Ρεσιτάλ υποκρισίας των συνεταίρων του δικομματισμού παρακολουθούμε το τελευταίο διάστημα, με αφορμή την υπόθεση του «βασικού μετόχου». Το μεν ΠΑΣΟΚ επιμένει ότι το σχετικό νομοθέτημα ακυρώνεται λόγω ασυμβίβαστου με το κοινοτικό δίκαιο, η δε κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι δεν τίθεται θέμα συμβατότητας και επομένως δεν εμποδίζει τίποτε την εφαρμογή του.

Είναι προφανές ότι, είτε με τη μια, είτε με την άλλη εκδοχή, οι δύο συνεταίροι ομολογούν ότι η λύση ενός προβλήματος, για το οποίο συμφωνούν ότι επηρεάζει την ίδια τη λειτουργία του πολιτικού συστήματος, εξαρτάται από το τι θα πουν οι Βρυξέλλες. Με τον τρόπο τους, ομολογούν αυτό που το ΚΚΕ χρόνια τώρα έλεγε, ότι δηλαδή με την ένταξη της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ενωση η εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων στα κοινοτικά όργανα έφθασε μέχρι του σημείου το ελληνικό Κοινοβούλιο να χρειάζεται άδεια μιας υπηρεσίας των Βρυξελλών για να νομοθετήσει...

Επί της ουσίας, η ανακίνηση του θέματος του «βασικού μετόχου», δηλαδή της απαγόρευσης στους κατασκευαστές δημοσίων έργων και τους προμηθευτές του Δημοσίου να κατέχουν μέσα ενημέρωσης, ήταν προϊόν μιας αυταπάτης, την οποία καλλιέργησαν συστηματικά στην κοινή γνώμη τα δύο κόμματα. Της αυταπάτης ότι σ' ένα σύστημα, το καπιταλιστικό, όπου το κέρδος αγιάζει τα μέσα και η «επιχειρηματικότητα» καθαγιάζεται καθημερινά με τους νόμους του κράτους, μπορεί να υπάρξει «αυτοκάθαρση».

Αποσιωπούν επίσης, όσοι υποστηρίζουν την «αυτοκάθαρση», ότι στην περίπτωση του «βασικού μετόχου», το κράτος ούτε ήταν, ούτε μπορεί να είναι ουδέτερο. Ηταν και παραμένει μέρος του ίδιου του προβλήματος και προστάτης και υπηρέτης των επιχειρηματικών συμφερόντων παντός είδους.

Ετσι το αποτέλεσμα όλης αυτής της υπόθεσης δεν μπορεί να είναι άλλο από την αναδιανομή των μεριδίων της πίτας είτε των μεγάλων έργων, είτε των μέσων ενημέρωσης. Αυτό προκύπτει και από τον τρόπο που στοιχίζονται πίσω από τις εξελίξεις των Βρυξελλών οι επιχειρηματικοί όμιλοι, οι εκδότες, αλλά και τα στελέχη των δύο μεγάλων κομμάτων. Αλλοι να πανηγυρίζουν γιατί ο νόμος της κυβέρνησης, στη «σύγκρουση» με την κοινοτική νομιμότητα, θα καταπέσει, και έτσι θα διατηρήσουν τα κεκτημένα, και άλλοι να πανηγυρίζουν, αφού με την εφαρμογή του νόμου θα έρθει η δικιά τους σειρά.

Το πρόβλημα που αφορά στην απελευθέρωση της κοινωνίας από τις συνέπειες και τις παρενέργειες αυτής της «διαπλοκής», όπως και όλων των άλλων «διαπλοκών» των επιχειρηματικών συμφερόντων, λύνεται μόνο όταν καταργηθούν αυτά τα συμφέροντα.