«

Πόλεμο θέλω τώρα τον θέλω...», λέει σε όλους τους τόνους η αμερικάνικη διοίκηση, αφού εκεί οδηγείται, έτσι και αλλιώς, από το τυφλό ιμπεριαλιστικό «ένστικτο». Τα άλλα όλα, που συνοδεύουν αυτήν την κατεύθυνση, είτε με λόγια, είτε με πράξη, είναι: `Η προπαγανδιστικές φανφάρες πέρα από κάθε λογική, που, όμως, χρησιμεύουν στη διαμόρφωση κλίματος, ή αποενοχοποίησης σε τμήματα της κοινωνικής συνείδησης, ή πραγματικοί ελιγμοί για να αντιμετωπιστούν οι εσωτερικές αντιθέσεις, αλλά ακόμα και οι πρακτικές δυσκολίες στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο.

Ετσι, για παράδειγμα, στις φανφάρες χωρίς λογική περιλαμβάνεται η χτεσινή μεγαλοστομία (ήταν τέτοια;) του Προέδρου Τζ. Μπους ότι «δε θα επιτρέψει στους τρομοκράτες και στους τυράννους να απειλήσουν τον πολιτισμό...»! Ποιος είναι αυτός, που δε θα επιτρέψει; Ποιος τον διόρισε «δικαστή του κόσμου» να αποφασίζει ποιος είναι τρομοκράτης, ποιος τύραννος και να αναλαμβάνει και το «ξεκαθάρισμα»; Για λογαριασμό ποιου πολιτισμού μιλάει; Εκείνου που δολοφονεί τους λαούς για να υπάρχει, ή το δικό του εσωτερικό τρόπο ζωής με το μεγαλύτερο δείκτη εγκληματικότητας στον κόσμο; Η φράση, όμως, δεν ήταν τυχαία. Μίλησε σαν να έχει πραγματικά αυτό το δικαίωμα των επεμβάσεων ακριβώς για να το κατοχυρώσει τουλάχιστον σε τμήματα της κοινωνικής συνείδησης.

Στους ελιγμούς για να ξεπεραστούν οι εσωτερικές ιμπεριαλιστικές αντιθέσεις, περιλαμβάνεται όλη αυτή η «φασαρία» για να εξασφαλίσουν απόφαση του ΟΗΕ. Αλλοι, στο ιμπεριαλιστικό σύστημα, μπορεί να το χρησιμοποιούν σαν πραγματικό εμπόδιο, αν έχουν αντίθετα συμφέροντα (π.χ., η Γερμανία). Αλλοι, απλά, να το χρησιμοποιούν σαν άλλοθι ακριβώς για να νομιμοποιήσουν την επέμβαση, αλλά να έχουν και «τοίχο» να κρυφτούν από πίσω μπροστά στους λαούς τους ή στους συμμάχους (π.χ., όλες οι πρόσφατες τοποθετήσεις μελών της ελληνικής κυβέρνησης).

Υπάρχουν, όμως, και οι πρακτικές δυσκολίες στο ιμπεριαλιστικό στρατόπεδο, που περιλαμβάνουν από τα εσωτερικά της Τουρκίας ή τα προβλήματα με τη Σαουδική Αραβία έως και τον καταμερισμό των καθηκόντων, ώστε να έχουν τα καλύτερα δυνατά ιμπεριαλιστικά αποτελέσματα. Σ' αυτόν τον καταμερισμό των καθηκόντων σαν αναπόσπαστο τμήμα του εκμεταλλευτικού συστήματος, η ελληνική κυβέρνηση σπεύδει να «τακτοποιήσει κάποιες τρύπες», προσπαθώντας και να εκτεθεί το λιγότερο δυνατό στο λαό της, αλλά και να κάνει όλα τα χατίρια στο μεγάλο σύμμαχο. Ετσι, όλη η κινητικότητα, αλλά και η φοβερή ευλυγισία και «ευθύνη», που υπέδειξε τελευταία η ελληνική κυβέρνηση, ώστε να διευκολυνθεί η στρατιωτικοποίηση της Ευρωπαϊκής Ενωσης και να μπορούν να αντικαταστήσουν τις αμερικάνικες ΝΑΤΟικές δυνάμεις στα Βαλκάνια, δεν είναι εκτός των ιμπεριαλιστικών στρατηγικών σχεδιασμών.

Γι' αυτό και έδωσε έτσι γρήγορα «τόπο στην οργή» στα ζητήματα του Ευρωστρατού. Ουσιαστικά, για άλλη μια φορά, είναι σαν να λέει στον αμερικάνικο ιμπεριαλισμό: «Ξεκινήστε τη δολοφονική δουλιά σας και εγώ, όπως πάντα, θα κρατάω τσίλιες...». Οι λαοί δεν έχουν ποτέ τίποτα να κερδίσουν ούτε από το ρόλο του «μεγάλου» ιμπεριαλιστή, ούτε από το ρόλο του τσιλιαδόρου του. Αγωνίζονται μαζικά και οργανωμένα για την οριστική ανατροπή του δολοφονικού συστήματος.