Οι αστοί ανησυχούν. Και δεν είναι η πρώτη φορά που αυτό το εκφράζουν έντονα. Οι αναζητήσεις μορφών, μεθόδων και ταχτικής αναζωογόνησης της ικανότητας του αστικού πολιτικού συστήματος, να χειραγωγεί λαϊκές συνειδήσεις, όπως μερικά χρόνια πριν, φαίνονται και είναι αγωνιώδεις. Τους ενοχλεί και τους απασχολεί μέχρι φόβου το γεγονός ότι, παρ' όλες τις προσπάθειες, αμέσως μετά τις εθνικές εκλογές του 2007, να βάλουν εμπόδια στην τάση παραπέρα αποδυνάμωσης της δικομματικής εναλλαγής και να αναστρέψουν όχι απλά το κλίμα ενάντιά της, αλλά να ξαναδημιουργήσουν εκείνες τις δυνατότητες επανασυσπείρωσης στα αστικά πολιτικά κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, δεν έχουν τα ανάλογα αποτελέσματα. Τουλάχιστον αυτό εκφράζεται έντονα μέσω του αστικού Τύπου και των ραδιοτηλεοπτικών ΜΜΕ, ορισμένες φορές θα 'λεγε κανείς με αγωνία. Εντελώς δικαιολογημένη από τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου και της παντοτινής, από τη σκοπιά τους, πάλης για την αναπαραγωγή του καπιταλιστικού συστήματος, των δικών του σχέσεων παραγωγής.

Το κατεστημένο, οι πολιτικές του δυνάμεις ανησυχούν, αγωνιούν, εκφράζουν φόβους και είναι βάσιμοι από τη σκοπιά των συμφερόντων τους. Αναζητούν σταθερή διέξοδο. Και ακολουθούν τη λογική «του φρονίμου το παιδί πριν πεινάσει μαγειρεύει». Αυτό εκφράζεται συνεχώς και αποκρυσταλλώνεται γενικά σε εκτιμήσεις και προτάσεις διεξόδου για το σύστημα από αρθρογράφους αστικών εφημερίδων. Λένε, λοιπόν, (γράφτηκε σε κυριακάτικη εφημερίδα, από τις ναυαρχίδες της αστικής τάξης), ότι «η χώρα οδεύει σε μια οικονομική και κοινωνική κρίση της οποίας τη διάσταση και τις επιπτώσεις δεν μπορούμε ακόμη να προβλέψουμε ούτε καν να φανταστούμε. Η χώρα θα οδεύσει στην κρίση σε κατάσταση προφανούς ακυβερνησίας. Η χώρα εισέρχεται σε μια περίοδο, η οποία θα συνδυάζει τη σοβαρότερη κρίση με τη μέγιστη αστάθεια. Απέναντι σ' αυτήν την πρωτοφανή για τη δημοκρατία απειλή χρειάζεται ή η συνεργασία των δύο μεγάλων κομμάτων σε κυβερνητικό επίπεδο, ή συμφωνία ΝΔ - ΠΑΣΟΚ για άμεση αλλαγή εκλογικού νόμου και επιστροφή σ' αυτόν που έγιναν όλες οι εκλογές από το 1993 έως το 2004. Η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μπορούν να συμφωνήσουν σε μια λογική ο πρώτος κερδίζει, συμφέρει και τους δύο η επιστροφή σε ένα σύστημα πιο ενισχυμένης αναλογικής και θα προκύψουν σχεδόν μετά βεβαιότητας μια ισχυρή κυβέρνηση και μια ισχυρή αντιπολίτευση. Αυτό, δηλαδή, που χρειάζεται ο τόπος στις συγκεκριμένες περιστάσεις».

Η άρχουσα τάξη, επομένως, με όλους της τους μηχανισμούς δουλεύει με σχέδιο. Σχέδιο χειραγώγησης των λαϊκών συνειδήσεων. Είναι γεγονός ότι οι μεγάλες δυσλειτουργίες του αστικού πολιτικού συστήματος είναι αντανάκλαση της αδυναμίας των αστικων κομμάτων να χειραγωγούν λαϊκές συνειδήσεις στην αστική πολιτική ακριβώς επειδή αυτή έχει φθαρεί στη συνείδηση πλατιών λαϊκών δυνάμεων. Αυτή η πραγματικότητα αντανακλά και στην αγωνία της άρχουσας τάξης ή τμημάτων της, αλλά και των έξωθεν «συμμάχων της», για το πού θα τραβήξει αυτή η δυσλειτουργία, έχοντας καθαρό πως χωρίς δυνατότητα χειραγώγησης των λαϊκών δυνάμεων από τα αστικά κόμματα, και μάλιστα σε συνθήκες οικονομικής κρίσης, οι κίνδυνοι αμφισβήτησης του συστήματος μεγαλώνουν.

Η πλουτοκρατία ανησυχεί για πιθανή κρίση σε όλο το αστικό πολιτικό σύστημα. Αυτό σημαίνει η εκτίμηση για κοινωνική κρίση και αστάθεια της δημοκρατίας. Και ανησυχεί με δεδομένη την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης. Γιατί σε ανάλογες συνθήκες, ενυπάρχει η τάση να βγουν μαζικά εργατικές και άλλες λαϊκές δυνάμεις στο προσκήνιο της ταξικής και της πολιτικής πάλης. Ετσι, ο κίνδυνος της οικονομικής και πολιτικής αποσταθεροποίησης για τους αστούς είναι υπαρκτός.

Ποια είναι τα δεδομένα που κάνουν τα επιτελεία του συστήματος να ανησυχούν;

Στο αποτέλεσμα των εκλογών του 2007 εκφράστηκε και αναδείχτηκε η τάση που όλα τα προηγούμενα χρόνια έβαζε το ΚΚΕ ως μια από τις προϋποθέσεις για αντιστροφή της αρνητικής για το λαό πορείας. Ποια είναι; Η αποδυνάμωση του αστικού κόμματος που ήταν στην κυβέρνηση, και στην προκειμένη περίπτωση της ΝΔ, να μην καρπωθεί το άλλο αστικό κόμμα, αυτό της αξιωματικής αντιπολίτευσης, το ΠΑΣΟΚ, τη δυσαρέσκεια από την κυβέρνηση, να μειωθούν δραστικά και τα δύο και να ενισχυθεί αποφασιστικά το ΚΚΕ. Αυτό εκφράστηκε ως τάση και συνεχίζει και σήμερα, όπως τουλάχιστον αναδείχνουν οι δημοσκοπήσεις, ανεξάρτητα από την εναλλαγή των δύο αστικών κομμάτων στην πρώτη θέση, δηλαδή ότι είναι μπροστά το ΠΑΣΟΚ. Και τα δύο κόμματα μαζί δε συσπειρώνουν πάνω από το 60% της λαϊκής δύναμης. Επίσης, οι ίδιες δημοσκοπήσεις δεν μπορούν να κρύψουν και αναδείχνουν τη σταθερότητα της εκλογικής δύναμης του ΚΚΕ γύρω από το ποσοστό του, όπως εκφράστηκε στις εκλογές του 2007.

Ταυτόχρονα, έχουμε την ανάπτυξη των ταξικών αγώνων της εργατικής τάξης με συσπείρωση πλατύτερων εργατικών δυνάμεων στο ΠΑΜΕ, δείχτης ότι συσπειρώνει η γραμμή του, το πλαίσιο πάλης του κατά της πολιτικής των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων και των φορέων της, κεφάλαιο, ΕΕ και αστικά κόμματα, και των δυνάμεων του ρεφορμισμού, του οπορτουνισμού στο εργατικό κίνημα και του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, η δράση του, ότι σωματεία που δεν ανήκουν στη δύναμή του το τελευταίο χρονικό διάστημα συμμετέχουν στις συγκεντρώσεις και διαδηλώσεις του, το καλούν για ενημέρωση και ζύμωση στα μέλη τους. Είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας που έγινε τα προηγούμενα χρόνια να καλλιεργηθεί το έδαφος για τη διεύρυνση των συσπειρώσεων, που έχουν συγκροτηθεί, όπως το ΠΑΜΕ. Ταυτόχρονα, έχουμε βήματα συντονισμού και δράσης των συσπειρώσεων ΠΑΜΕ, ΠΑΣΥ, ΣΕΑ ΕΒΕ. Δυναμώνει αυτή η προσπάθεια με αποτελέσματα. Αργά ως τώρα, αλλά με σταθερά βήματα, που μπορούν να επιταχυνθούν. Αλλωστε, ο πρόσφατος αγροτικός αγώνας έδωσε ανάλογα παραδείγματα, ενώ ανέδειξε επίσης πιο καθαρά το αγροτικό πρόβλημα στην Ελλάδα, δείχνει ότι πλατύτερες δυνάμεις μικρομεσαίων αγροτών συνειδητοποιούν ότι ο αγώνας για προσωρινή συμπλήρωση του εισοδήματος δεν αρκεί. Χρειάζεται πολιτική που να τους κρατήσει στη γη τους, ανεξάρτητα αν αυτό συνειδητοποιείται βαθιά. Δηλαδή, οι αιτίες του στρατηγικού αυτού ζητήματος και η πολιτική διέξοδος. Οι αγρότες, οι φτωχοί και οι μεσαίοι έλεγαν: Καλά για τώρα αλλά του χρόνου, τα επόμενα χρόνια τι θα γίνει;

Τι σημαίνουν τα παραπάνω δεδομένα;

Πρώτο ότι οι θετικές διεργασίες στο λαό, που αναδείχτηκαν με το εκλογικό αποτέλεσμα το 2007, ανεξάρτητα αν αυτές εκδηλώνονται ολοκληρωμένα, ανεξάρτητα αν εκφράζονται όλες με στήριξη στο ΚΚΕ, συνεχίζουν να εκφράζουν την τάση δυσκολιών χειραγώγησης από τα αστικά κόμματα, δείχνουν τη φθορά της αστικής πολιτικής και των κομμάτων της, και είναι απόλυτα δικαιολογημένη. Πλατύτερα τμήματα των λαϊκών στρωμάτων εκφράζουν δυσαρέσκεια και αγανάκτηση από την αντιλαϊκή πολιτική, ενώ δεν έχουν καμιά εμπιστοσύνη σε κυβέρνηση και αξιωματική αντιπολίτευση. Ισα ίσα η αντιλαϊκή πολιτική των δύο κομμάτων της πλουτοκρατίας ταυτίζεται στη συνείδηση ακόμη μεγαλύτερων τμημάτων των εργαζομένων. Ολο και περισσότεροι λένε ότι ΝΔ και ΠΑΣΟΚ συμπλέουν πολιτικά και μάλιστα σε αντίθεση με τα δικά τους συμφέροντα. Σ' αυτό είναι καθοριστική η συμβολή του ΚΚΕ και είναι κατάχτηση ακριβώς γιατί δύσκολα τα προηγούμενα χρόνια μπορούσε κανείς να διανοηθεί την έκφραση μιας τέτοιας τάσης. Χωρίς βεβαίως να πιστεύει κανείς ότι είναι μόνιμη και θα διευρύνεται. Αυτό, επίσης, το ζήτημα είναι υπόθεση οξύτατης διαπάλης.

Δεύτερο ότι το ταξικό εργατικό κίνημα καταχτά μια οργανωτικότητα, πλατύτερη συσπείρωση έστω και αναντίστοιχη με τις ανάγκες και τις απαιτήσεις της οξύτητας της επίθεσης των καπιταλιστών ενάντια στην εργατική τάξη, ότι ωριμάζουν ταξικοί αγώνες σε συνδυασμό με το γεγονός ότι έχουμε δείγματα απτά της κοινής δράσης εργατών, φτωχών αγροτών, αυτοαπασχολουμένων, μια τάση που είναι μεν στα σπάργανα, αλλά δείχνει το δρόμο της λαϊκής συμμαχίας των κοινωνικών δυνάμεων που αντικειμενικά μπορούν με το κίνημά τους να θέσουν ζήτημα αλλαγής τάξης στην πολιτική εξουσία, να διεκδικήσουν τη λαϊκή εξουσία.

Τρίτο, το ΚΚΕ είναι σήμερα πιο ώριμο και ατσαλωμένο, πιο ικανό να δρα με τη στρατηγική του. Δεν είναι τυχαία η αντιΚΚΕ επίθεση με πρωτοπορία σ' αυτήν τον ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Αλλά και όλα τα αστικά επιτελεία. Επίθεση που δείχνει ότι η σταθερή και με αρχές δράση του στην εργατική τάξη, στη νεολαία, στο κίνημα, στηριγμένο στη γενική του πολιτική και τις αρχές του, αδιάλλαχτο απέναντι στον αντίπαλο και με σταθερό μέτωπο στον οπορτουνισμό, έχει αποτελέσματα, περικλείει δυναμική. Πράγματι, το Κόμμα απέκτησε μεγαλύτερη ικανότητα να εξειδικεύει και να προσαρμόζει τη γενική πολιτική του γραμμή. Να την εξειδικεύει με συγκεκριμένες προτάσεις και στόχους πάλης πάνω στα λαϊκά προβλήματα. Να την εξειδικεύει αναδείχνοντας ταυτόχρονα το συνδετικό κρίκο της ενότητας των προβλημάτων και να συνδέει τη λύση τους με την πολιτική διεξόδου που προβάλλει και παλεύει το ΚΚΕ. Επεξεργαστήκαμε καλύτερα τις θέσεις μας, γίναμε πιο ικανοί να συνδέουμε τους στόχους πάλης π.χ. για το μισθό, το ημερομίσθιο, τη σύνταξη, την προστασία του αγροτικού εισοδήματος, του λαϊκού εισοδήματος, γενικότερα την ανάγκη για Παιδεία - επαγγελματική κατάρτιση - δουλειά, προληπτική φροντίδα υγείας και αποκατάσταση, πρόνοια, λαϊκή κατοικία, φτηνές και ασφαλείς μεταφορικές υποδομές και μέσα με την ανάγκη της κοινωνικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής, την ανάγκη κεντρικού σχεδιασμού της οικονομίας.

Αφού, λοιπόν, δεν μπορούν να το εντάξουν στις επιδιώξεις τους, για στήριξη του συστήματος της διαχείρισης, έχουν αρχίσει τα περί «συστημικού κόμματος» και τις χυδαιότητες περί σύμπλευσης ΚΚΕ με ΝΔ και ΛΑ.Ο.Σ., που προπαγανδίζει το ΠΑΣΟΚ και αναπαράγει, δίνοντας εξετάσεις στο αστικό πολιτικό σύστημα για το χαρακτήρα, το ρόλο και τη χρησιμότητά του, ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ. Είναι δύναμη επικίνδυνη, γιατί κάθε φορά που η εργατική τάξη και το κίνημά της, οι λαϊκές δυνάμεις οξύνουν την ταξική πάλη, παρεμβαίνει με την οπορτουνιστική του γραμμή να προσφέρει χέρι βοήθειας στο σύστημα, προκειμένου να εμποδιστεί η ριζοσπαστικοποίηση συνειδήσεων, να μεγαλώνει το ρήγμα στην αστική πολιτική και το πολιτικό σύστημα, να ενισχύσει τη λαϊκή χειραφέτηση, έρχεται με το φερετζέ του φιλολαϊκού προσωπείου, να υποσκάψει κάθε δυνατότητα ανάπτυξης αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής σε τελευταία ανάλυση αντικαπιταλιστικής πάλης. Και το επιδιώκει καθημερινά και στο πολιτικό επίπεδο, κάθε φορά που φαίνεται η έκφραση λαϊκής ανάτασης, που το λαϊκό κίνημα σηκώνει κεφάλι.

Ενα δείγμα αδίστακτης αντιΚΚΕ ταχτικής είναι και αυτό που είπε ο πρόεδρός του σε πρόσφατη ομιλία του: «Ειλικρινά θλίβομαι γιατί ένα ιστορικό κόμμα έχει μια ηγεσία κατώτερη των περιστάσεων στην ιστορική επίσης συγκυρία που διανύουμε», και απευθύνεται «στους αγωνιστές του ΚΚΕ, στους χιλιάδες κομμουνιστές και κομμουνίστριες (...) για μια αριστερά ενωμένη, δυνατή, μαχητική, απειλητική για το σύστημα». Τι τους ενοχλεί; Η σταθερή αποκάλυψη του ρόλου τους από το Κόμμα μας ως σοσιαλδημοκρατική δύναμη διαχείρισης του καπιταλισμού, που γίνεται στυλοβάτης του, έμπρακτα και καθημερινά, όπως και της ΕΕ. Γι' αυτό πασχίζουν να ρίχνουν καθημερινά το δηλητήριο του ταξικού - πολιτικού συμβιβασμού στο λαό και ιδιαίτερα στη νεολαία.

Η πλουτοκρατία, λοιπόν, ανησυχεί για πιθανή κρίση σε όλο το αστικό πολιτικό σύστημα με δεδομένη την εμφάνιση της οικονομικής κρίσης. Υπολογίζει επίσης τα πιο πάνω δεδομένα - κατακτήσεις του κινήματος και του ΚΚΕ στη δράση τους, τη σταθερή γραμμή πάλης. Την οικονομική κρίση ετοιμάζεται να την αντιμετωπίσει με επιθετική πολιτική ενάντια στην εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Τρανό παράδειγμα οι υποδείξεις της πρόσφατης έκθεσης της Κομισιόν για την ελληνική οικονομία.

Η έκθεση αυτή, μέσω της αξιολόγησης του «προγράμματος μεταρρυθμίσεων», θέτει τους στόχους που θα πρέπει να υλοποιηθούν το επόμενο διάστημα. Χτυπά το ασφαλιστικό - συνταξιοδοτικό σύστημα της χώρας, τις εργασιακές σχέσεις στην κατεύθυνση της πλήρους ελαστικοποίησής τους, «στο πλαίσιο μιας συνολικής προσέγγισης για την ευελιξία και την ασφάλεια (flexicurity) της νομοθεσίας για την προστασία της απασχόλησης(!), τη μείωση του μη μισθολογικού κόστους στους χαμηλόμισθους», αλλά και τη μείωση των μισθών, στο όνομα της ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας. Χτυπά, επίσης, ότι απέμεινε από τη δημόσια Παιδεία, ζητά αναπροσαρμογές επί το αντιλαϊκότερον του φορολογικού συστήματος και των δημοσίων δαπανών.

Η κρίση στον καπιταλισμό είναι αναπόφευκτη και συνυφασμένη μαζί του. Καμιά πολιτική διαχείρισης του συστήματος δεν μπορεί να απαλλάξει τον καπιταλισμό από την κρίση. Αντανακλά την εσωτερική του σαπίλα. Και τρέμουν μπροστά στον κίνδυνο να μην μπορέσουν να ελέγξουν τις επιπτώσεις ως προς την πολιτική τους σταθερότητα.

Μπορεί σήμερα να μην έχουν ακόμη διαμορφωθεί όλες οι προϋποθέσεις για να ανατραπεί η καπιταλιστική εξουσία, όμως οι σημερινές συνθήκες προμηνύουν δυνατότητα να τρέξουν πιο γρήγορα οι εξελίξεις προς όφελος των λαών. Αλλωστε, η σημερινή πραγματικότητα, η εμφάνιση κρισιακών φαινομένων αποκαλύπτει πιο ανάγλυφα την ανάγκη αντικατάστασης της ατομικής - καπιταλιστικής ιδιοκτησίας στα συγκεντρωμένα μέσα παραγωγής με την κοινωνική, τον κεντρικό σχεδιασμό της κοινωνικής παραγωγής, τον εργατικό και κοινωνικό έλεγχο, που προϋποθέτουν την ανατροπή της εξουσίας των καπιταλιστών και την εγκαθίδρυση της εργατικής εξουσίας.

Και υπάρχουν δυνατότητες και προϋποθέσεις να παλέψουμε. Να μην επιτρέψουμε, δηλαδή, στον αντίπαλο να ξεπερνάει τις δυσκολίες του, εξαιτίας της σημερινής αναντιστοιχίας με βάση τις ανάγκες του λαϊκού κινήματος. Αμεσος στόχος είναι να επιταχυνθεί η διαδικασία ενότητας της εργατικής τάξης και η συμμαχία της με τα άλλα στρώματα. Συσπείρωση και πάλη γύρω από τη ριζοσπαστική γραμμή, με επίκεντρο τις σύγχρονες ανάγκες των εργαζομένων. Καμιά εθελοντική θυσία, για να σωθούν οι μονοπωλιακοί όμιλοι και η ανταγωνιστικότητα της ελληνικής οικονομίας. Καμιά πίστη στις θεωρίες του μονόδρομου.

Μπροστά στην προπαγανδιστική τρομοκρατία των αστών ότι η χώρα οδεύει σε ακυβερνησία, αναρχία και αστάθεια και μάλιστα μεσούσης μιας οικονομικής κρίσης, ο λαός να αντιτάξει το δικό του δρόμο ανάπτυξης, αυτόν του αντιιμπεριαλιστικού αντιμονοπωλιακού μετώπου πάλης. Τα λαϊκά συμφέροντα επιτάσσουν, όποτε κι αν γίνουν εκλογές, να εκφραστούν μαζικά και αποφασιστικά στην κάλπη η λαϊκή οργή και δυσαρέσκεια, η απόφαση για τη δρομολόγηση εξελίξεων προς όφελος των εργαζομένων, των μικρομεσαίων αγροτών, των αυτοαπασχολουμένων, καθενός που πλήττεται από την εφαρμοζόμενη χρόνια τώρα από ΠΑΣΟΚ και ΝΔ πολιτική. Την κομμένη και ραμμένη στα μέτρα του «ευρωμονόδρομου», τον οποίο ασπάζονται και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ και ο ΛΑ.Ο.Σ. Να εκφραστεί έμπρακτα η στήριξη και στην κάλπη της μόνης πραγματικά εναλλακτικής πολιτικής πρότασης, αυτής του ΚΚΕ.

Ο λαός πρέπει έγκαιρα να κλείσει τα αυτιά σε κινδυνολογίες και εκβιασμούς. Γνωρίζει από την πείρα του πως οι ισχυρές κυβερνήσεις από τα κόμματα, που πολιτικά εκπροσωπούν την άρχουσα τάξη, στρέφουν την ισχύ τους αποκλειστικά εναντίον του, καρατομώντας δικαιώματά του. Οφείλει να καταδικάσει τα κόμματα αυτά. Οσο πιο αποδυναμωμένα, τόσο καλύτερα για τον ίδιο, τόσο καλύτερη η θέση από την οποία θα διεκδικήσει και θα αποσπάσει μέτρα για την ικανοποίηση των σύγχρονων αναγκών του.

Να μη φοβηθεί. Ούτε την κρίση, ούτε το ενδεχόμενο μη αυτοδύναμης κυβέρνησης. Οσο πιο αδύναμη κυβέρνηση και αδύναμη αξιωματική αντιπολίτευσης, αδύναμος οπορτουνισμός, τόσο πιο δυνατός λαός. Με γραμμή συσπείρωσης την αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή πάλη, αλλά και στην κάλπη να διαμορφώσει τις προϋποθέσεις της αντεπίθεσής του, να φοβίσει όσους ευθύνονται για την κατάσταση που βιώνει. Αν αγωνιστικά πορευτεί, αν οικοδομεί τη δική του αντιιμπεριαλιστική αντιμονοπωλιακή συμμαχία, αν συστρατευτεί με το ΚΚΕ, τότε και μόνο τότε μπορεί να ελπίζει. Αυτό χρειάζεται ο λαός και ο τόπος, ισχυρό λαϊκό κίνημα της εργατικής τάξης, της μικρομεσαίας αγροτιάς, των αυτοαπασχολουμένων και ισχυρό ΚΚΕ. Ετσι θα δημιουργεί το αντίπαλο δέος στη βαρβαρότητα των μονοπωλίων και του ιμπεριαλισμού, ικανό να δώσει τη μάχη έως το τέλος. Η προσυνεδριακή μας διαδικασία έχει ήδη δώσει το μήνυμα και το 18ο Συνέδριο θα το επικυρώσει. Αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα με την πολιτική του ΚΚΕ. Είναι δοκιμασμένη στη ζωή και φέρνει αποτελέσματα σε όφελος του λαού. Αντεπίθεση, λοιπόν, με ισχυρό ΚΚΕ.