Ο αγωνιστικός γιορτασμός για τα 101 χρόνια από την εξέγερση των κολίγων στο Κιλελέρ, που διοργανώνει η ΠΑΣΥ στις 27 του Μάρτη, μπορεί και πρέπει να αποτελέσει ένα μεγάλο μαχητικό «ραντεβού» της μικρομεσαίας αγροτιάς με την εργατική τάξη, τους αυτοαπασχολούμενους και τα λαϊκά στρώματα. Στον αγωνιστικό γιορτασμό, εκτός από τους μικρομεσαίους αγρότες, καλούνται να πάρουν μέρος μαζικά εργαζόμενοι, επαγγελματοβιοτέχνες και έμποροι, νέοι των σπουδών και γυναίκες των λαϊκών οικογενειών, ώστε να διαμηνυθεί η απόφαση για κοινό, λαϊκό, αγωνιστικό μέτωπο, όπως το προωθούν οι αγωνιστικές συσπειρώσεις ΠΑΣΥ, ΠΑΜΕ, ΠΑΣΕΒΕ, ΜΑΣ, ΟΓΕ. Ο γιορτασμός του Κιλελέρ είναι φόρος μνήμης και τιμής προς τους κολίγους που ξεσηκώθηκαν και πάλεψαν σκληρά κατά των τσιφλικάδων και των κατασταλτικών μηχανισμών του κράτους, έχυσαν και το αίμα τους για ν' αποκτήσει ο ξωμάχος γη, που τότε, επί της ουσίας, σήμαινε ζωή με αξιοπρέπεια. Κι ο αγώνας αυτός παραμένει πάντα επίκαιρος. Στις μέρες που ζούμε, η αντιαγροτική πολιτική της κυβέρνησης και της ΕΕ στηρίζει τους μεγαλοαγρότες - επιχειρηματίες για να συγκεντρώσουν πιο γρήγορα και εύκολα τη γη και την παραγωγή στα χέρια τους, μεγιστοποιώντας το κέρδος τους σε βάρος των μικρομεσαίων αγροτών και των εργαζόμενων - καταναλωτών. Αυτή η εξέλιξη θα έχει σοβαρές επιπτώσεις και στην ποιότητα διατροφής του λαού, καθώς υποτάσσει όλο και περισσότερο την ποιότητα και την ασφάλεια των προϊόντων στο κέρδος. Θα συρρικνώνει το λαϊκό εισόδημα, αφού οι τιμές θα ανεβαίνουν, ενώ θα πυκνώνουν οι ουρές των ανέργων στα αστικά κέντρα. Γι' αυτό είναι κοινό συμφέρον των μικρομεσαίων αγροτών, εργαζόμενων, αυτοαπασχολούμενων, αλλά και συνταξιούχων, νέων και γυναικών, να αγωνιστούν μαζί ενάντια σ' αυτήν την πολιτική. Και είναι προς το συμφέρον όλου του λαού μια διαφορετική αγροτική ανάπτυξη, που θα στηρίζεται στις καθετοποιημένες κρατικές αγροτικές επιχειρήσεις και στους παραγωγικούς συνεταιρισμούς, για να εξασφαλίζει καλό εισόδημα στους αγρότες και φτηνά και υγιεινά προϊόντα για τον ελληνικό λαό. Ο αγωνιστικός εορτασμός του Κιλελέρ αποτελεί έναν ακόμα αγωνιστικό σταθμό σ' αυτήν την κατεύθυνση, με ιδιαίτερη συμβολική σημασία.

Και ύστερα λένε ότι υπάρχει δυσκολία προσέλκυσης επενδυτών.

Είναι ωμά ψέματα. Περί τις 40 εταιρείες ενδιαφέρθηκαν για το φωτοβολταϊκό της ΔΕΗ στην Κοζάνη, για το οποίο αναζητά στρατηγικό εταίρο με 49%. Και πρόκειται για έργο προϋπολογισμού 600 εκατ. ευρώ.

Αλλά, όπου υπάρχει «ψαχνό» και σίγουρα κέρδη και μεγάλα, δεν υπάρχει πρόβλημα με τους επενδυτές.

Αυτό θα πει προσέλκυση. Οταν η «μάσα» είναι μεγάλη και σίγουρη. Ετσι θα πάει μπροστά ο τόπος. Κυκλοφορεί, βεβαίως, ευρέως και γράφεται ότι η πρόταση της κυβέρνησης για ανταλλαγή λιγνιτικής ενέργειας από τη ΔΕΗ δεν «περπατάει», καθώς δε διασφαλίζεται η εκμετάλλευση της λιγνιτικής παραγωγής από τις ανταγωνίστριες εταιρείες.

Αυτή είναι μια περίπτωση που οι «επενδυτές» κρίνουν ότι τα κέρδη τους είναι πολύ μεγαλύτερα, εάν έχουν απευθείας εκμετάλλευση του λιγνίτη. Δεν έχουν άδικο.

Το άδικο είναι της ΕΕ και των ελληνικών κυβερνήσεων που συμφώνησαν να παραδώσουν την ηλεκτρική ενέργεια στους ιδιώτες μόνο και μόνο για να εξυπηρετήσουν τα κέρδη τους με συνέπεια τα λαϊκά στρώματα να δυσκολεύονται να καλύψουν τις ανάγκες τους.

Και όλα αυτά είναι στην αρχή.

Αν δώσουμε βάση και πάρουμε τοις μετρητοίς τα όσα λέει ο ΣΥΝ, τότε ένας πρωθυπουργός (βλ. Γ. Παπανδρέου), λόγω κακίας, ανικανότητας ή απλώς άγνοιας κινδύνου κ.λπ. προσκάλεσε το ΔΝΤ στην ΕΕ, η οποία - αφελής και αθώα ως είναι και καθώς δε γνώριζε τίποτα - άνοιξε την πόρτα στον προσκαλεσμένο του Ελληνα πρωθυπουργού χωρίς να υποψιάζεται τις συνέπειες που κατά τον ΣΥΝ είναι ότι σήμερα «δοκιμάζεται η συνοχή της»...!

Θα μπορούσε να είναι ανέκδοτο. Δεν είναι όμως. Αντιγράφουμε από ανακοίνωση του ΣΥΝ για την ομιλία του πρωθυπουργού στη Σύνοδο των ηγετών του ΕΣΚ στο Ζάππειο: «Οι επιλογές του κ. Παπανδρέου ποτέ δεν αμφισβήτησαν τα όρια της πολιτικής των κυρίαρχων ευρωπαϊκών δυνάμεων. Αντίθετα, τα υπηρέτησε και συνέβαλε με την πρόσκληση του ΔΝΤ στην Ευρώπη, ώστε να αποτελέσουν ένα αντικοινωνικό και ταξικό πλαίσιο που δοκιμάζει τη συνοχή της ΕΕ. Ο Γ. Παπανδρέου (...) είναι ο άνθρωπος που έφερε το ΔΝΤ στην ΕΕ. Οι βαθιές διαρθρωτικές αλλαγές στην Ευρώπη σε μια κατεύθυνση υπέρβασης και ανατροπής του νεοφιλελεύθερου ευρωπαϊκού οικοδομήματος είναι όρος για την επιβίωσή της».

Είναι πρόδηλο ότι ο κοινός νους αδυνατεί πλήρως να ακολουθήσει τις νοητικές διαδρομές του ΣΥΝ και τα ζιγκ - ζαγκ που επιχειρεί για να αποφύγει τα αδιέξοδα της «δαιδαλώδους» στρατηγικής του.

Ενα ακόμα δείγμα, η δήλωση του Γ. Μηλιού υπεύθυνου οικονομικής πολιτικής του ΣΥΝ, σύμφωνα με την οποία αφ' ενός «οι εργαζόμενοι δεν είναι υπεύθυνοι για το υπέρογκο δημόσιο χρέος», αφ' ετέρου όμως «απαιτείται να ξεκινήσει, εδώ και τώρα, μια διαδικασία λογιστικού ελέγχου και επαναδιαπραγμάτευσης του χρέους προς το συμφέρον των Ελλήνων και Ευρωπαίων εργαζομένων, σε ρήξη με τις λογικές των χρηματαγορών και του νεοφιλελευθερισμού». Δεν είναι υπεύθυνοι οι εργαζόμενοι από τη μια, αλλά απ' την άλλη να επαναδιαπραγματευτούμε τους όρους με τους οποίους αυτοί θα ξεπληρώσουν τα χρέη άλλων, αλλά με ευνοϊκότερους όρους!!!

Είναι μια από τις αληθινές ιστορίες που διαδραματίστηκαν για την υπεράσπιση της Μόσχας και την απόκρουση της γερμανικής προέλασης.

Στο έργο αυτό πρωταγωνιστούν ο στρατηγός Παμφίλοφ, Διοικητής της Μεραρχίας και ο διοικητής του τάγματος που διοικεί ο ταγματάρχης του Κόκκινου Στρατού, Καζάχος στην καταγωγή, Μπαουρτζάν Μομίς-Ουλί.

Το μυθιστόρημα αποτελεί αφήγηση του Μομίς - Ουλί, όπου διηγείται τη συγκρότηση και εκπαίδευση του τάγματος μέχρι τις σκληρές μάχες που έδωσε, την εξελικτική πορεία κατάκτησης της μαχητικότητας, της άρνησης του φόβου απέναντι στο φημολογούμενο πανίσχυρο αντίπαλο, την κατάκτηση της στρατιωτικής τέχνης που οδήγησε σε απαράμιλλο ηρωισμό. Κυκλοφορεί από τη «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ».

Γρηγοριάδης Κώστας

Το κεντρικό θέμα συζήτησης αφορούσε την ένταξη της Ρωσίας στον Παγκόσμιο Οργανισμό Εμπορίου (η μόνη από τις μεγάλες καπιταλιστικές χώρες του κόσμου που δεν είναι μέλος, καθώς υπάρχουν χώρες, όπως η Γεωργία, που προβάλλουν την αντίρρησή τους), ζήτημα για το οποίο ο Μπάιντεν αναγνώρισε τη δυνατότητα βοήθειας της Ουάσιγκτον.

Η ...προθυμία των ΗΠΑ να βοηθήσουν τη Ρωσία να ενταχθεί στον ΠΟΕ φαίνεται να συνδέεται με τη στάση που τηρεί το Κρεμλίνο σε ό,τι αφορά το ζήτημα της Λιβύης, που υποστηρίζει τις κυρώσεις του ΟΗΕ κατά της ηγεσίας της Λιβύης, καταδικάζει τη βία κατά πολιτών, ωστόσο έχει ταχθεί - προς το παρόν - ενάντια στην ξένη στρατιωτική επέμβαση στην περιοχή, δημιουργώντας έτσι ένα «πεδίο παζαρέματος» με τις ΗΠΑ και άλλες δυνάμεις. Στο ίδιο πλαίσιο εντάσσονται και οι διεργασίες που γίνονται για τη σχεδιαζόμενη εγκατάσταση της λεγόμενης «αντιπυραυλικής ασπίδας» υπό την ομπρέλα του ΝΑΤΟ, για την οποία η Ρωσία αντιτίθεται προτείνοντας την από κοινού λειτουργία της.