ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ
Κυριακή 22 Μάη 2011
Σελ. /32
ΔΙΕΘΝΗ
ΤΟΠΙΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ ΣΤΗΝ ΙΣΠΑΝΙΑ
Οι κομμουνιστές είναι η δύναμη του εργαζόμενου λαού

Η κεντρική αφίσα του ΚΚ Λαών της Ισπανίας
Η κεντρική αφίσα του ΚΚ Λαών της Ισπανίας
Σήμερα, 22 Μάη, διεξάγονται στην Ισπανία τοπικές κι αυτοδιοικητικές εκλογές. Πρόκειται για μια διαδικασία που αντανακλά τη διοικητική δομή της χώρας, που είναι διαιρεμένη σε 17 αυτόνομες περιφέρειες, που ονομάζονται «κοινότητες», και σε δύο αυτόνομες πόλεις (Θέουτα, Μελίγια), στις ακτές της Αφρικής. Κάθε αυτόνομη κοινότητα, περιλαμβάνει τους αντίστοιχους δήμους, που στο σύνολό τους φτάνουν τους 8.116. Για την πλειοψηφία των αυτόνομων κοινοτήτων, οι τοπικές κι αυτοδιοικητικές εκλογές διεξάγονται ταυτόχρονα, αναδεικνύοντας τοπικά κοινοβούλια και δημοτικά συμβούλια με περίπου 25 αντιπροσώπους το καθένα. Ετσι, σήμερα, θα εκλεγούν νέα όργανα σε 13 αυτόνομες «κοινότητες» και σε όλους τους δήμους.

Πολιτικές δυνάμεις

Αν και στους δήμους εμφανίζονται πολύ περισσότερες υποψηφιότητες, οι δυνάμεις που κατά κύριο λόγο αναμετριούνται στις εκλογές της τοπικής διοίκησης είναι αυτές του δικομματισμού, που κυριαρχούν σε όλες τις αυτόνομες «κοινότητες». Πρόκειται για το κόμμα PSOE, δηλαδή το σοσιαλδημοκρατικό, κυβερνητικό κόμμα, και το φιλελεύθερο ΡΡ(Λαϊκό κόμμα). Ακόμη, υπάρχουν υποψηφιότητες από κόμματα της ακροδεξιάς, στην πλειοψηφία τους διασπάσεις του Λαϊκού Κόμματος, με το οποίο και προτίθενται να συνεργαστούν κατά περιπτώσεις, εφόσον δεν επιτυγχάνεται αυτοδυναμία. Το ίδιο παρατηρείται και με τη λεγόμενη «Ενωμένη Αριστερά», συνασπισμό δυνάμεων με κύρια δύναμη αυτή του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας - PCE (μέλος του «Κόμματος της Ευρωπαϊκής Αριστεράς», ΚΕΑ και του προεδρείου του), ακολουθούν οι «Οικολόγοι» και άλλοι, που κατά κύριο λόγο εκφράζουν τη λογική της κοινωνικής συναίνεσης και της παραπλανητικής θέσης περί «φιλολαϊκής διεξόδου» από την καπιταλιστική κρίση, λειτουργώντας έτσι ως δεκανίκι των κομμάτων του κεφαλαίου στην αντιλαϊκή τους πολιτική. Μάλιστα, σε ορισμένες αυτόνομες κοινότητες, η «Ενωμένη Αριστερά» συγκυβερνά με το κυβερνητικό κόμμα, το PSOE.

Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ, σε εκδήλωση στο Αλικάντε
Ο εκπρόσωπος του ΚΚΕ, Ελισαίος Βαγενάς, μέλος της ΚΕ, σε εκδήλωση στο Αλικάντε
Η κομμουνιστική υποψηφιότητα έρχεται από το Κομμουνιστικό Κόμμα των Λαών της Ισπανίας(ΚΚΛΙ) PCPE. Το κόμμα αυτό, είναι το μόνο ισπανικό κόμμα που δεν έχει δεσμεύσεις απέναντι στην ΕΕ και αξιολογεί τις επικείμενες εκλογές ως μια σημαντική μάχη του εργαζόμενου λαού σε συνθήκες καπιταλιστικής κρίσης, βάζοντας ως στόχο να αρχίζει να αλλάζει ο συσχετισμός δύναμης. Σ' αυτήν την κατεύθυνση προβάλλει στις τοπικές εκλογές μια σειρά στόχους - αιτήματα, για τη συγκέντρωση δυνάμεων που θα παλέψουν και την επομένη των εκλογών για τα συμφέροντα της εργατικής τάξης, για το σοσιαλισμό. Πρέπει να σημειωθεί πως το ΚΚΛΙ προήλθε από τη διάσπαση του Κομμουνιστικού Κόμματος Ισπανίας το 1984, και αποτελείται από τη μερίδα εκείνη του ΚΚΙ που έθεσε αντιστάσεις απέναντι στο ρεύμα του ευρωκομμουνισμού, που επικρατεί στο κόμμα εκείνο.

Οι συνθήκες και οι στόχοι της πάλης των κομμουνιστών της Ισπανίας

Το ΚΚΛΙ διεξάγει την πάλη του μέσα σε δεινές συνθήκες για την εργατική τάξη και τα λαϊκά στρώματα. Αν και η Ισπανία δε βρίσκεται υπό οικονομική επιτήρηση, ωστόσο με πρόσχημα την κρίση, το έλλειμμα και το δημόσιο χρέος, το κεφάλαιο κι η σοσιαλδημοκρατική κυβέρνηση έχουν εδώ και καιρό ξεδιπλώσει μια άνευ προηγουμένου επίθεση, που συνίσταται σε κατάργηση μισθών και συντάξεων, όπως και εργασιακών δικαιωμάτων, κατάργηση των Συλλογικών συμβάσεων εργασίας και του δικαιώματος συλλογικής διαπραγμάτευσης (εμμέσως, δηλαδή, του δικαιώματος στην απεργία), περικοπή ή και κατάργηση επιδομάτων (μητρότητας, πατρότητας, ΒΑΕ κτλ.), ιδιωτικοποιήσεις ΔΕΚΟ, αλλά και κοινωνικών αγαθών, όπως η Παιδεία, η Υγεία, χτύπημα της κοινωνικής ασφάλισης.

Χαρακτηριστικό είναι επίσης, πως το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στη χώρα βρίσκεται σε πολύ άσχημη κατάσταση. Τα δύο μεγάλα συνδικάτα του ιδιωτικού τομέα, μέλη της Συνομοσπονδίας Ευρωπαϊκών Συνδικάτων, έχουν βάλει την υπογραφή τους σε όλα τα μέτρα που παίρνονται, ακόμα κι αν κατά περιπτώσεις τυπικά διαφώνησαν, σέρνοντας τους εργαζόμενους στο τραπέζι του κοινωνικού διαλόγου μαζί με την κυβέρνηση και τους Ισπανούς βιομήχανους, να παζαρέψουν πόσα θα χάσουν.

Από τη μεριά του το ΚΚΛΙ κάνει μια προσπάθεια να διαμορφωθεί, σ' αυτές τις συνθήκες, μια γραμμή ταξικής διεκδίκησης μέσω των Επιτροπών Εργατικής Ενότητας, που με πρόσφατη απόφασή του για το εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα στήνει, σιγά σιγά στους χώρους δουλειάς.

Το ΚΚΛΙ, ένα κόμμα που δεν έχει μεγάλη εκλογική επιρροή, δίνει τη μάχη των σημερινών εκλογών για να πετύχει ένα βαθμό εκπροσώπησης στα όργανα, αλλά κυρίως για να επιδράσει στις εργατικές λαϊκές συνειδήσεις. Οπως λένε οι ίδιοι οι Ισπανοί κομμουνιστές, οι εκλογές είναι «δείκτης ενδυνάμωσης του Κόμματος στο στοίχημα της χειραφέτησης», τονίζοντας το ταξικό περιεχόμενο της ψήφου, με κεντρικό σύνθημα: «Oι κομμουνιστές είναι η δύναμη του εργαζόμενου λαού».

Απάντηση στις «παγίδες» που αποσκοπούν στον εγκλωβισμό των εργαζομένων

Το ΚΚΛΙ προσπαθεί να απαντήσει στην πολύμορφη και πολυπλόκαμη ιδεολογική παρέμβαση της αστικής τάξης η οποία επιδιώκει να πείσει: Πρώτα απ' όλα, πως οι συνθήκες ολοένα και μεγαλύτερης εξαθλίωσης του λαού με αφορμή την κρίση, συνθέτουν μια κατάσταση μεταβατική και πως η κρίση απαιτεί θυσίες, με σκοπό το γρήγορο ξεπέρασμά της. Ζυμώνεται η λογική της κοινωνικής ειρήνης, της αναποτελεσματικότητας των αγώνων, αλλά και αυτή της χρήσιμης ψήφου, δηλαδή ότι είναι προτιμότερο να ψηφίσει κανείς κάποιο συνδυασμό που έχει περισσότερες πιθανότητες να βγάλει αντιπροσώπους, ακόμα κι αν δε συμφωνεί με την πολιτική του, προκειμένου να μην κερδίσει κάποιο άλλο κόμμα (η γνωστή και ως λογική του μικρότερου κακού). Να πούμε μάλιστα, ότι αυτό το επιχείρημα μπλέκεται με αυτό της «ενότητας της αριστεράς», που προωθείται από το ΚΚ Ισπανίας και την Ενωμένη Αριστερά, κατηγορώντας το ΚΚΛΙ ως κόμμα που δεν επιθυμεί την ένωση δυνάμεων με γνώμονα το «κοινό καλό». Ενωση που στην πράξη σημαίνει αφοπλισμό του εργατικού κινήματος και τη διαιώνιση του καπιταλισμού, μεταξύ άλλων, στηρίζοντας ένα προς ένα τα αντιλαϊκά μέτρα που υπηρετούν τα συμφέροντα του μεγάλου κεφαλαίου και αυξάνουν τα κέρδη του, δεδομένου ότι οι δυνάμεις αυτές που καλούν σε ενότητα δεν έχουν γραμμή ρήξης, αλλά γραμμή καπιταλιστικής διαχείρισης.

Ακόμη, επιστρατεύονται μηχανισμοί καταστολής και δικαστικών διώξεων με αιχμή τις κινητοποιήσεις, αλλά και μεγάλη πίεση στους χώρους δουλειάς, που μεταφράζεται σε φόβο των εργαζομένων να κινητοποιηθούν και να συμμετέχουν αποφασιστικά στους αγώνες, καθώς πλέον η απόλυση είναι κάτι που γίνεται πάρα πολύ εύκολα και με μηδενικό κόστος για την εργοδοσία. Ιδιαίτερη πίεση ασκείται στο ΚΚΛΙ, σε βάρος στελεχών του οποίου κινούνται ποινικές διώξεις για την πολιτική τους δράση (οργάνωση κινητοποιήσεων, αφισοκολλήσεις κ.ά.)

Ολα αυτά τα ζητήματα αποτέλεσαν τον κύριο άξονα των προεκλογικών ομιλιών των μελών της ΚΕ του ΚΚΛΙ. Ωστόσο, είναι πάρα πολύ σημαντικό ότι στην πολιτική τοποθέτηση του ΚΚΛΙ συνδέθηκαν οι διεκδικήσεις με την προοπτική του σοσιαλισμού. Ακόμη, το ότι μπήκε η θέση της οργάνωσης της συμμαχίας της εργατικής τάξης με την αγροτιά, τους ΕΒΕ, τους νέους, τις γυναίκες. Οτι τονίστηκε η ανάγκη ύπαρξης του υποκειμενικού παράγοντα, δηλαδή ενός ΚΚ, δυνατού, ικανού να σταθεί ως πρωτοπορία της εργατικής τάξης. Οτι δε μεσολαβούν σινικά τείχη και στάδια ως το σοσιαλισμό. Oτι το Διεθνές Κομμουνιστικό Κίνημα αντιπαλεύει τις συνθήκες που διαμόρφωσε η αντεπανάσταση και κάνει βήματα με σκοπό τον ξεσηκωμό της εργατικής τάξης και γι' αυτό, χρειάζεται το λαό μάχιμο, τολμηρό και ανυπότακτο στο πλάι του και στην Ισπανία.

Να σημειωθεί πως κατά την προεκλογική περίοδο το λεγόμενο κίνημα «Πραγματική Δημοκρατία Τώρα», που συντονίζεται μέσω του Διαδικτύου, διοργάνωσε συγκεντρώσεις, με ένα θολό, δήθεν «ακομμάτιστο» σύνθημα «ενάντια στους πολιτικούς και στους τραπεζίτες». Οπως σημείωσε το ΚΚΛΙ, το κίνημα αυτό έχοντας «πρόγραμμα με σαφή ρεφορμιστικό χαρακτήρα, βασίζεται σε ιδεαλιστικές προσεγγίσεις όπως αυτή που λέει ότι η οικονομική κρίση είναι αποτέλεσμα της δυσλειτουργίας των "δημοκρατικών" μηχανισμών».

Το ΚΚΛΙ σημείωσε πως μέσα από τέτοιες ρεφορμιστικές και μικροαστικές εκφράσεις βρίσκει διέξοδο η δυσαρέσκεια που πολύ εύκολα μπορεί να χειραγωγηθεί από το σύστημα για να αποτραπεί η άνοδος της συνείδησης και οι ενδεχόμενες κοινωνικές διεργασίες. Ταυτόχρονα τόνισε τον αταξικό χαρακτήρα αυτών των κινητοποιήσεων, που όπως σημείωσε «προσβάλλουν την καρδιά της ταξικής πάλης», καυτηρίασε την ΕΑ και το ΚΚΙ που συμμετείχαν σ' αυτές τις κινητοποιήσεις και κάλεσε τους κομμουνιστές να εντείνουν την πάλη τους για την ενίσχυση της ταξικής συνείδησης και της αυτοτελούς δράσης του Κόμματος.

Είναι φανερό πως οι ερμηνείες για την κρίση κι οι προτάσεις του συγκεκριμένου κινήματος, ευνοούν και «ρίχνουν νερό στο μύλο» της αντιλαϊκής πολιτικής του Σοσιαλιστικού και του Λαϊκού Κόμματος, παρά το δήθεν «ακομμάτιστο» χαρακτήρα του.

Αλληλεγγύη από το ΚΚΕ

Από τις 13 έως τις 16 Μάη, στη μάχη των ισπανικών εκλογών συμμετείχε αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, με επικεφαλής τον Ελισαίο Βαγενά, μέλος της ΚΕ και υπεύθυνο του Τμήματος Διεθνών Σχέσεων του Κόμματος. Η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ, μετά από πρόσκληση του Κομμουνιστικού Κόμματος των Λαών της Ισπανίας (ΚΚΛΙ), χαιρέτισε σε προεκλογικές συγκεντρώσεις στην πόλη Χιχόν (σημαντικό λιμάνι, με μεγάλη βιομηχανία, που βρίσκεται στην περιφέρεια της Αστούριας), στην εργατούπολη Τορελαβέγκα (στην περιφέρεια της Καντάβριας) και στην πόλη Αλικάντε (επίσης σημαντικό λιμάνι, με εργατική παράδοση, που βρίσκεται στην περιφέρεια της Βαλένθια).

Στις παρεμβάσεις της η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ εξέφρασε την αλληλεγγύη της στο ΚΚΛΙ κι ενημέρωσε για τους μεγάλους εργατικούς αγώνες στην Ελλάδα, την επιτυχία της πρόσφατης μεγάλης απεργιακής κινητοποίησης του ΠΑΜΕ στις 11 Μάη. Σημείωσε πως το σύνθημα «Χωρίς εσένα γρανάζι δεν γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά!», που δόνησε τις απεργιακές συγκεντρώσεις, δείχνει πως το ελληνικό ταξικό συνδικαλιστικό κίνημα, που συσπειρώνεται στο ΠΑΜΕ, όχι μόνον επιδιώκει την οργάνωση της πάλης για την απόκρουση της αντιλαϊκής επίθεσης, αλλά ξεδιπλώνει και το ιδεολογικό-πολιτικό της περιεχόμενο, αναδεικνύοντας τη δυνατότητα κι αναγκαιότητα μιας άλλης κοινωνίας, χωρίς την εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο. Στο χαιρετισμό της η αντιπροσωπεία του ΚΚΕ αναφέρθηκε αναλυτικά στην κατάσταση στη χώρα μας, στα επιχειρήματα των αστικών πολιτικών δυνάμεων, ιδιαίτερα στο ρόλο της σοσιαλδημοκρατίας και του οπορτουνισμού. Μίλησε και απάντησε σε ερωτήσεις για τη δράση και τις θέσεις του ΚΚΕ, ενώ κάλεσε τους εργαζόμενους της Ισπανίας ν' ανταποκριθούν με μεγαλύτερο θάρρος στο κάλεσμα που απηύθυνε από την Ακρόπολη το ΚΚΕ: «Λαοί της Ευρώπης, ξεσηκωθείτε!», κι αυτό να φανεί και στις σημερινές εκλογές με την αύξηση των ψήφων και ποσοστών του ΚΚΛΙ.


Δανάη ΧΕΛΜΗ
Μέλος της Επιτροπής Διεθνών Σχέσεων του ΚΣ της ΚΝΕ


Κίνημα ανατροπής και όχι ενσωμάτωσης

Από το περασμένο Σάββατο, πολλές πλατείες στις κυριότερες πόλεις της Ισπανίας βρίσκονται κατειλημμένες από νέους, κυρίως φοιτητές και άλλους εργαζόμενους. Ολα ξεκίνησαν το βράδυ της 15ης Μαΐου, γι' αυτό και το «κίνημα» αποκαλείται «Κίνημα 15Μ» ή «Αληθινή Δημοκρατία τώρα». Οι κινητοποιήσεις αυτές αντανακλούν τα τεράστια προβλήματα που ζουν τα λαϊκά στρώματα στη χώρα ιδιαίτερα η νεολαία (ανεργία, ανασφάλεια, φτώχεια κλπ.) Το κίνημα αυτό που εμφανίζεται ως «ακομμάτιστο», «ακηδευμόνευτο» ως «αντισυστημικό», που συντονίζεται στο διαδίκτυο, δεν είναι τυχαίο ότι τυγχάνει τεράστιας προβολής από τα αστικά ΜΜΕ, διεθνώς και στην χώρα μας, με πρώτο το συγκρότημα του εφοπλιστή Αλαφούζου. Αυτό εξηγείται αν δούμε τα αιτήματα που προβάλλει: «Κάτω οι τραπεζίτες, οι πολιτικοί, η διαφθορά», «φορολογία στις χρηματιστηριακές συναλλαγές», για να βγούμε από την κρίση. Ο ΣΥΝ και οπορτουνιστικές δυνάμεις το αποκαλούν «αδιαμεσολάβητο» κίνημα. Βεβαίως σε αυτό το ετερογενές «κίνημα» δρουν δυνάμεις πολιτικές, της σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης που το μόνο που κάνουν είναι να διεκδικούν ένα πιο ...ανθρώπινο καπιταλισμό. Ετσι εξηγείται και γιατί βρίσκει θερμές αγκάλες στους αστικούς και μικροαστικούς οπορτουνιστικούς κύκλους. Το συνεκτικό στοιχείο της υποστήριξης είναι ότι απουσιάζει οποιαδήποτε ταξική ανάλυση όπως και προοπτική ρήξης με το κεφάλαιο. Οτι εμφανίζεται ως το «νέο κίνημα» μακριά από το ταξικό εργατικό κίνημα.

Οι αυταπάτες για «μερεμέτια» του συστήματος κυριαρχούν στους συμμετέχοντες. Η ανυπαρξία για δεκαετίες ισχυρού επαναστατικού πόλου, (αδύναμο Κομμουνιστικό Κόμμα, αδύναμο ταξικό εργατικό συνδικαλιστικό κίνημα - στην Ισπανία ήταν καταστροφική για το κίνημα η επίδραση του ευρωκομμουνισμού - εκφράζοντας την αποστροφή για τους πολιτικούς εκπροσώπους των αστών και για τις συμβιβασμένες συνδικαλιστικές ηγεσίες που έχουν ξεπουλήσει τους εργάτες, αντιδρούν με αφοριστικό και «άσφαιρο» για το σύστημα τρόπο. Ταυτόχρονα χειραγωγούνται από δυνάμεις που κυρίως θέλουν να μπουν ανάχωμα στην ανάπτυξη της ταξικής πάλης. Ετσι, όπως έχουμε δει και σε άλλες χώρες, αυτά τα «αυθόρμητα» κινήματα, τα δήθεν «αταξικά» και «ακομμάτιστα», π.χ., τα «φόρουμ κατά της παγκοσμιοποίησης», ξεφουσκώνουν και χάνονται γιατί ακριβώς είναι τέτοιος ο προσανατολισμός τους. Δε στηρίζονται στην ταξική οργάνωση της εργατικής τάξης, των συμμάχων της, δεν έχουν αντιμονοπωλιακό πλαίσιο και κατεύθυνση πάλης.

Η λαϊκή κινητοποίηση που είναι θετικό ζήτημα, για να έχει προοπτική, δεν μπορεί να είναι εκτόνωση και μικροαστικό ξέσπασμα. Δεν αρκεί να περιγράφει την άθλια πραγματικότητα που βιώνουν οι εργαζόμενοι, οι νέοι από τα λαϊκά στρώματα. Πρέπει να ψάχνει τις αιτίες των προβλημάτων στην ίδια την φύση του καπιταλιστικού εκμεταλλευτικού συστήματος που τόσο στην φάση της ανάπτυξης όσο και στην φάση της κρίσης χτυπάει τα λαϊκά δικαιώματα για να εξασφαλίσει την κερδοφορία του κεφαλαίου. Η αναρχία του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής, η ανισομετρία του είναι αυτή που οδηγεί στην κρίση, που σημαίνει και καταστροφή των παραγωγικών δυνάμεων και πρώτα και κύρια της εργατικής δύναμης. Η κρίση είναι νομοτελειακή εξέλιξη στον καπιταλισμό και φιλολαϊκή διέξοδος στα πλαίσια του συστήματος απλά δεν υπάρχει. Ακόμη και ό,τι δίνει το κεφάλαιο κάτω από την πίεση των εργατών μπορεί να το πάρει πίσω και στο πολλαπλάσιο. Στη σημερινή φάση οι αγώνες που περιορίζουν την κατεύθυνσή τους στη βελτίωση της ζωής του λαού δεν είναι αρκετοί ώστε για οδηγήσουν σε φιλολαϊκές λύσεις. Μπαίνει επιτακτικά η ανάγκη σύνδεσης αυτών των αγώνων, με την πάλη για την εξουσία και σε ποιανού τα χέρια θα είναι τα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής.

Ετσι για να υπάρξει κίνημα προοπτικής και όχι εκτόνωσης πρέπει η υπόθεση της κοινωνικής αλλαγής να μπει στην πρώτη γραμμή για την πρωτοπόρα τάξη της κοινωνίας, την εργατική τάξη. Να δυναμώσει μέσα από την ταξική της ενότητα, η οργάνωση εκεί όπου παράγεται ο πλούτος, στους τόπους δουλειάς, στους κλάδους, εκεί όπου βρίσκονται οι εργαζόμενοι, με στόχους πάλης κόντρα στα συμφέροντα των καπιταλιστών, κόντρα στην ταξική συνεργασία και στο συμβιβασμό. Με πρωτοπόρα την εργατική τάξη χρειάζεται να οικοδομηθεί η λαϊκή συμμαχία με τους αυτοαπασχολούμενους, τους φτωχούς αγρότες, τους νέους από τις λαϊκές οικογένειες με στόχο την σύγκρουση για να χάσουν τα μονοπώλια την εξουσία τους. Οχι για να αλλάξει η «πολιτική τάξη», «να μεταρρυθμιστεί το πολιτικό σύστημα» όπως ζητάει το «κίνημα 15Μ» στην Ισπανία, όχι για να αλλάξει η κυβέρνηση, αλλά για να αλλάξει η τάξη στην εξουσία. Ενα τέτοιο κίνημα σπάει την μοιρολατρία, κάνει την οργή δύναμη ανατροπής. Σε κάθε χώρα, την Ισπανία, την Ελλάδα και παντού, αυτό σημαίνει μαζικό απεγκλωβισμό λαϊκών δυνάμεων από την επιρροή των αστικών και ρεφορμιστικών κομμάτων, συμπόρευση και λαϊκή αντεπίθεση με τους κομμουνιστές.


Δ. Κ.



Μνημεία & Μουσεία Αγώνων του Λαού
Ο καθημερινός ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ 1 ευρώ