«Ο ΣΕΒ ούτε ζήτησε ούτε αποφάσισε τα μέτρα του Μνημονίου που αφορούν στην αγορά εργασίας» αλλά, «αποτελούν ήδη νόμο του Κράτους και είμαστε υποχρεωμένοι να τα εφαρμόσουμε προκειμένου να εισπράξουμε από τους δανειστές μας τα χρήματα που είναι απαραίτητα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις». Τα παραπάνω επαναλαμβάνει τον τελευταίο καιρό, όπου σταθεί και όπου βρεθεί, ο Δ. Δασκαλόπουλος, πρόεδρος του Συνδέσμου Ελλήνων Βιομηχάνων (ΣΕΒ). Τα λόγια του αποτελούν τεράστια πρόκληση και εμπαιγμό σε βάρος των εργαζομένων.

Το μεγάλο κεφάλαιο όχι μόνο ζήτησε αλλά απαίτησε και μεθόδευσε τη λήψη αυτών των μέτρων. Η επόμενη δόση και όλες οι δόσεις του δανείου δεν είναι για να πληρωθούν οι μισθοί και οι συντάξεις. Αντιθέτως είναι λεφτά που προέρχονται από την αφαίμαξη των εργατικών και λαϊκών εισοδημάτων και θα πάνε στις τσέπες του μεγάλου κεφαλαίου. Οπως στις τσέπες του θα πάνε και τα δυσθεώρητα κέρδη που θα παράξει το ξερίζωμα κάθε εργατικού δικαιώματος, σύμφωνα με τα όσα προβλέπει το μνημόνιο.

Η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ και όλοι οι φορείς στήριξης του καπιταλιστικού συστήματος για να δικαιολογήσουν αυτή την άνευ προηγουμένου αντεργατική επίθεση ισχυρίζονται ότι τα μέτρα λαμβάνονται για την αντιμετώπιση των δημοσιονομικών ελλειμμάτων. Ο ισχυρισμός αυτός είναι πέρα για πέρα ψέμα. Τα ελλείμματα δεν τα δημιούργησαν οι εργαζόμενοι. Τα ελλείμματα δεν είναι τίποτα άλλο παρά η αδηφάγα ανάγκη του μεγάλου κεφαλαίου για περισσότερα κέρδη προκειμένου να αντεπεξέλθει στον αδυσώπητο ανταγωνισμό που διεξάγεται στους κόλπους του. Και βέβαια τα μέτρα έχουν μόνιμο και όχι προσωρινό χαρακτήρα, όπως αφήνουν να εννοηθεί.

Αλλωστε τα μέτρα για τις εργασιακές σχέσεις όπως και το σύνολο των μέτρων δεν έρχονται να αντιμετωπίσουν μια έκτακτη κατάσταση. Αντιθέτως το κεφάλαιο χρησιμοποιεί την κρίση προκειμένου να περάσει τα μέτρα που είχε αποφασίσει χρόνια πριν. Είναι μέτρα που κινούνται στους άξονες της Συνθήκης του Μάαστριχτ, αποτελούν βασικές κατευθύνσεις της Στρατηγικής της Λισαβόνας, της οποίας εμβάθυνση αποτελεί η «Ευρώπη 2020».

Με τα μέτρα για την αγορά εργασίας η κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ, το μεγάλο κεφάλαιο, οι ντόπιοι και διεθνείς οργανισμοί νομιμοποιούν την εργασιακή ζούγκλα. Χτυπούν τα πιο στοιχειώδη δικαιώματα που δημιουργούσαν ένα προστατευτικό πλαίσιο, ελάχιστο έστω, απέναντι στην εργοδοτική ασυδοσία. Με τα μέτρα αυτά η αστική τάξη εγκαθιδρύει την απόλυτη κυριαρχία της στους χώρους δουλειάς.

Οπως προβλέπεται στο μνημόνιο ξεχαρβαλώνονται σταδιακά οι Συλλογικές Συμβάσεις Εργασίας (ΣΣΕ) σε όλα τα επίπεδα και επιπλέον το κεφάλαιο αποκτά τη δυνατότητα να απολύει ακόμα πιο εύκολα. Αυτό εκφράζεται, περιληπτικά, μέσα από:

• Την υπονόμευση των κλαδικών και επιχειρησιακών συμβάσεων έναντι της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας (ΕΓΣΣΕ).
• Το χτύπημα της ίδιας της ΕΓΣΣΕ με όχημα την αμοιβή των εργαζομένων κάτω των 25 χρόνων, στο 80% του κατώτερου μισθού.
• Το τριετές πάγωμα των μισθών.
• Την κατάργηση της δυνατότητας προσφυγής των συνδικάτων στον ΟΜΕΔ και επομένως η εργοδοτική πλευρά μπορεί ανά πάσα στιγμή να μπλοκάρει τη διαδικασία σύναψης ΣΣΕ.
• Μείωση και των υπερωριακών αμοιβών.
• Αύξηση του ορίου απολύσεων. Για τις επιχειρήσεις άνω των 200 εργαζομένων, το όριο θα ανέβει από 2% στο 4%.
• Μείωση των αποζημιώσεων των απολυμένων.

Ετσι, προσφέρονται στο μεγάλο κεφάλαιο οι δυνατότητες για νέα δυσθεώρητα κέρδη μέσω της παραπέρα μείωσης της τιμής της εργατικής δύναμης. Η φθηνή εργατική δύναμη γίνεται ακόμα πιο φθηνή. Συμπιέζεται το λεγόμενο εργατικό κόστος για να αυξηθούν τα περιθώρια κέρδους του μεγάλου κεφαλαίου. Ταυτόχρονα, το χτύπημα των ΣΣΕ οδηγεί στις ατομικές συμβάσεις και υπονομεύει τη συλλογική διεκδίκηση. Το καθεστώς αυτό μετατρέπει πλήρως τον εργαζόμενο σε έρμαιο της εργοδοσίας...

Απέναντι σε αυτή την ζούγκλα ο εργαζόμενος πρέπει να έχει καθαρό ότι δεν οφείλει ούτε ένα λεπτό του ευρώ στην εργοδοσία και στις κυβερνήσεις τους. Οι εργαζόμενοι είναι οι μοναδικοί παραγωγοί του πλούτου σε αντίθεση με την παρασιτική λειτουργία των κεφαλαιοκρατών και των πολιτικών τους εκπροσώπων. Η συνειδητοποίηση αυτού του γεγονότος οδηγεί και στη συνείδηση της τεράστιας δύναμης της εργατικής τάξης ως τάξης. Οπως λέει και το σύνθημα «Χωρίς εσένα γρανάζι δε γυρνά, εργάτη μπορείς χωρίς αφεντικά». Και αυτή την απάντηση πρέπει και μπορεί να δώσει η εργατική τάξη ανατρέποντας τον καπιταλισμό.