«Οταν κλείνει ένα σχολείο, ανοίγει μια φυλακή». Κι όταν κλείνει ένα θέατρο; «Βουβαίνουν φωνές, σωπαίνουν ψυχές», είχε πει πριν έξι χρόνια ο Γιώργος Μιχαηλίδης, όταν έκλεινε, το 2006, το ιστορικό «Ανοιχτό Θέατρο» για να καταλήξει σούπερ μάρκετ.

Η ιστορία είναι παλιά και πρασινογάλαζη. ΠΑΣΟΚ και ΝΔ στα ίδια ακριβώς βήματα. Το ένα μετά το άλλο, θέατρα και εποπτευόμενοι φορείς του ΥΠΠΟ-Τ, άλλα αναστέλλουν τη λειτουργία τους και άλλοι οργανισμοί αναζητούν διαφόρους τρόπους ενίσχυσής τους για να μην κλείσουν. Το ΥΠΠΟ-Τ, που πρώτο ξεκίνησε τη «στάση πληρωμών» κόβοντας την επιχορήγηση στο θέατρο αλλά και σε άλλους εποπτευόμενους οργανισμούς, παριστάνει πως δεν το αφορά το πρόβλημα που δημιουργείται, παρά το έντονο σήμα κινδύνου που εκπέμπουν όλα ανεξαιρέτως τα θέατρα.

Είναι ώρα να γίνει και αυτό κοινό κτήμα μας: Οτι η άνευ προηγουμένου επίθεση που δέχεται ο λαός δεν πλήττει μόνο το εισόδημα, αλλά και την κοινωνική συνείδηση, την αλληλεγγύη, την αίσθηση δικαίου, την ανθρώπινη αξιοπρέπεια. Οι καλλιτέχνες, οι άνθρωποι των Γραμμάτων και του Πολιτισμού που πλήττονται επίσης από την επίθεση του κεφαλαίου, για να υπηρετήσουν την κοινωνικά χρήσιμη τέχνη τους οφείλουν να συμπορευτούν με το ταξικό εργατικό κίνημα για την ανατροπή της αστικής εξουσίας που απαξιώνει και τον πολιτισμό και τη δυνατότητα πρόσβασης των λαϊκών στρωμάτων σε αυτόν.