Η ειδική σύνοδος του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, που πραγματοποιήθηκε στην Κέρκυρα, στα πλαίσια της άτυπης συνόδου του ΟΑΣΕ, οδήγησε στην αποκατάσταση της πολιτικής και στρατιωτικής συνεργασίας των δύο πλευρών, 10 μήνες μετά την «κόντρα» τους, τον Αύγουστο του 2008, εξαιτίας του πολέμου στη Νότια Οσετία. Στο διάστημα αυτών των 10 μηνών δεν έλειψαν τόσο οι «σκληρές» δηλώσεις και οι επιδείξεις των όπλων (πολιτικών και στρατιωτικών), που διαθέτουν οι δύο πλευρές, όσο και οι διεργασίες για την αποκατάσταση της συνεργασίας τους.

Συχνά προκύπτει το ερώτημα, πώς είναι δυνατόν η Ρωσία, που ευθέως κατηγορεί το ΝΑΤΟ για την επέμβαση στον Καύκασο, για την προσπάθεια απομόνωσής της, εξαιτίας των σχεδίων νέας διεύρυνσης κ.ά., την ίδια ώρα να επιδιώκει την πολιτική και στρατιωτική συνεργασία με αυτό.

Οσοι θέτουν αυτό το ερώτημα, ξεχνούν πως η σημερινή Ρωσία δεν είναι η Σοβιετική Ενωση, αλλά μια ανερχόμενη ιμπεριαλιστική δύναμη. Η πολιτικο-κοινωνική ηγεσία αυτής της δύναμης από τη μια επιδιώκει τη διατήρηση του εκμεταλλευτικού καπιταλιστικού συστήματος, τόσο στη Ρωσία, όσο και παγκόσμια. Η Ρωσία, όπως και οι χώρες που αποτελούν το ΝΑΤΟ, αλλά και το ίδιο το Βορειο-ατλαντικό Σύμφωνο ως οργανισμός έχουν πλέον την ίδια ταξική εκμεταλλευτική «φύση», που αποτελεί και τη βάση για την ανάπτυξη της πολιτικής και στρατιωτικής συνεργασίας τους.

Από την άλλη οι κυρίαρχες δυνάμεις της Ρωσίας αναζητούν για τον εαυτό τους ένα μεγαλύτερο ρόλο στην ιμπεριαλιστική «πυραμίδα». Τέτοιον, που να αντανακλά στο αυξανόμενο οικονομικό, στρατιωτικό και πολιτικό μέγεθος, σε μια περίοδο που οι παραδοσιακοί συσχετισμοί δύναμης κλονίζονται, βρίσκονται σε φάση αναδιαμόρφωσης, ενώ οξύνονται οι ανταγωνισμοί ανάμεσα στις ιμπεριαλιστικές δυνάμεις για τις πρώτες ύλες, τους δρόμους μεταφοράς τους και τα μερίδια των αγορών. Εδώ βρίσκεται η βάση των αντιθέσεων της σημερινής Ρωσίας και του ΝΑΤΟ.

Οπως καταλαβαίνουμε, η σημερινή αναμέτρηση δεν έχει καμία σχέση με τις θέσεις αρχών με τις οποίες αντιμετωπίζει το ΝΑΤΟ το αντιιμπεριαλιστικό - φιλειρηνικό κίνημα και στο παρελθόν η ΕΣΣΔ.

Αξίζει να σημειώσουμε πως και σε αυτούς τους τελευταίους 10 μήνες, παρά τη δημόσια «φαγωμάρα», ο πολιτικός διάλογος ΝΑΤΟ - Ρωσίας συνεχιζόταν από διάφορα «κανάλια», ενώ η συνεργασία της Ρωσίας στη ΝΑΤΟική κατοχή στο Αφγανιστάν δε σταμάτησε λεπτό. Ωστόσο, υπάρχουν και ορισμένες συγκυρίες, που έθεσαν για τις δύο πλευρές την αναγκαιότητα άμεσης στενότερης συνεργασίας τους.

Για το ΝΑΤΟ και τις ΗΠΑ γίνεται φανερή η προσπάθεια να μη χρεοκοπήσουν τα κατοχικά σχέδιά τους στο Αφγανιστάν και να «εξομαλύνουν» καταστάσεις με τη Ρωσία, ώστε να προωθήσουν τα σχέδιά τους σε άλλες περιοχές.

Για τη Μόσχα, μετά από έναν πρόσφατο «μαραθώνιο» συνεδριάσεων με τις διακρατικές ενώσεις που συγκρότησε - Ευρασιατική Οικονομική Κοινότητα (ΕΟΚ), Οργάνωση του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (ΟΣΣΑ), Οργάνωση Συνεργασίας της Σαγκάης (ΟΣΣ), Συνάντηση των χωρών του BRIC (Βραζιλία, Ρωσία, Ινδία, Κίνα) - ήταν μια ευκαιρία να δείξει πρόθυμη για συνεργασία και με τον ιμπεριαλιστικό οργανισμό του ΝΑΤΟ, λίγες μέρες πριν την επίσκεψη του προέδρου των ΗΠΑ, Ομπάμα, στη Μόσχα. Μ' αυτόν τον τρόπο η ηγεσία της Ρωσίας επιδιώκει να στείλει το μήνυμα σε Ουάσιγκτον και Βρυξέλλες πως θα κερδίσουν περισσότερα αν ακολουθήσουν μια πολιτική που θα λαμβάνει υπόψη της τα συμφέροντα της ρωσικής ολιγαρχίας, από το αν «πάνε κόντρα» σ' αυτήν.

Κι εδώ ως «δόλωμα» η Μόσχα δε χρησιμοποιεί μόνον την πολύτιμη βοήθειά της για την ενίσχυση των κατοχικών ΝΑΤΟικών δυνάμεων του Αφγανιστάν, με φορτία που περνούν από τον εναέριο χώρο και το έδαφός της, αλλά δηλώνει πρόθυμη να συνεργαστεί με ΝΑΤΟ και ΕΕ στη Σομαλία και τη Μεσόγειο, στο κυνήγι των μεταναστών, αλλά και στα ζητήματα της λεγόμενης «μη διασποράς πυρηνικών όπλων» και της «τρομοκρατίας»!

Εδώ οι κυρίαρχοι κύκλοι της Ρωσίας επιδιώκουν να εκμεταλλευτούν και τις αντιθέσεις στο εσωτερικό ΕΕ και ΝΑΤΟ, σ' ό,τι αφορά τα μεγάλα ενεργειακά και άλλα οικονομικά «παιχνίδια» που γίνονται. Ζητά, λοιπόν, μια νέα «αρχιτεκτονική» στην Ευρώπη, όπου δίπλα στον ΟΑΣΕ, στο ΝΑΤΟ, στην ΕΕ θα δοθεί ρόλος και στη Ρωσία, καθώς και στην Οργάνωση του Συμφώνου Συλλογικής Ασφάλειας (ΟΣΣΑ), που έχει συγκροτήσει με Αρμενία, Καζαχστάν, Κιργιζία, Λευκορωσία, Ουζμπεκιστάν, Τατζικιστάν.

Η αρχή που προβάλλει είναι αυτή της «ενιαίας ασφάλειας», θεωρώντας πως «η αύξηση της ασφάλειας του ενός δε θα πρέπει να βλάπτει την ασφάλεια του άλλου». Κάτι τέτοιο, σύμφωνα με τη Ρωσία, μπορεί να το διασφαλίσει μόνο μια αναμόρφωση των διακρατικών οργανισμών στην Ευρώπη. Στην πραγματικότητα η παραπάνω γενικόλογη και καμουφλαρισμένα ...«ουμανιστική» θέση της Ρωσίας έχει ως βασικό στόχο να εμποδίσει τη διεύρυνση του ΝΑΤΟ στο χώρο που θεωρεί δική της «σφαίρα επιρροής» (σε Ουκρανία και Γεωργία), κάτι που έχει χαρακτηριστεί από τη Μόσχα ως «απειλή» για την ασφάλειά της. Ετσι έμμεσα η Ρωσία προσπαθεί να επιβάλει το δικό της «βέτο» στο ΝΑΤΟ, για την ένταξη αυτών των χωρών στο ΝΑΤΟ, χωρίς η ίδια να είναι μέλος του.

Μακροπρόθεσμα, βέβαια, η Μόσχα επιζητά να αυξήσει το ρόλο της στις ευρωπαϊκές υποθέσεις, δυναμώνοντας και εμβαθύνοντας τους δεσμούς της με ΝΑΤΟ, ΕΕ ή τουλάχιστον με ορισμένες από τις ηγετικές δυνάμεις σε αυτούς τους συνασπισμούς.

Η κυβέρνηση της ΝΔ, που φιλοξένησε τη συνάντηση, σε ρόλο «προξενήτρας» για το «γάμο» του ΝΑΤΟ με τη Ρωσία, χαιρέτισε την αναθέρμανση των σχέσεων ΝΑΤΟ - Ρωσίας, όπως έκανε άλλωστε και το ΠΑΣΟΚ, που εξήρε τη σημασία της!

Από τη μεριά του ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ δε συγκράτησε ούτε αυτή τη φορά την ασυγκράτητη θεσμολαγνεία που τον διακατέχει απέναντι στους ευρωπαϊκούς «θεσμούς» κι έσπευσε να καλωσορίσει τη Σύνοδο του ΟΑΣΕ, κάνοντας λόγο για «αναβάθμιση του ΟΑΣΕ» και «Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Ασφαλείας», που θα εμπεδώσει το «πανευρωπαϊκό σύστημα ασφάλει­ας», που θα 'χει μάλιστα και τα «υποσυστήματά του»!

Ολα αυτά μας θύμισαν τους πανηγυρικούς ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΣΥΝ για τις «λεωφόρους της ειρήνης και της ευημερίας των λαών», που δήθεν θα άνοιγαν όταν διαλύθηκε η ΕΣΣΔ. Πολύ γρήγορα οι λαοί, ιδιαίτερα των Βαλκανίων, είδαν τι σημαίνει «ειρήνη» και «ευημερία» για την αστική τάξη και τα κόμματα που την υπηρετούν.

Η πολυδιαφημισμένη νέα «αρχιτεκτονική ασφάλειας» δεν είναι τίποτα άλλο από την πανηγυρική αποδοχή της όξυνσης των αντιθέσεων, που έφεραν οι ανατροπές στις σοσιαλιστικές χώρες, η δράση του ΝΑΤΟ, της ΕΕ τα τελευταία 20 χρόνια, αλλά και η «κυοφορούμενη» αλλαγή στο συσχετισμό δύναμης ανάμεσα στις ισχυρές ιμπεριαλιστικές δυνάμεις.

Να, γιατί και σήμερα οι λαοί δε θα πρέπει να τρέφουν αυταπάτες από τις «πολυπολικές» και «αρχιτεκτονικές φλυαρίες» περί «ασφάλειας», που ακούσαμε αυτές τις μέρες, με την ευκαιρία της συνόδου του ΟΑΣΕ και της αναθέρμανσης των σχέσεων ΝΑΤΟ - Ρωσίας. Οι αντιθέσεις τους παραμένουν όπως και χτες το ίδιο ισχυρές, όπως έδειξε και η αδυναμία τους να συζητήσουν ζητήματα όπως η Αμπχαζία, η Νότια Οσετία, το Κόσσοβο.

Οσο υπάρχει ο ιμπεριαλισμός, δεν μπορεί να υπάρξει ασφάλεια και ειρήνη για τους λαούς!