[...]Είκοσι τέσσερις ώρες μετά την κατάθεσή του στον υπαστυνόμο Κώστα Λέρτα, ο νυχτοφύλακας Μιχάλης Καναρίδης βγήκε από το νοσοκομείο και τράβηξε για το σπίτι του. Πήρε το λεωφορείο της γραμμής και καθώς το όχημα πήγαινε αργά, λόγω της μεγάλης κίνησης στους δρόμους του κέντρου, αυτός σκεφτόταν ότι σωστά έπραξε που δεν αποκάλυψε στην αστυνομία την ταυτότητα του νεαρού διαρρήκτη Γιώργου Αναγνώστου. «Σε τι θα ωφελούσε η σύλληψη και η φυλάκισή του; αναλογιζόταν. Σε τίποτε! Οι φυλακές δεν είναι σωφρονιστήρια. Ποτέ κανένας δε βγήκε από αυτές καλύτερος απ' ό,τι μπήκε. Ποτέ...».

Αν τυχόν ο Καναρίδης διατύπωνε ανοιχτά, φωναχτά, την κριτική του για τις φυλακές, θα καταλάβαινε εύκολα κανείς ότι οι λόγοι για τους οποίους αποφάσισε να μην παραδώσει το νεαρό στους αστυνομικούς δεν ήταν μόνο συναισθηματικοί, αλλά και ιδεολογικοί. Κινήθηκε, δηλαδή, και από την πεποίθησή του ότι τα κελιά δε λύνουν το θέμα της εγκληματικότητας. Γιατί δε λειτουργούν ως χώροι σωφρονισμού εκείνων που κλείνονται σ' αυτά, αλλά μόνο ως χώροι κολασμού, τυφλής τιμωρίας πιο σωστά, των παραβατών του νόμου, στα πλαίσια μιας νομοθεσίας και μιας δικαιοσύνης που δείχνουν να λειτουργούν με τη λογική «οφθαλμόν αντί οφθαλμού».