παιδιά σε ποια σχολή θα μπουν, αλλά να σχεδιάσεις τις σχολές, τις ειδικότητες και την απορρόφηση του δυναμικού. Κι αυτό ας μη μας πουν πως δεν έγινε ποτέ, έγινε στο σοσιαλισμό που γνωρίσαμε, με όλες τις αδυναμίες που στην πορεία ανέπτυξε, αδυναμίες που οδήγησαν και στην ανατροπή του. Το παιδί, ο φοιτητής, ο σπουδαστής, όταν ήταν στο τελευταίο έτος ήξερε μόλις πάρει το πτυχίο πού θα πάει να δουλέψει. Προγραμματίζεις. Αυτό στον καπιταλισμό δεν μπορεί να γίνει, διότι η κοινωνία οργανώνεται με βάση το κέρδος, που σημαίνει ανεργία, που σημαίνει αναρχία, γιατί η οικονομία απαρτίζεται από τους ξεχωριστούς καπιταλιστές, από τα ξεχωριστά μονοπώλια, από τους ξεχωριστούς μονοπωλιακούς ομίλους. Και μάλιστα σε συνθήκες διεθνοποίησης (παγκοσμιοποίηση το λένε, εμείς το λέμε καπιταλιστική διεθνοποίηση) σε συνθήκες ενσωμάτωσης της Ελλάδας στην ΕΕ, η αναρχία και η δυσαναλογία γίνονται ακόμη πιο μεγάλες.

Να σας πω ένα παράδειγμα: Κλείνει ένα εργοστάσιο ζάχαρης και κάνουμε εισαγωγή ζάχαρης στην Ελλάδα αβέρτα. Αντίστοιχα με τα κλωστοϋφαντουργικά προϊόντα. Ετσι είναι, ελευθερία του κεφαλαίου, δηλαδή ανελευθερία του εργάτη. Και επομένως κλείνουν μια σειρά βιομηχανίες - χώρια οι βιοτεχνίες - στην Ελλάδα διότι τα κινέζικα και τα ινδικά μεροκάματα οδηγούν σε πιο φτηνά προϊόντα. Εκεί είναι μια μεγάλη χώρα, εμείς είμαστε μικρότερη και κλείνουν. Επομένως, δε μου χρειάζεται ειδικότητα για το παπούτσι, το ρούχο κ.λπ. Αρα και αυτό που λέμε περίσσευμα ή υπερπληθυσμός είναι σχετικό. Γιατί, αν δώσεις ώθηση σε όλες τις αναπτυξιακές δυνατότητες της χώρας, με πλήρη απορρόφηση του εργατικού δυναμικού, τότε στην Ελλάδα μπορεί να μας λείπουν και μερικά χέρια, καθώς έχουμε και δημογραφικό πρόβλημα και καθώς πρέπει οι άνθρωποι να δουλεύουν λιγότερα χρόνια και λιγότερες ώρες και να έχουν περισσότερο ελεύθερο χρόνο.

Στην κρίση του καπιταλισμού συγκεντρώνονται τεράστια κέρδη και κεφάλαια σε συνθήκες ανταγωνισμού, αναρχίας, υπόσκαψης της αγοραστικής αγωνιστικής ικανότητας του και από ένα σημείο και μετά, ενώ υπάρχουν τα κεφάλαια, είτε με τη μορφή χρήματος, είτε με τη μορφή εμπορεύματος, ομολόγων, μετοχών, όποια μορφή παίρνει το κεφάλαιο, δεν είναι εύκολο να ξαναμπούν στην παραγωγική διαδικασία για να βγάλουν το ίδιο και παραπάνω κέρδος. Αυτή είναι η κρίση. Από τη μια, είναι υπερσυσσώρευση και από την άλλη μια σειρά άλλοι παράγοντες, αντιφάσεις, αντινομίες, ανταγωνισμοί μεταξύ τους, το κόστος των μηχανημάτων κ.λπ., ο ανταγωνισμός που τους οδηγεί. Μόνο για τη διαφήμιση ξοδεύουν δισεκατομμύρια, πλήρως αντιπαραγωγικές δαπάνες, τα ίδια προϊόντα με διαφορετική διαφήμιση. Και αρχίζει το ποσοστό κέρδους και πέφτει, μειώνεται.

Επομένως, η έξοδος από την κρίση, που ενδιαφέρει όλους μας - και πρέπει να ενδιαφέρει το κάθε παιδί που σπουδάζει, ανεξάρτητα αν ασχολείται με την οικονομία ή νομίζει ότι πρέπει ή δεν πρέπει να ασχοληθεί - θα είναι αντίστοιχη με αυτούς οι οποίοι ηγούνται σήμερα, όχι απλώς κυβερνούν, έχουν την πολιτική εξουσία, ανάλογη με αυτούς που εξουσιάζουν. Η έξοδος από την κρίση στις σημερινές συνθήκες με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, με κυβέρνηση ΝΔ, με κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, με κυβέρνηση Μέρκελ ή Θαπατέρο στην Ισπανία ή δεν ξέρω τι, έχει ένα συγκεκριμένο χαρακτηριστικό: Η μεγάλη ευκαιρία για να αφαιρεθεί ό,τι έχει παραχωρηθεί στους εργαζόμενους και μάλιστα εδώ μιλάμε για κοσμοϊστορικής σημασίας αφαίρεση κεκτημένων. Ειδικά στην Ευρώπη, μετά το Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο υπήρξαν αυξημένες κατακτήσεις για διάφορους λόγους κι ένας από τους λόγους ήταν και ο ρόλος των λαών στην πάλη κατά του ναζισμού, αλλά και ο ρόλος της ΕΣΣΔ και του σοσιαλιστικού συστήματος. Είναι ευκαιρία να παρθούν κατακτήσεις, οι οποίες ήταν προγραμματισμένες προ κρίσης, γιατί η ανάπτυξη του καπιταλισμού είναι αυτό. Γίνεται όλο και πιο αντιδραστικός, όλο και πιο βάρβαρος. Αυτή είναι η εξέλιξη και η ανάπτυξη του καπιταλισμού με μαθηματική ακρίβεια.

Δε φτάνει, όσα κι αν πάρουν από τους εργαζόμενους, από τη νεολαία, όσο κι αν συρρικνώσουν τα ΤΕΙ, ΑΕΙ κ.λπ., όσο κι αν περιστείλουν (κι αυτό το κάνουν σίγουρα, ούτε χαρτιά τουαλέτας δε θα έχετε σε λίγο, θα πρέπει να φέρνετε από το σπίτι σας), ό,τι και να κάνουν. Είναι τέτοια η υπερσυγκέντρωση και το πλεόνασμα του κεφαλαίου, των απούλητων εμπορευμάτων, των μέσων παραγωγής που πρέπει να πάρουν κι άλλα μέτρα. Αυτό είναι μελετημένο εδώ και πόσα χρόνια, πρέπει να καταστρέψουν, να απαξιώσουν ένα μέρος του δικού τους κεφαλαίου. Για να μπορέσει να ξεκολλήσει το καπιταλιστικό σύστημα και να μπει στον κύκλο της κερδοφορίας.

Τι θα πει καταστροφή κεφαλαίου; Κάποιες μεγάλες επιχειρήσεις θα κλείσουν, αλλά μην κλαίτε για τους ιδιοκτήτες τους, αυτοί έχουν εξασφαλίσει τρισέγγονα, τετρασέγγονα. Και εν πάση περιπτώσει καπιταλιστές είναι αυτοί, μέρος του συστήματος, δε θα βγάλουν τασάκι να τους ταΐζουμε. Κάποιοι θα καταστραφούν κανονικά, μπορεί να μείνουν και στον άσο. Καταλαβαίνετε, όμως, ότι προηγουμένως θα υπάρχει μαζική ανεργία. Θα καταστραφούν, μεν, αλλά στη θέση τους θα έρθει η συγκέντρωση κεφαλαίου. Βλέπετε τι γίνεται. Πόσες αλυσίδες πολυκαταστημάτων έχουμε; Συγχωνεύονται μεταξύ τους. Τράπεζες θα συγχωνευτούν και στην Ελλάδα. Σε όλους τους τομείς θα ξεπηδήσουν μεγαθήρια, όχι μόνο στην Ελλάδα, και ευρωπαϊκά μεγαθήρια. Επομένως, θα δυναμώσει το κεφάλαιο, κάποια τμήματά του θα δυναμώσουν.

Αλλά η απαξίωση έχει και άλλες μορφές. Π.χ. λένε ότι θα πουλήσουν ό,τι έχει σε ακίνητα το Δημόσιο (εννοούν ΔΕΚΟ αεροδρόμια, λιμάνια κ.τ.λ.) τα οποία τα αποτιμούν σε 50 δισ. Εμείς δεν μπορούμε να τα αποτιμήσουμε αυτά, γιατί όταν τα βλέπουμε ως πηγή ανάπτυξης απ' το λαό είναι ανεκτίμητα. Αυτοί τα αποτιμούν σε 50 δισ., ήδη τα αποτιμούν υποτιμημένα και για να πάνε να τα πουλήσουν μπορεί να τα δώσουν 25 δισ. Είναι μια μορφή καταστροφής κεφαλαίου, που την περίοδο κρίσης πουλιούνται φθηνότερα αυτά. Εχει πολλές μορφές. Χάνουν την αξία τους μετοχές ή ομόλογα και μπορεί να χάνουν και κάποιοι καπιταλιστές ομόλογα, αλλά το τραγικό είναι ότι τα ομόλογα τα έχουν πουλήσει σε ασφαλιστικά ταμεία και τα ασφαλιστικά ταμεία εκεί που έχουν 100 θα βρεθούν με 50. Τα λεφτά, δηλαδή, τις δικές μας εισφορές των εργαζομένων, να αγοράζουν κρατικά ομόλογα για να παίζουν στα χρηματιστήρια και στις χρηματαγορές.

Επομένως, η διέξοδος απ' την κρίση που προτείνουν τα δύο βασικά κόμματα εξουσίας, και με παραλλαγές τα άλλα κόμματα, είναι διαπραγμάτευση για το πώς το κεφάλαιο θα υπολογίσει τη χασούρα του, ποιος θα περάσει το μεγαλύτερο βάρος αυτής της χασούρας, ελάχιστο βάρος σε σχέση με αυτό που χάνουν οι εργαζόμενοι. Πώς θα διανεμηθεί το κόστος και πώς σε σύντομο χρονικό διάστημα θα γίνει ανάκαμψη. Π.χ. γίνεται μια ολόκληρη συζήτηση και προσπαθούν να κάνουν αυτό που λέμε την οργανωμένη, την ελεγχόμενη καταστροφή του κεφαλαίου, όχι ανεξέλεγκτη. Εδώ σκέφτονται ότι αν πούμε ότι η Ελλάδα χρωστάει 100 και της πούμε ότι θα πληρώσει 70, ποιος θα χάσει αν γίνει σήμερα η υποτίμηση; Οι τράπεζες, γιατί οι τράπεζες έχουν τα κρατικά ομόλογα.

Και γίνεται ένα κυνήγι ποιος θα αγοράσει τώρα φθηνά για να κερδίσει αύριο, να καταργηθεί η χασούρα και η χασούρα είναι ανάμεσα σε τράπεζες και επιχειρηματίες. Εδώ στην Ελλάδα υπάρχει μεγάλος ανταγωνισμός, οι τράπεζες ή οι βιομήχανοι, αλλά υπάρχει ανταγωνισμός στα πλαίσια της ΕΕ, αυτή είναι η ΕΕ, καπιταλιστική συνεργασία με ανισότιμες σχέσεις απ' τη φύση τους και σχέσεις ανισομετρίας μεταξύ τους. Η Γερμανία τσακώνεται με τη Γαλλία. Η Γερμανία διαπραγματεύεται ξεχωριστά με την Ελλάδα, σε βάρος της Γαλλίας, η Ελλάδα διαπραγματεύεται ξεχωριστά με την Γαλλία σε βάρος της Γερμανίας κ.τ.λ.

Με αυτήν την έννοια, πολύ μεγάλη υπηρεσία προσέφερε αυτός ο περίεργος χώρος του ΣΥΡΙΖΑ. Ενα μέρος απ' αυτούς διοργάνωσε ένα συνέδριο, για να ψάξουμε ποιο κομμάτι του χρέους είναι νόμιμο και ποιο παράνομο. Το σύνολο του χρέους οφείλεται ακριβώς στην κερδοφορία, στις φοροαπαλλαγές στην όλη λειτουργία του κεφαλαίου. Αμα αρχίσουμε ποιο είναι το δίκαιο ή το άδικο χρέος, αυτό θέλει ο αντίπαλος, με τον ένα ή τον άλλον τρόπο να προσδιορίσεις ένα ποσοστό του χρέους που πρέπει να μην αποπληρωθεί.

Η θέση του ΚΚΕ είναι ότι και πριν, αλλά και τώρα, σε συνθήκες κρίσης τα πράγματα θα σκουρύνουν ακόμα πιο πολύ - και αν ακόμη γίνει ανάκαμψη θα είναι αδύναμη ανάκαμψη με ανεβασμένη ανεργία. Βέβαια δεν είναι η ίδια φάση του καπιταλισμού όπως ήταν το '20 και το '30, με υψηλές τιμές σχετικά με το εισόδημα. Ακόμα και αν πέφτουν οι τιμές θα είναι τόσο μικρό το εισόδημα που θα είναι ακριβά. Εδώ έπεσε 50 λεπτά ο μαϊντανός και το προβάλλουν, όταν παίρνουν τους νέους με 500 ευρώ και λένε ... ότι έπεσε ο μαϊντανός και το αγγουράκι.

Σήμερα, είναι εντελώς αναγκαίο να συνειδητοποιηθεί απ' το λαό στην ουσία τι είναι το καπιταλιστικό σύστημα. Οι γονείς σας, οι παππούδες και οι γιαγιάδες έχουν ζήσει και φάσεις του καπιταλισμού που ο καπιταλισμός έκανε ορισμένες παραχωρήσεις στους εργαζόμενους κάτω από σκληρή ταξική πάλη. Είχε χυθεί πολύ αίμα, αλλά και κάτω απ' την ανάγκη να μορφώσει ένα μέρος των εργαζομένων για να ανέβει η παραγωγικότητα, για τη κερδοφορία. Τώρα ο καπιταλισμός δεν πρόκειται να κάνει τις παραχωρήσεις που έκανε πριν 20, 30 και 40 χρόνια. Εχει τελειώσει. Θα μου πεις, δεν αξίζει να παλεύουμε σε αυτές τις συνθήκες; Βεβαίως αξίζει. Εμείς δεν βάζουμε όρια. Προσέξτε, όμως, ότι αυτό που γίνονταν πριν 10, 20, 30 και 40 χρόνια, δεν μπορεί να γίνει σήμερα. Δεν υπάρχει περίπτωση να κάνουν πίσω.

Επομένως, πρέπει και το κίνημα, μαζί και η νεολαία, να έχει στρατηγική και όχι να δίνουμε μάχες, τουφεκιές εδώ και εκεί. Αυτό δε σημαίνει να παραιτηθείτε εσείς απ' τη χρηματοδότηση των ΤΕΙ, απ' το να μην πεταχτούν παιδιά έξω, να μην παλεύετε για τη μονιμοποίηση των εκτάκτων κ.ά. Δε λέμε αυτό το πράγμα. Αυτός ο αγώνας απομονωμένος με ορισμένα άμεσα αιτήματα εύκολα μπορεί να απαντηθεί απ' την κυβέρνηση, λέγοντας δεν έχω λεφτά τώρα. Κάνω αυτές τις θυσίες και θα δώσουν αποτελέσματα ...κάποτε. Επομένως, σήμερα η στρατηγική που πρέπει να έχει το κίνημα είναι εναντίον του δρόμου ανάπτυξης που έχουμε γνωρίσει. Θέλετε να τον πούμε καπιταλιστικό δρόμο, θέλετε να τον πούμε ανάπτυξη υπέρ των μονοπωλίων, ανάλογα με το πώς ο καθένας έχει ωριμάσει για να γενικεύσει απέναντι στο σύστημα. Αυτό που λέμε πολιτική υπέρ των μονοπωλίων, υπέρ των επιχειρηματικών ομίλων πρέπει να απορριφθεί συνειδησιακά.

Ηρθε η περίοδος εκείνη, που ακόμα η ίδια η πάλη γύρω απ' τα συγκεκριμένα προβλήματα δεν μπορεί να διαμορφώσει ριζοσπαστική συνείδηση. Μπορεί να ορθώσει το αντίθετο, μοιρολατρία, να μην έχεις αποτελέσματα και να νομίζεις ότι δεν έχεις δύναμη. Η δύναμη του κινήματος είναι να έχει γραμμή εφ' όλης της ύλης σε αντίθεση με τον καπιταλιστικό δρόμο ανάπτυξης, αποκαλύπτοντας την ουσία της κρίσης και δυναμώνοντας το κίνημα, όσο μπορεί ανάλογα με τις συνθήκες. Εμείς δεν μπορούμε να βάλουμε ένα μέτρο και να πούμε τώρα πρέπει να είναι έτσι το κίνημα, τον άλλον χρόνο το άλλο. Οργάνωση του λαού απ' τα κάτω προς τα πάνω, απεγκλωβισμός απ' το ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ, οξύτητα κρίσης της πολιτικής των άλλων κομμάτων, που φαινομενικά αντιπαλεύουν το μνημόνιο, αλλά επί της ουσίας στηρίζουν τα βάθρα του καπιταλιστικού δρόμου ανάπτυξης.

Το κίνημα πρέπει να βάλει έναν στόχο και μια προοπτική, την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων, που αυτό σημαίνει όχι την κυβέρνηση του ενός ή του άλλου κόμματος, αυτό το πετυχαίνει ο λαός αλλάζοντας τα κόμματα. Ερχεται το ένα φεύγει το άλλο απ' την κυβέρνηση. Αυτή τη στιγμή, όμως, μιλάμε για τη λαϊκή εξουσία. Δεν είναι, απλώς, να έρθει μια εργατική κυβέρνηση, ούτε καν απλώς μια κυβέρνηση του ΚΚΕ. Μιλάμε για μια εξουσία, η οποία θα καταργήσει τα μονοπώλια, θα αναδείξει σε κοινωνική περιουσία θεσμικά και ουσιαστικά τις μεγάλες μονοπωλιακές επιχειρήσεις που έχουν στρατηγική σημασία , που έχουν σχέση με τη διατροφή, το εμπόριο, την άμυνα, την παραγωγή μέσων, που θα βγάλει την Ελλάδα απ' την ΕΕ, θα διακόψει τις σχέσεις με το ΝΑΤΟ, που θα αρνηθεί να πληρώσει το χρέος. Θα μπορεί να κινήσει την παραγωγική δύναμη, τη μηχανή, ας πούμε, της Ελλάδας με τον εργατικό έλεγχο τη λαϊκή συμμετοχή κ.τ.λ.

Η Ελλάδα έχει σημαντικές αναπτυξιακές δυνατότητες. Στην Ελλάδα ο καπιταλισμός έχει αρκετά αναπτυχθεί. Μπορεί να μην είναι σαν τη Γερμανία, αλλά έχει αναπτυχθεί. Εχει σοβαρές αναπτυξιακές δυνατότητες. Εχει ορυκτό πλούτο, ανεπτυγμένους βιομηχανικούς κλάδους και εμπειρία ανάπτυξης βιομηχανίας και κλάδους που μπορεί να γίνουν στήριγμα, για να αναπτυχθούν και άλλοι κλάδοι στην Ελλάδα, που για μια σειρά λόγους ιστορικά δεν αναπτύχθηκαν. Πάρτε τη Ναυπηγοεπισκευαστική βιομηχανία, που μπορεί να γίνει κλάδος που να παράγει και άλλα μέσα, μεταφορικά κ.τ.λ. Αγροτική παραγωγή. Αγροτική παραγωγή παίρνω τα τρόφιμα απ' το χωράφι, σημαίνει μεταποίηση. Εχουμε κτηνοτροφία. Η κτηνοτροφία σήμερα είναι ένας πολύ δυναμικός κλάδος καταναλωτικών αγαθών κ.ά. Εχουμε μέχρι και φαρμακοβιομηχανία.

Μπορεί να μην παράγουμε στην Ελλάδα αυτοκίνητα, αλλά ως υποδομή έχουμε τη δυνατότητα να παράγουμε σχεδόν τα πάντα. Επιστημονικό δυναμικό σημαντικό, πανεπιστήμια που μπορεί να οργανώσουν την έρευνα για τις κοινωνικές ανάγκες. Εμείς, λοιπόν, προτείνουμε την κοινωνικοποίηση των επιχειρήσεων, τη διαμόρφωση παραγωγικών συνεταιρισμών εκεί που για διάφορους λόγους δε βοηθάει να υπάρχει γενική κοινωνικοποίηση, κυρίως στον αγροτικό χώρο και σε άλλους παραγωγικούς χώρους, και βέβαια τον πανεθνικό σχεδιασμό. Που σημαίνει παράγω και δίνω ώθηση σε ό,τι χρειάζεται για να ζήσει καλύτερα ο λαός.

Εχουμε καλή γεωστρατηγική θέση, αυτό φαίνεται και από το γεγονός ότι η μικρή Ελλάδα πάντα συγκέντρωνε την προσοχή αυτό που λέμε των μεγάλων δυνάμεων, των ιμπεριαλιστικών δυνάμεων που λέμε εμείς. Είμαστε σε κόμβο ανάμεσα σε 3 ηπείρους, Ευρώπη, Ασία, Αφρική, σε συνθήκες όπου και άλλες χώρες θα προχωρούν σε έναν τέτοιο δρόμο ανατροπής ή σε συνθήκες όπου οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στα κράτη, και τους οργανισμούς θα μεγαλώσουν. Η ΕΕ, μη νομίζετε, δεν ξέρουμε αν σε 10 ή 20 χρόνια θα είναι αυτή που ξέρουμε. Μπορούν να χειραφετούνται, να φεύγουν χώρες, να δημιουργούνται προϋποθέσεις να αξιοποιήσουν τη γεωστρατηγική τους θέση, όχι βεβαίως για να κάνουν πόλεμο, για να έχουν βάσεις, αλλά για να έχουν οικονομικές εμπορικές συναλλαγές με άλλες χώρες, να πουλούν προϊόντα. Γιατί σήμερα κατεβαίνει η ΕΕ και κανονίζει την ελεύθερη διακίνηση εμπορευμάτων με τον α ή β πολυεθνικό όμιλο. Δηλαδή, η γεωστρατηγική θέση της Ελλάδας είναι τέτοια που της δίνει τη δυνατότητα να μην είναι μια χώρα απομονωμένη. Βεβαίως, είναι φανερό ότι αυτή η πορεία είναι μια πορεία αναμέτρησης, πάλης, ταξικής σύγκρουσης».