Πρόθεση της κυβέρνησης είναι να περάσει από τη Βουλή νόμο, σύμφωνα με τον οποίο τα κόμματα δε θα μπορούν να έχουν άλλη πηγή χρηματοδότησης πέρα από τα ποσά που τους δίνει ο κρατικός προϋπολογισμός. Το πρόσχημα είναι τα σκάνδαλα, οι μίζες και τα κρούσματα διαφθοράς, με αφορμή την υπόθεση της «ΖΗΜΕΝΣ». Η συγκεκριμένη ρύθμιση αποτελεί ένα μεγάλο ποιοτικό βήμα στην παραπέρα αντιδραστικοποίηση του πολιτικού συστήματος, με βασική επιδίωξη τη θωράκισή του από τον ταξικό αντίπαλο του κεφαλαίου, την εργατική τάξη και τους συμμάχους της. Στόχος η αποδυνάμωση του ΚΚΕ και της δράσης του, η αποδυνάμωση της αντιιμπεριαλιστικής αντιμονοπωλιακής πάλης για το σοσιαλισμό. Η συγκεκριμένη ρύθμιση, αν νομοθετηθεί, αποτελεί ανοιχτή επέμβαση στον τρόπο λειτουργίας των κομμάτων. Πρώτ' απ' όλα, γιατί απαγορεύει τη σχέση τους με το λαό και μέσω της συμμετοχής του στη λειτουργία και τη δράση τους, αφού οι συνδρομές των μελών και η οικονομική ενίσχυση από τους οπαδούς αποτελούν όχι μόνο οξυγόνο της δημοκρατίας, αλλά και ενεργό συμμετοχή τους στην πολιτική πάλη. Αυτός είναι και ένας από τους βασικούς στόχους, μαζί με τον έλεγχο των οργάνων της αστικής κρατικής μηχανής στη λειτουργία τους. Δεν είναι τυχαίο ότι με την πρόταση της κυβέρνησης συμφώνησε το ΠΑΣΟΚ, λέγοντας ότι η μόνη χρηματοδότηση των κομμάτων πρέπει να είναι «η αποκλειστικά κρατική χρηματοδότηση», αφού έχει αποδειχτεί ότι κάθε άλλη επιλογή αφήνει ανοιχτά «παράθυρα και πόρτες παρεξηγήσεων».

Στην ίδια λογική κινήθηκε και ο ΣΥΡΙΖΑ, ο εκπρόσωπος του οποίου Φ. Κουβέλης, προτείνοντας να υπάρχει μόνο «κρατική χρηματοδότηση» για τα κόμματα, πρόσθεσε ότι μπορεί να υπάρχει και οικονομική ενίσχυση «μόνο από τα μέλη του (κάθε) κόμματος».

Η συγκεκριμένη μεθόδευση, με πρόσχημα τη διαφάνεια, επιδιώκει να κρύψει τη διαφθορά, τη βαθιά διαπλοκή και αλληλεξάρτηση των κομμάτων της διαχείρισης του αστικού πολιτικού συστήματος με τους επιχειρηματικούς ομίλους, και ας παρουσιάζεται υποκριτικά ως το μέσο που θα αποκαθάρει το πολιτικό σύστημα και τα κόμματά του από τη διαφθορά. Η αστική αντίληψη περί διαφθοράς και τα μέτρα αντιμετώπισής της είναι επίσης επικίνδυνα και παραπλανητικά για την εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα. Πατάει σε ένα υπαρκτό πρόβλημα, σύμφυτο του καπιταλισμού, που απορρέει από το γεγονός ότι η κυβερνητική διαχείριση της εξουσίας των μονοπωλίων δεν είναι τίποτε άλλο από την ενίσχυση της πολιτικής για τη συγκέντρωση και συγκεντροποίηση του κεφαλαίου, για τη συσσώρευσή του. Το κράτος εδώ παίζει σημαντικό ρόλο πολύμορφα. Με την ανάθεση έργων, με τις επιδοτήσεις και άλλες ενισχύσεις. Τα μονοπώλια παίρνουν μεγάλες δουλειές από το κράτος. Αλλά, ανταγωνίζονται μεταξύ τους στη μοιρασιά. Και εδώ αρχίζουν τα «λαδώματα». Η «ΖΗΜΕΝΣ», για να παίρνει τις δουλειές από το κράτος, χρηματοδοτούσε ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Η αποκλειστική, ή ακόμα και η κύρια χρηματοδότηση των κομμάτων από το κράτος, δεν οδηγεί σε μεγαλύτερη διαφάνεια, σε σπάσιμο της διαπλοκής των αστικών κομμάτων με το κεφάλαιο. Αντίθετα, ενισχύει τη διαφθορά και την εξάρτηση. Καθιστά τα κόμματα κρατικοδίαιτα. Επιτρέπει κάθε φορά στην κυβερνητική πλειοψηφία να καθορίζει το ύψος της χρηματοδότησης και πώς αυτή θα μοιραστεί στα κόμματα, ενισχύοντας την ανισοτιμία, διαμορφώνοντας μηχανισμούς ελέγχου και καθορισμού του τρόπου με τον οποίο κάθε κόμμα μπορεί να τη διαθέσει. Οπως τόνισε το ΚΚΕ, «η κρατική χρηματοδότηση σε καμιά περίπτωση δε θα σταματήσει τη συνδιαλλαγή των επιχειρηματικών ομίλων με τα αστικά κόμματα και το κράτος. Θα συνεχίζεται κάτω από το τραπέζι και θα δυναμώνει. Και στην Ελλάδα, και στις άλλες καπιταλιστικές χώρες της Ευρώπης, και στις ΗΠΑ αποδεικνύεται αυτό που ΝΔ, ΠΑΣΟΚ και ΜΜΕ προσπαθούν να κρύψουν. Οτι η διαφθορά, τα σκάνδαλα, η σήψη παράγονται πρωτίστως από τη δράση του μονοπωλιακού κεφαλαίου. Αυτή μολύνει τα πάντα. Το κράτος και τα κόμματα που το υπηρετούν».

Πολλοί θα πουν ότι το ΚΚΕ βλέπει στη συγκεκριμένη μεθόδευση εχθρούς, αλλά η συγκεκριμένη μεθόδευση έχει στόχο την εξάρτηση της πολιτικής δράσης των εργατών και του κόμματός τους από το κράτος, έτσι που να τη μηδενίσει. Αλλωστε, είναι γνωστό ότι η πολιτική και ιδεολογική πάλη ανάμεσα στα αστικά κόμματα και το ΚΚΕ, δηλαδή ανάμεσα στην αστική τάξη και την εργατική τάξη γίνεται με άνισους όρους. Οι υλικοί όροι είναι που διαμορφώνουν αυτήν την πραγματικότητα και που καθορίζουν την ανισοτιμία.

Μπαίνει το απλό ερώτημα: Εχει τις ίδιες υλικές (οικονομικές) προϋποθέσεις ο εργάτης με τον καπιταλιστή να συγκροτήσουν πολιτικό κόμμα, να συνέρχονται ισότιμα, να αντιπαρατεθούν ισότιμα, να έχουν τα ίδια μέσα για την πραγματοποίηση όλων των διαδικασιών, που θα δημιουργούν τις συνθήκες, ώστε ο λαός να μπορεί να κρίνει αντικειμενικά, ανεπηρέαστα και σύμφωνα με τα πραγματικά του συμφέροντα; Μα αυτό καθορίζεται από την καπιταλιστική ιδιοκτησία και την καπιταλιστική ιδιοποίηση της παραγωγής του πλούτου. Επομένως, η συντριπτική πλειοψηφία των μέσων αντιπαράθεσης των κομμάτων, από τα επιτελεία διαμόρφωσης πολιτικής και προπαγάνδας έως τα μέσα προώθησής τους, ανήκουν στην αστική τάξη. Επιτελεία ειδικών για κάθε ζήτημα, διάφορα ιδρύματα, ινστιτούτα, έως και πανεπιστήμια, ο Τύπος και τ' άλλα μέσα μαζικής ενημέρωσης, αλλά και η ίδια η νομοθεσία (εκλογικοί νόμοι που αναδεικνύουν σε κοινοβουλευτική πλειοψηφία κόμμα που είναι μειοψηφία στο λαό), άλλοι θεσμοί και ολόκληρο το εποικοδόμημα, όλα είναι στην υπηρεσία της αστικής τάξης, αφού έχει την οικονομική δυνατότητα να τα διατηρεί, να τα λειτουργεί και να τα αναπαράγει σε ολοένα μεγαλύτερη κλίμακα. Αντίθετα, η εργατική τάξη και τ' άλλα λαϊκά στρώματα δεν έχουν αυτή τη δυνατότητα. Παρ' όλ' αυτά, οι αστοί προπαγανδιστές, δημοσιολόγοι, τα κόμματά τους, δε φείδονται να μιλούν για ελευθερία του συνέρχεσθαι, του Τύπου κλπ., και μάλιστα πλέρια, γεγονός που καθορίζει και την υποτιθέμενη ισοτιμία σ' αυτή τη δημοκρατία.

Η διαβόητη αυτή πολυφωνία, η ελευθερία του Τύπου, της λειτουργίας και δράσης πολλών αστικών ή μικροαστικών κομμάτων, επομένως και της έκφρασης πολλών διαφορετικών θέσεων και πολιτικών, πάνω σ' όλα τα ζητήματα που αφορούν στις υποθέσεις της κοινωνίας, άρα και του λαού, και που εκφράζονται ελεύθερα, επίσης η ελευθερία των εργατών, των ανθρώπων από τ' άλλα λαϊκά στρώματα να εκφράζουν τις απόψεις τους, να συνέρχονται σε δικές τους ενώσεις, κοινωνικές ή πολιτικές, αλλά ακόμη και να διεκδικούν, η τυπική ισότητα απέναντι στους νόμους (βεβαίως οι νόμοι προστατεύουν τα συμφέροντα της πλουτοκρατίας), όλα αυτά επίσης συγκαλύπτουν την ταξική ουσία της αστικής δημοκρατίας.

Επομένως, είναι φαρισαϊσμός η παρουσίαση της λειτουργίας του ανελεύθερου αυτού συστήματος, ως λειτουργία δημοκρατίας, όταν οι μηχανισμοί παραγωγής και αναπαραγωγής της κυρίαρχης πολιτικής και των κομμάτων της, τα αστικά ΜΜΕ, αποκλείουν ουσιαστικά τη δυνατότητα από την εργατική τάξη, το Κόμμα της, και τ' άλλα λαϊκά στρώματα να δρουν επί «ίσοις όροις» σ' αυτήν την αντιπαράθεση. Είναι υποκρισία ότι η αποκλειστική χρηματοδότηση από το κράτος, η απαγόρευση στα μέλη και τους οπαδούς τους να τα ενισχύουν οικονομικά, αποτελεί μοχλό ομαλής λειτουργίας της δημοκρατίας και ισότιμων σχέσεων. Οπως είναι απάτη ότι έχουν, στο πλαίσιο του αστικού συστήματος, ισοτιμία στη δράση τους, ώστε να πείσουν το λαό να τα ενισχύσει. Στοχεύουν επομένως και αυτή την ανισότιμη, από τη σκοπιά των οικονομικών, δυνατότητα να αφαιρέσουν από το ΚΚΕ.

Η αστική δημοκρατία, ιδιαίτερα στο στάδιο του ιμπεριαλισμού, είναι ανεκτική στη λειτουργία των δικών της «ελευθεριών» και ορίων, όσο δε θίγονται «τα ιερά και όσια της ατομικής ιδιοκτησίας», η εξουσία της αστικής τάξης, όσο δεν αμφισβητείται αυτή η «δημοκρατία» από το οργανωμένο εργατικό κίνημα, με τη συμμετοχή των λαϊκών μαζών στην πολιτική, μέσω οργανωμένων κοινωνικοπολιτικών αγώνων ενάντια στην πλουτοκρατία σε ρότα ρήξης και ανατροπής της.

Γι' αυτό και «το ΚΚΕ δηλώνει προς πάσα κατεύθυνση ότι δεν πρόκειται να δεχτεί να γίνει όμηρος ούτε του κράτους, ούτε της ΕΕ, ούτε των βιομηχάνων και των εφοπλιστών. Δεν πρόκειται να αποδεχτούμε την απαγόρευση να είναι για μας ο κύριος και βασικός χρηματοδότης ο λαός. Δεν πρόκειται να αποδεχτούμε κανέναν κρατικό μηχανισμό να ορίζει τη σχέση του Κόμματός μας με τα μέλη και τους φίλους του, να καθορίζει μέσω των οικονομικών το εύρος και την κατεύθυνση της πολιτικής μας δράσης. Απολογούμαστε και δεχόμαστε έλεγχο για την πολιτική μας, τη δράση μας, τα οικονομικά μας, μόνο στην εργατική τάξη και στο λαό».

Τα «λαδώματα» των μονοπωλιακών ομίλων στα αστικά κόμματα αναζωογονούν το σύστημα και ΝΔ - ΠΑΣΟΚ είναι ποτισμένα ως το μεδούλι μ' αυτό το αλισβερίσι. Είναι «σάρκα μία» με τους καπιταλιστές, τρέφονται απ' αυτούς και τους τρέφουν. Γι' αυτό, καμία αυταπάτη. Η δράση των μονοπωλίων μολύνει το κράτος και τα κόμματά τους. Μόνο η κατάργησή τους θα καταργήσει το βούρκο τους.