Τα τεκταινόμενα στην ΕΣΗΕΑ σχετικά με τη συγκρότηση του προεδρείου του Διοικητικού Συμβουλίου της είναι χαρακτηριστικά απότοκα της λειτουργίας και της δράσης ενός «σωματείου» που για πολλά χρόνια έχει αποδείξει πως κάθε άλλο παρά τα συμφέροντα της μεγάλης πλειοψηφίας των δημοσιογράφων υπηρετεί. Σφιχταγκαλιασμένες οι πλειοψηφίες που δυστυχώς διαμορφώνονται από τις αρχαιρεσίες με τους μεγαλοεπιχειρηματίες των αστικών ΜΜΕ, έντυπων και ηλεκτρονικών, και ανεξάρτητα αν εμφανίζονται βασικά με δύο φαινομενικά διαφορετικά μπλοκ δυνάμεων, και κάποιους συνοδοιπόρους, άλλων συνδυασμών, πασχίζουν για το πώς θα διαχειριστούν έτσι την πραγματικότητα, ώστε να γίνεται καλά η δουλειά των αφεντικών. Η αγωνιστική δυσπραγία (μην παρασύρει η πρόσφατη απεργία για τον «Ελεύθερο Τύπο» γιατί αν δεν ήθελαν, ανεξάρτητα από τους λόγους που ήθελαν κάποιοι μεγαλοϊδιοκτήτες του χώρου, δε θα είχε επιτυχία έτσι όπως εξαγγέλθηκε, άλλωστε το απέδειξε η συνέχεια) είναι καθεστώς. Οπως και το πλαίσιο των κάθε φορά διεκδικήσεων, που είναι προσαρμοσμένο στα πλαίσια της εργασιακής ειρήνης. Οταν ο πρόεδρος αντιμετωπίζει τις εθελούσιες απολύσεις ως ζήτημα που είναι προσωπική υπόθεση κάθε δημοσιογράφου και όχι συλλογική αντίσταση κόντρα στα εργοδοτικά σχέδια καταλαβαίνει κανείς τι «σωματείο» είναι.

Και για του λόγου το αληθές, ποια συμφέροντα εργαζομένων μπορεί να διεκδικήσει ένα σωματείο στο οποίο συμμετέχουν τα διευθυντικά στελέχη - δημοσιογράφοι των αστικών ΜΜΕ, δηλαδή οι αντί των εργοδοτών, μαζί με τους δημοσιογράφους των οποίων η τύχη καθορίζεται απ' αυτά τα στελέχη; Τι κοινό έχουν;

Αυτή η πραγματικότητα έχει διαμορφώσει και τη λειτουργία του Διοικητικού Συμβουλίου και του προεδρείου του. Ο πρόεδρος έχει αυξημένες αρμοδιότητες πέρα και πάνω από το ΔΣ. Για παράδειγμα, είναι αυτός που μπορεί να συγκαλεί Διοικητικά Συμβούλια, που είναι εξ οφιτσίου πρόεδρος σε Γενική Συνέλευση, ο μόνος που μπορεί να συγκαλεί το Μεικτό Συμβούλιο και γενικά μαζί με τον γραμματέα μπορούν να δρουν και να λειτουργούν πέρα και πάνω από το ΔΣ. Αυτά κατοχυρωμένα από το καταστατικό.

Ετσι λειτουργούν όλα τα έως τώρα προεδρεία. Γι' αυτό και πάντα, όπως και τώρα, πέφτουν στο τραπέζι προτάσεις για προγραμματικό προεδρείο, από τις λεγόμενες προοδευτικές δυνάμεις (παράταξη «Συσπείρωση Δημοσιογράφων-Δούρειος Τύπος», που αποτελεί συνεργασία δυνάμεων του ΣΥΝ), κόντρα στην παράταξη δυνάμεων της ΝΔ («Δημοσιογράφοι για τη Δημοσιογραφία»).

Ολα τα παραπάνω, μαζί με την εκτίμηση ότι και οι δύο παρατάξεις, σύμφωνα με τις θέσεις τους, αποτελούν τις δύο όψεις του νομίσματος εργοδοτικός-κυβερνητικός συνδικαλισμός, καθορίζουν και τη στάση της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας», στην οποία δρουν και κομμουνιστές, μαζί με άλλους αγωνιστές-ριζοσπάστες δημοσιογράφους, που νοιάζονται για την αντιμετώπιση των προβλημάτων της μεγάλης πλειοψηφίας των δημοσιογράφων από τη σκοπιά των πραγματικών τους συμφερόντων, κόντρα σε εργοδοσία και κυβέρνηση.

Η θέση της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας» στηρίζεται στην εκτίμηση ότι το αποτέλεσμα των εκλογών δε σηματοδοτεί την οριστική ρήξη με τον εργοδοτικό και κυβερνητικό συνδικαλισμό και - με βάση τη φυσιογνωμία της καθεμιάς παράταξης που συγκροτούν το ΔΣ - σε καμία περίπτωση δε σημαίνει ότι από δω και πέρα η ΕΣΗΕΑ θα είναι εργαλείο στα χέρια των εργαζόμενων δημοσιογράφων.

Οσο πιο γρήγορα οι εργαζόμενοι σταματήσουμε να έχουμε αυταπάτες για το νέο ΔΣ, τόσο πιο γρήγορα και αποτελεσματικά θα μπορούμε να οργανώσουμε την πάλη μας.

Με βάση τα παραπάνω και ως φυσιολογικό αποτέλεσμα της όλης δράσης μας μέχρι τώρα, είναι προφανές ότι η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» δεν μπορεί να στηρίξει προεδρείο με τους «Δημοσιογράφους για τη Δημοσιογραφία». Η παράταξη αυτή είναι η έκφραση του αυθεντικού κυβερνητικού - νεοφιλελεύθερου συνδικαλισμού, η δύναμη που στηρίζει σταθερά τη γραμμή του συμβιβασμού.

Από την άλλη, σε καμιά περίπτωση δε θεωρούμε ότι μπορεί να υπάρξει προεδρείο με τη «Συσπείρωση Δημοσιογράφων-Δούρειος Τύπος», λόγω της εγκληματικής για τα συμφέροντα των εργαζομένων αφερεγγυότητάς της. Αφερεγγυότητα που εκπορεύεται από τη συνολική στάση και αντίληψη για το ρόλο του συνδικαλιστικού κινήματος. Και μόνο το γεγονός ότι μας προτείνει να συμπράξουμε σε προεδρείο «Συσπείρωσης» - «Δημοσιογραφικής Ενότητας» και το 2007 μας πρότεινε το ίδιο για προεδρείο «Συσπείρωσης» - ΚΕΔ (Τσαλαπάτη), αποδεικνύει την αφερεγγυότητα.

Νομιμοποιεί με τη δράση και με τις θέσεις της τον εργοδοτικό - κυβερνητικό συνδικαλισμό. Παρέα με τους «Δημοσιογράφους» και την ΚΕΔ καλούσαν τους εργαζόμενους στις απεργιακές κινητοποιήσεις να στηρίξουν τη γραμμή της ΓΣΕΕ, της συνδιαλλαγής με το ΣΕΒ και την εργοδοσία. Είναι μια γραμμή που δεν προετοιμάζει τους εργαζόμενους για σκληρές και σε βάθος χρόνου αναμετρήσεις και που υποσχόμενη εύκολες και γρήγορες νίκες, αν όλοι τάχα είμαστε «ενωμένοι», σπέρνει αυταπάτες και τελικά ενισχύει την απογοήτευση των εργαζομένων για την αποτελεσματικότητα των αγώνων.

Η δημαγωγία της «Συσπείρωσης» και το μάρκετινγκ αγωνιστικότητας δεν μπορούν να κρύψουν την πραγματικότητα. Η κάθε δύναμη δεν κρίνεται από το τι δηλώνει, αλλά από το τι πράττει. Η πρότασή της για αριστερό προοδευτικό προεδρείο είναι μια μπλόφα. Γι' αυτό δεν έχει κανένα πρόβλημα να συμφωνεί με τους «Δημοσιογράφους», την «ΚΕΔ» και την «Ενότητα». Οπως, εντελώς πρόσφατα, στην απόφαση - πλαίσιο για το πρόβλημα της εκ περιτροπής εργασίας στην ΕΞΠΡΕΣ, ή στο πλαίσιο (ανακοίνωση ΕΣΗΕΑ) της 3ωρης στάσης εργασίας της 2ης Ιούλη.

Είναι υπόλογοι και πρέπει να απολογηθούν προς τους εργαζόμενους και να πουν ποια είναι τα κοινά σημεία που τους δίνουν τη δυνατότητα να συνδιαμορφώνουν αποφάσεις με τους εργοδοτικούς. Δήθεν για την «ενότητα» των δημοσιογράφων, σε αντίθεση με τη δήθεν διασπαστική τακτική της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας» και του ΠΑΜΕ. Μας κατηγορούν ότι θέλουμε να είμαστε μόνιμα αντιπολίτευση, χωρίς να αναλαμβάνουμε ευθύνες. Οτι τάχα διαφωνούμε απλά και μόνο για να φαινόμαστε διαφορετικοί, χωρίς όμως να λένε στον κόσμο, ούτε γιατί διαφωνούμε όταν διαφωνούμε, αλλά ούτε και γιατί αυτοί μεταξύ τους συμφωνούν.

Τους λέμε ότι δρούμε υπεύθυνα απολογούμενοι μέσα στους χώρους δουλειάς, εκεί δρούμε καθημερινά και είμαστε μπροστά, στο μέτρο των δυνάμεών μας, σε όλα τα προβλήματα.

Ιδιαίτερα αποκαλυπτικό για τις πραγματικές προθέσεις της είναι το γεγονός ότι, παραποιώντας πλήρως θέσεις και τοποθετήσεις μας στο ΔΣ για το θέμα της συγκρότησης του προεδρείου, «τροφοδοτεί» ένα βρώμικο επικοινωνιακό πόλεμο εναντίον μας. Που φτάνει να πάρει τη μορφή δημοσιευμάτων με αλητείες και αθλιότητες, σε επώνυμο site αλλά πάντα από ανώνυμους «επισκέπτες» και σε επίσης ανώνυμα blogs.

Στο σπίτι του κρεμασμένου δε μιλάνε για σχοινί.

Αποσιωπούν ότι το 2005 η «Συσπείρωση» ήταν αυτή που ζήτησε από την 1η συνεδρίαση αντιπροσωπευτικό - αναλογικό. Αλλο αν στη συνέχεια «πρόσφερε» την προεδρία στον Π. Σόμπολο, όταν, «ως διά μαγείας», μετά από μήνες καθυστέρησης, συγκροτήθηκαν ταυτόχρονα τα ΔΣ της ΕΣΗΕΑ και της ΠΟΕΣΥ με Π. Σόμπολο - Δ. Τρίμη και Δ. Τσαλαπάτη - Αντ. Νταβανέλο στις θέσεις των προέδρων και των γραμματέων.

Αποσιωπούν ότι το 2007 οι «Δημοσιογράφοι» με τη σειρά τους από την 1η συνεδρίαση ζήτησαν αντιπροσωπευτικό - αναλογικό και η απάντησή μας ως «Μαχόμενη Δημοσιογραφία», τότε, ήταν «δε θα σας κάνουμε τη χάρη, το αντιπροσωπευτικό αναλογικό να αποτελέσει για σας την κολυμβήθρα του Σιλωάμ».

Δεν τους βολεύει η καθαρή θέση της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας».

Επιδιώκουμε με τη στάση μας να κάνουμε καθαρό ότι η ενότητα δεν είναι ένα άδειο πουκάμισο για να το σηκώσει κάποιος όποτε θέλει και όπως τον βολεύει, δε γίνεται χωρίς αρχές.

Η ενότητα έχει συγκεκριμένο περιεχόμενο και συγκεκριμένους στόχους. Στόχους που δεν μπορεί να είναι, για παράδειγμα, «η αναχρηματοδότηση με ευνοϊκούς όρους των χρεών των επιχειρήσεων Τύπου» και η αναζήτηση κοινών λύσεων με τις εργοδοτικές οργανώσεις, απέναντι στην επίθεση που δέχονται οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι από τους εργοδότες.

Μια τέτοια ενότητα δένει όλο και πιο πολύ τα χέρια των εργαζόμενων δημοσιογράφων και τους οδηγεί στην αναζήτηση «εργολάβων» που θα τους λύσουν τα προβλήματα. Τέτοια ενότητα οι εργαζόμενοι δε τη χρειάζονται. Κάνει ζημιά και μόνο ζημιά στα συμφέροντά τους. Αντίθετα, οι εργαζόμενοι έχουν ανάγκη την ενότητα που ενισχύει τους αγώνες τους. Που θα τονώνει την εμπιστοσύνη στη δύναμή τους, ότι θα είναι οι ίδιοι πρωταγωνιστές στην πάλη ενάντια στην εργοδοσία και τους εκφραστές της. Που έχει καθαρό ποιοι είναι οι αντίπαλοι και οι εχθροί μας. Ενότητα που δεν καλλιεργεί αυταπάτες ότι μπορούμε να βρούμε λύσεις με την εργοδοσία. Ενότητα που δεν κάνει βήμα πίσω από κατακτήσεις, που θα διεκδικεί τον πλούτο που παράγουν οι εργαζόμενοι με βάση τις σύγχρονες ανάγκες τους.

Η δέσμευση της «Δημοσιογραφικής Συνεργασίας» είναι να παλεύει με συνέπεια, μαζί με τους εργαζόμενους, για τα συμφέροντα και τα δικαιώματά μας. Με καθαρές θέσεις σύγκρουσης με τη γενικότερη αντιλαϊκή - αντεργατική πολιτική και τους εκφραστές της.

Σε αυτό το πλαίσιο θα πιέζουμε και στο ΔΣ υπέρ των δικαιωμάτων των εργαζόμενων δημοσιογράφων, όποιο και να είναι το προεδρείο, όπως κάναμε μέχρι τώρα.

Οπως είπαμε και πριν τις εκλογές, οι μέρες που θα ζήσουμε το επόμενο διάστημα θα είναι πολύ δύσκολες.

Οι εργαζόμενοι δημοσιογράφοι δεν πρέπει να περιμένουμε τίποτα από «συμφωνίες» ανάμεσα στις παρατάξεις του ΔΣ. Καμιά βελτίωση των εργασιακών δικαιωμάτων μας δεν πρόκειται να έρθει χωρίς το δικό μας αγώνα. Ο μόνος δρόμος είναι η ενεργός συμμετοχή των εργαζομένων στη λήψη των αποφάσεων και η μαχητική αγωνιστική στάση γύρω από το αγωνιστικό διεκδικητικό πλαίσιο που υπερασπίζονται η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» και το ΠΑΜΕ.

Η «Δημοσιογραφική Συνεργασία» δεν υπόσχεται εύκολες και γρήγορες λύσεις.

Στο βαθμό που ενισχύεται η ταξική μας ενότητα, στο βαθμό που ενισχύεται η αποφασιστικότητά μας, στο βαθμό που συνειδητοποιούμε την ανάγκη της σταθερής και μακρόχρονης οργανωμένης δράσης, στο βαθμό που αφήνουμε στην άκρη αυταπάτες (και βάζουμε στην άκρη αυτούς που τις σπέρνουν) μπορούμε να έχουμε κατακτήσεις.