Σε δικομματική κοκορομαχία επιχείρησε να μετατρέψει ο κυβερνητικός εκπρόσωπος το θέμα που προέκυψε με τους αγωνιζόμενους αγρότες των Σερρών. Η κυβέρνηση έφτασε στο απαράδεκτο σημείο να απαγορεύσει προκαταβολικά τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις και το «δικαίωμα του συναθροίζεσται» και Ο Γ. Πεταλωτής είχε το πολιτικό θράσος να υποστηρίξει ότι έτσι... προσπασπίζεται το εθνικό συμφέρον. Στο πλαίσιο αυτό, ο αστυνομικός διευθυντής Σερρών επικαλέστηκε και τη συνθήκη της Λισαβόνας για να επιβάλει την απαγόρευση στην κινητοποίηση και να σύρει στα δικαστήρια αγωνιστές αγρότες με την επίκληση ότι έτσι εμποδίζεται η «ελεύθερη και απρόσκοπτη διακίνηση ανθρώπων, αγαθών, κεφαλαίων και υπηρεσιών μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ». Και έρχεται ο Γ. Πεταλωτής να προσθέσει πως «εμείς σε αυτή την περίοδο της κρίσης που βιώνει η χώρα μας, έτσι όπως είναι και οι διεθνείς ισορροπίες, δε θα επιτρέψουμε να κλείσουν σύνορα»... Ο αγώνας και τα δίκαια αιτήματα της αγροτιάς συνθλίβονται στο όνομα της ΕΕ, της Λισαβόνας και του Μάαστριχτ. Και αυτό γιατί προέχουν πάντα τα συμφέροντα της άρχουσας τάξης, του κεφαλαίου, των μονοπωλίων. Ομως, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ στηρίζουν απρόσκοπτα αυτή την πολιτική. Και όποιος από τους δύο είναι στην κυβέρνηση, στρέφεται πάντα ενάντια στις αγωνιστικές κινητοποιήσεις και τα αιτήματα των αγροτών. Τώρα, για άλλη μια φορά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ ψευτοερίζουν και ανταλλάσσουν κατηγορίες περί «αντιδημοκρατικού κατήφορου»... Δυστυχώς, όμως, η όλη πολιτική τους είναι θλιβερή και το ίδιο θλιβερές είναι και οι «κατηγορίες» που ανταλλάσσουν όταν αντίστοιχα βρίσκονται στην κυβέρνηση ή την αξιωματική αντιπολίτευση. Οι μικρομεσαίοι αγρότες έχουν έναν ακόμα λόγο να τους γυρίσουν την πλάτη και να εντείνουν τον αγώνα σε κοινό μέτωπο πάλη με τους εργάτες και τα υπόλοιπα λαϊκά στρώματα.

Με μια λιτή ανακοίνωση, η διοίκηση του Εμπορικού Συλλόγου Αγρινίου, κάνει μια απλή διαπίστωση, από εκείνες που πίσω τους κρύβουν πάρα πολλά: «Στα κοσμηματοπωλεία της πόλης μας, μετά από δεκαετίες, με έντονα αυξανόμενους ρυθμούς, εμφανίζονται συμπολίτες και συμπολίτισσές μας, που παρακαλούν όχι για να ανταλλάξουν αλλά για να εκποιήσουν βέρες, κοσμήματα και τιμαλφή, για βιοποριστικούς λόγους, για το φάρμακο, το φαΐ και τη δόση».

Η συγκεκριμένη καταγραφή είναι από αυτές που αναζητούν οι ιστορικοί, είναι μια αλήθεια νέτη σκέτη, το γεγονός όπως βιώνεται και όχι όπως ερμηνεύεται.

Είναι η αλήθεια του μνημονίου. Της συρρίκνωσης του εργατικού εισοδήματος. Της περικοπής των συντάξεων. Των σκληρών μέτρων που πλήττουν το λαό, στο όνομα του λαού και για το καλό του λαού. Από όλους εκείνους που ζουν σε βάρος του λαού, στο όνομα του λαού και για το κακό του λαού.

Είναι τελικά, ο λόγος που δεν μπορεί, δεν πρέπει, να αγνοήσεις άλλο αυτή την κατάσταση.

Αυτό το γεγονός, μαζί με πολλά ακόμη παρόμοια, που συναποτελούν τον μεγάλο καμβά της νέας αδικίας και εκμετάλλευσης που συντελείται σε βάρος των εργαζομένων, των οικογενειών τους, των λαϊκών στρωμάτων, είναι τελικά από μόνο του ένα αγωνιστικό κάλεσμα.

Συμμετοχής στις κινητοποιήσεις του λαϊκού μετώπου πάλης στις 23 του Φλεβάρη.

Αλλά και της συμμετοχής, πρωτοβουλιακά, αυθόρμητα μα και στοχευμένα, σε κάθε μικρό και μεγάλο αγώνα, με κάθε τρόπο.

Γιατί είναι καιρός να πείσουμε όχι μόνο τους εαυτούς μας. Αλλά και τους γύρω μας.

Γιατί η δική μας συμμετοχή πρέπει να είναι η αρχή και η αφορμή, για τη συμμετοχή του διπλανού μας.

Γιατί όλοι μαζί μπορούμε, να ανατρέψουμε το καθεστώς της εκμετάλλευσης, και να επιβάλλουμε το δίκιο του λαού.

ΠΑΣΟΚ και ΝΔ έχουν «ταΐσει» τις τράπεζες με δεκάδες δισ. ευρώ, από χρήματα του ελληνικού λαού, υποτίθεται για να ενισχυθεί η ρευστότητα στην οικονομία... Να δίνουν δηλαδή οι τράπεζες δάνεια σε εργαζόμενους και επιχειρήσεις, προκειμένου να ενισχυθεί η παραγωγή και η καταναλωτική ζήτηση.

Ουδέν ψευδέστερον. Πρώτ' απ' όλα, οι τράπεζες δανείζουν τις μεγάλες επιχειρήσεις και διαπλέκονται μαζί τους, απ' αυτές βγάζουν τα μεγάλα και μακροπρόθεσμα κέρδη. Βεβαίως, σύμφωνα με στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδας, μεταξύ Οκτώβρη 2010 και Δεκέμβρη 2010, μέσα σε δύο δηλαδή μήνες, τα επιτόκια με τα οποία οι τράπεζες χορηγούν δάνεια στις μικρές εμπορικές και βιοτεχνικές επιχειρήσεις, αυξήθηκαν έως και 6%, από 5,94% τον Οκτώβρη σε 6,32% το Δεκέμβρη. Και μπορεί η αύξηση αυτή να φαίνεται μικρή, ωστόσο στη σημερινή εποχή της κρίσης, που οι μικρές επιχειρήσεις κλείνουν η μία πίσω από την άλλη, μια αύξηση των εξόδων τους για εξυπηρέτηση δανείων κατά 6%, είναι απαγορευτική για την περαιτέρω λειτουργία τους. Η πραγματικότητα είναι, ότι οι τράπεζες, συνεχίζουν να μη χορηγούν δάνεια και σε μεγάλους και σε μικρούς, και για να τα κάνουν αποτρεπτικά αυξάνουν τα επιτόκια. Γιατί σε συνθήκες κρίσης η δανειοδότηση είναι επισφαλής όχι μόνο για τα κέρδη τους, αλλά και για το ίδιο το κεφάλαιό τους, δηλαδή κινδυνεύουν να χάσουν. Οσο για τα καταναλωτικά δάνεια, συνεχίζουν να τα χορηγούν με τοκογλυφικά επιτόκια της τάξης του 14,5%.

Κοντολογίς, ο πακτωλός των δεκάδων δισεκατομμυρίων δόθηκε στις τράπεζες για να σωθούν οι ίδιες ενισχύοντας τη ρευστότητά τους που επίσης κινδυνεύει από δάνεια σε επισφαλείς επιχειρήσεις, σε τοξικά ομόλογα και λόγω διαχείρισης κρατικών χρεών, αλλά και για να είναι έτοιμες να συμβάλλουν στη διευρυμένη αναπαραγωγή του κεφαλαίου, δανειοδοτώντας, αν και όταν εξέλθει από την κρίση ο καπιταλισμός. Αλλωστε, οι τράπεζες είναι η καρδιά του κεφαλαίου και χρειάζεται να τονώνονται στις συνθήκες κρίσης, αφού και γι' αυτές θα υπάρξει καταστροφή μέρους του κεφαλαίου, ακριβώς λόγω κινδύνων από «τοξικά» ή τα λεγόμενα πιγκς όπως τα λένε οι ίδιες.

Αλλωστε, ο πρέσβης της χώρας του στον ΟΗΕ το είπε στις αρχές της περασμένης βδομάδας καθαρά: Είναι ώρα, είπε, να αρθεί το διεθνές ένταλμα σύλληψης σε βάρος του Μπασίρ και οι κατηγορίες του Διεθνούς Ποινικού Δικαστηρίου για τη διάπραξη γενοκτονίας στο Νταρφούρ του δυτικού Σουδάν. Ωστόσο, οι ιμπεριαλιστικές δυνάμεις φαίνονται διστακτικές και δεν του δίνουν ακόμη το «συγχωροχάρτι» εάν προηγουμένως δεν εξασφαλίσουν τη μερίδα του λέοντος στον πλούτο της σουδανικής γης παραμερίζοντας - εάν μπορέσουν - τις ασιατικές πετρελαϊκές εταιρείες που την τελευταία 15ετία δραστηριοποιούνται στην περιοχή... Τέτοια συμφέροντα οξύνουν τις εντάσεις στο σουδανικό νότο, όπου σημειώθηκαν προ ημερών συγκρούσεις ανάμεσα σε στρατιώτες και πρώην αντάρτες με πάνω από 140 νεκρούς...

Φαίνεται όμως ότι ο Μπασίρ λογαριάζει δίχως τον πραγματικό «ξενοδόχο», που δεν είναι ασφαλώς οι ΗΠΑ, ούτε η ΕΕ, αλλά ο λαός του που στενάζει εδώ και δεκαετίες από την τυραννία του ισλαμικού - στρατιωτικού καθεστώτος. Και ο λαός, όσο και εάν υπομένει, αργά ή γρήγορα θα ξεσηκωθεί δίνοντάς του «πασαπόρτι» και όχι συγχωροχάρτι...