Ομολογούν τις θυσίες του λαού και κλαίνε γι' αυτές. Υποκριτές! Πασχίζουν για ένα νέο εγκλωβισμό του λαού στη νέα αυταπάτη ότι οι θυσίες θα πιάσουν τόπο. Αποκαλύπτουν το σχέδιό τους, όταν καλούν να στραφεί η προσοχή του κόσμου στα κόμματα - σφαγείς του λαού που δήθεν θα παρουσιάσουν προγράμματα ανάπτυξης. Η ανάπτυξη που ευαγγελίζονται τα αστικά κόμματα αφορά στα κέρδη των καπιταλιστών και μόνο σ' αυτά. Για το λαό, ανάπτυξη θα έρθει μόνο αν φύγουν απ' τη μέση τα μονοπώλια, η δικτατορία τους.

Μιλάνε για «κοινή πεποίθηση» και υποβάλλουν το λαό στην ιδέα ότι είναι δικό του συμφέρον το συμφέρον του καπιταλιστή. Καμιά κοινή πεποίθηση δεν υπάρχει. Οι εργάτες έχουν μόνο συμφέρον να κοντράρουν τους καπιταλιστές, να τους τσακίσουν. Να τους πονέσουν εκεί που πονάνε, στα κέρδη τους, να τους αφαιρέσουν την ιδιοκτησία στα μέσα παραγωγής. Αυτή είναι η δική τους κοινή πεποίθηση. Τίποτα κοινό με τους καπιταλιστές.

Οι αστοί προπαγανδιστές γνωρίζουν πως ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Γνωρίζουν πως οι εργατικές αντιστάσεις στην Ελλάδα δίνουν μάθημα και σ' άλλες χώρες. Γνωρίζουν πως η αντεργατική λαίλαπα δεν αφορά μόνο τους Ελληνες εργαζόμενους. Οτι η καπιταλιστική κρίση είναι παγκόσμια κι ανάλογη η επίθεση στην εργατική τάξη όλης της Γης. Γνωρίζουν ότι η αντίσταση θα διευρύνεται. Γι' αυτό κρατάνε και μια γάτα. Αλλά προβάλλουν πλαστό δίλημμα. Απέναντι στην «κινεζοποίηση» των μισθών, προβάλουν ως θετικό το «ευρωπαϊκό μοντέλο» που το κινεζοποιούν. Αλλά προβάλλουν τέτοιτα ψευτοδιλήμματα, ζητώντας από τους εργάτες να επιλέξουν καπιταλιστή. Οι λαοί ξεσηκώνονται για να ζήσουν χωρίς καπιταλιστές. Αυτήν την προοπτική δεν μπορεί να τη σταματήσει η αστική προπαγάνδα.

Δεν έχουν το θεό τους. Για την ακρίβεια, δεν έχει πάτο το θράσος τους. Μιλάνε στους εργάτες σα να 'ναι κατηγορούμενοι. Ξεπερνώντας τους παλιούς δασκάλους της μαύρης προπαγάνδας, έχουν κάνει την τρομοκρατία σχολή τους όταν λένε στον εργάτη ή θα ψηφίσεις ό,τι συμφέρει τους καπιταλιστές ή θα χαθείς. Ξεχνάνε πως ο εργάτης όσο κι αν τρομοκρατείται από την απειλή της απόλυσης, γνωρίζει πως απ' τα χέρια του βγαίνει ο πλούτος όλος. Θέμα χρόνου η συνείδηση πως μπορεί και χωρίς τους καπιταλιστές.

Την ώρα που στο προσκήνιο τσακίζουν τους εργάτες, στο παρασκήνιο τα προνόμια για το κεφάλαιο πάνε κι έρχονται. Χτες οι απεργοί της Χαλυβουργίας αποκάλυψαν ότι η κυβέρνηση νομοθετεί για να αποκτήσει ιδιωτικό λιμάνι ο Μάνεσης, ώστε παράλληλα με το τσάκισμα των εργατών να έχει μια ακόμα δυνατότητα να αυξήσει τα κέρδη του. Η κυβέρνηση είναι συμπαίχτης με τον κάθε Μάνεση. Η εργατική τάξη οφείλει να οξύνει την αντιπαράθεση.

Κάτι δεν πάει καλά με την «εθνική συνεννόηση». Πολλοί την ευαγγελίζονται, αλλά λιγότεροι την υπερασπίζουν. Κάθε μερίδα του κεφαλαίου θέλει την ενότητα κάτω από τα δικά της συμφέροντα. Ψάχνουν για κορόιδα; Οχι. Ξέρουν πως είναι ταξικός πόλεμος σε εξέλιξη. Και καθένας προσπαθεί, αν δεν μπορεί να εξασφαλίσει συμμαχίες, τουλάχιστον να παροπλίσει τον αντίπαλο.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ γνωρίζουν πως στη συνείδηση του κόσμου αυτά τα δύο κόμματα είναι συνυπεύθυνα για τα δεινά δεκαετιών που είναι μπροστά. Η αστική τάξη το γνωρίζει επίσης. Γι' αυτό ξεφυτρώνουν σαν τα μανιτάρια διάφορα πολιτικά σχήματα - απόχες να μαζευτεί η λαϊκή δυσαρέσκεια που μετεκλογικά θα κατατεθεί στο ταμείο των δυνάμεων που θα κάνουν τη νέα «εθνική προσπάθεια».

Ακριβώς το ίδιο ισχύει και στην περίφημη «αριστερά». Τις δυνάμεις, δηλαδή που έχουν βάλει φαρδιά πλατιά την υπογραφή τους όχι μόνο στις κεντρικές συνθήκες της ΕΕ, που επιμένει να αφοπλίζει το λαό, καλώντας τον να επιβάλλει πολιτική που θα κάνει τους καπιταλιστές να μοιράζουν κέρδη στους εργάτες, αλλά και στην καθημερινή της πρακτική που έχει οδηγήσει σε παροπλισμό των εργατών (είναι οι δυνάμεις που επιμένουν και σήμερα ότι είναι η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ εκπρόσωποι εργαζομένων, ενώ έχουν προδώσει σκληρά κάθε εργατικό συμφέρον). Πασχίζουν για την «ενότητα της αριστεράς», έτσι που στο συνολικό ταμείο να λείπουν δυνάμεις από τη μάχη για την ανατροπή, να συγκεντρώνονται δυνάμεις που στα δύσκολα θα βάζουν πλάτη για να σωθεί το σύστημα. Κάλπικη ενότητα, ύπουλη επιδίωξη.

Οταν ο κόμπος φτάνει στο χτένι, μόνο μία είναι η λύση που αντιστοιχεί στην πάλη τάξης ενάντια σε τάξη. Αυτή η λύση έχει όνομα: Κομμουνιστικό Κόμμα Ελλάδας.

ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗΣ: Ο ΛΑΟΣ ΑΦΟΒΟΣ ΝΑ ΣΑΡΩΣΕΙ κυβέρνηση - τρόικα - πλουτοκρατία

ΤΟ ΒΗΜΑ: Πώς θα μειωθούν οι μισθοί

ΑΔΕΣΜΕΥΤΟΣ: Ρυθμίζονται με νόμο στεγαστικά και καταναλωτικά δάνεια

ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΤΥΠΟΣ: Ρύθμιση εξπρές για οφειλές στην εφορία

ΠΡΩΤΟ ΘΕΜΑ: Ρυθμίζονται με νόμο στεγαστικά - καταναλωτικά

ΕΘΝΟΣ: Οι εφορίες θέλουν τον Γερμανό τους

ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ: Γερμανοί αλεξιπτωτιστές στις εφορίες

ΒΡΑΔΥΝΗ: Δάνεια, τι σχεδιάζει η κυβέρνηση

ΤΑ ΝΕΑ: Μας έστειλαν στο ΔΝΤ από τον Ιούνιο του 2009

ΑΥΡΙΑΝΗ: Τορπιλίζει τις εκλογές ο Γιούνγκερ

ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ: Το μεγάλο ελληνικό «πάρτι» με τη φαρμακευτική δαπάνη

REAL NEWS: «Κινδυνεύετε ακόμη με χρεωκοπία»

Η ΑΥΓΗ: Ιδιο κόμμα Βενιζέλος - Σαμαράς

ΤΟ ΠΑΡΟΝ: Ο Τόμσεν φτιάχνει τη νέα κυβέρνηση

«Εκ των πραγμάτων η κλιμάκωση της ταξικής πάλης από την εργατική τάξη και τους συμμάχους της πρέπει άμεσα να οργανωθεί. Ο λαός πρέπει να αναλάβει την ευθύνη που του αναλογεί, να απορρίψει τους ωμούς εκβιασμούς και τα ιδεολογήματα των κομμάτων της κυβέρνησης και της ΕΕ. Εχει μοναδικό όπλο του την πάλη ενάντια στους καπιταλιστές και στις συμφωνίες τους, στην ΕΕ, στο ΔΝΤ και τη διεθνή αγορά κεφαλαίου. Αμεσος στόχος και επιδίωξη να μπουν εμπόδια στην εφαρμογή των μέτρων που γενικεύουν την εξαθλίωση της εργατικής, της λαϊκής οικογένειας. Για κάθε μία από τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης που καταργούν κυβέρνηση - τρόικα, έχουν δοθεί μακροχρόνιοι ταξικοί αγώνες ποτισμένοι ακόμη και με αίμα. Αγώνες που (...) έχουν πλούσια ιστορία για το εργατικό κίνημα και σημαδεύτηκαν από πλούσια παρακαταθήκη. Από πείρα που βοήθησε για να ανοίξουν δρόμοι για νέες νίκες, νέες κατακτήσεις. Για να μπορούν η εργατική τάξη, τα λαϊκά στρώματα να ζουν κάτω από κάπως καλύτερες συνθήκες.

(...) Χωρίς ανάπαυλα χρειάζεται πλατιά συζήτηση στους τόπους δουλειάς και στους κλάδους. Με γενικές συνελεύσεις που θα συζητηθούν όχι μόνο τα μέτρα και οι συνέπειες, αλλά και η ανάληψη ευθύνης από τα κάτω από τους ίδιους τους εργαζόμενους για την οργάνωση της πάλης. Για να μην περάσουν οι μειώσεις μισθών, η εφαρμογή του κατάπτυστου κατώτατου μισθού, η κατάργηση κλαδικών συμβάσεων. Να μην περάσει κλίμα παραίτησης, φόβου. Οι εργάτες δεν πρέπει να φοβούνται, δεν έχουν άλλο να χάσουν, τους τα πήραν όλα. Εχουν όμως με την ταξική πάλη να κερδίσουν τη ζωή τους. Κάθε σχεδιασμός των εργοδοτών μπορεί να σαρωθεί μπροστά στην ακαταμάχητη δύναμη της οργανωμένης εργατικής πάλης. Να γίνουν τα εργοστάσια, τα γιαπιά, τα γραφεία, άπαρτα κάστρα αγώνα. Να δεθούν οι τόποι δουλειάς με τις εργατογειτονιές.

(...) Είναι υπερώριμη η δυνατότητα ικανοποίησης των εργατικών και λαϊκών αναγκών που προϋποθέτει κοινωνικοποίηση όλων των μονοπωλίων, του φυσικού και ορυκτού πλούτου της χώρας, αποδέσμευση από την ΕΕ, μονομερή διαγραφή του χρέους και αποχώρηση από τη διεθνή αγορά κεφαλαίου με εργατική λαϊκή εξουσία. Αυτό, όμως, είναι ζήτημα ταξικής πάλης για την εξουσία» (από άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).