Διαβάσαμε ότι αυτές τις μέρες η κ. Αγγελοπούλου θα επισκεφτεί τους αρμόδιους κυβερνητικούς παράγοντες για να παραδώσει τον ισολογισμό του «Αθήνα 2004». Η Ολυμπιάδα έγινε όπως έγινε. Αστρονομικά ποσά σπαταλήθηκαν για μια φιέστα που εξυπηρετούσε την υστεροφημία (;) κάποιων πολιτικών, αλλά κυρίως τη διεκπεραίωση μιας διοργάνωσης συγκεκριμένων πολυεθνικών εταιριών που αποκομίζουν τεράστια οφέλη. Οσο για τα αθλητικά δρώμενα, μόνο ο πρωταγωνιστής δεν είναι. Παρ' όλα αυτά όμως, οι εγκαταστάσεις, που ούτως ή άλλως φτιάχτηκαν, θα πρέπει να αποδοθούν στους δήμους και τα αθλητικά σωματεία για την άθληση της νεολαίας κι όχι να παραμένουν κλειστά και με τη γνωστή μέθοδο της απαξίωσης να πουληθούν σε ιδιώτες, που ήδη τα έχουν καπαρώσει. Αυτό θα είναι ένα δεύτερο σκάνδαλο εξίσου μεγάλο μ' αυτό της διοργάνωσης. Το ζήτημα όμως είναι πολύ σοβαρό και θα επανέλθουμε.

Οσο απίστευτο κι αν ακούγεται υπήρχαν ΜΚΟ με γνωστούς αστέρες της (εκσυγχρονιστικής) δημοσιογραφίας, που μάσαγαν ευρώπουλα από το υπουργείο Εξωτερικών του τότε (εκσυγχρονιστή) υπουργού και νυν (συμμετοχικοδημοκρατικού) αρχηγού του ΠΑΣΟΚ. Το γαλάζιο ΥΠΕΞ εξακολουθεί πεισματικά να αρνείται την παράδοση των στοιχείων που αφορούν τις οργανώσεις που χρηματοδότησε, το έργο που επιτέλεσαν και κυρίως τα φυσικά πρόσωπα που ήταν επικεφαλής των οργανώσεων αυτών. Γιατί;

Από τις βασικές θέσεις του ΠΑΣΟΚ ενόψει του συνεδρίου του. Αλήθεια, οι κρατικοδίαιτοι οικολόγοι που συνέπραξαν επί Σημίτη τι άποψη έχουν; Ετσι για να μην ξεχνιόμαστε...

Η μηνιαία έκδοση του ΕΚΑ σ' αυτό το τεύχος είναι «πράσινη». Ενα κατατοπιστικό κείμενο, που είναι και το κύριο άρθρο, αναφέρεται στην κλιματική αλλαγή και το τι συμφωνήθηκε πριν από δυο μήνες στο Μπουένος Αϊρες για την επικύρωση του πρωτοκόλλου του Κιότο. Ακολουθεί ένα δισέλιδο κείμενο για το τι είναι και πώς παρεμβαίνουν οι επιθεωρητές περιβάλλοντος. Η εφημεριδούλα, τέλος, έχει ένα διαφωτιστικό κείμενο για τη διασφάλιση της υγείας και της ασφάλειας των εργαζομένων με αναπηρίες, που είναι συνέχεια του προηγούμενου τεύχους.

Γρηγοριάδης Κώστας

Πριν από δεκατρία χρόνια από τη στήλη αυτή είχαμε αποδώσει τον χαρακτηρισμό οικοκαρναβάλι στη Διεθνή Διάσκεψη του Ρίο εισπράττοντας την έντονη κριτική από λογής-λογής «οικολόγους» και «οικολογούντες» της περιόδου αυτής οι οποίοι αφελώς θεωρούσαν ότι μετά το Ρίο θα επέλθουν τεράστιες ανατροπές και λίγο ως πολύ θα οδηγούμασταν σε οικοκοινωνίες εντός του πλαισίου του καπιταλιστικού συστήματος! Μάλιστα το μοντελάκι που τότε είχε φορεθεί στις πασαρέλες των διεθνών συναντήσεων είχε την επωνυμία «πράσινος καπιταλισμός» με τις υπογραφές διάφορων μόδιστρων του νεοφιλελευθερισμού. Η αλήθεια είναι ότι στο Ρίο υπήρξε μια πρωτόγνωρη δημοσιότητα παγκοσμίως για τα υποτιμημένα μέχρι τότε περιβαλλοντικά προβλήματα. Από την άποψη αυτή θα μπορούσε να ισχυριστεί κάποιος ότι το γεγονός αυτό θα ευαισθητοποιούσε μεγάλες πληθυσμιακές ομάδες οι οποίες έως τότε ήταν τουλάχιστον αδιάφορες με τα ζητήματα που αφορούσαν το περιβάλλον. Ομως όπως λέει και η επιστήμη {οι πληροφορίες δεν είναι γνώσεις. Αλλά και γνώσεις από μόνες τους αν οδηγούν (και σ' αυτό υπάρχει διχογνωμία) σε αλλαγή στάσεων, σε καμία περίπτωση δεν αλλάζουν συμπεριφορές και κυρίως δράσεις, εκτός αν υπάρξουν μια σειρά προϋποθέσεων. Τα προβλήματα, όπως της υπερθέρμανσης του πλανήτη, τέθηκαν γενικώς και «συμφωνήθηκε» να συζητηθούν και να ποσοτικοποιηθούν οι στόχοι σε μια άλλη συνάντηση.

Στο Κιότο της Ιαπωνίας, αφού εν τω μεταξύ είχαν πραγματοποιηθεί κι άλλες συναντήσεις, τέθηκε το ζήτημα «τι κάνουμε», με το θερμοκήπιο, κάτω από την πίεση του κινήματος, των κλιματικών αλλαγών που σε ορισμένες περιπτώσεις είναι πλέον ορατές και των SOS της επιστημονικής κοινότητας. Τα σενάρια για τις επιπτώσεις της ανόδου της θερμοκρασίας του πλανήτη γίνονται ολοένα και περισσότερο εφιαλτικά. Ετσι οι εκπρόσωποι των περισσότερων κυβερνήσεων φορώντας για άλλη μια φορά τα οικολογικά τους ενδύματα συνευρέθηκαν για να τακτοποιήσουν τις εκκρεμότητες του Ρίο. Εκεί συζητήθηκε η μείωση των εκπομπών του διοξειδίου του άνθρακα, αφού πάρθηκε υπόψη το ποσοστό που αντιστοιχούσε σε κάθε μια χώρα και το επίπεδο ανάπτυξής της. Οι ενστάσεις από τον κύριο ρυπαντή (τις ΗΠΑ) είχαν σαν αποτέλεσμα την υιοθέτηση της εμπορίας των ρύπων. Με πιο απλά λόγια χώρες βιομηχανικές θα μπορούσαν να «αγοράζουν» δυνατότητα για ρύπανση από άλλες που είτε επειδή βρίσκονταν σε φάση αποβιομηχάνισης, είτε γιατί η παραγωγική τους δομή ήταν τέτοια που δεν αντιμετώπιζαν πρόβλημα, θα ωφελούνταν από μια τέτοια συναλλαγή. Η ουσία όμως ήταν ότι μέσω τέτοιων αλχημειών το πρόβλημα όχι μόνο δε θα επιλυόταν, αλλά θα οξυνόταν.

Στις 16 Φλεβάρη, έξι χρόνια μετά, εκ νέου στο Κιότο, χωρίς την πολυτέλεια του πλήθους των ΜΜΕ, όπως στις προηγούμενες συναντήσεις, τέθηκε σε ισχύ το Πρωτόκολλο του Κιότο με ορίζοντα το 2012. Η κατά 5% μείωση των εκπομπών, με έτος βάσης το 1990, όχι μόνο δεν μπορεί να επιτευχθεί πλέον, αλλά και σ' αυτή την υποθετική περίπτωση, η άνοδος της θερμοκρασίας, με βάση τις αυξήσεις που παρατηρήθηκαν στο διάστημα που μεσολάβησε, θα ξεπεράσει τους 0,5 βαθμούς Κελσίου που ήταν ο στόχος. Το Πρωτόκολλο όμως ξεκίνησε με την άρνηση της εφαρμογής του από χώρες που καλύπτουν ένα μεγάλο ποσοστό της παγκόσμιας ρύπανσης όπως οι ΗΠΑ, η Αυστραλία, η Ινδία, η Κίνα κ.ά., οι οποίες ειρήσθω εν παρόδω, σημειώνουν υψηλούς ρυθμούς ανάπτυξης που σημαίνει και περαιτέρω αύξηση των εκπομπών. Ουσιαστικά μιλάμε για ένα «άδειο πουκάμισο» άνευ περιεχομένου, που μόνο ως προπαγανδιστικός μηχανισμός λειτουργεί στο εσωτερικό χωρών και ενώσεων όπως λ.χ. η Ευρωπαϊκή Ενωση. Από την άλλη πλευρά θα ακολουθήσει ένα ρεύμα μετεγκατάστασης ρυπογόνων βιομηχανιών στις χώρες του Τρίτου Κόσμου. Διαδικασία που ούτε το πρόβλημα του περιβάλλοντος θα βοηθήσει και παράλληλα θα οξύνει ακόμα περισσότερο το πρόβλημα της ανεργίας στις χώρες του Βορρά αλλά και τη συμπίεση των μισθών. Ομως το καρναβάλι έχει ημερομηνία λήξεως. Μετά την αποβολή των μασκών θα επανέλθει εκ νέου το ερώτημα «τι κάνουμε;». Και δυστυχώς οι μασκαράδες θα είναι δύσκολο να μας πείσουν ότι εντός του καπιταλιστικού συστήματος, όταν η σύγκρουση αφορά τις σχέσεις μεταξύ κεφαλαίου και περιβάλλοντος, η επιλογή των ελίτ δε θα είναι σαφώς υπέρ του πρώτου.