«Η βαθιά καπιταλιστική κρίση, οι ανταγωνισμοί που οξύνονται ακόμα και στο εσωτερικό της αστικής τάξης, οι κλιμακούμενες λαϊκές αντιδράσεις στην κυρίαρχη πολιτική, η σταδιακή απαξίωση στις λαϊκές συνειδήσεις θεσμών του αστικού συστήματος, μεγαλώνουν τις δυσκολίες των αστικών κομμάτων να διαχειριστούν την κρίση προς όφελος του κεφαλαίου, με δεδομένο ότι η όποια ανάκαμψη θα είναι αναιμική και δεν μπορεί να μετριάσει τις αντιλαϊκές συνέπειες της κρίσης. Μέσα σε τέτοιες συνθήκες, που αντικειμενικά δημιουργούν προϋποθέσεις να οξυνθεί η ταξική πάλη, αυτό που οι αστοί βάζουν ως πρωταρχικό ζήτημα είναι η διασφάλιση των γενικών συμφερόντων τους ως τάξη, χωρίς αυτό να εξαλείφει τους επιμέρους ανταγωνισμούς και τις αντιθέσεις μεταξύ τους, που ίσως τις παραμερίζουν προσωρινά μπροστά στον κίνδυνο αδυναμίας του αστικού πολιτικού συστήματος να λειτουργεί αποτελεσματικά.

Γι' αυτό θέλουν κυβερνήσεις συνεργασίας. Πασχίζουν να επιβάλουν τη συναίνεση του λαού στην πολιτική πραγματοποίησης των συμφερόντων τους σε συνθήκες βαθιάς κρίσης. Θέλουν συμπαγές μέτωπο απέναντι στο λαό επειδή φοβούνται τη δύναμή του. Στην Ελλάδα, η ανησυχία τους είναι μεγαλύτερη, επειδή υπάρχει το ΚΚΕ και το ταξικό εργατικό κίνημα, που πρωτοστατεί στο δυνάμωμα και τη ριζοσπαστικοποίηση της εργατικής - λαϊκής πάλης. Με τη στρατηγική του συμβάλλει καθοριστικά στο να μπαίνουν εμπόδια στο πέρασμα των αντιλαϊκών μέτρων και, ταυτόχρονα, συσπειρώνει πλατιές λαϊκές μάζες για την ανατροπή της κυρίαρχης εξουσίας και πολιτικής.

Οι εργαζόμενοι και τα άλλα λαϊκά στρώματα δεν πρέπει να αφήσουν ούτε ώρα να πάει χαμένη. Οι δικοί τους αγώνες είναι που ζορίζουν το σύστημα και μεγαλώνουν τα αδιέξοδά του. Συμφέρον του λαού είναι να διευρύνει τα ρήγματα που το κεφάλαιο και τα κόμματά του προσπαθούν να κλείσουν με κυβερνήσεις συνεργασίας, τρομοκρατία και καταστολή. Τίποτα καλό δεν έχουν να περιμένουν οι εργαζόμενοι από μια κυβέρνηση που έχει διακηρυγμένο στόχο να περάσει νέα σαρωτικά μέτρα για να σωθεί η πλουτοκρατία με χρεοκοπημένο το λαό. Καμιά ανοχή και στα αναχώματα, που προσπαθούν να αποπροσανατολίσουν το λαό και να μπάσουν την αστική διαχείριση από την πίσω πόρτα, με "προοδευτική" δήθεν διακυβέρνηση. Να βρει το διάολό της και αυτή η κυβέρνηση από το λαό. Να μην μπορέσει να πάρει ούτε ένα μέτρο, να μη σταθεί. Οργάνωση παντού, στους τόπους δουλειάς, στις εργατογειτονιές, στα χωριά, λαϊκή συμμαχία, συμπόρευση με το ΚΚΕ για να δείξει ο λαός τη δύναμή του, για την ανατροπή της εξουσίας των μονοπωλίων» (από το κύριο άρθρο στον ΡΙΖΟΣΠΑΣΤΗ).