Εκείνοι που βομβάρδισαν τη Γιουγκοσλαβία, που επέβαλαν το εμπάργκο και βεβαίως κατατεμάχισαν αυτή τη χώρα, το ΝΑΤΟ και η ΕΕ, έσυραν το χορό των πανηγυρισμών για τις εξελίξεις στη Γιουγκοσλαβία. Μαζί τους και οι εγχώριοι υποστηρικτές τους, η ΝΔ και ο ΣΥΝ, που ξεπέρασαν σε ανταγωνιστικές θριαμβολογίες ακόμη και την προκλητικά επεμβαίνουσα στα εσωτερικά της Γιουγκοσλαβίας κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Και μόνο αυτό το γεγονός είναι αρκετό, για να αποδειχτεί, ότι ο πόλεμος κατά του γιουγκοσλαβικού λαού, με τη μία ή την άλλη μορφή, δε σταμάτησε ποτέ! Είναι αρκετό για να καταδειχτεί, ότι οι εξελίξεις αποτελούν προϊόν της πιο ωμής ιμπεριαλιστικής επέμβασης, που έχει σαφέστατες στοχεύσεις. Το «κεφάλαιο» Γιουγκοσλαβία, όχι μόνο δεν κλείνει θετικά για το λαό της, αλλά ανοίγει μια καινούρια φάση αρνητικών και επικίνδυνων εξελίξεων για τη Γιουγκοσλαβία και τη Βαλκανική, αν ο ίδιος ο λαός της γειτονικής χώρας και οι άλλοι λαοί της περιοχής δε συστρατευθούν στον αγώνα «να φύγει το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια», που συνδέεται με φιλολαϊκές εξελίξεις στις χώρες τους.
1.Κανένας λαός στο ιμπεριαλιστικό σύστημα δεν ψηφίζει ελεύθερα. Η όποια ελευθερία είναι καθαρά επιφανειακή. Κάτω από την επιφάνεια βρίσκεται η ιδεολογική και πολιτική χειραγώγηση, η νοοτροπία που καλλιεργείται από την κούνια, η τρομοκρατία (κρατική - κυβερνητική - εργοδοτική), η απουσία γνώσης, οι δεσμεύσεις, οι απειλές. Ολα αυτά δίνουν και το μέτρο της πολύ περιορισμένης δύναμης που έχει η ψήφος στις δημοκρατίες (δικτατορίες) των μονοπωλίων. Φάνηκε εξάλλου και στην Ελλάδα, όπου όλα τα παραπάνω ανθίζουν και στις μέρες μας. Ο λαός της Γιουγκοσλαβίας ψήφισε μέσα στις συνθήκες που δημιουργήθηκαν από την καταστροφή της χώρας, το διαμελισμό της, τις στερήσεις από το εμπάργκο, την ανοιχτή δράση των μυστικών υπηρεσιών και των κυβερνήσεων των ΗΠΑ - ΝΑΤΟ - ΕΕ. Το γεγονός, ότι αυτοί μπόρεσαν να γείρουν την πλάστιγγα προς το μέρος τους, οφείλεται, βεβαίως, και στο ότι οι κυβερνητικές δυνάμεις δεν αξιοποίησαν προς όφελος του λαού τις αγωνιστικές διαθέσεις και την ηρωική αντίστασή του κατά τη διάρκεια των βομβαρδισμών και μετά.
Χρειάζεται να υπογραμμιστούν εδώ δύο ακόμη ζητήματα. Πρώτο: Στην ΟΔ Γιουγκοσλαβίας δεν έγινε κάποια επανάσταση. Κυβερνητική εναλλαγή υπήρξε. Σημαντική μεν, αλλά εναλλαγή. Δεν ανατράπηκε κάποιο καθεστώς. Η ιμπεριαλιστική προπαγάνδα και η ηθελημένη, ή όχι, άγνοια δημοσιογράφων, ονοματίζει «καθεστώς» τις παραλλαγές των καπιταλιστικών χωρών στο πολιτικό σύστημα. Ετσι, έχουμε: Καθεστώς Μιλόσεβιτς, καθεστώς της Αγκυρας, καθεστώς Χουσεΐν και άλλα... καθεστώτα! Δεν τους πάει να πουν καπιταλισμός... Δεύτερο: Τα περί γνήσιας παλλαϊκής εξέγερσης δεν έχουν καμιά σχέση με την πραγματικότητα. Οχι μόνο αριθμητικά, αλλά και από την άποψη που τόνισαν διάφορες πλευρές: Οτι οι δρόμοι του Βελιγραδίου το βράδυ της λαϊκής κινητοποίησης είχαν την οσμή του δολαρίου, του ουίσκι και της μαριχουάνας. Και πίσω από τους ξεσαλωμένους χαφιέδες, χιλιάδες απλοί άνθρωποι, με παραφουσκωμένα τα μυαλά από την προπαγάνδα της δήθεν ελευθερίας, δημοκρατίας και ευημερίας του «δυτικού κόσμου»... Και με τη... συμπαράσταση των εδώ ΜΜΕ, που τάχθηκαν - άκουσον άκουσον - υπέρ των διαδηλώσεων! Εκείνοι ακριβώς, που μόλις οι εργάτες και οι αγρότες στην Ελλάδα κινητοποιηθούν, τους καταγγέλλουν για πρόκληση χάους, ταλαιπωρίας του κοινού κλπ... Οπως έγραψε και το «ΒΗΜΑ» (12/10/2000), «θα ήταν αφέλεια να δεχτούμε ότι η αλλαγή που έγινε στη Γιουγκοσλαβία οφείλεται στη δυναμική επέμβαση των οπαδών της αντιπολίτευσης»...
Παρατηρήσαμε και τούτο το αξιοσημείωτο: Την έντονη, θετική προβολή της φωτιάς που άναψαν διαδηλωτές στο Κοινοβούλιο της Γιουγκοσλαβίας. Δίχως να είμαστε εμείς εκείνοι που υπερασπίζονται την αστική νομιμότητα, σημειώνουμε το γεγονός, για να φανεί μια ακόμη υποκρισία: Οταν το Κοινοβούλιο καίγεται από διαδηλωτές που προωθούν την πολιτική της νέας τάξης, τότε δεν υπάρχει κανένα θέμα! Αν όμως συνέβαινε να γίνει αυτό από διαδηλωτές αντίθετης κατεύθυνσης, τότε θα οργίαζαν όλοι οι θεσμολάγνοι, για την αντιδημοκρατική(!), ακόμη και φασιστική(!) στάση των εξεγερμένων. Αποδείχνεται, δηλαδή, ότι η σύγκρουση γίνεται για το περιεχόμενο, για το τι τύπου νομιμότητα συμφέρει το λαό και ποια τα μονοπώλια. Και όχι για τους θεσμούς, γενικά και αφηρημένα!
2. Τα πράγματα μπορούν να εξηγηθούν καλύτερα, αν ξεκινήσει κανείς από τη βασική αντίφαση, στην οποία βρίσκεται εδώ και χρόνια η ηγεσία του Σοσιαλιστικού Κόμματος και ο ίδιος ο Σλ. Μιλόσεβιτς: Από τη μία να ηγούνται στη χώρα τους στην προώθηση των καπιταλιστικών σχέσεων παραγωγής και από την άλλη να επιχειρούν την άσκηση εξωτερικής πολιτικής που έρχεται σε σύγκρουση με τους ιμπεριαλιστικούς οργανισμούς! Οντας μέσα σε αυτή την αντίφαση, αντιστάθηκαν στην επέλαση των ιδιωτικοποιήσεων, για να έχουν μοχλούς της οικονομίας στα χέρια τους, ενώ ταυτόχρονα ήταν υποχρεωμένοι να βάλουν φρένο στο διαμελισμό της χώρας τους από το ΝΑΤΟ και την ΕΕ. Και από την άλλη ήταν υποχρεωμένοι να προχωρήσουν στις διαδικασίες της καπιταλιστικής ενοποίησης, πράγμα που επίσης δεν ήθελαν! Και πώς να θέλουν, αφού η συνεπής αντιιμπεριαλιστική πολιτική συνδέεται άρρηκτα μόνο με την εγκαθίδρυση της λαϊκής εξουσίας, την οποία ωστόσο, οι ίδιοι ανέτρεψαν; Αυτές τις αντιφάσεις αξιοποίησε ο ιμπεριαλιστικός παράγοντας, για να κάνει τη δουλιά του. Και αποδυνάμωσε την ηγεσία της Γιουγκοσλαβίας, πατώντας πάνω στις συγκεκριμένες αντιφάσεις. Αυτό το γεγονός, βεβαίως, σε καμιά περίπτωση δε δικαιώνει τους εγκληματικούς στόχους και ενέργειες του ιμπεριαλισμού. Σε καμιά περίπτωση δε δικαιώνει τις δυνάμεις και τα κόμματα που φωνάζουν υποκριτικά υπέρ των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Ενώ ταυτόχρονα δείχνει πόσο προκλητικό είναι το επιχείρημα «όλες οι χώρες θέλουν να γίνουν μέλη της ΕΕ και του ΝΑΤΟ»! Και όσες δε θέλουν, τις βομβαρδίζουν, για να θελήσουν...
Το ΚΚΕ έκανε πολύ καλά που υποστήριξε την αντίσταση που πρόβαλε ο λαός της Γιουγκοσλαβίας και η κυβέρνηση του Σλ. Μιλόσεβιτς. Εκανε πολύ καλά που επέμεινε, και επιμένει, στο δικαίωμα του κάθε λαού να καθορίζει ο ίδιος τη μοίρα του, μακριά από ιμπεριαλιστικές αναμείξεις. Το ΚΚΕ, για να καθορίσει την πολιτική στάση του, δε στάθηκε σε ιδεολογικού χαρακτήρα διαφορές, αλλά στις πολιτικές που ενώνουν τους λαούς στην πάλη κατά των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού. Σε αυτή την κατεύθυνση θα συνεχίσει, με τη βεβαιότητα ότι ο λαός της Γιουγκοσλαβίας έχει τώρα περισσότερες δυνατότητες να βγάλει εμπειρίες και διδάγματα.
3. Οι νέες εξελίξεις στη Γιουγκοσλαβία ξετυλίγονται σε ένα φόντο που προοιωνίζεται μεγάλες εκρήξεις. Ο ανταγωνισμός ανάμεσα στις ΗΠΑ και στην ΕΕ, για το ποια από τις δύο θα έχει το «πάνω χέρι», έγινε τον τελευταίο καιρό παραπάνω από φανερός. Την ίδια στιγμή η νέα κυβέρνηση καλείται να αντιμετωπίσει τα προβλήματα του Μαυροβουνίου (απόσχιση), του Κοσσόβου (οριστική απόσχιση), της Βοϊβοντίνας (απειλούμενη απόσχιση). Θα κληθεί, δηλαδή, σύμφωνα με τις ιμπεριαλιστικές προδιαγραφές, να λύσει το πρόβλημα μιας Σερβίας απομονωμένης από τη θάλασσα και μιας ακόμη πιο συρρικνωμένης Γιουγκοσλαβίας. Επιπλέον, το πρόβλημα μιας χώρας περικυκλωμένης από προτεκτοράτα με μεγαλοϊδεατικές βλέψεις (Αλβανία - ΠΓΔΜ - Βουλγαρία - Σλοβενία), από μια κατάσταση που βράζει στη Βοσνία, όντας ταυτόχρονα δρομολογημένη η ίδια η Γιουγκοσλαβία στην κατεύθυνση της πλήρους απελευθέρωσης της εσωτερικής αγοράς της.
Δεν πρέπει να υπάρχει η παραμικρή αμφιβολία, ότι η ελληνική κυβέρνηση της πλουτοκρατίας, που είναι ένας πολύ καλός χωροφύλακας στην περιοχή, θα συνεχίσει το βρώμικο ρόλο της με βάση τα ιμπεριαλιστικά σχέδια. Η επέμβασή της για την ανατροπή της κυβέρνησης Μιλόσεβιτς της έχει επιδαψιλεύσει πρόσθετες ιμπεριαλιστικές δάφνες, που της προσθέτουν αυξημένες ιμπεριαλιστικές απαιτήσεις.
Ο συνυπολογισμός όλων των παραπάνω, εξηγεί και το γιατί οι ερχόμενες εξελίξεις θα είναι δραματικές. Εξηγεί γιατί η ιμπεριαλιστική ειρήνη είναι πόλεμος κατά των λαών με άλλα μέσα, μη βομβαρδιστικά. Ηδη και τώρα, αίρονται σταδιακά οι περιορισμοί που έχει επιβάλλει η ΕΕ. Ισως, για να εξασφαλιστούν πρώτα εγγυήσεις... Αρα οι εκβιασμοί συνεχίζονται...
Οπόλεμος, επίσης συνεχίζεται. Πρέπει να συνεχιστεί και η επαγρύπνηση και η πάλη εναντίον του ιμπεριαλισμού. Αν δε διώξουν οι λαοί το ΝΑΤΟ από τα Βαλκάνια, αν δεν υπάρξει συντονισμένος ξεσηκωμός, θα έρθουν νέα και μεγαλύτερα δεινά. Και μπορεί να υπάρξει. Ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος. Οι λαοί μπορούν να έχουν κέρδος και από τις ήττες τους, όταν βγάζουν σωστά συμπεράσματα και κάνουν την οργή τους συνειδητή δράση.
Γ. Ρ.
Κυρίως φύλλο
Feeds
Για τις συμμαχίες και το Μέτωπο
