Εφιαλτικά γνώριμες είναι οι σκηνές που διαδραματίζονται, τις τελευταίες μέρες, στη λιβανική πρωτεύουσα. Είναι σκηνές που θυμίζουν έντονα τον αιματηρό 15χρονο εμφύλιο, που έληξε το 1990. Εναν εμφύλιο που, ακόμη και τώρα που τα όπλα κυριαρχούν στη Βηρυτό, όλες οι αντιμαχόμενες πλευρές διατείνονται ότι θέλουν ν' αποφύγουν.

Αφορμή για τη σοβαρότατη κλιμάκωση αποτέλεσε η κυβερνητική απόφαση να ζητήσει τερματισμό της λειτουργίας του δικτύου τηλεπικοινωνιών ασφαλείας της «Χεζμπολάχ» και ν' απομακρύνει τον διευθυντή ασφαλείας του διεθνούς αεροδρομίου της Βηρυτού ως «συμπαθούντα» της οργάνωσης που δεν «παρενέβη» για την απομάκρυνση κάμερας που η «Χεζμπολάχ» φέρεται να τοποθέτησε για να παρακολουθεί τον αεροδιάδρομο. Γεγονός, πάντως, είναι ότι η ένταση μεταξύ της φιλοαμερικανικής κυβέρνησης Σινιόρα (όπου συμμετέχουν το κύριο σουνιτικό κόμμα «Κίνημα για το Μέλλον» του Σάαντ Χαρίρι, το κόμμα του Τζουμπλάντ, οι Χριστιανοί Φαλαγγίτες του Αμίν Τζεμαγιέλ αλλά και του Σαμίρ Ζάζα)και της αντιπολίτευσης(όπου ηγείται η σιιτική «Χεζμπολάχ» και συνεργάζονται η επίσης σιιτική «Αμάλ» του προέδρου του κοινοβουλίου Ναμπίχ Μπέρι, το φιλοσυριακό Εθνικιστικό Σοσιαλιστικό Κόμμα και ο μαρωνίτης χριστιανός στρατηγός Αούν)σοβεί εδώ και μήνες. Αποτυπώθηκε, άλλωστε, ανάγλυφα στις 18 άκαρπες απόπειρες εκλογής νέου Προέδρου.

Η «Χεζμπολάχ» και οι σύμμαχοί της παραιτήθηκαν από την κυβέρνηση «ενότητας» ζητώντας μεγαλύτερη εκπροσώπηση στη λήψη αποφάσεων. Το αίτημα αφορά, κυρίως, τους σιίτες, την πολυπληθέστερη, πλέον, κοινότητα. Εντούτοις, ο λιβανικός εκλογικός νόμος, που δομείται αποκλειστικά στις θρησκευτικές σέκτες, βασίζεται σε πληθυσμιακά δεδομένα του 1960, αφήνοντας με μειωμένες εξουσίες τη σιιτική κοινότητα, που τότε δεν ήταν η πλειοψηφία.

Η «Χεζμπολάχ», ενισχυμένη στα μάτια της λιβανικής κοινής γνώμης συνολικά από την αιματηρή σύγκρουση με τον εισβολέα ισραηλινό στρατό το καλοκαίρι του 2006, έχει με διάφορους τρόπους (απεργίες, διαδηλώσεις, κλπ.) πιέσει για την ανάληψη περισσότερων εξουσιών και τη διενέργεια εκλογών στη βάση ενός νέου εκλογικού νόμου, με γνώμονα πάντα τις θρησκευτικές σέκτες. Σήμερα, έχοντας πραγματοποιήσει μια εντυπωσιακή επίδειξη δύναμης καταλαμβάνοντας όλες τις σουνιτικές συνοικίες της Βηρυτού και παραδίδοντάς τες ήρεμα στον (προς το παρόν ενωμένο και ουδέτερο) λιβανικό στρατό, θέτει ως όρο για την απόσυρση των μαχητών της από τους δρόμους την ανάκληση των μέτρων σε βάρος της και την ικανοποίηση των αιτημάτων της στο πλαίσιο ενός «εθνικού διαλόγου».

Από την άλλη, η κυβέρνηση Σινιόρα, αν και τυπικά δεν κατέχει τη δικαιοδοσία, μετά την απόσυρση της αντιπολίτευσης, να λάβει σημαίνουσες αποφάσεις, απορρίπτει τα αιτήματα της «Χεζμπολάχ» και των συμμάχων της κατηγορώντας τους για «έλλειψη νομιμότητας» και «πραξικόπημα», τις τελευταίες μέρες, που εξυπηρετεί τα συμφέροντα «τρίτων», κατονομάζοντας το Ιράν και τη Συρία. Την πυγμή να παραμένει αδιάλλακτη την εξασφαλίζει η αμέριστη και απροκάλυπτη υποστήριξη των ΗΠΑ και άλλων ιμπεριαλιστικών δυνάμεων, που βλέπουν σε αυτήν το «δούρειο ίππο» για να προωθήσουν τα συμφέροντά τους, διά της «ευρείας Μέσης Ανατολής».

Αν κάτι είναι ξεκάθαρο είναι ότι οι μάχες στους δρόμους της Βηρυτού επηρεάζουν τις εξελίξεις σε μια περιοχή πολύ ευρύτερη των λιβανικών συνόρων. Επηρεάζουν ολόκληρη την περιοχή της Μέσης Ανατολής, τους λαούς της και τις σχέσεις μεταξύ των θρησκευτικών δογμάτων τους, μετατρέποντας, για άλλη μια φορά, το Λίβανο σε «πεδίο βολής ξένων φαντάρων». Οπως εγκαίρως έχει επισημάνει το Λιβανικό ΚΚ, η τραγωδία του εμφυλίου, που αιματοκύλησε με 150.000 ψυχές το λιβανικό λαό και ερήμωσε τη χώρα στο βωμό των ιμπεριαλιστικών συμφερόντων, θα πάψει να αποτελεί «απειλητικό ενδεχόμενο» μόνο όταν «κλείσουν ερμητικά οι θύρες» που επιτρέπουν ξένες παρεμβάσεις στα εσωτερικά της χώρας.

Και ένα πρώτο, θεμελιώδες βήμα, είναι η ριζική αλλαγή του εκλογικού νόμου, έτσι ώστε να εγκαταλειφθεί ο αποπροσανατολιστικός διαχωρισμός των σεκτών, έτσι ώστε ο λιβανικός λαός ενωμένος ν' αντιμετωπίσει τα πραγματικά του προβλήματα. Στην παρούσα φάση, πάντως, το ενδεχόμενο αυτό μοιάζει εξαιρετικά απόμακρο και η δαμόκλειος σπάθη ενός ακόμη αιματοκυλίσματος «κρέμεται» απειλητικά πάνω από το κεφάλι των Λιβανέζων.