Η συζήτηση για την αναζήτηση διεξόδου από το σκηνικό έντασης που χαρακτηρίζει τις ελληνοτουρκικές σχέσεις, ιδιαίτερα μετά την τελευταία κρίση των βραχονησίδων της Ιμιας, έχει - παραδόξως - συμβάλει στη συσκότιση της κατάστασης, που ήδη έχει διαμορφωθεί στο Αιγαίο. Είναι φανερό πως αυτή η συσκότιση δε συνέβη τυχαία. Ηρθε για να καλύψει τις αδυναμίες της εξωτερικής πολιτικής των ελληνικών κυβερνήσεων απέναντι στην Τουρκία. Αδυναμίες, που κατά τη διάρκεια της κρίσης της Ιμιας αναδύθηκαν αποκαλυπτικά, οδηγώντας τη χώρα σε μια πρωτοφανή διπλωματική ήττα, της οποίας οι συνέπειες δεν έχουν ακόμη εμφανιστεί.

Συμπληρώνονται σε λίγες μέρες δύο μήνες από το τέλος Γενάρη, που η Αγκυρα επιδίωξε και τελικά πέτυχε να θέσει υπό καθεστώς αμφισβήτησης τις βραχονησίδες της Ιμιας. Από τότε και μέχρι σήμερα οι νησίδες αυτές βρίσκονται στην γκρίζα ζώνη ως αμφισβητούμενη περιοχή και προφανώς δεν ασκείται η ελληνική κυριαρχία, καθώς τα τουρκικά πολεμικά πλοία περιπολούν διαρκώς στην περιοχή, εμποδίζοντας κάθε δραστηριότητα η οποία θα αποτελούσε άσκηση κυριαρχίας.

Γύρω από το γεγονός αυτό, επικρατεί μια περίεργη σιωπή στην Ελλάδα, τόσο από τα περισσότερα κόμματα όσο και από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, ακόμη και από αυτά που αβασάνιστα είναι διατεθειμένα να αναλάβουν μια "πατριωτική εκστρατεία" προς χάρη των μετρήσεων ακροαματικότητας και τηλεθέασης. Παρ' όλα αυτά, η σιωπή - θα μπορούσε να πει κανείς - είναι απόλυτη. Κανένα πρωτοσέλιδο, κανένα τρέιλερ σε δελτίο ειδήσεων, καμία ερώτηση στη Βουλή από τους διαρρηγνύοντες τα ιμάτιά τους για τα εθνικά δίκαια βουλευτές της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της Πολιτικής Ανοιξης, έστω και αν η χώρα έχει απολέσει στην πράξη την κυριαρχία της επί εδάφους, το οποίο μέχρι πριν μερικούς μήνες δεν αμφισβητούνταν και θεωρούνταν ελληνικό.

Και δεν είναι μόνο αυτό. Είναι γνωστό πως με την κρίση της Ιμιας η Αγκυρα επιδίωξε και ως ένα βαθμό πέτυχε να θέσει διεθνώς συνολικά θέμα αμφισβήτησης του καθεστώτος των νησίδων του Αιγαίου, "των οποίων το καθεστώς, σύμφωνα με την άποψή της, δεν είναι ξεκαθαρισμένο μέσα από Διεθνή Κείμενα".

Μέσα σε αυτή την περίεργη σιωπή, που δημιούργησε στο εσωτερικό της χώρας η κρίση της Ιμιας, η ελληνική κυβέρνηση - και αυτό ίσως είναι το πιο επικίνδυνο - εμφανίζεται να ακολουθεί μια πορεία διευθέτησης των ελληνοτουρκικών διαφορών, που άλλα κέντρα έχουν διαγράψει. Από τον περασμένο Γενάρη και έπειτα η εξωτερική πολιτική της χώρας εμφανίζεται με κατευναστικούς τόνους προς την Αγκυρα και διατεθειμένη για την έναρξη ενός κύκλου συζητήσεων επί - μέχρι πρότινος - κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας.

Το πλαίσιο για την πραγματοποίηση μιας τέτοιας συζήτησης είναι ήδη προετοιμασμένο μέσα από τις "ιδέες" της Ουάσιγκτον για την Οικοδόμηση Μέτρων Εμπιστοσύνης στο Αιγαίο, τα οποία στόχο έχουν την παγίωση ενός "ασφαλούς καθεστώτος" στην περιοχή.

Η ελληνική κυβέρνηση εμφανίζεται να ακολουθεί δίχως την παραμικρή αντίσταση μια τέτοια πορεία, η οποία οδηγεί τελικά στην απεμπόληση κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας. Και την ακολουθεί καθώς δεν είναι σε θέση να σπάσει τους δεσμούς εξάρτησής της από τα ισχυρά κέντρα λήψης αποφάσεων στην Ουάσιγκτον και τις Βρυξέλλες. Σε αυτά ακριβώς τα κέντρα λήψης αποφάσεων προστρέχει η κυβέρνηση, αναζητώντας επιδιαιτητές για την προάσπιση των συμφερόντων της χώρας, παραγνωρίζοντας το γεγονός πως η αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας στο Αιγαίο από την Τουρκία δε θα ήταν δυνατή δίχως την ανοχή και τη συμπαράσταση αυτών των κέντρων.