-- Ξεκινώντας την κουβέντα ρωτήσαμε τον K. Βίμερ, ποιες είναι οι πιέσεις που δέχεται η χώρα του σήμερα;

-- Από το 1998 υπάρχει μια εντεινόμενη επιθετικότητα από την πλευρά των ΗΠΑ ενάντια στη Βενεζουέλα και το σχέδιο του προέδρου Τσάβες, η οποία επεκτείνεται κάθε μέρα όσο προχωράει και η επαναστατική Μπολιβαριανή διαδικασία.

Τον τελευταίο καιρό αυτή αποκτά μια ιδιαίτερη μορφή. Πρώτο, με την απόλυτη αποτυχία της πολιτικής των ΗΠΑ στη Σύνοδο Κορυφής της Αμερικής, στην πόλη Μαρ ντε Πλάτα της Αργεντινής - όπου ο ίδιος ο πρόεδρος Μπους ήθελε να καταληχτεί η διαδικασία της ALCA (Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου της Αμερικής) - φάνηκε για δεύτερη φορά η αποτυχία αυτής της πολιτικής και επιπλέον στην τελική διακήρυξη γίνεται αναφορά και στην ALBA (Μπολιβαριανή Εναλλακτική Λύση για την Αμερική).

Και φυσικά αυτή η αποτυχία του Μπους, που συνάντησε έντονη κριτική και στην ίδια του τη χώρα, οδηγεί από την πλευρά της διοίκησής του σε μεγαλύτερη πίεση. Δεύτερος λόγος, για την αύξηση αυτής της πίεσης, είναι και το γεγονός ότι βρισκόμαστε σε προεκλογική περίοδο, για τις βουλευτικές εκλογές στις 4 Δεκέμβρη (σ.σ. σήμερα). Στις εκλογές αυτές αναμένεται μια σημαντική επιτυχία του Μπολιβαριανού Μπλοκ της Αλλαγής και δεν υπάρχει μια δημοκρατική αντιπολίτευση, που να μπορεί να προσφέρει ένα πρόγραμμα το οποίο να έχει απήχηση στο λαό. Και βέβαια αυτό προβληματίζει τις ίδιες τις ΗΠΑ, που βλέπουν ότι με κοινοβουλευτικό τρόπο δεν έχουν καμιά πιθανότητα για την αλλαγή που επιθυμούν. Και φυσικά αυτό κάνει την κατάσταση ακόμα πιο επικίνδυνη.

-- Τελευταία είχαμε και την προφανώς κατευθυνόμενη «διπλωματική κρίση» με το Μεξικό. Πείτε μας γι' αυτό...

-- Πρέπει να πούμε ότι η επιθετική πολιτική των ΗΠΑ κατευθύνεται από εξωτερικές πιέσεις. Μια τέτοια περίπτωση είναι η πρόσφατη (διπλωματική) κρίση με το Μεξικό, που οι ΗΠΑ χρησιμοποιούν. Επίσης χρησιμοποιούν τους συμμάχους στη Λατινική Αμερική και να πιέσουν πολιτικά. Χρησιμοποιούν τον πρόεδρο του Μεξικού, τον πρόεδρο της Δομινικανικής Δημοκρατίας, χρησιμοποιούν την περίπτωση του Νησιού των Πτηνών. Ζητάνε να αποσπάσουν ένα νησί που για περισσότερα από 200 χρόνια ανήκει στη Βενεζουέλα. Επίσης χρησιμοποιούν τον πρόεδρο της Βολιβίας, που κατηγορεί τη Βενεζουέλα ότι χρηματοδοτεί τον υποψήφιο για την προεδρία Εβο Μοράλες, λέγοντας ότι επεμβαίνει στα εσωτερικά αυτής της χώρας.

Φυσικά η Βενεζουέλα απορρίπτει αυτές τις κατηγορίες. Επίσης ο πρόεδρος του Περού και της Κολομβίας ανοιχτά κατηγορούν την κυβέρνηση της Βενεζουέλας ότι συμμετέχει στη διακίνηση ναρκωτικών. Και βέβαια υπάρχει η μόνιμη αντιπαράθεση στα σύνορα με την Κολομβία με βάση το σχέδιο «Κολομβία - Πατριωτικό Σχέδιο» - το οποίο γίνεται «Σχέδιο των Ανδεων». Πρέπει να πούμε ότι η στρατιωτικοποίηση της Λ. Αμερικής από τη μεριά των ΗΠΑ εξελίσσεται και ένα βασικό στοιχείο που το αποδεικνύει είναι η νέα βάση που δημιουργείται στην Παραγουάη, που αποτελεί στρατηγικό σημείο για τον έλεγχο του Νότου, αφού δεν είναι μόνο η Ουρουγουάη, αλλά και οι Βραζιλία, Αργεντινή που δεν ακολουθούν τη γραμμή της υποταγής στα συμφέροντα των ΗΠΑ.

-- Στο εσωτερικό της χώρας πώς διαμορφώνεται η κατάσταση;

-- Στο εσωτερικό η αντιπολίτευση έχει αδυνατίσει σημαντικά. Το δικομματικό σύστημα έχει αποτύχει ολοκληρωτικά από το 1998 και με τη σοσιαλδημοκρατία και τη χριστιανοκοινωνική δημοκρατία. Η εθνική αστική τάξη και το αφεντικό της οι ΗΠΑ, δεν έχουν καταφέρει να ανασυνθέσουν ένα κομματικό σύστημα... δημοκρατικής αντιπολίτευσης. Επιπλέον, η άμεση συμμετοχή στο πραξικόπημα του 2002, στο οικονομικό και πετρελαϊκό σαμποτάζ, οδήγησε σήμερα οι οργανώσεις αυτές να μην έχουν εκτίμηση μέσα στα λαϊκά στρώματα. Και δεν υπάρχει περίπτωση στο άμεσο μέλλον να μπορούν να ανταγωνιστούν δημοκρατικά το Μπολιβαριανό Μπλοκ της Αλλαγής.

Γι' αυτό στις εκλογές αυτές υπάρχει μια μερίδα της αντιπολίτευσης που καλεί σε ανοιχτό μποϊκοτάζ. Σε αυτό καλεί και η ιεραρχία της καθολικής Εκκλησίας, με τον επίσκοπο Καστίγιο Λάρα, ο οποίος λόγω έλλειψης πολιτικών της αντιπολίτευσης, που είχαν τον κύριο λόγο στο πραξικόπημα, έρχεται τώρα αυτός να παίξει πρωταρχικό ρόλο.

Επίσης και κάτω από την πίεση των ΗΠΑ ένα άλλο κομμάτι της αντιπολίτευσης που θα συμμετάσχει στις εκλογές προετοιμάζεται να παρουσιαστεί διαμαρτυρόμενο για την εγκυρότητα των εκλογών, ώστε να δοθεί προς τη διεθνή κοινή γνώμη η εικόνα ότι στη Βενεζουέλα δεν υπάρχει δημοκρατία. Η γνωστή επιχειρηματολογία περί δικτατορικού καθεστώτος...

-- Πείτε μας πώς αναπτύσσει τη δράση του το ΚΚ Βενεζουέλας και επίσης η νεολαία τι συμμετοχή έχει στο κίνημα της Αλλαγής;

-- Η Βενεζουέλα είναι μια χώρα νέων ανθρώπων και αυτή η επαναστατική διάθεση και ενθουσιασμός στηρίζεται και προχωράει χάριν της νεολαίας, πράγμα που πραγματικά μας δίνει μακροπρόθεσμα καλή προοπτική. Γιατί μέσα σ' αυτή την επαναστατική διαδικασία διαμορφώνονται νέα στελέχη που αργότερα θα πάρουν και πιο σημαντικές ευθύνες.

Το ΚΚ Βενεζουέλας εξελίσσεται και αναπτύσσεται με τα νέα του στελέχη. Η Κομμουνιστική Νεολαία της χώρας είχε πρόσφατα μια μεγάλη ευκαιρία, να οργανώσει την προετοιμασία του Παγκόσμιου Φεστιβάλ Νεολαίας και Φοιτητών. Αυτό ήταν μια καταπληκτική εμπειρία, που συνέβαλε και στην ωρίμανσή της και γενικά με τη συμβολή της νεολαίας, το ΚΚ παίζει καθημερινά έναν όλο και πιο σημαντικό ρόλο στα πράγματα της χώρας. Στην κοινοβουλευτική του δράση το Κόμμα στις εκλογές του Οκτώβρη του 2004 για τους δήμους και τον Απρίλη του 2005 κατάφερε να κατακτήσει τη δεύτερη θέση στην πρωτεύουσα Καράκας και να εκλέξει κάποιους δημάρχους και αρκετούς συμβούλους. Επίσης το ΚΚ δυναμώνει τη δουλιά του στο μαζικό κίνημα. Αυτή η δουλιά (στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις μαζικές λαϊκές οργανώσεις) είναι για μας η πιο σημαντική, με στρατηγική σημασία.

Και βλέπουμε τα πρώτα αποτελέσματα όπου στις (σημερινές) εκλογές οι «Μπολιβαριανοί Κύκλοι» θα ψηφίσουν τους κομμουνιστές υποψηφίους. Αυτός ο τύπος οργάνωσης δημιουργήθηκε από τον πρόεδρο Τσάβες και με την εξέλιξη της πάλης πολλοί εργαζόμενοι βλέπουν ότι απαιτείται επαναστατική πάλη μέχρι τη σοσιαλιστική προοπτική, όπως είναι και ο δικός μας στόχος, ο στόχος των κομμουνιστών στη Βενεζουέλα.

-- Πρέπει να παρατηρήσουμε ότι και ο πρόεδρος Τσάβες, έχει τελευταία πει ότι η μόνη λύση για τους λαούς της Λατινικής Αμερικής είναι ο σοσιαλισμός...

-- Νομίζω ότι και η δική μας δουλιά, του ΚΚ, έχει βοηθήσει στη διαμόρφωση και την εξέλιξη της ιδεολογικής πλατφόρμας του προέδρου Τσάβες. Πριν λίγα χρόνια ήμασταν οι μόνοι που προβάλλαμε τη σοσιαλιστική λύση. Πολλοί μας έλεγαν ότι ζούμε στο παρελθόν. Σήμερα όλο και περισσότερο ερχόμαστε κοντά με τον πρόεδρο Τσάβες και ο ίδιος προσεγγίζει τις θέσεις μας. Γιατί από μια θέση, ας πούμε χριστιανικού ουμανισμού, και χρησιμοποιώντας και τα λόγια του πάπα Ιωάννη Παύλου, και στην αρχή, παλεύοντας για γενική δικαιοσύνη, πέρασε από μια περίοδο κριτικής στον άγριο καπιταλισμό, μετά στον καπιταλισμό ως κοινωνικό σύστημα και πριν δύο χρόνια παίρνει τη θέση του αντιιμπεριαλιστικού αγώνα. Ενώ αυτό το χρόνο προσεγγίζει τη θέση του ΚΚ ότι απορρίπτουμε τον καπιταλισμό και προβάλλουμε μια εναλλακτική λύση, που και ο ίδιος λέει ότι είναι ο σοσιαλισμός.

-- Πόση σημασία έχει η αλληλεγγύη των λαών; Πώς εκτιμάτε τις σχέσεις του ελληνικού λαού με το βενεζουελάνικο;

-- Πρέπει από την αρχή να ευχαριστήσω για την αλληλεγγύη του ελληνικού λαού και ειδικά του ΚΚΕ και της ΚΝΕ. Νομίζουμε ότι η διεθνής αλληλεγγύη πρέπει να είναι αμοιβαία. Δε θέλουμε να είμαστε προνομιούχοι. Την επαναστατική αλληλεγγύη την καταλαβαίνουμε πρώτα και κύρια ως το καθήκον των κομμουνιστών επαναστατών να παλεύουν με συνέπεια για την κοινή μας υπόθεση στη χώρα τους. Ετσι δημιουργούν περισσότερα μέτωπα για τον εχθρό. Η Βενεζουέλα στις αρχές του 21ου αιώνα, μπορούμε να πούμε ότι κατά κάποιο τρόπο ξεχωρίζει, γιατί είναι η μόνη περίπτωση κυβερνητικού προγράμματος που δημιουργείται μετά την πτώση των σοσιαλιστικών χωρών. Φυσικά υπάρχουν η Κούβα, το Βιετνάμ, η Κίνα, αλλά αυτές υπήρχαν και πριν. Η Βενεζουέλα είναι η περίπτωση που μπαίνει σ' αυτόν τον επαναστατικό μετασχηματισμό όταν γενικά υπήρχε η φιλολογία και το ιδεολόγημα του «τέλους της Ιστορίας», όπου δεν υπήρχε δήθεν άλλη διέξοδος από τον καπιταλισμό.

Αυτό λοιπόν πρέπει να γεμίζει αισιοδοξία όλους τους επαναστάτες στον κόσμο και βέβαια μας επιφορτίζει με μεγαλύτερες ευθύνες, γιατί ξέρουμε πολύ καλά την καταστροφική εξουσία του ιμπεριαλισμού. Ξέρουμε ότι θα είναι σκληρός ο αγώνας, να υπερασπιστούμε αυτή τη διαδικασία που έχουμε ξεκινήσει. Αλλά και μόνο το γεγονός ότι έχουν επιτευχθεί σημαντικά πράγματα, ότι ξέρουμε πως ο ιμπεριαλισμός δεν είναι ανίκητος, αυτό μας χρεώνει με περισσότερες ευθύνες, ώστε να βοηθήσουμε ακόμα πιο πολύ να συνειδητοποιηθεί από τους λαούς ότι έχουν δύναμη να επιβάλουν τα δικαιώματά τους και να κατακτήσουν τη δική τους εξουσία.

Η περίπτωση της Βενεζουέλας δείχνει το δρόμο της μεγαλύτερης συνειδητοποίησης ότι δεν αρκεί η πάλη για να διατηρηθούν κάποιες κατακτήσεις, κάποια «αμυντικά» αιτήματα, όπως έκαναν οι εργαζόμενοι της χώρας μας για πολλά χρόνια, αλλά απαιτείται μια επιθετική πάλη για την κατάκτηση της εξουσίας. Και ο βενεζουελάνικος λαός δε διεκδίκησε μόνο την εξουσία με την εκλογική νίκη του Τσάβες το 1998, αλλά διατήρησε τη συνειδητότητα της απόφασής του, πράγμα που φάνηκε και με το πραξικόπημα του 2002, που για κάποιες ώρες χάθηκε η εξουσία και ο ίδιος ο λαός επέβαλε τη θέλησή του, ξαναπαίρνοντάς την.

Θα λέγαμε μια ιστορική στιγμή, γιατί κανονικά μετά από ένα πραξικόπημα τέτοιας μορφής συνήθως υπάρχει ξάφνιασμα και απογοήτευση και πισωγύρισμα στην πάλη. Αντίθετα, είχαμε μια δεύτερη μεγάλη λαϊκή νίκη. Γι' αυτό και σήμερα δημιουργούνται καλύτερες προϋποθέσεις να συνεχίσουμε τον αγώνα όχι μόνο για την εθνική απελευθέρωση μέσα στο καπιταλιστικό σύστημα, αλλά τώρα υπάρχει συνειδητοποίηση από τους εργαζόμενους ότι πρέπει να ξεπεραστεί αυτό το σύστημα. Οτι πρέπει να φύγουμε από την καπιταλιστική περίοδο. Ετσι ανοίγει ένας χώρος συζητήσεων για το πέρασμα στο σοσιαλισμό.

Φυσικά, αυτά τα βήματα στη συνείδηση δε γίνονται μηχανικά, αλλά η συζήτηση εξελίσσεται μαζί με την καθημερινή πάλη και αυτό δε γίνεται χωρίς θυσίες. Σε αυτά τα τελευταία χρόνια που υπερασπιζόμαστε τα δικαιώματα που δίνει στο λαό το νέο Σύνταγμα (πχ η δίκαιη διανομή της γης, η αγροτική μεταρρύθμιση, η πάλη ενάντια στους μεγαλογαιοκτήμονες) στοίχισε περισσότερους από 150 νεκρούς συντρόφους - στελέχη του αγροτικού κινήματος.

Ετσι δεν μπορεί να βλέπουμε τη δημοκρατική πάλη που διεξάγουμε ως μόνο πάλη στο Κοινοβούλιο. Είναι κυρίως η ταξική πάλη που εξελίσσεται. Και εδώ εμείς απαντάμε και σε κάποιους αριστερούς ιδεολόγους που λένε ότι στη σημερινή εποχή δεν υπάρχει ταξική πάλη. Εμείς τους απαντάμε: Ελάτε στη Βενεζουέλα για να δείτε την καθημερινή αυτή πάλη των τάξεων. Στα πλαίσια αυτής της ταξικής πάλης αντιμετωπίζουμε την εθνική αστική τάξη αλλά και τη διεθνή, που ακόμα έχουν σημαντική δύναμη.