Πολλά είναι τα προβλήματα που αντιμετωπίζουν οι νέοι στρατευμένοι στις Μονάδες τους. Καθημερινά έρχονται αντιμέτωποι με τις ελλείψεις ιατρικού προσωπικού, τεχνικού εξοπλισμού αλλά και με τις άσχημες συνθήκες διαβίωσης που επιδεινώνουν την κατάσταση.

Ο «Ριζοσπάστης» επικοινώνησε με φαντάρους του Υγειονομικού Σώματος από διάφορες Μονάδες του ελληνικού στρατού, ώστε να μας μεταφέρουν οι ίδιοι ποιες είναι οι συνθήκες περίθαλψης.

Στρατιώτες από Κινητά Χειρουργικά Νοσοκομεία Εκστρατείας (ΚΙΧΝΕ) στον Εβρο, μας μετέφεραν ότι το αναρρωτήριο είναι γεμάτο αρρώστους χωρίς καθόλου ζεστό νερό. Οι άρρωστοι δεν κάνουν συχνά μπάνιο - όπως και οι υπόλοιποι στρατιώτες - γιατί κανείς δεν μπορεί να κάνει μπάνιο με κρύο νερό, τη στιγμή που έξω επικρατούν θερμοκρασίες κάτω του μηδενός. Ο τεχνικός εξοπλισμός είναι συχνά εκτός λειτουργίας (για παράδειγμα, ο ακτινογράφος έχει χαλάσει απ' τα Χριστούγεννα), ενώ, όπως μας είπαν, πολλές Μονάδες του Εβρου δεν έχουν ούτε γιατρό, με αποτέλεσμα τη συχνή μετακίνηση των στρατιωτών γιατρών σε διάφορα στρατόπεδα της περιοχής, είτε συχνά τη χορήγηση παραπεμπτικών για τα δημόσια νοσοκομεία.

Στρατιώτης απ' το Κέντρο Εκπαίδευσης Πυροβολικού (ΚΕΠΒ) στη Θήβα μάς αναφέρει την άσχημη κατάσταση που επικρατεί κι εκεί στο αναρρωτήριο. Οπως μας ενημερώνει, δεν υπάρχει θέρμανση, με αποτέλεσμα να επικρατούν χαμηλές θερμοκρασίες εντός των ιατρείων. Ενώ στους θαλάμους νοσηλείας και αναρρώσεως τα κρεβάτια είναι γεμάτα κοριούς (!). Ο νεφελοποιητής είναι χαλασμένος, με αποτέλεσμα, να μην μπορεί να χρησιμοποιηθεί καμία από τις φιάλες οξυγόνου που υπάρχουν. Ουσιαστικά, όπως μας λέει, η μόνη δυνατότητα του ιατρείου είναι η χορήγηση φαρμάκων. Για όλα τα άλλα... υπάρχει το 401.

Στρατιώτης από το 79 ΤΥΕΘ στη Σάμο μάς μεταφέρει την έλλειψη ουσιαστικής ιατρικής περίθαλψης για κάποιο σοβαρό περιστατικό που μπορεί να συμβεί κατά τη διάρκεια των εκπαιδεύσεων των Μονάδων και πως «δεν μπορεί να καλύπτονται τόσοι φαντάροι από έναν γιατρό με ένα βαλιτσάκι πρώτων βοηθειών. Χρειάζεται η παρουσία ασθενοφόρου με όλον τον ιατρικό εξοπλισμό». Οσον αφορά τη διαδικασία εισαγωγής στο ιατρείο, αποδεικνύεται πολλές φορές χρονοβόρα, με αποτέλεσμα να περάσει ακόμη και μισή μέρα, βάζοντας σε κίνδυνο την υγεία των φαντάρων.

Επιπλέον, ο στρατιώτης μάς μεταφέρει την εμπειρία του από την υπηρεσία του σε κέντρο φιλοξενίας μεταναστών. Λέει χαρακτηριστικά: «Οπως και σε άλλα νησιά, ο στρατός υποκαθιστά την απουσία κρατικής μέριμνας για την ιατροφαρμακευτική περίθαλψη στα κέντρα μεταναστών. Το βάρος επωμίζονται στρατιώτες γιατροί και φαρμακοποιοί, οι οποίοι κοιμούνται στα κοντέινερ και απλώς βγάζουν παραπεμπτικά σε όσους πρόσφυγες το έχουν ανάγκη μιας και η ιατρική υποδομή στα κέντρα είναι ανύπαρκτη».

Τα παραπάνω, δυστυχώς, δεν είναι η εξαίρεση αλλά ο κανόνας στη θητεία ενός φαντάρου. Αρκετές είναι οι επιστολές που φτάνουν στον «Ριζοσπάστη» σχετικά με την καθημερινότητα που αντιμετωπίζουν οι νέοι στο στράτευμα. Εμβόλια που ξεχνιούνται να γίνουν, σχετική ή παντελής έλλειψη θέρμανσης, καθαριστικά που δεν υπάρχουν, κοριοί στα κρεβάτια, λίγο ή άσχημο φαγητό.

Στην κατάσταση ταιριάζει απόλυτα του ποίημα του Μπέρτολτ Μπρεχτ «Ομιλία ενός εργάτη σε έναν Γιατρό»:

[...]

«Ο πόνος που έχουμε στον ώμο μας

Προέρχεται λες, απ' την υγρασία...

απ' αυτήν

Προέρχεται όμως και η κηλίδα στον τοίχο του σπιτιού μας.

Πες μας λοιπόν:

Από πού προέρχεται η υγρασία;

Πάρα πολλή δουλειά και πολύ λίγο φαγητό

Αδύναμους μας κάνουν και μας αρρωσταίνουν

Η συνταγή σου λέει:

Πρέπει να πάρετε βάρος.

Μπορείς στα βούρλα να πεις

Οτι δεν πρέπει να βρέχονται».