Οσο οι εργατοϋπάλληλοι και τα λαϊκά στρώματα βιώνουν όλο και πιο έντονα τις συνέπειες της σκληρής αντιλαϊκής πολιτικής, τόσο θα προβάλλονται απόψεις - αναχώματα δήθεν φιλολαϊκής διεξόδου από την κρίση, προκειμένου να στραφεί η λαϊκή αγανάκτηση σε ανέξοδα κανάλια εντός των σχεδιασμών της πλουτοκρατίας. Τέτοιες απόψεις είναι, μεταξύ άλλων, και θέσεις οι οποίες εκπορεύονται από δυνάμεις του ευρύτερου οπορτουνιστικού φάσματος που καλούν την κυβέρνηση να προχωρήσει σε αναδιαπραγμάτευση του χρέους σε συνδυασμό με την παύση πληρωμών, με στόχο τη μείωσή του, την έξοδο από το ευρώ. Θα υπάρξει υποτίμηση νομίσματος, αλλά η ζημιά για την οικονομία θα είναι μικρότερη αφού δε θα πληρωθεί το χρέος. Αυτές και άλλες απόψεις πλασάρονται με το μανδύα ενός ψευτοπροοδευτισμού, επικίνδυνου για τα πραγματικά λαϊκά συμφέροντα. Και συνοδεύονται από προτάσεις στήριξης από την κυβέρνηση της παραγωγής, δηλαδή των βιομηχάνων, μεγαλεμπόρων κλπ.

Οι απόψεις αυτές απομονώνουν το ζήτημα της διόγκωσης του δημόσιου χρέους από τον ταξικό χαρακτήρα της ανάπτυξης, τις καπιταλιστικές σχέσεις παραγωγής, την αιτία εκδήλωσης της κρίσης, τους παράγοντες που διαμορφώνουν την ανισόμετρη θέση μιας καπιταλιστικής οικονομίας μέσα στο διεθνές ιμπεριαλιστικό σύστημα. Σε τελική ανάλυση, αποσιωπούν ότι η διόγκωση του δημόσιου χρέους και των ελλειμμάτων είναι συνέπεια της καπιταλιστικής ανάπτυξης, αποτέλεσμα της πολιτικής φοροαπαλλαγών και ενισχύσεων του κεφαλαίου που ακολουθήθηκε όλα τα προηγούμενα χρόνια. Ετσι, συσκοτίζουν την αιτία κλιμάκωσης της αντιλαϊκής επίθεσης και προώθησης των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, που αποτελεί στρατηγική επιλογή της πλουτοκρατίας για συμπίεση της τιμής της εργατικής δύναμης προς όφελος της ανταγωνιστικότητας του κεφαλαίου.

Είναι φανερό ότι αυτές οι απόψεις περί παύσης πληρωμών και αναδιαπραγμάτευσης του χρέους, παραπλανούν το λαϊκό κίνημα και προσπαθούν να το εγκλωβίσουν στη διεκδίκησης μιας εναλλακτικής μορφής διαχείρισης του καπιταλιστικού συστήματος, μιας δήθεν φιλολαϊκής διακυβέρνησης στο πλαίσιο του καπιταλισμού. Με αυτόν τον τρόπο εγκλωβίζεται το λαϊκό κίνημα σε «διεκδικήσεις», με βάση το όφελος της μιας ή της άλλης μερίδας της πλουτοκρατίας, του ενός ή του άλλου ιμπεριαλιστικού κέντρου. Αξίζει, παράλληλα, να σημειωθεί, ότι τέτοιες απόψεις διατυπώνονται και από οικονομολόγους, επενδυτές και επιχειρηματικούς ομίλους ΜΜΕ αγγλοσαξονικής προέλευσης, χωρίς κανένα φερετζέ προοδευτικότητας, αλλά ξεκάθαρα ενταγμένες στον ανταγωνισμό ανάμεσα στο ευρώ και στο δολάριο.

Στον αντίποδα των διαφόρων θεωριών εναλλακτικής διαχείρισης της καπιταλιστικής κρίσης, πάντα στο πλαίσιο της κυριαρχίας των μονοπωλίων και προς δικό τους όφελος, το ΚΚΕ από την πρώτη στιγμή προβάλλει την πραγματική αιτία για την κρίση και τη διόγκωση του δημόσιου χρέους και ξεκαθαρίζει: Οι εργαζόμενοι δεν ευθύνονται για την κρίση, δεν πρέπει να πληρώσουν αυτοί για την κρίση, το λαϊκό κίνημα να αντεπιτεθεί με ριζοσπαστικό πλαίσιο πάλης, ώστε να πληρώσουν τα μονοπώλια. Η ουσιώδης όμως διαφορά της πρότασης του ΚΚΕ από τις διάφορες διαχειριστικές προτάσεις είναι ότι το ΚΚΕ, με προμετωπίδα το σύνθημα «να αρνηθεί ο λαός να πληρώσει», υπογραμμίζει ότι αυτό το αίτημα συμβάλλει στη ριζοσπαστικοποίηση και πολιτικοποίηση της πάλης στο βαθμό που εντάσσεται στην πάλη που αναπτύσσεται σε γραμμή ρήξης και ανατροπής με τα μονοπώλια και τον ιμπεριαλισμό, σε πάλη για την ανατροπή σε επίπεδο εξουσίας. Δηλαδή, στη γραμμή πάλης που προτείνει το ΚΚΕ, για την ανατροπή της εξουσίας της πλουτοκρατίας, για τη λαϊκή εξουσία και οικονομία, για το σοσιαλισμό.