Σε εθνικοπατριωτικούς βερμπαλισμούς και ανέξοδους λεονταρισμούς απέναντι στην «κακή» δήθεν Γερμανία, αναλώθηκε ο πρόεδρος του ΛΑ.Ο.Σ. στις παρεμβάσεις του στη συνεδρίαση της ΚΕ του κόμματος - όπου ανεδείχθη νέος γραμματέας της, στη θέση του Α. Γεωργιάδη, ο Αστ. Ροντούλης - όπως και σε συνέντευξή του χτες στη ΝΕΤ. «Εμείς είμαστε ένα κόμμα στρατηγικής εφεδρείας για τα συμφέροντα του ελληνικού λαού», ισχυρίστηκε ο Γ. Καρατζαφέρης, για να κρύψει το ρόλο του κόμματός του ως εφεδρεία της άρχουσας τάξης, την οποία υπηρετεί με όποια αποστολή του αναθέσει.

Πρόσθεσε πως ο ΛΑ.Ο.Σ. «είναι σταθερά προσανατολισμένος προς την Ευρώπη», αλλά «μια Ευρώπη όπου όλα τα κράτη να συμμετέχουν ομότιμα, ισοδύναμα και ομόλογα», αποσιωπώντας ότι ΕΕ με τέτοια χαρακτηριστικά δεν πρόκειται να υπάρξει, αφού η ανισομετρία συνιστά νομοτέλεια στον καπιταλισμό. Για να εξωραΐσει μάλιστα το ρόλο της ιμπεριαλιστικής λυκοσυμμαχίας, συνεπώς και του κόμματός του ως θιασώτη της, ο Γ. Καρατζαφέρης έβαλε αποκλειστικά εναντίον της Γερμανίας και της Α. Μέρκελ, ισχυριζόμενος υποκριτικά ότι «το σύνθημα της καταπονήσεως του ελληνικού λαού, της τιμωρίας του ελληνικού λαού, δεν το έδωσε η ΕΕ (αλλά) η κ. Μέρκελ».

Ολα αυτά, για να κρύψει ότι το σύνθημα εξόντωσης του λαού το έδιναν πάντα τα μονοπώλια και τα κόμματά τους, όπως είναι και το κόμμα Καρατζαφέρη, που στήριξε και στηρίζει στρατηγικές επιλογές της πλουτοκρατίας, όπως είναι και η ένταξη και παραμονή στην ΕΕ. Ο Γ. Καρατζαφέρης επιχείρησε ακόμα να διαφοροποιήσει το κόμμα του απ' τους μέχρι χτες συνεταίρους του στην κυβέρνηση, κατατάσσοντάς το στον «πόλο του πατριωτικού παρεμβατισμού».

Οπως είπε, «ο ένας πόλος είναι ο γνωστός, ο κομμουνισμός με τις διάφορες εκφράσεις του. Ο άλλος πόλος είναι ο νεοφιλελευθερισμός, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ. Η πλήρης δηλαδή υποταγή στην Ευρώπη των κεφαλαίων. Και ο τρίτος πόλος είμαστε εμείς. Ο πατριωτικός παρεμβατισμός, ο οποίος θέλει να γυρίσουμε στο πλαίσιο της Ευρώπης με ομόλογη σχέση και με δικές μας προτάσεις εξόδου από την ύφεση, τις οποίες έχουμε πει». Πρόκειται φυσικά για προτάσεις διαχείρισης της κρίσης απ' τη σκοπιά των συμφερόντων του κεφαλαίου, που εγγυώνται ανάκαμψη της κερδοφορίας του και διαρκή βαρβαρότητα για το λαό (πέντε χρόνια περίοδο χάριτος, ανάπτυξη, σχέδιο Μάρσαλ κ.ά.).