«Η ταινία βασίζεται στις αναμνήσεις των παιδικών μου χρόνων και ιδιαίτερα την πρώτη μου χρονιά στο γυμνάσιο, το 1977. Την εποχή εκείνη (1977) υπήρχαν πολύ καυτά θέματα της επικαιρότητας που αφορούσαν την παιδεία, τις κοινωνικές και ταξικές αλλαγές και διαμόρφωσαν δραστικά την οπτική μου πάνω σε όλα τα πράγματα. Παρά ταύτα, μου δόθηκε η ευκαιρία να πάω σχολείο και να μορφωθώ. Ηθελα να μιλήσω γι' αυτήν την ευκαιρία».

Οι παραπάνω δηλώσεις ανήκουν στη σκηνοθέτιδα της ταινίας «Με Λένε Στέλλα», Σιλβί Βερχέιντε. Και είναι απόλυτα ειλικρινής, όπως και η ταινία της, άλλωστε! Η ιστορία, δε, που θα παρακολουθήσει ο θεατής, είναι, τελικά, η αληθινή ιστορία της Βερχέιντε. Η κινηματογραφική της Στέλλα, το 11χρονο κορίτσι που μεγαλώνει μέσα σε ένα προαστιακό παρισινό καφέ, μέσα σε μια λούμπεν κατάσταση, η οποία κάνει ακόμα πιο τραγικά τα καθημερινά τραγικά γεγονότα της μικρής ζωής της, δεν είναι παρά ο πραγματικός εαυτός της σκηνοθέτιδας μερικά χρόνια νωρίτερα.

Η ταινία, παρά το γεγονός ότι είναι πέρα για πέρα βιογραφική, δε βγάζει μελό και κατάρες. Η Σιλβί Βερχέιντε, φαίνεται, κατάφερε να αποστασιοποιηθεί από την πικρή παιδική της ηλικία, κρατώντας τις γνώσεις, τον πλούτο των εμπειριών της, που απέκτησε με τόσο βίαιο τρόπο, μόνο για τις επεξεργασίες της πάνω στα ζητήματα της κοινωνίας. Τις πίκρες, που, οπωσδήποτε, θα ήταν άφθονες, τις άφησε έξω από το κάδρο. Δε μας απασχόλησε με τα «προσωπικά» της. Προσπάθησε και τα κατάφερε να κάνει γενική μια προσωπική ιστορία.

Η «προσωπική» ιστορία της Στέλλας, της Σιλβί αν θέλετε, δεν είναι καθόλου προσωπική. Παρακολουθώντας το μικρό αυτό παιδί να δίνει τις καθημερινές προσωπικές μάχες του, θα αναγνωρίσετε, σίγουρα, παιδιά της γειτονιάς σας, συγγενείς σας, δικά σας παιδιά, ίσως! Η επιτυχία της ταινίας είναι η ταύτισή της με την πραγματικότητα. Οι ήρωες, κυρίως οι μεγάλοι, είναι γνωστά πρόσωπα και γνωστές συμπεριφορές. Στην οθόνη παρελαύνει ο μικροαστισμός σε όλο του το μεγαλείο. Τραυματισμένες σχέσεις, πληγωμένοι εγωισμοί, πονηριές, απάτες, ψέματα. Ο,τι ασχημότερο περιβάλλον, για να μεγαλώνει μέσα του ένα παιδί.

Το τραγικό στην υπόθεση είναι πως οι εποχές στον καπιταλισμό, τελικά, χειροτερεύουν αντί να βελτιώνονται. Η εποχή της Σιλβί (1977) με την εποχή της Στέλλας (2008) μοιάζουν τόσο πολύ μεταξύ τους (προς το χειρότερο, βέβαια)! Η Στέλλα μεγαλώνει από κεκτημένη ταχύτητα, όπως μεγάλωσε και η Σιλβί. Το κοινωνικό περιβάλλον, ωστόσο, είναι ακόμα πιο βίαιο, ακόμα πιο σκληρό για το παιδί. Αλλά και οι οικονομικές συνθήκες είναι, σήμερα, ακόμα χειρότερες. Επομένως, ο αγώνας της Στέλλας για επιβίωση είναι αγώνας εξοντωτικός!

Οι γονείς της Στέλλας, οι ιδιοκτήτες του λαϊκού παρισινού προαστιακού καφέ, όπως εκατομμύρια γονείς σε ολόκληρο τον «πολιτισμένο» κόσμο, άφησαν τη ζωή να τους πάρει από κάτω. Η μικρή Στέλλα, όπως και η Σιλβί μάλλον, δε θα συμφωνήσει μαζί τους. Θα σηκώσει κεφάλι και θα παραδειγματίσει!

Παίζουν: Λεόρα Μπάρμπαρα, Καρόλ Ροσέ, Μπενζαμίν Μπιολέ, Γκιγιόμ Ντεπαρντιέ.