Με τη διαδικασία του κατεπείγοντος θα προσπαθήσει η κυβέρνηση Καραμανλή να περάσει το τερατούργημα για τον αποχαρακτηρισμό των επιχειρήσεων που ακόμα ανήκουν στο Δημόσιο, από επιχειρήσεις του ευρύτερου δημόσιου τομέα. Κρίνουν πως όσο γρηγορότερα σταματήσουν οι συζητήσεις γύρω από τις αντιδραστικές ρυθμίσεις, τόσο πιο σύντομα το πρόβλημα θα περιοριστεί και θα εξειδικευτεί σε επίπεδο... ξεχωριστών επιχειρήσεων κι έτσι θα αποφευχθούν γενικευμένες αντιδράσεις και κινητοποιήσεις από την πλευρά των εργαζομένων.

Ανεξάρτητα από τις μεθοδεύσεις τακτικού χαρακτήρα, το νομοσχέδιο για τις πρώην ΔΕΚΟ και η πλήρης ανατροπή των υφιστάμενων εργασιακών σχέσεων που προβλέπει, θα καταγραφεί σαν μια άκρως αντιλαϊκή επιλογή που στόχο έχει να ολοκληρώσει τις ιδιωτικοποιήσεις και να επιφέρει σημαντικό χτύπημα στη θέση των απασχολούμενων σ' αυτές, αλλά και των εργαζομένων συνολικά.

Το επιχείρημα που και τώρα προβάλλουν ξεδιάντροπα οι κυβερνώντες, για να δικαιολογήσουν την πολιτική του ξεπουλήματος και των ιδιωτικοποιήσεων, είναι τα περιβόητα ελλείμματα, οι δημοσιονομικές δυσκολίες και ότι το κράτος δεν μπορεί να είναι επιχειρηματίας. Πρόκειται για μια φαιά και καθ' όλα αποπροσανατολιστική προπαγάνδα που επί χρόνια - από τα τέλη της δεκαετίας του '80 με πρωταγωνιστή τον ίδιο τον Α. Παπανδρέου - «δουλεύτηκε» με διπλό στόχο. Πρώτον, να μπολιαστεί στη συνείδηση του κόσμου η ιδέα ότι για όλα τα κακά φταίει το Δημόσιο, ο δημόσιος τομέας, οι κρατικές επιχειρήσεις και οι απασχολούμενοι σ' αυτές, κι έτσι να περάσει πιο ανώδυνα η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων. Δεύτερον, για να αποσιωπηθεί ότι ένας από τους κεντρικούς στόχους των καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων είναι ακριβώς αυτή η πολιτική. Οχι η περιστασιακή, μεμονωμένη και ορισμένων διαστάσεων ...«μετοχοποιήσεις» - όπως αμπελοφιλοσοφούσαν τα επιτελεία του ΠΑΣΟΚ και του ΣΥΝ στις αρχές της προηγούμενης δεκαετίας - αλλά το πλήρες ξεπούλημα, η πλήρης μεταβίβαση, η παραχώρηση ΟΛΩΝ των περιουσιακών στοιχείων του Δημοσίου, στο ιδιωτικό κεφάλαιο. Κι αυτό θα γινόταν με τους ρυθμούς που οι συνθήκες της αγοράς και η ίδια η οικονομική ολιγαρχία θα προσδιόριζε.

Οι κομμουνιστές, βεβαίως, θα ήταν οι τελευταίοι που θα έπαιρναν υπό την προστασία τους αυτόν το δημόσιο τομέα. Εναν τομέα που από κοινού δημιούργησαν η ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ, με πρωταρχικό στόχο να ικανοποιήσουν τα συμφέροντα της οικονομικής ολιγαρχίας και των διαφόρων επιχειρηματικών ομάδων, αλλά και για να εξυπηρετήσουν, ο καθένας για λογαριασμό του, το δικό τους μηχανισμό διατήρησής τους στην εξουσία. Ομως από αυτό το σημείο μέχρι τη διατύπωση επιχειρημάτων που ταυτίζουν ό,τι δημόσιο και κρατικό με τον αναχρονισμό και την καθυστέρηση, υπάρχει τεράστιο χάσμα και παρόμοιες προσπάθειες αποβλέπουν κάπου αλλού. Αποβλέπουν, μέσω της πλύσης εγκεφάλου, στη διαμόρφωση συνθηκών που θα διευκολύνουν την ενίσχυση του κεφαλαίου στις σύγχρονες συνθήκες και την υπονόμευση των καταχτήσεων των εργαζομένων. Κι όλα αυτά στα πλαίσια των γενικότερων επιλογών της άρχουσας τάξης σ' ολόκληρη την ΕΕ για την προώθηση των μέτρων απελευθέρωσης των αγορών, που στόχο έχουν τη δημιουργία κι νέων ζωτικών χώρων για την κερδοφόρα δράση του κεφαλαίου. Ολα τα άλλα περί ελλειμμάτων και ζημιογόνων επιχειρήσεων είναι μόνο εκ του πονηρού. Κανείς κεφαλαιοκράτης, κανείς επιχειρηματίας, κανένα κοράκι από αυτά που έχουν βαφτιστεί...«θεσμικοί επενδυτές» δεν επρόκειτο να ενδιαφερθεί να βάλει έστω και ένα ευρώ σε επιχειρήσεις που δεν εγγυώνται την ακόμα πιο μεγάλη κερδοφορία του.

Τα παραδείγματα είναι πολλά: Στις επικοινωνίες, στην ενέργεια, στα πετρέλαια, στις τράπεζες, στις υπηρεσίες οι «επενδυτές» που έχουν αποκτήσει τις μετοχές, που μέχρι πριν λίγα χρόνια αποτελούσαν περιουσία του κράτους που δημιουργήθηκε με χρήματα του ελληνικού λαού, δεν τις πήραν για να κάνουν το χατίρι κάποιου κυβερνητικού φίλου τους. Οι κυβερνώντες μπορεί να είναι - και είναι - φίλοι τους, αλλά τις μετοχές τις έβαλαν στο χέρι, επειδή από αυτές βγαίνει σημαντικό κέρδος. Και από τις υπεραξίες και από τα μερίσματα, που ήδη μετριούνται σε αρκετές δεκάδες δισεκατομμύρια ευρώ. Και ξαφρίζουν τεράστια κέρδη παρά τις συνθήκες συστηματικής υπονόμευσης της λειτουργίας των επιχειρήσεων αυτών, που επί δεκαετίες προσέφεραν υπηρεσίες, τις οποίες ακριβοπλήρωνε ο λαός, προκειμένου να χρηματοδοτηθούν τα φτηνά, τα πάμφθηνα τιμολόγια που ίσχυαν για τους εκπροσώπους του μεγάλου κεφαλαίου. Τα κέρδη μάλιστα των επιχειρήσεων αυτών - ας αναλογιστούμε μόνο τον ΟΤΕ, τη ΔΕΗ, την Εθνική, την Εμπορική, τα ΚΑΕ, τα ΕΛΠΕ, τον ΟΠΑΠ, τον ΦΟΙΝΙΚΑ - είναι τόσα, που θα μπορούσαν κάλλιστα,έστω και σ'αυτό το σύστημα, στο βαθμό που θα αποτελούσαν κέρδη για το Δημόσιο, να χρηματοδοτήσουν άλλες επιχειρήσεις που για συγκεκριμένους λόγους έχουν ελλείμματα και ζημιές τα οποία επίσης φορτώνονται στις πλάτες των εργαζομένων.

Η απελευθέρωση των τηλεπικοινωνιών, δημιούργησε μια νέα ομάδα, μεγάλων και μικρότερων, επιχειρηματικών συμφερόντων με τζίρο δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, η ιδιωτικοποίηση των κρατικών τραπεζών «γέννησε» τον τραπεζικό όμιλο του Λάτση και του Σάλλα, οι ρυθμίσεις στην αγορά πετρελαιοειδών πρόσφερε δώρο τα ΕΛΠΕ στον όμιλο της ΠΕΤΡΟΛΑ, η υπονόμευση της «Ολυμπιακής» ήταν η προϋπόθεση για να ανθήσει η AGEAN κ.ο.κ.

Η πολιτική των ιδιωτικοποιήσεων και της ανατροπής των εργασιακών σχέσεων στις πρώην ΔΕΚΟ εντάσσεται σε ένα καλοσχεδιασμένο πρόγραμμα της άρχουσας τάξης. Προβλέπεται στη στρατηγική της Λισαβόνας. Περιλαμβάνεται στο λεγόμενο «Εθνικό Πρόγραμμα Μεταρρυθμίσεων». Συναντάται στα προεκλογικά προγράμματα και της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Ενσαρκώνεται στους νόμους που ψήφισε το ΠΑΣΟΚ και στα νομοθετήματα της ΝΔ. Στην πραγματικότητα, αποτελούν κεφάλαιο των αναδιαρθρώσεων, μαζί με τη φορολογική πολιτική, το λεγόμενο αναπτυξιακό νόμο, τις ρυθμίσεις για το ωράριο, το νόμο για τις περιβόητες «συμπράξεις» του δημόσιου με τον ιδιωτικό τομέα, την ακόμα μεγαλύτερη εξάπλωση της μερικής απασχόλησης, την κατάργηση του 8ωρου μέσω της διευθέτησης του χρόνου εργασίας κ.ο.κ. Αναδιαρθρώσεις που προς χάριν της εγγυημένης κερδοφορίας του κεφαλαίου, οδηγούν και - αν μείνουν έτσι τα πράγματα και δεν αλλάξουν οι συσχετισμοί δυνάμεων - θα οδηγήσουν σε ακόμα μεγαλύτερη χειροτέρευση της θέσεις των εργαζομένων και των άλλων λαϊκών στρωμάτων. Αλλωστε, ουδείς κρύβει πλέον ότι το επόμενο αντιλαϊκό μέτωπο που οι κεφαλαιοκράτες περιμένουν πώς και πώς να ανοίξει, είναι οι ρυθμίσεις για το Ασφαλιστικό και τις συντάξεις των εργαζομένων. Και όσοι μπορεί να έχουν την παραμικρή ψευδαίσθηση, αξίζει μια ματιά στην Αγγλία του Μπλερ, όπου, τη βδομάδα που μας πέρασε, παρουσιάστηκε το πρόγραμμα επέκτασης του εργάσιμου βίου μέχρι τα 68!!!

Σήμερα πια, που τα δεδομένα είναι τόσο ξεκάθαρα, κανείς δεν μπορεί να αποποιηθεί τις ευθύνες του. Αντίθετα, χρέος όλων μας και του καθενός ξεχωριστά είναι η συνειδητοποίηση ότι για να μπει φραγμός σ' αυτή την πολιτική και τις δυσβάστακτες συνέπειές της υπάρχει ανάγκη λαϊκής συμμαχίας, λαϊκής αντεπίθεσης για την ανατροπή της αντιλαϊκής πολιτικής. Από αυτή την άποψη αποκτά ιδιαίτερη σημασία η πρόταση που διατύπωσε στις αρχές του Οκτώβρη το ΚΚΕ με τη συνέντευξη Τύπου της Αλ. Παπαρήγα για τις εξελίξεις στις ΔΕΚΟ, και το κάλεσμα για συσπείρωση στους παρακάτω γενικούς άξονες:

• ΟΧΙ στο πλαίσιο «απελευθέρωσης» της ΕΕ
• ΟΧΙ στην ιδιωτικοποίηση
• Ενιαίοι αποκλειστικά κρατικοί φορείς σε όλους τους τομείς στρατηγικής σημασίας, π.χ., στην ενέργεια, στις μεταφορές, στη διαχείριση και διανομή του νερού, κλπ., οι οποίοι θα αποτελούν λαϊκή περιουσία, θα υπηρετούν τις λαϊκές ανάγκες.

Κι αυτό σημαίνει:

• Σταθερή, πλήρης απασχόληση
• Ασφάλεια των εργαζομένων
• Προστασία περιβάλλοντος
• Κατοχύρωση της επικοινωνίας, των μεταφορών, της ενέργειας, κλπ., ως κοινωνικών αγαθών και όχι ως εμπορευμάτων
• Φθηνή και γρήγορη πρόσβαση των εργαζομένων στις σχετικές υπηρεσίες.