Ηπιο «καθαρή» εκδοχή του νεοφιλελευθερισμού ήταν εν τέλει η ομιλία και η κατεύθυνση του κυρίου Σημίτη στη Διεθνή Εκθεση Θεσσαλονίκης, προ δύο και πλέον μηνών. Η κυβέρνηση επικαλείται την ανάγκη των αστικών δυνάμεων για κοινωνική συναίνεση και άμβλυνση των ταξικών συγκρούσεων για νέους εργασιακούς χάρτες και χρόνους εργασίας, μερικής απασχόλησης, δίχως υπερωρίες, υπερεργασίες, κλπ., απολύσεις άνευ όρων. Ακόμη πιο δεξιά και με μόνες δεσμεύσεις απέναντι στο ΣΕΒ και στο διεθνές κεφάλαιο και τα «διαπλεκόμενα», επιχείρησε να φτιάξει τα «κοινωνικά συμβόλαιά» του, όπου όμως ο άλλος συμβαλλόμενος, η εργατική τάξη, είναι αμφίβολο πια αν θα χειραγωγηθεί όταν πέσουν οι υπογραφές των γραφειοκρατών της ΓΣΕΕ του κυρίου Πολυζωγόπουλου.

Ηπαγίδα των «κοινωνικών συμβολαίων», για τον αποπροσανατολισμό και το αλυσόδεμα του εργατικού κινήματος, μαζί με τη διατήρηση ολόκληρου του πλέγματος εξάρτησης, επιδιώκει την εξασφάλιση «σταθερών κανόνων», στην οικονομία, για την αναπαραγωγή και την αύξηση των κερδών του κεφαλαίου, ρίχνοντας στη μαύρη τρύπα τους μισθούς και τις κατακτήσεις της εργατικής τάξης. Ενας νέος εργασιακός μεσαίωνας αρχίζει ήδη να μεταφράζεται και με τις προτάσεις του υπουργού Εργασίας, κυρίου Γιαννίτση. «Αναγκαία μέτρα» και εναρμόνιση με τις επιταγές του Διευθυντηρίου της ΕΕ και της ΟΝΕ: Η κατοχύρωση της ελευθερίας δράσης του τραπεζικού κεφαλαίου, σε βάρος της εργασίας, είναι που μετατρέπει την αντεργατική επίθεση σε στρατηγική επίθεση ενάντια στην εργατική τάξη. Οι εργασιακές σχέσεις με μειωμένα ωράρια, ο «μισός εργάτης», σημαίνουν μισά κοινωνικά δικαιώματα, μισές κοινωνικές παροχές, μισή κοινωνική ασφάλιση, μισός έως καθόλου συνδικαλισμός (είναι στόχος του ΠΑΣΟΚ και των ντόπιων αφεντικών που υπηρετεί).

Μισή έως καθόλου αντίσταση, μισή και ανάπηρη τάξη και ταξική πάλη, είναι επιδίωξη του κεφαλαίου. Η μείωση του χρόνου εργασίας χρησιμοποιείται στο βωμό της μείωσης του κόστους παραγωγής. Η μερική απασχόληση, τα μειωμένα ωράρια, η μείωση των αποδοχών, η κατάργηση των συλλογικών διαπραγματεύσεων, η απελευθέρωση των απολύσεων είναι ο νέος κόσμος που φαντάζεται το κεφάλαιο και εκφράζεται πλήρως απ' τις εξαγγελίες της κυβέρνησης του ΠΑΣΟΚ. Το «ελαστικό» εργασιακό καθεστώς έχει στόχο την εργατική τάξη, τη θέση της στην παραγωγή και στη διάρθρωση της κοινωνίας «αναπήρων» γενικότερα. Της αμφισβητεί εμπράκτως το δικαίωμα να ζει ανθρώπινα, να αντιστέκεται, τη μετατρέπει σε μισή τάξη! Ενας νέος μεσαίωνας, που σφίγγει την καρδιά κάθε πατριώτη, κάθε προοδευτικού ανθρώπου. Καμία αυταπάτη, όμως, δεν υπάρχει από πλευράς των εργαζομένων, για οποιαδήποτε συνυπευθυνότητα, στην προσπάθεια της «ανταγωνιστικότητας της οικονομίας» και της «μείωσης του κόστους». Το παραμύθι των επενδύσεων μέσω του χρηματιστηρίου (του «πορνείου» του καπιταλισμού) για αύξηση της εργασίας κατέρρευσε. Από τα κεφάλαια που αντλούνται από «επενδυτές» παντός τύπου, μόνο το 5-6% επενδύονται, χωρίς φυσικά καμία αύξηση στις θέσεις εργασίας - αντιθέτως υπάρχει μείωση.

Ηταξική ανεργία σε όρια εφιαλτικά είναι επιτακτική ανάγκη για το κεφάλαιο. Η κυκλική ανεργία, και μάλιστα προγραμματισμένης μορφής, θέτει στο περιθώριο την εργατική τάξη. Γι' αυτό η οικοδόμηση ενός μετώπου αντίστασης με το ΠΑΜΕ στους χώρους δουλιάς και η συνάντηση με ένα πρόγραμμα υπεράσπισης των εργατικών κατακτήσεων είναι το πιο προωθημένο καθήκον μας. Ούτε βήμα πίσω. Το κάλεσμα ενότητας, συσπείρωσης όλων των αγωνιστικών και ταξικών δυνάμεων, με όρους ταξικού κινήματος, είναι αναγκαίο. Πάνω σ' αυτό το έδαφος θα αναπτυχθεί ο ολόκληρος εργαζόμενος της ηθικής του μέλλοντος, μια και θα έχει «εξοικονομήσει» χρόνο και «αρκετό ελεύθερο χρόνο» σε μια σειρά πεδία και τομείς. Αυτή πρέπει να είναι η επιδίωξη της εργατικής τάξης. Ολα αυτά μας τα στερεί το κεφάλαιο, με τις όποιες μορφές εμφανίζεται. Ολα αυτά όλα τα αδηφάγα σχέδιά τους μπορούμε να τα ανατρέψουμε με νέους ανειρήνευτους αγώνες. Να ανατρέψουμε τους ντόπιους και Ευρωπαίους εργατοπατέρες και το βηματισμό του κεφαλαίου, που είναι ο παραλογισμός στην υπηρεσία της εκμετάλλευσης.