Οι πιο πολλοί από σας θα κατάλαβαν πως δεν πρόκειται για τον τίτλο ενός παραμυθιού, αλλά για το «οικόσημο» ενός έθνους. Και γι' αυτό το λόγο θα μπορούσε μια τέτοια φράση, όσο και αν φαίνεται σαν τίτλος μιας παιδικής ιστορίας, να αναρτηθεί πάνω από το ανώφλιο της κεντρικής πόρτας του Λευκού Οίκου. Και κάτι τέτοιο δε θα γίνει βέβαια για να υπαινιχθεί τις ομοιότητες των ενοίκων του με τα αναγραφόμενα συμπαθή τετράποδα, αλλά να υπενθυμίσει στον αφελή κόσμο που περιμένει με αγωνία ποιος θα είναι ο νέος Πρόεδρος των ΗΠΑ, ώστε να χαρεί ή να λυπηθεί, πως δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτε όποιος και αν είναι αυτός. Είτε νικήσουν οι «γάιδαροι», δηλαδή, και ονομάζω έτσι τους δημοκρατικούς, γιατί έχουν ως έμβλημα τον υπομονετικό κυρ-Μέντιο, είτε οι ελέφαντες, και έτσι αυτοχαρακτηρίζονται οι ρεπουμπλικάνοι, μια και το κομματικό τους έμβλημα είναι ο αγαθός γίγαντας με τα μεγάλα αυτιά, τη μακριά προβοσκίδα και τα μικρά δακρυσμένα του μάτια.

Ναι, δε θα αλλάξει τίποτε για μας. Και δε θ' αλλάξει πρώτα πρώτα, γιατί ούτε ο αρχηγός των πρώτων, των «γαϊδάρων» δηλαδή, ούτε και ο αρχηγός των ελεφάντων γνωρίζουν καλά καλά, πριν αρχίσουν τα προεδρικά τους ταξίδια, κατά πού της Γης βρισκόμαστε εμείς. Γνωρίζουν, βέβαια, πολύ καλά και οι δύο τους, γιατί τους έβαλαν να το αποστηθίσουν, έτσι κι αλλιώς, οι παραστεκάμενοί τους πως όπου και να βρισκόμαστε οι καημένοι είναι σαν να βρισκόμαστε μέσα στη σιδερένια τους χούφτα. Γνωρίζουν πολύ καλά πως για να ζήσει η χώρα τους πρέπει να στερηθούμε εμείς αυτά που τρέφουν και τη δική μας ζωή. Και πάνω απ' όλα γνωρίζουν πως όλα όσα προσπάθησαν οι δημοκρατικοί τους πρόγονοι να τους διδάξουν μέσα από διακηρύξεις και συγκινητικά κείμενα έχουν για τα καλά ξεφτίσει. Το μόνο που τρέφει το «αμερικάνικο όνειρό τους» είναι η πράσινη γοητεία του εθνικού τους νομίσματος, η απάνθρωπη δύναμη των όπλων τους και η υποδούλωση της ανθρωπότητας στη δικτατορία της «νέας τάξης πραγμάτων». Κι όλ' αυτά δεν είναι μια δική μας πρόχειρη πολιτική ανάλυση. Ακόμα και οι ίδιοι οι πολίτες αυτής της επικίνδυνης χώρας γνωρίζουν καλά πως δεν υπάρχει διαφορά.

Με όλα αυτά τα δεδομένα μιας θλιβερής πολιτικής πραγματικότητας, θα ήταν μεγάλο πολιτικό σφάλμα να πιστεύει κανείς πως τα «πράγματα» στον κόσμο αυτό θα πάρουν άλλες στροφές. Θα πάρουν τα «ανθρώπινα δικαιώματα» το πραγματικό τους περιεχόμενο. Τα όπλα δε θα συμβολίζουν την ειρήνη, αλλά τον πόλεμο. Οι λαοί θα έχουν το δικαίωμα να σχεδιάζουν αυτοί και μόνοι τη δική τους ελευθερία. Η μόνη ελπίδα που μένει ως τελευταία είναι πως δε θα βλέπουμε τις μεγάλες καρφίτσες της κ.Ολμπράιτ, και τα φασιστικά της μεγάλα καπέλα. Ούτε θ' ακούμε την αντιπαθητική της φωνή και ούτε θα βλέπουμε στην τηλεόραση τον δικό μας υπουργό των εξωτερικών να της σφίγγει το ματωμένο της χέρι και πότε πότε (μπράβο στο κουράγιο του) να ανταλλάσσει μαζί της τρυφερούς ασπασμούς. Ναι, αυτή είναι η μόνη μας ελπίδα που θα πεθάνει τελευταία. Να σταματήσουν οι χειραψίες και οι ασπασμοί με τους ανθρώπους που καταφέρνουν να μας περιφέρουν εδώ και κει με το κιμονό του παράγοντα σταθερότητας και τη γελοία μάσκα του Βαλκάνιου ρυθμιστή.